Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Απόπλους σε αναζήτηση ταυτότητας
23/08/2017, 11:33 πμ

Απόπλους σε αναζήτηση ταυτότητας

Γράφει η Αρχοντούλα Διαβάτη // *

 

Γιώτα Αργυροπούλου «Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό», εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2017

 

Μια ώριμη έφηβη το ποιητικό υποκείμενο αρμενίζει στον καιρό, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, αυτοψία  στους τόπους της νεότητας  απ’ όπου περνά περιπολώντας (ΑΚΤΑΙΩΡΟΣ.)

Ηλιοκαείς αγαπημένοι βράχοι./ Νησάκια θεοφύλακτα./ Ξεφύλλισες τις  Χώρες τους / συλλάβισες ξερολιθιές / κάθε αμμουδιάς τους φθόγγους./ Σχεδόν τα αποστήθισες – /ραψωδία με βιολί και με λαγούτο./ Και όπως  στα αγαπημένα ποιήματα / κάθε φορά ξαναγυρνάς / και σαν καινούργια τα διαβάζεις, / κι αυτά, με το ίδιο αίσθημα / τα επισκέπτεσαι και πάλι.

Βρίσκει τώρα εκεί των άλλων την νεότητα.

Ηλιοκαμένοι έφηβοι. Ηλιοκαμένοι βράχοι / σπηλιές των κούρων/ των κορών / των ειδωλίων).

Πάντως οι νέοι του τότε που φιλήθηκαν παράφορα στο στόμα (ΣΟΚΑΚΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ),

Δεν φιλιούνται πια στο στόμα/  το ρίγος του φιλιού πλάι στις ροδοδάφνες/ βαθιά το νοσταλγούν. Αποκαθήλωση, απομυθοποίηση, ο χρόνος σήμερα ορίζει αλλιώς (ΑΠΟΠΛΟΥΣ 2017.)

Άλλα τώρα ονόματα οργώνουν τα νερά / Αριθμημένα χάι-σπιντ, μπλου σταρ και σούπερ φέρι ./ Καράβια οικεία σαν άγγελοι / τι Ταξιάρχης / Ελεούσα / Πανορμίτης / πάνε πια/ ……………Με άλλα τώρα ονόματα βουλιάζουν τα καράβια–  προοικονομεί η τελευταία στροφή την επερχόμενη δυστυχία των προσφύγων (ΣΑΝ ΦΟΥΣΚΟΘΑΛΑΣΣΙΑ).

Ο γεωμετρικός τόπος που λέγεται «γαλάζια αιθρία του Αιγαίου», όπως τον όρισαν και τον ξόρκισαν οι ποιητές μας, την αιχμαλωτίζει, παρόλο που ξέρει τον κίνδυνο, έχει διαβάσει καλή ποίηση. Σαν φανατική της θρησκείας έρχεται

……κάθε καλοκαίρι κι ένα τάμα /Ακόμα ένα προσκύνημα / στις Κυκλάδες και τα μικρά Δωδεκάνησα.

Αυθαδιάζοντας στο δικηγόρο του διαβόλου, εδώ κι όχι αλλού –   Ας πάει στην ευχή το πράσινο και τα καλά του, δηλώνει  πως  αξίζει  να το σκάσεις… από το σήμα και τον τάφο, διαλέγοντας το Αιγαίο για να ζήσεις και για να πεθάνεις, στο γυμνό τοπίο και το απόλυτο φως, με το βιολί και το λαούτο και  τη χαρά της ζωής.

Ένας τολμηρός απόπλους είχε λάβει χώρα στην ηρωική εποχή της νεότητας (ΑΠΟΠΛΟΥΣ 1987)- Χάραξες πλού ανήκουστο, που στοίχειωσε τη μνήμη.

Όμως αυτό το μυρωμένο καλοκαίρι, που ακόμα το / ανασαίνεις / βράχια φωτόλουστα, ομήλικοι ταξιδευτές / πλοία νυσταγμένα, το κάθετί να κρατηθεί /  στη θέση του. Σε σχέδιο ονείρου

 

Γιώτα Αργυροπούλου

 

Σημείο αναφοράς για αναστοχασμό ας  μείνει αυτό το καλοκαίρι της ηρωικής εποχής Συγκινητική βιωματικότητα (ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΩ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ), ως προεξαγγελτική παράθεση στο πρώτο ποίημα του πρώτου κεφαλαίου αλλά και στο επόμενο κεφάλαιο (ΑΠΟΠΛΟΥΣ ) (ΠΑΡΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ), ιερό το εικόνισμα του αγαπημένου πατέρα, εργάτη της γης, που έφυγε χωρίς να  αντικρύσει ποτέ θάλασσα. Ένας απλός αταξίδευτος άνθρωπος  είναι ο πατέρας, που κάνει το πέρασμά του από την ηρωική νεανική εποχή των ταξιδιών της ηρωίδας (ΠΑΡΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ), ταξίδια στον εαυτό της, στη λογοτεχνία και στα νησιά. Αιχμάλωτη από τότε στην ποίηση και τους  τόπους. Αφοπλιστικά εκείνος εναντιώνεται στις επιλογές της για τα ξερά κυκλαδονήσια όταν πια αυτές είναι ήδη μια αισθητική και υπαρξιακή επιλογή, ορίζοντας πια την ταυτότητά της μέσα από τις σπουδές και τα διαβάσματα.

Έκλεισε απηυδισμένος./ Πού ήμουνα εντέλει δεν καάλαβε. / Το μόνο του παράπονο./ Τόσες θάλασσες εδώ κοντά, πας κι οργώνεις τα ξερονήσια. /  Εκεί πηγαίνανε τους εξορίστους παλιά./ ( Να πλένουν το πουκάμισο στο κύμα / να το στεγνώνουνε στα βράχια./ Να στρίβουνε καπνό φαρμάκι / όλο να κοιτάζουν μακριά. ) /  Άμα ήταν καλά, εκεί θα τους στέλνανε; / (Στην ανέσπερη αιθρία! /  Να μην μπορούν να της ξεφύγουν πουθενά.)

Φολέγανδρος, Αστυπάλαια, Νάξος, Ικαρία, Χίος , Λέσβος κι Αμοργός, Λεύκες Πάρου, διάσπαρτοι τίτλοι τα ποιήματα σαν τα νησιά τα μικρά και τα μεγάλα που ιστορούνται..

Όλα είναι στη θέση τους και αυτό το καλοκαίρι.

Μικρές εξομολογήσεις (ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ- ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ) και (ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΗΣ), όπου ξεφυλλίζει η ηρωίδα τα πάθη της, τις πρωταρχικές ερωτικές της ιστορίες.

….Εκεί ένα μελαχρινό παιδί απ’ τη Λαμία, ένας Γιάννης /  διάβαζε «Τα άνθη του κακού και τον Λωτρεαμόν/ ήθελε να σωθεί από μια Μαρία

Με την ελεγεία του τέλους (ΣΑΝ ΦΟΥΣΚΟΘΑΛΑΣΣΙΑ.)

 Δεν ξέρω πού θαφτήκανε οι πλάνητες / ανέστιοι νεκροί / ……………………….Δεν ξέρω πού θαφτήκαν τα παιδιά

Μην ξανανθίσεις θάλασσα / μ’ ενός παιδιού το σώμα

Μια ποίηση που αστράφτει από γνώση και πείρα ζωής και συγχρόνως βαθιά πεισματωμένη νεανικότητα. Αξιανάγνωστη.

 

 

* Η Αρχοντούλα Διαβάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε νομικά και νεοελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά «Αντί», «Εντευκτήριο», «Μανδραγόρας», «Ακτή», «Παρέμβαση», «Ένεκεν» και στις ιστοσελίδες για το βιβλίο bookpress.gr και diapolitismos.gr.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top