Δύο ποιήματα: “Όχι, δεν χτυπά το τηλέφωνο” & “Απόπλους”
Της Μαίρης Πέστροβα //
Όχι, δεν χτυπά το τηλέφωνο
Δεν χτυπά το τηλέφωνο
δεν σπάει η ησυχία με κρότο
αγέρωχη στέκεται στο παράθυρο
μονάχη να κοιτά τον δρόμο
κόσμος πάει έρχεται
ως φαίνεται δεν έχουν ανάγκη τηλεφωνήματος
ή μπορεί να ‘γινε το τηλεφώνημα
και να ξεκαθαρίστηκαν καταστάσεις
σκέψεις, κλάματα, αγγίγματα
το πώς πέφτει το χέρι στο μπράτσο της πολυθρόνας
για ποιό ταξίδι ξεκίνησε ο καπνός απ’ το τσιγάρο
πόσες φορές ακούμπησαν τα χείλη στο ποτό
κι αφού γι’ αυτούς δεν χτυπά το τηλέφωνο
αποφάσισα να δώσω ένα τέλος κι εγώ
τραβώντας το καλώδιο απ’ την πρίζα…
Απόπλους
Επιβάτες ξανά σ’ αυτόν τον απόπλου
Οικείων σωμάτων ενδεδυμένων γιρλάντες
Πλήθους λαμπιονιών πάθους
Όλα μονομιάς αναβοσβήνουν
Την πινακίδα της καταδίκης μας
Αιώνια ερωτευμένοι
Κοιτάς και απορείς
Σύνηθες καιρικό μας φαινόμενο
Ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί
Αιώρηση σε κενό αέρος.
Σαν σκάσουμε με πάταγο
Ήδη θα ‘χεις στερηθεί το ψωμί-οξυγόνο σου
Κι εγώ το άλλο μου μισό
Τι κι αν ερωτευτήκαμε δις κάτω απ’ το λιοπύρι
Υπαρκτή η Απουσία στ’ ακροδάχτυλα
σε μια αγκαλιά εκμαγείο
με μια μνήμη χαρταετό σκαλωμένο
Σε γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια,
Ξέρω πώς σώζεται η βραδιά, είπα,
δεν σ’ έχω ξαναδεί τόσο όμορφη, είπες.
Αυτή η πάλη εντός μου μυστικό ναυτικό δελτίο.
Άλλο ένα ταξίδι θα καρφωθεί στο μέρος της καρδιάς.
Αγάπα με ώσπου να πιάσουμε λιμάνι, είπες,
Αγάπα με να σωθώ, είπα.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία
Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα // Ελληνική πεζογραφία: Μιχάλης Μακρόπουλος «Μαύρο νερό», εκδ. Κίχλη, σελ. 80 Ένας πατέρας κι ο ανάπηρος γιος του, με όπλο την αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, παλεύουν να επιβιώσουν σ’ ένα
Περισσότερα -
Αφήγημα: “Συνέχεια δίπλα εσύ…”
Από το Στερητικό Ε // Η σκέψη, η προσευχή και η αγάπη μου είναι πλάι σου. Με όποια σειρά το χρειάζεσαι… Εκείνο το «φοβάμαι» που άφησες να βγει από το στόμα σου, με τρόμαξε. Θέλω να σε
Περισσότερα -
Ποίηση: “Μάτια σύνορα”
Γράφει ο Νίκος Κουβίδης // “Μάτια σύνορα” Πώς κάνεις τόπο του ουρανού σύρματα ματωμένα κόρες που σε γεννήσανε με χέρια απλωμένα Βάλε αγγέλους στις καρδιές φτερά που δεν πατάνε μάτια που δεν δακρύζουνε ψυχές που καρτεράνε Δώσε
Περισσότερα -
“Εγώ κι εκείνος” // Διηγήματα “Ένα καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα”
Της Τζένης Μανάκη // Έπληττα θανάσιμα όταν αναγκαστικά τον εγκατέλειπα. Αναγκαζόμουν να το κάνω πολλές ώρες την μέρα καθώς βρισκόμουν μ’ ένα σωρό κόσμο, όμως δεν αισθανόμουν άνετα. Νόμιζα πως ήμουν λειψός κι όχι μόνο. Κι αχάριστος. Γιατί μαζί του
Περισσότερα -
Διήγημα: “Δώρο γενεθλίων (Birth, school, work, death)”
Του Παναγιώτη Φάμελλου // * Μια βραδιά αργότερα, το επόμενο βράδυ μετά από εκείνο της επετείου των γενεθλίων του, μετά τη γιορταστική φασαρία και τον κόσμο και τα φαγητά και τα γλυκά και τις μουσικές, μετά
Περισσότερα -
Μοιραίο πάθος: Ένα κείμενο για τον παθιασμένο αναγνώστη
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Η ανάγνωση είναι πάθος πολλές φορές, πάθος αξεπέραστο και μοιραίο. Ο παθιασμένος αναγνώστης όπου κι αν βρίσκεται θα βρει τρόπους να ανοίξει ένα βιβλίο ή έστω να το ξεφυλλίσει και είναι ψευτοδίλημμα το
Περισσότερα -
Μητέρα και Κόρη
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Avni Doshi, «Καμένη ζάχαρη», Μετάφραση: Κλαίρη Παπαμιχαήλ, εκδ. Κλειδάριθμος Η σχέση μαμάς και κόρης είναι σαν την καμένη ζάχαρη. Γλυκιά μεν, αλλά με την πίκρα που αφήνει, ενίοτε το καμένο. Τουλάχιστον τέτοια είναι
Περισσότερα
