Fractal

Προδημοσίευση: «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Δύο ποιήματα της Ελένης Χωρεάνθη

της Ελένης Χωρεάνθη // 

 

 

 

Το πρόσωπό σου

 

 

poem1

 

 

Στο πρόσωπό σου

περπατάει μια θλίψη πολυκαιρισμένη

σαν παραμερισμένη αναμονή

Την όψη χαρακώνει

η απόδραση από έναν κόσμο θλιβερό

και το φθαρμένο παρελθόν

σαν καταιγίδα κόβει στα δυο

στα τέσσερα

στα οχτώ

στα δέκα έξι

θρύψαλα κάνει από καιρό

την «Καλημέρα» στη ζωή

 

Στο πρόσωπό σου

έκδηλη μια πίκρα στρογγυλή

παγιδευμένη σιωπή

γράφει την ιστορία στον καθρέφτη της φυγής

Έρποντας η απόρριψη τον όρκο ζωγραφεί

στην κορυφογραμμή

φαρμακερό καρφί μπηγμένο στην καρδιά σου

 

Ξοδεύεις τον καιρό στα περιττά

ποιος είναι ο αίτιος και ποιος το θύμα

τώρα πια σημασία καμιά δεν έχει

κυλάει νερό το αίμα στο ρυάκι

όπως μετά το πέρασμα της δυνατής βροχής

 

Ο κόσμος γύρω σιωπηλός

ακούει το κλάμα της βροχής του αίματός σου

στα χαλίκια

τον κρότο της ρωγμής στην «Καλημέρα»

κι ανοίγει λάκκο

να συλλέξει το αυριανό κρασί

για το συμπόσιο «αλληλεγγύης»

πεινώντων και διψώντων ελεημοσύνη

στραγγίζοντας

και τη στερνή ρανίδα τύψη της ψυχής

στο κύπελλο της αδιαλλαξίας

 

Κι εσύ

ξοδεύεις τον ανήμερο καιρό

δύο συν τρία * συν εφτά *συν δέκα τρία

ένα απέραντο νεκροταφείο θλιβερών ωρών

τελειωμένων

Ο κόσμος θλιβερά μικρός στην όρασή σου

Μια σπιθαμή

στο ρημαγμένο κοίλο της καρδιάς

το πρόσωπό σου

 

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς 2017

 

 

 

Μπαλάντα

poem2

 

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

(Κ. Π. Καβάφης)

 

Αναρωτιέμαι

τι ν’ απόγινε ο νεαρός εκείνος στρατιώτης

ο μελαγχολικός προστάτης των συνόρων

 

Διάβαζε αρχαίους ποιητές

Όμηρο και Σαπφώ και Πίνδαρο

και Σοφοκλή και Ευριπίδη και Αισχύλο

Μετέφραζε ισχυριζότανε Αριστοφάνη

έγραφε στίχους για την Ουτοπία

Έκρυβε ωστόσο

ύπουλες προθέσεις στον γυλιό του

μαζί με κάποια σαπισμένα ιδανικά

κατάλοιπα λειψής

ελεεινής φιλολογίας

-όνειρα έωλα, πτερόεντα –

και δανεικά ιδανικά

φτηνά ιδεολογήματα

στις τρύπιες τσέπες του παντελονιού του

 

Με τις προοπτικές ενδόξου μέλλοντος ποιητικού

δεμένες στα κορδόνια των αρβύλων του

έψαχνε ηρωική διέξοδο ανέξοδα

από τα ψυχολογικά του τα πολλά τα αδιέξοδα

ως μεταμεσονύχτιος προσκυνητής

και μέλλων ν’ ανατείλει ποιητής

ο ιερόσυλος επιτηδευματίας αγιογδύτης

φρουρός των ιερών έναν καιρό οδυνηρό

και των οσίων

στη νήσο την αρχέγονη

την ανεμοφιλούσα

 

Αλήθεια

πού να βρίσκεται ο ελεεινός της εξορίας μου Ελπήνωρ

ο άβουλος, δειλός οιηματίας

ο ξοφλημένος εραστής της Ουτοπίας

σε ποια απορρίμματα ιδεολογημάτων βουλιαγμένος

να μελετάει των περασμένων την απώλεια

χωρίς διόλου «λογική και υπερηφάνεια»

 

Όσο για τον κομπλεξικό

θρασύδειλο

τον αλαζόνα

τον κιτρινιάρη φρούραρχο

με τα λειψά

τα ψάθινα γυαλιστερά μαλλιά

και τα μυωπικά ιμιτασιόν χρυσά του ματογυάλια

τα συρμάτινα

εκείνον που παρίστανε κομπάζοντας τον Υπεράνω

μες στο τεράστιο παρφουμαρισμένο Εγώ

αναρτημένο στον εξώστη του κρανίου

αμφιβολία καμία δεν υπάρχει

πως κατοικοεδρεύει και οικουρεί

άγνωστος μεταξύ αγνώστων

άοσμος κι άχρωμος κι ανύπαρκτος

ανάμεσα στους αφανείς

της παρελθούσας μάταιης δόξας ήρωες

στο σύθαμπο της αποστεωμένης του παρά μυθολογίας

και ψάχνει απεγνωσμένα κι αναδρομικά

στου χρόνου τις καταπακτές

τη μούσα των γλαυκών θαλασσινών ωρών

την ερωμένη των υδάτων

 

Μάταιη αναδρομή και αναζήτηση

η παρελθούσα ενοχή

μπερδεύτηκε στην κουστωδία των χρωμάτων

με τον απόηχο του νερού και του ανέμου

του φεγγαριού τα μάγια τυλιγμένη

διαμελίστηκε στων ασκητών

και στων αγίων μυστικών τις σκήτες

και τρέχει μουλιασμένη στους αιώνες με βροχή

επί ανέμων και υδάτων

τα δείπνα τα θεσπέσια των Ολύμπιων να προλάβει

κατά το μεταμεσονύχτιο μεσουράνημα της Εκάτης

και των Αχράντων Μυστηρίων της ποιήσεως

ασθμαίνουσα

εωθινή μεταλαμβάνει

 

 

Ιούνιος-Ιούλιος 2012- Ιανουάριος  2013

(Ανέκδοτα, προδημοσίευση)

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top