Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Αντώνης Σουρούνης: ο Νούσης κι ο Γκας της ζωής του.
07/10/2016, 8:00 πμ

Αντώνης Σουρούνης: ο Νούσης κι ο Γκας της ζωής του.

 

soyr4

 

Ο Οκτώβρης ήταν ο μήνας του. Οκτώβριο έγραφε, εξέδιδε τα βιβλία του, περίμενε  κάθε καλό, ερωτευόταν. Οκτώβριο πέθανε. Εχθές το πρωί στη γενέθλια πόλη του όπου επέλεξε να ζει τα τελευταία χρόνια ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συγγραφείς, ο Αντώνης Σουρούνης. Νούσης μαζί και ο Γκας ο Γκάγκστερ αλλά και ταυτοχρόνως ο δημιουργός τους.

Αυθεντικός κι αυτοβιογραφικός, τρυφερός και συνάμα σκληρός, “ένα αγόρι που γελάει και κλαίει”, μάγκας, ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες, δεινός χαρτοπαίκτης και πότης, γνωρίζοντας καλά την ποίηση της ζωής, υπήρξε ταυτοχρόνως Το ποίημα και ο Ποιητής, χάριζε σε όποιον βάδιζε δίπλα του μια μοναδική φιλοσοφία ζωής, ρεαλιστικά σκληρή και ωστόσο αναστάσιμη, οι αναγνώστες του υπήρξαν “πιστοί” κι “οπαδοί”, ο Σουρούνης για πολλούς υπήρξε “ο γοητευτικός γκουρού τους”.

 

sour_1

 

Γεννήθηκε το 1942 στη Μουσών, έχοντας δεξιά του την Ιωλκού, αριστερά του την Καλλιόπης και παραδίπλα την Αιόλου. Οι άνεμοι τον πήραν και τον σήκωσαν.

Στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού κατάλαβε, ότι αυτό που του άρεσε πιο πολύ απ’ όλα να κάνει, ήταν να γράφει εκθέσεις. Τους το ‘λεγε τότε, αλλά δεν τον πίστευε κανείς. Μέχρι το 1977 όταν βγήκαν από τη “Νέα Εγνατία” “Οι συμπαίχτες”. Για να ακολουθήσουν τα “Μερόνυχτα Φραγκφούρτης”, “Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου”, “Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι”, “Το Πάσχα στο χωριό”, “Υπ’ όψιν της Λίτσας”, “Ο χορός των Ρόδων”, “Το μπαστούνι”, “Μισόν αιώνα άνθρωπος”, “Γκας ο γκάγκστερ”, οι “Κυριακάτικες ιστορίες”…

Τον είπαν “ξαδέλφι του Λόντον και του Μπλαιρ Σαντράρ”, έλληνα Μπουκόφσκι και Κέρουακ, αλλά ο Αντώνης Σουρούνης δεν είχε όμοιό του, διότι απλούστατα δεν  έμοιαζε κανενός. Έγραφε όπως μιλούσε κι όπως ζούσε. Μοναδική μαρτυρία του το τελευταίο βιβλίο – ποταμός. “Το μονοπάτι στη θάλασσα” , η ζωή που δεν ξέχασε, οι νεκροί του, οι δικοί του μυστικοί άγιοί του.  Υπήρξε ασυζητητί το τολμηρότερο συγγραφικό επιχείρημά του: ψυχαναλυόμενος ταυτοχρόνως και ψυχαναλυτής. Έτσι γυρνούσε για τρία χρόνια όσο γραφόταν, με την καρδιά ανοιχτή.

 

sour_2

 

Η αφιέρωση- ποίηση και σύνθημα που ακόμα εμπνέει, εκπροσωπεί και συζητιέται:

“Σε όλες τις Αλίκες και σ’ όλους τους αλήτες του κόσμου που ζούνε ακόμα στη Χώρα των θαυμάτων”. Στα περιέχόμενά του κάτι σαν “Μίλησε μνήμη” που του επέτρεψε να περάσει και πάλι όλη τη Τσιμισκή μ’ εκείνο το ποδήλατο βρώμικος και αλευρωμένος για να καταρρίψει κατόπιν όλες τις προβλέψεις και όλες τις σιγουριές. Σουρούνης και σιγουριές ποτέ δεν πήγαν μαζί. Στη ζωή ταξίδεψε και περιπλανήθηκε πολύ, υπήρξε από υπάλληλος, hotel boy και ναυτικός έως παίκτης ρουλέτας. Κατορθώνοντας μάλιστα να πάρει και κρατικό βραβείο γι’ αυτό. “Ο χορός των Ρόδων” ήταν αυτή ακριβώς η περίοδος της ζωής του.

Και φυσικά, έγραψε. Εξάλλου το έλεγε από τη δευτέρα τάξη δημοτικού, τα βιβλία του, τα βραβεία του, το “Παιχνίδι των τεσσάρων” όπου συμμετείχε κι οι μεταφράσεις των έργων του, οι πιστοί αναγνώστες- οπαδοί είναι η έμπρακτη απόδειξή του.

 

soyr

 

Αλλά την γη την αγκάλιασε ταξιδεύοντας: “Για μένα η πρώτη γνωριμία που πρέπει να κάνεις με τον κόσμο είναι το ταξίδι”,  επέμενε. “Και δεν μιλάμε με αεροπλάνα και μαλακίες που πάνε από δω κι από ‘κεί, λέμε ταξίδι- ταξίδι. Με βαπόρι, με τρένο, και να δουλεύεις κιόλας εκεί πέρα. Το ταξίδι είναι το μεγάλο σχολείο. Γιατί συναντάς ανθρώπους, συναντάς πράγματα, θάματα, και μπορείς να μείνεις σε ένα τόπο και να ‘χεις ξεχάσει πού πήγαινες. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής. Κι αυτό είναι το ταξίδι της ζωής. Πήγαινε! Σε περιμένουν παντού!” Κι αυτό έκανε. Αυτό κάνει πάντα, ακόμα και σήμερα, έφυγε για ταξίδι, ας πουν όσοι τον αγαπούν.

Θα τον θυμόμαστε, φυσικά. Επειδή η ματιά του φώτιζε αλλιώς τη ζωή αλλά και επειδή έζησε όπως έγραψε: ελεύθερος, ολομόναχος κι ανεξάρτητος, χωρίς αγκυλώσεις και μέριμνες καθημερινές, σαν τα πετεινά του ουρανού. Ένας ολοζώντανος μύθος ακόμα κι εν τη ζωή. Εξάλλου, έτσι ακριβώς έφυγε. Έγινε ο Νούσης κι επέστρεψε σε μια νιότη και σε  μια περιπλάνηση αδιαπραγμάτευτη, υπήρξε ο ίδιος, οι τελευταίες σελίδες στο μυθιστόρημά του.

 

Ελένη Γκίκα

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top