Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: από τον Ξενοφώντα στον Ζίγκι τον εξωγήινο

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ελληνική πεζογραφία:

 

Γιάννης Ξανθούλης «Η εποχή των καφέδων», εκδ. Διόπτρα, σελ. 248

Δε γνώριζα γι’ αυτή την εποχή κι ούτε είχα ακουστά πως υπήρχε. Δεν ήξερα να αναγνωρίζω τα ίχνη και τις επιπτώσεις της. Μόνο όταν την άγγιξα, τον περασμένο Ιούλιο, ένιωσα φόβο για την ανάπλαση, όσων ευαισθησιών ήμουν αναγκασμένος να ανασύρω από μια σκοτεινή ανάμνηση.
Ανάμνηση εφιάλτης κι αγάπη μαζί. Κάτι είχε απωθήσει απ’ τη μνήμη τον παλιό μου φίλο Ερμή κι άλλα πρόσωπα κι άλλες πτυχές δικές μου, επικίνδυνες. Κι αυτό το “κάτι” ξαναγύρισε έντονα και καταλυτικά τον Ιούλιο των διακοπών. Αυτό το κάτι ήταν που με παρέσυρε στην Εποχή των Καφέδων, μέσα στη βελουδένια βραδινή υφή ενός αρχαίου πόνου. Πόνος παραμορφωμένος απ’ το διεγερτικό εξωτισμό του καφέ και τις διαδρομές που επιβάλλει αυτή η νόθα εποχή, σφήνα στις άλλες.
Η “Εποχή των καφέδων” πρωτοκυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1992, έχοντας στο εξώφυλλο έργο του Τσέχου φωτογράφου Josef Koudelka. Αργότερα αντικαταστάθηκε από φωτογραφία του Κώστα Ορδόλη.
Ο συγγραφέας θεωρεί το μυθιστόρημα ως το πλέον αυτοβιογραφικό του.

Νίκος Παναγιωτόπουλος «Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου», εκδ, Μεταίχμιο, σελ. 368

Είναι δώδεκα χρονών. Κοιτάζει τον κόσμο γύρω του και δεν καταλαβαίνει…
Δεν καταλαβαίνει, για παράδειγμα, γιατί δεν πρέπει να τρέχει και να λαχανιάζει, ή γιατί δεν τον αφήνουν να κάνει ποδήλατο.
Δεν καταλαβαίνει επίσης γιατί τρελαίνονται οι άνθρωποι για ποδόσφαιρο, ή πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν στον κεραυνοβόλο έρωτα.
Δεν καταλαβαίνει καθόλου τη συμπεριφορά των συμμαθητών του και τις περίεργες ερωτήσεις που του κάνουν οι γονείς τους.
Δεν καταλαβαίνει επίσης τα κινέζικα που λένε οι γιατροί κι οι νοσοκόμες πάνω απ’ το κεφάλι του· όσο γι’ αυτά που λένε οι καθηγητές του στο σχολείο… αυτά δεν θέλει να τα καταλάβει.
Γιατί δεν θέλει να ξεχάσει! Ούτε και να γίνει άνθρωπος μια μέρα θέλει, όπως τον απειλούν πως θα συμβεί ο Θορν κι η Ρέινα, που παριστάνουν τους γονείς του.
Θέλει να μείνει εξωγήινος και να γυρίσει μια μέρα στον πλανήτη του, τον πλανήτη Μάρφαν, πριν του συμβεί τίποτε απ’ αυτά τα παράλογα που σου τυχαίνουν όλη την ώρα στη Γη… Πριν έρθει, ας πούμε, ο διαιτητής και -φταις δεν φταις- σου βγάλει την κόκκινη κάρτα και σε πετάξει έξω απ’ το παιχνίδι.

 

Τάκης Θεοδωρόπουλος «Το μυθιστόρημα του Ξενοφώντα», σελ. 352

Το “Μυθιστόρημα του Ξενοφώντα” είναι το μυθιστόρημα της εποχής που ο ελληνικός κόσμος πνέει τα λοίσθια. Οι πόλεις επιδίδονται σ’ έναν ασταμάτητο πόλεμο μεταξύ τους, ο Πέρσης βασιλιάς παρακολουθεί και παρεμβαίνει, και η Ιστορία εγκυμονεί. Στην ηττημένη Αθήνα του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Σωκράτης καταδικάζεται σε θάνατο και μερικά από τα καλύτερα παιδιά της αναρωτιούνται για την αξία της δημοκρατίας, της μεγάλης εφεύρεσης του προηγούμενου αιώνα. Ο Πλάτων ιδρύει την Ακαδημία, ενώ ο Ξενοφών παίρνει τη δική του μοναχική πορεία. Ωραίος σαν τον Αλκιβιάδη, γόνος της παλιάς καλής Αθήνας, θα γίνει μισθοφόρος του Κύρου πριν τον εξορίσουν οι συμπολίτες του κατηγορώντας τον για φιλολακωνισμό. Το υπόλοιπο της ζωής του θα το περάσει εξόριστος στην Πελοπόννησο, γράφοντας ένα έργο που κατάφερε να φτάσει ακέραιο ως τις μέρες μας. Κι αυτό μοιάζει με θαύμα: χωρίς φιλοσοφική σχολή να τον υποστηρίζει, χωρίς μαθητές να φροντίζουν για την υστεροφημία του, ελλειμματικός φιλόσοφος κατά πολλούς, μειονεκτικός ιστορικός κατ’ άλλους, ο Ξενοφών κατόρθωσε να διασχίσει τους αιώνες και να φτάσει ως το δικό μας παρόν αρθρώνοντας τον μοναχικό του λόγο, διεκδικώντας την ειλικρίνεια αυτής της μοναξιάς που τον κάνει να μοιάζει παράξενα σύγχρονός μας.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

 

Peter Swanson «Σε κάποιους αξίζει ο θάνατος», Μετάφραση: Φωτεινή Πίπη, εκδ. Διόπτρα, σελ. 432

Ο τρόπος να διαπράξεις φόνο και να μη σε πιάσουν είναι να κρύψεις το πτώμα τόσο καλά, ώστε να μη βρεθεί ποτέ· χωρίς πτώμα, δεν υπάρχει φόνος ούτε δολοφόνος…
Έβλεπα από την κορυφή του λόφου διάσπαρτες τις ταφόπετρες. Είχα τα μαλλιά μου πιασμένα ψηλά, κάτω από τον ίδιο σκούρο σκούφο που φορούσα εκείνη τη νύχτα που… όπλισα τη σκανδάλη.
Αναρωτήθηκα, για πολλοστή φορά, τι θα γινόταν ανάμεσα στον Τεντ και σ’ εμένα αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί σύμφωνα με το σχέδιο που είχαμε καταστρώσει στη νυχτερινή πτήση από το Λονδίνο για Βοστόνη.
Αρχίζοντας εκείνο το παιχνίδι αλήθειας μαζί του, μου αποκάλυψε ότι η γυναίκα του τον απατούσε και αστειεύτηκε λέγοντας ότι θα τη σκότωνε γι’ αυτό που έκανε. Στο κάτω κάτω, σε κάποιους ανθρώπους αξίζει ο θάνατος…
Ήμουν σίγουρη ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα τον έπειθα να διαπράξει το τέλειο έγκλημα. Νέα και όμορφη σύζυγος δολοφονήθηκε από τον βάναυσο εραστή της, θα έγραφαν οι εφημερίδες, ενώ ο Τεντ θα είχε ένα ακλόνητο άλλοθι.
Το σχέδιό μας θα πετύχαινε κι εγώ θα ήμουν μαζί του. Το κίνητρο αυτό φαινόταν απολύτως λογικό…

 

Paullina Simons «Κόκκινα φύλλα»,  Μετάφραση: Ρένα Χατχούτ, εκδ. Διόπτρα, σελ. 642

Θα μπορούσε να είχε γλιστρήσει έξω εκείνη τη νύχτα, μες στη χιονοθύελλα, να τη σκότωνε και να γύριζε γρήγορα πίσω μέσα από το δάσος…
Φόρεσε τα δερμάτινα γάντια του κι άρχισε να σκάβει το χιόνι. Πρώτα αργά, έπειτα όλο και πιο γρήγορα. Δεν ένιωθε τίποτα εκτός από το σκληρό πολυκαιρισμένο χιόνι και σκεφτόταν ότι κάποιος έκανε ένα κακόγουστο αστείο… Έκλεισε τα μάτια κι ένιωσε στο βάθος να ακουμπά ένα ανθρώπινο χέρι.
Ο πόνος πάγωσε την καρδιά του. Το σώμα της, γυμνό και άκαμπτο, βρισκόταν εκεί εννέα μέρες. Κανένας δεν την είχε αναζητήσει…
Ο ντετέκτιβ Σπένσερ Ο’Μάλεϊ είχε γνωρίσει την όμορφη φοιτήτρια μόλις μία μέρα πριν από τον θάνατό της. Δεν ήξερε τίποτε γι’ αυτή, όμως ένιωθε ερωτευμένος και τώρα έπρεπε να διαλευκάνει αυτόν τον οδυνηρό φόνο.
Η Κριστίνα και οι τρεις φίλοι της, όλοι πλουσιόπαιδα, ήταν πολύ δεμένοι και περνούσαν μαζί ατελείωτες ώρες. Μπορούσε όμως να τους εμπιστευτεί; Τα ερωτήματα για τη δολοφονία έμεναν μετέωρα, αλλά όσο έψαχνε ο ντετέκτιβ τόσο περισσότερο γινόταν φανερό ότι ο καθένας από τους τρεις φίλους της είχε κίνητρο να τη δολοφονήσει. Η αλήθεια βυθιζόταν μες στα κόκκινα φύλλα που έκρυβαν δόλο και προδοσία. Κάθε αποκάλυψη θα αποδεικνυόταν πιο δραματική από την προηγούμενη και… πιο επικίνδυνη.

 

Βιβλία για παιδιά:

 

Ευγένιος Τριβιζάς «Το άταχτο Συννεφουλίνι», Εικονογράφηση: Λίζα Ηλιού, εκδ. Διάπλαση, σελ. 77

Σε µια συννεφογειτονιά ζει µε τη µαµά του και την αδελφούλα του, τη Φούλα Φούλα Συννεφούλα, ένα σκανταλιάρικο συννεφουλίνι που του αρέσει να κάνει αταξίες. Η µαµά του του ζητάει να της υποσχεθεί ότι θα είναι φρόνιµο. Το συννεφουλίνι το υπόσχεται, αλλά συνεχίζει να κάνει τη µία αταξία µετά την άλλη. Όταν η µαµά το µαθαίνει, για να το τιµωρήσει αποφασίζει να µην το πηγαίνει τις Κυριακές να κάνει τσουλήθρα στο ουράνιο τόξο, ούτε να το αφήνει να παίζει κυνηγητό µε τα άλλα συννεφάκια, αλλά η χειρότερη τιµωρία του είναι άλλη. µια τιµωρία τόσο δυσβάσταχτη που δεν µπορεί να την αντέξει. Τότε είναι που το συννεφουλίνι παίρνει την απόφαση να φύγει κρυφά από τη συννεφογειτονιά για να βρει έναν τρόπο να κερδίσει πάλι την αγάπη της µαµάς του.

 

Κέλλυ Σταμουλάκη «Το χρυσό Αρισμαρί», Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια, αφήγηση: Κέλλυ Σταμουλάκη, εκδ. Διάπλαση, σελ. 40

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΤΟ “ΕΓΩ” ΣΤΟ “ΕΜΕΙΣ”
Ένα έργο για την ανιδιοτελή αγάπη, τη χωρίς ανταλλάγµατα προσφορά και τη φιλία
“Το Χρυσό Αρισµαρί” είναι ένα σπάνιο και µοναδικό βότανο µε θεραπευτικές ιδιότητες. Ο Πετρής, οπλισµένος µε ανδρεία και θέληση, ξεκινά να το ανακαλύψει για να θεραπεύσει τον πατέρα του. Παραµερίζει τους τεράστιους κινδύνους του ταξιδιού του και βρίσκεται µέσα σε µια λυτρωτική περιπέτεια αυτογνωσίας. Στο ταξίδι αυτό δεν είναι µόνος. Έχει συµπαραστάτη τον καλύτερό του φίλο και µαζί ζούνε τις πιο απίθανες περιπέτειες και έντονες δοκιµασίες, µέχρι τον τελικό τους προορισµό, που δεν είναι άλλος από το Αθάνατο Αρισµαρί.
Το βιβλίο περιέχει CD µε αφήγηση, θεατρικούς διαλόγους και τα τραγούδια της θεατρικής εκδοχής του βιβλίου.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top