Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / O Αντώνης Τσιρικούδης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
15/06/2016, 10:31 πμ

O Αντώνης Τσιρικούδης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

tsirikoudis_ant

 

«Ήταν η πρώτη φορά που έστειλα διήγημα σε διαγωνισμό». Έτσι αρχίζει η πρώτη από τις τριάντα τρεις ιστορίες του βιβλίου. Και είναι αλήθεια. Κάπως έτσι ξεκίνησε η συγγραφή των διηγημάτων της συλλογής, από ένα διαγωνισμό που διοργάνωσαν οι Παράξενες Μέρες. Όλα αυτά τρία χρόνια νωρίτερα.

«Εκεί που δεν το περιμένεις» ο τίτλος, γιατί μπορεί να ποικίλει η θεματική, σε όλα τα διηγήματα όμως, ή σχεδόν σε όλα, ενυπάρχει το στοιχείο της ανατροπής, χωρίς αυτή να συμβαίνει πάντοτε. Παρ’ όλα αυτά είναι εκεί, είτε ως προσδοκώμενο, είτε και ως απειλή.

Τριάντα τρία στον αριθμό. Όσα και τα χρόνια του Χριστού, θα παρατηρούσε κάποιος. Τυχαίο και αυτό, όπως πολλά στη ζωή που ίσως τελικά να μην είναι και τόσο τυχαία, γιατί, όπως θα διαπιστώσετε, στις περισσότερες ιστορίες το κλίμα είναι βαρύ. Γιατί αυτό ζούμε.

«Μα είναι δυνατόν να γράφεις για ένα ταξίδι στην Αμοργό και να αναφέρεις μόνο τρεις προτάσεις για το νησί;» παρατήρησε πολύ εύστοχα ένας φίλος. Ναι, είναι. Γιατί για πολύ κόσμο, κυρίως τους νεότερους από εμένα, ακόμη κι αυτή η ιδέα του ταξιδιού έχει καταντήσει εφιαλτική.

Στο τέλος όμως παραμονεύει η ελπίδα (λέξη κι αυτή…) της σωτηρίας. Όχι από κάποιον Σωτήρα, αλλά από την αλήθεια και μόνο. «Το τηλέφωνο της το είχε διαγράψει και στα παιδιά, την επόμενη φορά που θα τον ρωτούσαν, θα έλεγε την αλήθεια» είναι η τελευταία φράση, στο «Έσσεται Ήμαρ», το τελευταίο από τα διηγήματα της συλλογής.

Η αλήθεια, φυσικά, μπορεί να ειπωθεί με πολλούς τρόπους. Εμένα μου ταίριαξε, σε αυτή τη φάση, το εξομολογητικό ύφος, το απαλλαγμένο από περίτεχνα στολίδια, που μπορεί και να σε μπερδέψουν. Ο λόγος ο σχεδόν προφορικός. Και η φόρμα η μικρή, που σε κάποια διηγήματα δεν ξεπερνά τις δυο, τρεις παραγράφους.

Θέλω να πω κάτι ακόμη με αφορμή πάλι κάποια συζήτηση με φίλους. «Μα μπορούμε να γράψουμε για την εποχή μας;» η ερώτηση. «Ναι, μπορούμε» η δική μου απάντηση. Οφείλουμε να γράψουμε για αυτά που ζούμε κι η απόσταση από τον επικαιρικό χαρακτήρα μιας τέτοιας απόπειρας είναι εφικτή, κατά τη γνώμη μου. Η πραγματικότητα δεν είναι παρά μόνο η αφορμή. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, ούτε αν τα κατάφερα. Πάντως έτσι νιώθω.

 

ekei_pou_den

 

Ανάμεσα στους άλλους ήρωες του βιβλίου, λοιπόν, θα γνωρίσεις έναν Μπουκόφσκι που δεν μπορεί να γράψει, έναν φιλόζωο που στειρώνει τον γάτο του επαναλαμβάνοντας το λάθος της μητέρας του, μια ηλικιωμένη που έχει βρει ένα ιδιόμορφο τρόπο για να επιβιώσει, έναν γιο που προσπαθεί με ένα γράμμα να ξεγράψει τον πατέρα του και έναν μικροτσούτσουνο που συμπάσχει με το δράμα μιας νεαρής με ελάχιστες εμπειρίες με φόντο τους αμμόλοφους του Άι-Γιάννη στη Γαύδο.

Θα διαβάσεις, ακόμη, για τους Έλληνες που είμαστε παντού, για τη σχέση της ποίησης με τον σχολικό εκφοβισμό, για το καρότο που μπορεί πολύ εύκολα να μεταμορφωθεί σε μαστίγιο, τη δυνατότητα των εκλογών να αλλάξουν την υπάρχουσα κατάσταση, την πολιτική της ελεημοσύνης και της φιλίας και τη σχέση ανάμεσα στις διατροφικές συνήθειες και τις ερωτικές πρακτικές.

Κάποιες ιστορίες εξελίσσονται εδώ, στον γνώριμο ελληνικό χώρο, και άλλες μακριά, στην Αυστραλία. Η χώρα δεν έχει και τόση σημασία. Το αλλού είναι αυτό που σκεφτόμουν, το καλύτερα, που δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως έχει να κάνει με τον τόπο.

Ένα άλλο δίπολο είναι αυτό του παρελθόντος με το παρόν. Το παρελθόν που κάποιους ήρωες τους κυνηγά και άλλοι το κυνηγούν, προσπαθώντας να το αναβιώσουν. Σε αρκετές ιστορίες θα παρατηρήσεις και τη διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε και όπως υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς.

Μπορεί, τέλος, να νιώσεις πως αρκετοί ήρωες ξεφεύγουν από μία ιστορία και εισβάλλουν σε κάποια άλλη. Το σίγουρο είναι πως δεν θα συναντήσεις μεταφορές, επίθετα βαρυσήμαντα και λυρικές περιγραφές, από προσωπική επιλογή και επειδή η εποχή μας δεν ενδείκνυται.

 

Ο Αντώνης Τσιρικούδης γεννήθηκε σε ένα χωριό της βόρειας Ελλάδας, κοντά στην Κομοτηνή, το 1976. Αφού έζησε για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, κατέληξε στην Κρήτη με τον Τίγρη, τη Μπέτυ, και τον Μαθιό. Σπούδασε Φιλοσοφία και Ειδική Αγωγή, ταξίδεψε κι έμαθε γλώσσες. Διηγήματα του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχουν εκδοθεί. Συμμετέχει στη συγγραφή ενός συλλογικού μυθιστορήματος κι έχει μεταφράσει τη Diana Torres για την ανθολογία: «Ποιήματα από το τέλος της εποχής του πετρελαίου», που εξέδωσαν οι Παράξενες Μέρες, των οποίων είναι μέλος. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο. 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top