Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Απ’ την παλιά πληγή η αλήθεια”
19/07/2017, 11:17 πμ

Ποίηση: “Απ’ την παλιά πληγή η αλήθεια”

Της Ζωής Δικταίου // *

 

 

‘’Στον Άγγελο Πετρουλάκη‘’

 

Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι, «Η γυναίκα με την μαύρη γραβάτα»

 

 

Απ’ την παλιά πληγή η αλήθεια

 

Έρχεσαι, φεύγεις,

σκέψεις άγονες

αδιάφορη η στοργική σιωπή τής νύχτας

και η καλοκαιρινή μνήμη τών σωμάτων,

βούληση πια,

με τη συνέργεια του χρόνου,

όταν η φλόγα χαμηλώνει

με τη διάρκεια που έχει το φως.

Είναι γιατί η ψυχή δεν γνωρίζει

από πού άρχισε και πού περατώνεται.

Με την ιερότητα της έλξης

να μετατρέπεται σε υποτέλεια μιας σκέψης.

 

Για τον Έρωτα δεν γράφεις μόνο,

καθισμένη στο παγκάκι τού πάρκου

ή στο Ενετικό φρούριο τού Κούλε,

μετρώντας γλαροπούλια και κύματα.

Η τελική κραυγή διαδηλώνει στη Δαιδάλου

ώσπου ν’ ανατείλει ο αιώνιος φώσφορος

και να ξοδέψει τη θλίψη του ο θεός

στο Μεϊντάνι πίνοντας ρακή,

θαυμάζοντας την αθωότητα των χρωμάτων

στη Βασιλική τού αγίου Μάρκου∙

ώρα που αισθάνεσαι τη γη και την άβυσσο

καταστόλιστη με τούτο τον ήλιο.

 

Επίφοβη και μεγαλειώδης η μοναξιά

σε μια άλλη γλώσσα,

με άλλες λέξεις,

για μιαν άλλη πραγματικότητα…

Είναι που γνωρίζεις καλά

την ανυπολόγιστη σημασία της διαμαρτύρησης,

κατεβαίνοντας την οδό Πλάνης .

 

Ακόμη με αρνείσαι,

ακόμη και τώρα∙

τώρα που είμαι μόνο μια σκιά στην ομίχλη

αρνείσαι,

μα αυτό δεν μπορεί να σβήσει

όσα υπήρξαμε.

 

Φέγγει, βλέπεις, το γιασεμί

στην ίδια ξεχασμένη πόρτα.

Ήρθες την άγγιξες,

με την ίδια ευλάβεια, χτες την αυγή.

Εδώ σε οδήγησαν τα βήματα, άλλη μια φορά.

Ψηλάφισες τη σκουριά,

δακρύζοντας και πάλι,

συλλαβίζοντας αστέρια

και λουλούδια στο εγκαταλειμμένο όνειρο,

σ’ εκείνο το παλαιοπωλείο τών αναμνήσεων.

Το παράπονο, ξεφεύγει απ’ τη ρωγμή της μνήμης,

το αχ στοίχειωσε μέσα σου.

Είναι βέβαιο,

δεν θέλει άλλη σφραγίδα η φλούδα της ψυχής∙

το αισθάνεσαι.

Τρέμουν στα μάτια σου τα ερείπια…

Κι όμως , δεν φοβήθηκες να σταθείς

μπροστά στον καθρέφτη,

να δεις πώς τρέχει,

απ’ την παλιά πληγή η αλήθεια.

Σκέφτηκες ξανά στιγμές απόγνωσης,

επιμένεις να κρατάς τις στάχτες στα χέρια.

Θα τελειώσει κάποτε…

Πριν η άγνοια της καταιγίδας φέρει τον άνεμο

στα φύλλα τής καρδιάς,

τώρα που χαμήλωσαν τα φώτα τής νιότης,

θυμάσαι…

 

Ο Έρωτας δεν είναι απαίτηση,

ο Έρωτας δεν είναι επαιτεία…

Αύριο, θ’ ακούς την ηχώ να επαναλαμβάνει

ότι ο Έρωτας είναι δικαίωμα και διαβατήριο στην Τέχνη.

 

 

 

Γράφει ο δημοσιογράφος και εξαίρετος λογοτέχνης Άγγελος Πετρουλάκης: «Αν η ποίηση είναι κάτι που βγαίνει από την καρδιά μας, τότε είναι καλύτερα να προσφερθεί παρά να πουληθεί». Αντίδωρο φως η κατάθεση της ψυχής του. Ελάχιστο μπροστά στο μεγαλείο του λόγου του, το δικό μου πόνημα, μα από την ψίχα της ψυχής γραμμένο και αφιερωμένο σ’ εκείνον. Δεν έχω άλλον τρόπο να πω, «ευχαριστώ Άγγελε».

 

 

 

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Ιούλιος 2017 στην Κρήτη

 

 

 

 

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top