Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η τοξίνη των λέξεων και το ύψιστο μάθημα Θανάτου
12/04/2017, 12:18 μμ

Η τοξίνη των λέξεων και το ύψιστο μάθημα Θανάτου

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Κική Δημουλά «Άνω τελεία», εκδ. Ίκαρος, σελ. 48

 

«Μακρύ κουραστικό ταξίδι

το πεπρωμένο

μα το χειρότερο

 

πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις».

 

Το συνηθίζει και με τα ελάχιστα κτίζει τα μέγιστα: με ένα «Δεν αστοχεί» ορίζει το αναπόφευκτο, με το χιλιοπαιγμένο «Πρέπει» την πάσα πίστη, «Στο τρένο» θα συναντήσει το επέκεινα, με μια απλή «Διερεύνηση» όσα δεν έχει ζήσει, «Ιδιοσκεύασμα» απλώς θα πει την τέφρα της, ως «Πρόβλημα» και μόνο θα χαρακτηρίσει το Ζωή ερήμην, «Μικρές βελτιώσεις» το εξ αδιαιρέτου και την μοναξιά της ύπαρξης, σε ένα «Ομοιοπαθείς» και «Ούτως ή άλλως» θα κλείσει όλο το καθ’ ομοίωση κι από τις λέξεις εκείνο το «Ίσως» θα επιλέξει να υμνήσει.

Κι όμως, ποτέ της δεν έφτασε πιο κοντά στο ανεξερεύνητο. Ποτέ ως τώρα δεν πλησίασε τόσο πολύ το άδηλο και το άρρητο, γράφοντας έτσι ταπεινά «Άνω τελεία».

Όσο κι αν το συνηθίζει [Επί τα ίχνη, Ερήμην, Το λίγο του Κόσμου, Ενός λεπτού μαζί, Χλόη Θερμοκηπίου, Εκτός σχεδίου, Πέρασα, Δημόσιος καιρός], στη λεπτομέρεια να αναζητεί το παν και στο ανεπαίσθητο, γράφοντας ποίηση αφαιρεί και πάει.

«Ο φιλοπαίγμων μύθος» της ζει και αναπνέει με τα ελάχιστα.

Κι όμως, στην Ποίησή της όλα: ζωή, μνήμη, λήθη, νοσταλγία, απουσία, χρόνος, ελπίδα, απελπισία, θάνατος, έχουν και ζωή και το πάνω χέρι. Από αφηρημένα γίνονται Υποκείμενο, και αντικείμενό τους εμείς οι παντοδύναμοι που μια ζωή ισχυριζόμαστε ακριβώς το άλλο.

Σαν αεράκι περνούν στους στίχους της οι πιο βαριές διαπιστώσεις της, έτσι που να μη καλοξέρεις το αμετάκλητο της ζώσας ποίησης, να μη νοιώθεις τόσο μέσα στη Λέξη και στη Στιγμή εγκλωβισμένος.

Κι όμως, γνωρίζει όσο άλλος κανείς την Τοξίνη των Λέξεων. Πώς ένα «Πρέπει» ή «Ίσως», «Εντέλει» ή «Πρόβλημα» γκρεμίζει την παντοδυναμία του Συμπεράσματος.

Επαναστατημένη όσο δεν παίρνει και αυτοαμβισβητούμενη σ’ αυτό τον ποιητικό της κύκλο, για την ώρα τελευταίο:

 

«Εκ πείρας σας μιλώ.

Τις προσφορές της πείρας μη δεχτείτε.

Δόλιες είναι αποβλέπουν

στην κερδοφόρα ανταλλαγή:

ξερόχορτα σας δίνει και τον

ολάνθιστο αγρό σας αφαιρεί».

 

«Εκ πείρας σας μιλώ,

Σοφή δεν είναι η πείρα

απλώς έχασε τη δύναμη να σφάλλει»

θα μας πει «Εξακριβωμένα».

 

 

Γνωρίζοντας την αιωνιότητα της στιγμής και του εφήμερου, το σύμπαν που εμπεριέχεται στην πάσα λεπτομέρεια, η Κική Δημουλά ανιχνεύει το Αίνιγμα μέσα από τις αναμνήσεις, την καθημερινότητα, την παρατήρηση και τον στοχασμό πάνω στο ελάχιστο, ακόμα κι όσα έδυσαν δίχως να ανατείλουν, το εν δυνάμει, δηλαδή, ή το μισοτελειωμένο. Η εκδοχή που δεν τολμήσαμε ή φοβηθήκαμε, η πράξη ή φράση που ειπώθηκε αργά ή πιο νωρίς και έπεσε στο ανέφικτο.

Διότι η «Άνω τελεία» στην ποιητική της Δημουλά είναι η δική της δαντική «Θεία Κωμωδία», με Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισο. Χωρίς μεγαλοστομίες και με ταπεινά υλικά, δίχως κινήσεις μεγαλόπρεπες αλλά ανασαίνοντας. Έτσι δεν συνεχίζεται η ζωή; Μια καθημερινή Ποίηση που ανασαίνει στο εξακριβωμένο Χάος.

Το αποτέλεσμα, 27 ποιήματα που ανασαίνουν ανοιχτά στο ενδεχόμενο. Ποτέ δεν ξέρεις στη ζωή αν πας ή αν έρχεσαι.

Γι’ αυτό και τη ζωή «Ασυγχώρητη» τη λέει:

 

«Γυρνάς ζωή κι όπου βρεθείς

καυχιέσαι

ότι δίχως εσένα στιγμή δε ζούμε.

 

Αλήθεια είναι

μα δεν ομολογείς

πώς από φόβο γαντζωθήκαμε οδυνηρά

επάνω σου

 

αποσιωπάς ότι μας έχεις προπωλήσει

σε κείνο τον βρομιάρη σωματέμπορα

το χάρο

πώς έχεις πάρει μάλιστα καπάρο

αμέσως μόλις γεννηθήκαμε

 

το δε υπόλοιπό μας

δέχτηκες με δόσεις χρόνου ανεπαίσθητες

να σου το εξοφλεί».

 

Εντέλει με «Άνω τελεία» καλωσορίζει η Δημουλά το ύψιστο μάθημα Θανάτου.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top