Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο κείμενα – “Τα μονόπρακτα της ζωής μας”
07/05/2015, 10:31 πμ

Δύο κείμενα – “Τα μονόπρακτα της ζωής μας”

του Απόστολου Θηβαίου // *

 

010200023519l

 

Στα εργοστάσια

 

Εκείνος μπαίνει στη σκηνή. Ένα ψεύτικο αίθριο με χαρτονένια λουλούδια, ομολογουμένως υποβλητικό. Τους βλέπουμε πίσω από μια λάμπα, παγωμένους, δοσμένους στα μεγάλα πλάνα. Γύρω τους η ευρύτητα ενός αγροτικού τοπίου. Αυτή η σκηνή απόψε ανοίγει μια πόρτα στη μαρτυρία.Εμείς κάτω στη σκηνή, να κρατούμε τις ανάσες μας, στ΄ομορφότερο φιλί του αιώνα. Εμείς στην πλατεία, έτοιμοι να ξεχυθούμε κρατώντας όλα τα ενδύματά μας στα χέρια, σαν σπονδές. Μετά εκείνος παίρνει το σώμα της, τους κατακλύζει ηλεκτρισμός, η λάμπα χάνει και κερδίζει το κύρος της, εμείς κάτω στην πλατεία να φλεγόμαστε από επιθυμία, ερωτικοί και συνεσταλμένοι σ΄όλη μας τη ζωή. Εμείς στην πλατεία, τ΄απομεινάρια ενός σεισμού, δύσκολες γέννες και μουσικά κιονόκρανα. Έπειτα ανάβουν κάτι προβολείς αστεριών που μας τυφλώνουν. Στη σκηνή καταρρέουν όλα, σιδερένιες κατασκευές συγκλονίζουν το χώρο, θόρυβοι, σπασμένοι βωμοί εμείς, τ΄απόφωνα μιας αυτοκρατορίας εμείς, ενώ όλα τα παλιά σκηνικά του θεάτρου συντρίβονται στα πόδια μας, το τελευταίο κρεσέντο εμείς.

Το ζευγάρι χάθηκε μυστηριωδώς καθώς εμείς κάτω στην πλατεία αλλάζαμε σχήματα, ακολουθούσαμε νερά, ερωτευόμαστε, βιώνοντας όλα τα μυστήρια της ζωής μας, πάντα με κομμένη την ανάσα, όπως μας δίδαξε ο θεατρώνης, πάντα σ΄ατμόσφαιρα φιλιού, με προτεταμένα μάτια, εξώφθαλμοί, αποφασισμένοι να ξαναζούμε το φως, τ΄αγροτικό τοπίο, τα προάστια των πόλεων. Δεν αντιληφθήκαμε τίποτε, τίποτε.

Μονάχα το προσκλητήριο των ποιητών που εξαντλήθηκαν και τ΄αποσπάσματα απ΄όσα κατορθώσαμε να ζήσουμε πολύ σώζονται. Λένε πως έτσι παράτολμοί ζήσαμε, ευαίσθητοι σε μουσικές και αναπαραστάσεις.

 

Άνοιξη

 

Χρόνια τώρα πασχίζουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα των εποχών.

Όμως, μέσα μας βαθιά, γνωρίζουμε, πως αυτή η καταιγιστική ανθοφορία των ερώτων,

Αυτό το φως που εισβάλλει ξαφνικά στα μικρά μας δωμάτια

είναι πράγματα ανεξήγητα.

Φανταστείτε, σαν τις καθολικές, λαϊκές εικόνες,

μια δέσμη από φως

Βαθιά μες στη γυμνή καρδιά του κοριτσιού που προσεύχεται εκεί ψηλά,

Να συντρίβει για πάντα ένα προς ένα όλα τα θεωρήματα και όλες ανεξαιρέτως τις κλίμακες.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top