Fractal
Home / ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ / Πινέλο χειραφετημένο
24/06/2015, 4:25 μμ

Πινέλο χειραφετημένο

Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας // *

 

ζ1

 

‹‹Σαν άρρωστος σε διάδρομο

με βήμα αργό

την τέχνη μου διασχίζω/

Σημάδι πως θα διαρραγώ

στην άπειρη ελαφρότητα που υπόσχεται η ζωή μου››

Γιώργος Βέλτσος[1]

 

Στις μέρες μας όπου ακόμα κι η σιωπή αρχίζει να προκαλεί φόβο, δεν απομένουν πολλά περιθώρια για αδιαφορία ˙ μάλιστα, όταν έχουμε να κάνουμε με μια ιδιότυπη εικαστικό που ζωγραφίζει όπως αναπνέει, όπως δηλαδή κάνει η Ελίνα Θεοδωροπούλου, η οποία αρέσκεται στο να ‘’δυναμιτίζει’’ τη νόηση των φιλότεχνων, τότε επιβάλλεται να επισημανθεί τούτο το ιδιωματικά ‘’ηχηρό’’ παράδειγμα ζωγραφικής που εκπροσωπεί. Όντας αριστούχα μαθήτρια του Ψυχοπαίδη, η εν λόγω καλλιτέχνιδα, με λάδι ή ακρυλικό ως πρώτη ύλη δημιουργεί μορφές ψυχεδελικά βίαιες, οι οποίες ίσα που αχνοφαίνονται  καθώς λειτουργούν ως σημεία ποιητικής αναφοράς διαμέσου, τόσο μιας πανσπερμίας χρωμάτων, όσο και μιας λιτής σχεδίασης η οποία προσδίδει σε κάθε έργο της ένα ύφος – θα λέγαμε –  ελλειπτικά προσεγμένο.

 

ζ2

 

Η τέχνη της , όντας μη αντικειμενική, ήτοι, απογυμνωμένη από κάθε a priori αλήθεια οπότε και οντολογικά χειραφετημένη, καταδεικνύει εμφατικά την θέληση που την διακατέχει, μια θέληση δημιουργικά α-λογική! Η ίδια θα διευκρινίσει : ‹‹ Αλλεπάλληλες συγκρούσεις που οδηγούν σε ένα αρμονικό σύνολο, το οποίο κάποιες στιγμές χάνει την ισορροπία προκειμένου να δηλώσει την ύπαρξή του… Το χρώμα στο τελάρο συνεχίζει και πέρα από τον πίνακα ››[2] .

 

ζ3

 

Εξάπαντος, η γνώση που αποκομίζουμε από τα έργα της έχει να κάνει με κείνο που ορίζει ο Heidegger (στο Η προέλευση του έργου τέχνης) ως ‹‹ το νηφάλιο εμμένειν μέσα στον ανησυχαστικό χαρακτήρα ›› της αλήθειας που πραγματώνεται μέσα στο έργο, γι ᾿ αυτό και οι κύριες ιδιότητες της τεχνικής που ακολουθεί αφορούν την ευρυ-χωρία και την ανοιχτότητα, οι οποίες λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια διαδικασία ‘’χωρικοποίησης’’[3] αναζητώντας ( πιθανόν ) μια αρχέγονη αυθεντικότητα. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αναγκαίο να ενσαρκώνεται πάντα το αληθινό ˙ άλλωστε, όπως λέει και η ίδια, ‹‹ οι φιγούρες που υπάρχουν σαν σημεία μέσα στα έργα, είναι σα να θέλουν μέσα από το πάθος και τις κραυγές που βγάζουν να φύγουν από την πραγματικότητα τους… Το φανταστικό μπορεί να είναι πιο αληθινό κι από την αλήθεια ››[4] .

 

ζ4

 

Το καινούργιο στιλ που καταθέτει, στοιχειοθετεί και την πολιτική της ταυτότητα ενόψει ενός κόσμου χωρίς θύματα και θύτες , όπου ουδείς θα μπορεί να εκπορνεύει λέξεις ή μορφές ατιμωρητί. Το πινέλο της είναι ακονισμένο διαφορετικά, με αποτέλεσμα να σχεδιάζει έναν  ‘’άλλο’’ πολιτισμό στον οποίο μπορεί να βρει εφαρμογή ο αφορισμός του Μάλεβιτς, σύμφωνα με τον οποίο, ‹‹ οποιαδήποτε εικαστική επιφάνεια-επίπεδο είναι πιο ζωντανή από οποιοδήποτε πρόσωπο με δυο μάτια κι ένα χαμόγελο ››[5] .

Επομένως, η Θεοδωροπούλου αντιλαμβάνεται με οξύνοια αυτό που λέγεται εικαστικότητα, απομακρύνοντας το βλέμμα της από αντι-κείμενα, και σαν γνήσια καλλιτέχνιδα, ξέρει ‹‹ να σπείρει τη ζωγραφική

 

ζ5

 

με τέτοιο  τρόπο ώστε το αντικείμενο να εξαφανιστεί ››[6] , με απώτερο σκοπό να συμμετέχει στην κατασκευή του σημερινού κόσμου, δίχως ωστόσο να συμμορφώνεται στις αισθητικές του παρελθόντος. Όλα της τα έργα διοχετεύουν μια αύρα συνθετική και μύριες λάμψεις υπόκωφες, σα να προτίθεται η δημιουργός τους να αναφωνήσει μαζί με τον Νταλί , ‹‹ θα ᾿ θελα τόσο πολύ να  ζήσω σε μια εποχή όπου δε θα υπήρχε τίποτε για σώσιμο ››[7] .

 

*  Ο Ζιώγας Απόστολος είναι βιολόγος (Ιούνιος 2015)

 

[1] Ο ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ, εκδ.Ίνδικτος, Αθήνα 2003, σελ.18-19

[2] ‘’Σε ενεστώτα χρόνο’’, εφημ. ΧΡΟΝΟΣ, 6/3/2013

[3] Ο Χάιντεγγερ την αποκαλεί Verrӓumlichung

[4] ‘’Σε ενεστώτα χρόνο’’, ό.π.

[5] Καζιμίρ Μάλεβιτς, Γραπτά, μτφ. Δ.Χορόσκελης, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1992, σελ.88

[6] Ό.π., σελ.154

[7] Σαλβαντόρ Νταλί, Παρανοϊκο-κριτική, μτφ.Α.Σφακιανάκης, εκδ.Αιγόκερως, 1987, σελ.12

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top