Fractal

Στείλε μου κάτι από την Βολιβία – «Απεργία»

Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *

 

23.Απεργια.foto

 

Λίγες μέρες πριν φύγουμε απ΄ το Ουγιούνι με κατεύθυνση το Ποτοσί, ακούσαμε στο ραδιόφωνο πως η κατάσταση στην περιοχή είναι δύσκολη: οι κάτοικοι του Ποτοσί, διεκδικώντας αυτά που τους είχαν υποσχεθεί οι κυβερνώντες και που ποτέ δεν υλοποίησαν, έκλεισαν με οδοφράγματα τον κεντρικό οδικό άξονα που περνά από την πόλη και ξεκίνησαν μια γενική απεργία μέχρι τα αιτήματά τους να εισακουσθούν.

Να δοκιμάσουμε να περάσουμε από την περιοχή; Υπάρχει κίνδυνος; Τα Μέσα μιλούσαν για βία… Ξεκινήσαμε. Φτάνοντας στην πόλη, καμμένη άσφαλτος και πέτρες ριγμένες στο οδόστρωμα για να εμποδίσουν τη διέλευση. Οι απεργοί στα οδοφράγματα. Πλησιάσαμε, χαμογελάσαμε, ρωτήσαμε κι ενδιαφερθήκαμε για τα αιτήματά τους, για τον αγώνα τους. Σε λίγη ώρα ήμαστε μέσα στην “κλειστή” πόλη.

Είχαμε διαβάσει για το κυκλοφοριακό χάος, για τα αυτοκίνητα που κορνάρουν τόσο έντονα ώστε χρειάστηκε να μπουν πινακίδες που απαγορεύουν το κορνάρισμα, για τον κόσμο που περπατά στους στενούς δρόμους και τις εκατοντάδες μικροπωλητών… Η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν τελείως διαφορετική: ούτε ένα αυτοκίνητο στον δρόμο, σχεδόν κανένα μαγαζί ανοιχτό, ελάχιστοι μικροπωλητές με φτωχική πραμάτεια. Όταν στον πρώτο ξενώνα που ρωτήσαμε για δωμάτιο, μας ζήτησαν ευγενικά συγγνώμη και μας ενημέρωσαν πως απεργούν, καταλάβαμε πως αυτή η απεργία είναι πραγματικά μαζική.

Όλη η πόλη συμφώνησε να “κλείσει” και μέσα σ’ αυτήν τη φαινομενική ησυχία, μια δύναμη, μια ενέργεια ξεχυνόταν κι έρεε σε κάθε έρημο δρόμο. Στο βάθος το Cerro Rico, το “Πλούσιο Βουνό”, ιερό σύμβολο κι αρχαία πηγή πλούτου που έκανε διάσημο το Ποτοσί με τα τεράστια κοιτάσματα ασημιού του. Στεκόταν εκεί, πληγωμένο απ’ την αδιάλειπτη διαδικασία εξόρυξης για να θυμίζει στους κατοίκους πως καμιά πηγή δεν είναι αστείρευτη, ίσως μόνο αυτή της αλληλεγγύης…

 

* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα;

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top