Διήγημα: “Το κουλούρι”
Του Αντώνη Τζήμα // *
Ανοίγοντας την πόρτα ρούφηξα το ευωδιαστό άρωμα της καθαριότητας. Έβγαλα τα παπούτσια μου στην άκρη και ξεκίνησα να επιθεωρώ το σπίτι. Τα βήματα μου με οδήγησαν στην βιβλιοθήκη. Όλα έλαμπαν. Έκλεισα το παράθυρο που η βοηθός μου είχε αφήσει ανοικτό για να αεριστεί το δωμάτιο. Μετά έλεγξα την κρεβατοκάμαρα και ικανοποιήθηκα με το άψογο στρώσιμο του κρεβατιού. Η βοηθός μου μέσα στο σαλόνι είχε τοποθετήσει μια ωραιότατη γλάστρα με βιολετί άνθη. Χρειαζόμουν ένα παγωμένο ποτήρι νερό. Και πηγαίνοντας προς το ψυγείο είδα πάνω στον πάγκο της κουζίνας ένα μεγάλο πιάτο. Από πάνω μια πετσέτα σκέπαζε το περιεχόμενο του. Τίναξα την πετσέτα και μπροστά μου έστεκε ένα ωραιότατο σιροπιαστό κέικ. Σκέπασα το πιάτο και άνοιξα τον φούρνο που μοσχομύριζε από το φρεσκοψημένο χοιρινό. Γέμισα το ποτήρι μου και αποσύρθηκα στο σαλόνι. Το υπόλοιπο της ημέρας θα απορροφούταν από τις ασχολίες απόλαυσης.
Αυτό σήμαινε την κατάποση πολλών κοκτέιλ με βάση το τζιν, το κάπνισμα της πίπας μου και βεβαία το άπλωμα των χεριών μου πάνω στη νεαρή σάρκα της Νεφέλης. Ένας γέρο τράγος σαν εμένα έχει μάθει να κάνει υπομονή όταν απολαμβάνει τις επίγειες αυτές απολαύσεις τις οποίες δεν τις θεωρεί μόνο σωματικές. Κάθε άλλο. Τις θεωρεί απολαύσεις της ψυχής και του πνεύματος.
Παρ’ όλη αυτή την κατάσταση γαλήνης μέσα στην όποια ταξίδευε ο νους μου ,εκκρεμούσε η ολοκλήρωση του τελευταίου μου θεατρικού έργου το οποίο έπρεπε να παραδώσω πολύ σύντομα στον παραγωγό και τον σκηνοθέτη. Έτσι είχα σκοπό την επομένη ημέρα να αλλάξω το τέλος του σεναρίου και να αναθέσω στην πίστη βοηθό μου να το παραδώσει στα χέρια τους .
Αφού αφέθηκα στις απολαύσεις της ζωής ήταν λογικό ο ύπνος να με σκεπάσει σαν ελαφρύ σεντόνι. Αλλά θα χαρακτήριζα την συνέχεια του ύπνου μου μάλλον ανησυχητική αφού ένα όνειρο τάραξε την γαληνή μου. Θα μου επιτρέψετε να σας το διηγηθώ.
Ήμουν στο εξεταστήριο ενός γιατρού και περίμενα. Μέσα ήμουν ολομόναχος και το δωμάτιο ήταν σχετικά άδειο. Υπήρχε μόνο το κρεβάτι όπου σε εξετάζουν, και μια περίεργη ξύλινη συσκευή. Η συσκευή αυτή είχε περίπου μήκος ενός μέτρου και ήταν σχήματος ορθογώνιου έχοντας στο κέντρο της δυο τρύπες. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά αυτό το κατασκεύασμα μου κίνησε την περιέργεια και έτσι η ματιά μου το περιεργαζόταν. Μετά από λίγο ήρθε και ο γιατρός ο οποίος ήταν ντυμένος ως παλιάτσος και χαμογελούσε με ένα τρόπο σα να με χλεύαζε. Δεν θα ανεχόμουν τέτοιου είδους συμπεριφορά και έτσι αποφάσισα να φύγω. Αλλά την ώρα που πήγα να ανοίξω την πόρτα ο γιατρός παλιάτσος μου έπιασε τα χέρια και τα έβαλε μέσα στην συσκευή και έτσι ήμουν πια σκλάβος του. Τον ικέτευα να με απελευθερώσει αλλά ματαία. Με κάθισε πάλι στην καρέκλα και γελούσε με ένα φρικτό γέλιο κουνώντας τα κουδουνάκια που φορούσε στο καπέλο του.
Ξύπνησα καταϊδρωμένος με την κάρδια μου να κτυπάει δυνατά. Ήταν ξημερώματα και ίσως η καλύτερη ώρα για να γράψω το τέλος του θεατρικού μου έργου. Πρώτα όμως έκανα ένα δυναμωτικό ντους. Στην ηλικία μου το ζεστό νερό μαλακώνει τους μυς και έτσι κινούμαι αλλά και κάθομαι πιο ελεύθερα. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ και το άρωμα του ξύπνησε τις αισθήσεις μου. Έβαλα το φλιτζάνι διπλά στην γραφομηχανή. Επέλεξα την μουσική που θα με βοηθούσε στην έμπνευση ενός θεάρεστου τέλους. Διάβασα την τελευταία πράξη. Ένωσα μέσα στο νου μου όλα τα γεγονότα, όλα τα συναισθήματα του ήρωα. Έκλεισα τα μάτια μου. Έγινα γεγονός. Άρχισα να γραφώ λες και με είχε κυριέψει ένας δαίμονας. Η αλήθεια ήταν ότι το διασκέδαζα παρά πολύ. Η πλοκή μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα και ήλπιζα και το κοινό να ταυτίσει την άποψη του με την δική μου. Εκεί που πια η δράση κορυφωνόταν σαν οργασμός μιας ερωμένης…
«Νταπ, νταπ, νταπ,»
Και βεβαία δεν σταμάτησα να γραφώ.
«Νταπ, νταπ, νταπ,»
«Ποιος είναι;» φώναξα ενώ συνέχιζα να γράφω.
«Αφεντικό εγώ είμαι,»
«Φύγε. Έλα πιο μετά».
«Δεν μπορώ. Έχω φέρει τα ρούχα σας σιδερωμένα».
Σηκώθηκα από το γραφείο μου σαστισμένος. Άνοιξα την πόρτα και πήγα πάλι γρήγορα μέσα να συνεχίσω. Αλλά πια είχαν όλα χαθεί. Είχα αποσυνδεθεί από το κείμενο.
Η βοηθός μου πήγε στην κρεβατοκάμαρα και ταχτοποίησε τα ρούχα μου.
«Μην φέρεις ξανά γλυκά,» της είπα.
«Μάλιστα αφεντικό. Δεν τα θέλετε;»
«Ούτε τα θέλω, ούτε μου αρέσουν,»
«Θέλετε κάτι άλλο;»
«Σε τρεις ώρες να έρθεις να πάρεις το κείμενο και να το πας στον σκηνοθέτη σε παρακαλώ».
Επέστρεψα στο κείμενο . Μου πηρέ ώρα μέχρι να κάνω τις απαραίτητες συνδέσεις. Αφού το τελείωσα το άφησα πάνω στον πάγκο της κουζίνας για να το βρει η βοηθός μου. Έφυγα από το σπίτι και πήγα για τον καθημερινό μου περίπατο.
Επιστρέφοντας, μέσα στο σπίτι με περίμενε ένα θέαμα ανήκουστο. Το κείμενο ήταν ακόμα εκεί. Και σα να μην έφτανε αυτό, κάτι που άλλωστε θα συγχωρούσα στην βοηθό μου, είχε υποπέσει και σε ένα άλλο βαρύ σφάλμα. Μου είχε αφήσει φρεσκοψημένα κουλουράκια. Και αν πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν γίνονται χειρότερα, μην βιάζεστε.
Στην κορυφή του σωρού από τα κουλουράκια ήταν ένα κουλούρι σε σχήμα του αρχικού γράμματος του ονόματος μου. Άρπαξα την πιατέλα όπως ήταν και χωρίς να προλάβω καν να κλειδώσω από την ταραχή μου ,πήγα προς το σπίτι της βοηθούς μου. Έφτασα έξω από την πόρτα και την κτύπησα με δύναμη. Εκείνη μου άνοιξε και με φούρια μπήκα μέσα.
«Δεν μου λες,» της είπα.
«Μνημόσυνο μου κάνεις;»
«Τι εννοείτε αφεντικό;» είπε εκείνη κοιτάζοντας με , με έκπληξη στα μάτια της.
Άφησα το πιάτο στο τραπέζι και το ξεσκέπασα.
«Ορίστε! Εσύ πως το εξηγείς αυτό;»
«Μα αυτά δεν είναι γλυκά. Είναι κουλουράκια,» είπε εκείνη.
«Δεν σου είπα ότι δεν θέλω να μου φέρνεις γλυκά;»
«Δεν έχουν βούτυρο. Μόνο ελαιόλαδο,» είπε .
«Θέλει να με τρελάνει. Δε μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά,» σκέφτηκα.
«Και αυτό!»
«Ποιο;»
«Αυτό το κουλούρι,» είπα και της έδειξα το κουλούρι που είχε το σχήμα του γράμματος.
«Τι αφεντικό; Τι έχει;»
«Δεν μου λες; Νεκρός είμαι και φτιάχνεις κουλούρια στο σχήμα του αρχικού μου;»
«Όχι αφεντικό, για να χαρείς το έκανα,»
«Να χαρώ; Σα να μου κάνεις μνημόσυνο είναι. Και θες και να χαρώ; Μέχρι αύριο το μεσημέρι να μου έχεις αδειάσει την γωνιά,» της είπα.
«Σε παρακαλώ αφεντικό,» είπε και με έπιασε από τους ωμούς καθώς έφευγα.
Μαγικά ακούστηκε ένα τραγούδι. Το « non, je ne regrette rien» . Το αίμα κυλούσε πολύ αργά πάνω στο πάτωμα. Ο καπνός εξανεμιζόταν προς τον ουρανό με την ιδία βαριεστημένη διάθεση. Το κουλούρι σε σχήμα του αρχικού του ονόματος μου ποτίστηκε από το αίμα της. Κρατούσα το πιστολι μου στην ίδια κατεύθυνση που είχα πυροβολήσει. Έμενα ακίνητος και απολάμβανα την φωνή της Εντιθ. Είχα συγκινηθεί με τα όμορφα χορευτικά του αίματος πάνω στο πάτωμα. Από το παράθυρο το φως του φεγγαριού παιχνίδιζε με το αίμα που όλο και καταλάμβανε και άλλο μέρος του πατώματος.
Έθαψα την βοηθό μου κάτω από μια αχλαδιά στον κήπο μου. Την αγαπούσα πολύ. Ήταν στην υπηρεσία μου πολλά χρόνια. Αλλά έκανε τρία μοιραία λάθη. Δεν πήγε ποτέ το κείμενο στον σκηνοθέτη. Συνέχιζε να μου φέρνει γλυκά, και το χειρότερο… έφτιαξε ένα κουλουράκι σε σχήμα του αρχικού μου. Κάθε πρωί για να με αισθάνεται κοντά της πήγαινα και μιλούσα στην αχλαδιά. Άφηνα που και που λουλούδια πάνω στο χώμα. Μου έλειπε αλλά… αυτό που είχε κάνει ήταν τραγικό, και δεν έχω μετανιώσει καθόλου μα καθόλου για την πράξη μου. Έτσι κι αλλιώς… τώρα οι σχέσεις μας ήταν καλύτερες παρά ποτέ. Μέχρι που την πότιζα κιόλας.
«Θρίαμβος!» η παράσταση ήταν εξαιρετική. Και μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο θεατρικό της χρονιάς. Στη μέση της νύχτας άκουσα θορύβους από την κουζίνα. Σηκώθηκα και πήγα να δω από πού ερχόντουσαν αυτοί οι ήχοι. Άναψα το φως και πάνω στον πάγκο είδα ένα πιάτο. Σήκωσα την πετσέτα και μπροστά μου αποκαλύφθηκαν κουλούρια. Κουλούρια όλα τους σε σχήμα του αρχικού γράμματος του ονόματος μου. Μια παγωμένη αγωνιά με κυρίευσε και γυρίζοντας την είδα. Η βοηθός μου στεκόταν πίσω μου με το κεφάλι της μισό από τον πυροβολισμό και με χώματα πάνω της.
«Δεν ήθελες γλύκα, Ε; Ε, τότε φάε σκατα!» είπε και όρμησε πάνω μου γεμίζοντας το στόμα μου . Καθώς με τάιζε, μου τραγουδούσε μελωδικά…
Mon Dieu! Mon Dieu! Mon Dieu!
Laissez-le-moi
Encore un peu…
Έτσι πέθανα. Από ασφυξία.
* Ονομάζομαι Αντώνης Τζήμας. Είμαι τριάντα τριών χρονών και μου αρέσει να σκαρώνω διηγήματα. Ζω στην Αθήνα και εργάζομαι ως προπονητής ιππασίας.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Κοσμικόν Ωόν”
09/04/2024, 7:25 μμ -
Ποίημα: “Αντίδωρα”
09/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Γάζα”
09/04/2024, 7:23 μμ -
Τρία ποιήματα
09/04/2024, 7:22 μμ -
Αφήγημα: “Εμένα μου αρέσουν…”
09/04/2024, 7:20 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η Λίζι και το σύννεφο… στα Παραμύθια του Σαββάτου
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // Αδελφοί Φαν «Η Λίζι και το σύννεφο», Μετάφραση: Μάρω Ταυρή, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 56 Τα Σάββατα η Λίζι πηγαίνει βόλτα με τους γονείς της στο πάρκο. Όμορφος τόπος με κιόσκια,
Περισσότερα -
Μετάφραση: “Γαλάζιος χειμώνας” του Robert Francis
Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη // Γαλάζιος χειμώνας Ο χειμώνας χρησιμοποιεί όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου. Μια σκιά για το νερό, μια για τον πάγο, Άλλο γαλάζιο για τις σκιές πάνω στο χιόνι. Ο καθαρός ή ο συννεφιασμένος
Περισσότερα -
Η καθημερινότητα του ανέφικτου
Γράφει η Χρύσα Φάντη // Μιχάλης Μοδινός “Το πλέγμα” Μυθιστόρημα σε είκοσι μονολόγους, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018, Σελ. 240 Δυο χρόνια μετά την έκδοση του επικού και πολυδαίδαλου Εκουατόρια (Καστανιώτης 2016-Κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος)− ο συγγραφέας Μιχάλης Μοδινός επανέρχεται με
Περισσότερα -
☆ Μουσικά ημερολόγια: Πάθος για μουσική | “Silent Knight’’ – Saga
Γράφει ο Φώτης Νικολάου // * “Silent Knight’’ – Saga Οι Καναδοί του προοδευτικού ροκ, γνωστοί και ως Pockets, έχουν πουλήσει πάνω από 8 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, (κυρίως στη Γερμανία που ήταν πολύ αγαπητοί, εξάλλου οι Γερμανοί
Περισσότερα -
Σκηνές από ένα γάμο
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Το χρονικό του έρωτα» του Αλαίν Ντε Μποτόν, μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης, σελ. 312, Εκδ. Πατάκη Ένα ζευγάρι, έξι επεισόδια, μια ιστορία αγάπης. Κάτι που σημαίνει: θωπείες, όνειρα, λακτίσματα, φωνές, ψυχολογική βία, έρωτας, κλινοπάλη,
Περισσότερα -
Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών
του Μάκη Αρμένη // «Φωτογραφία, κείμενο και βιογραφικό. Την Τετάρτη ξεκινάμε…». Μια ζωή γνωριζόμαστε με την Ελένη, διευκρινίσεις εν προκειμένω απαγορεύονται. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξεκινώντας, η πρώτη φράση, που δεν έχει σχέση με το παρακάτω, έμεινε να περιμένει τη συνέχεια…
Περισσότερα -
Θέατρο: Η Γυναικεία Ψυχή
Γράφει η Φιλιώ Τριανταφυλλίδη // * «ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ» του Δημήτρη Βαρβαρήγου σκηνοθετημένη από την Κατερίνα Μαντέλη με πρωταγωνίστριες τη Γεωργία Ζώη, Ελίζα Σολωμού, Ντομένικα Ρέγγου, Ορνέλα Λούτη και Αρετή Κοκκίνου. Όποιος θέλει να ξορκίσει τις φοβίες του
Περισσότερα
