Fractal
Home / FRACT-ALL / Τέσσερα στιχουργήματα
06/07/2016, 1:52 πμ

Τέσσερα στιχουργήματα

Του Αντώνη Κηπουρού // *

 

 

poetry

 

Χαρόντισα, αρχόντισα

Αφέντρα του ερέβους

Κουμανταδόρα των ψυχών

Των παραστρατημένων

Ηρέμησε τη μάνητα

Χαλάρωσε τα γκέμια

Δεν θα σου φύγουν, δεν μπορούν

Οι αλυσοδεμένοι

Με του θανάτου τα δεσμά

Που κλειδωνιά δεν έχουν

Τυφλοί σέρνουν τα βήματα

Παιδιά, γυναίκες, γέροι

Άντρες απάνω στην ορμή

Την πέτρα να τη στύψουν

Όλοι μαζί σε μια γραμμή

Ταξίδι μαύρο στόχο

Άλλοι από αρρώστια η φονικό

Άλλοι από ατυχία

Άλλοι το προκαλέσανε

Κι άλλοι η κακιά η ώρα

Πορεία κύκλου στο χαμό

Με τη βουτιά στο κέντρο

Που μοιάζει στόμα ανοιχτό

Μια μαύρη καταπιώνα

Εκεί που η απώλεια

Μονάχη διαφεντεύει

Αχόρταγη που δέχεται

Πίσω δεν αποδιώχνει

Που δεν λογιάζει κλάματα

Κραυγές και μοιρολόγια

Μάνες να σφίγγουν τα παιδιά

Ώστε μαζί να πέσουν

Κόρες με ξέπλεκα μαλλιά

Σκαμμένες από το κλάμα

Το φόβο για το άγνωστο

Που όλοι το γνωρίζουν

Και δεν χωράει αντρειά

Της γης καρικατούρα

Σαν έρθει η ώρα η στερνή

Κι ο έρωτας τα χάνει

Παρ’ όλο που δεν το κουνά

Και τους κρατάει το χέρι

Όσους απάνω δέθηκαν

Με τα’ άγιο του το νάμα

Στην άκρη ο τρόμος στέκεται

Το όρντινο να δίνει

Ώστε να πέφτουν με σειρά

Στο χάος οι γραμμένοι

Όπου αμέσως χάνονται

Κανένας δεν τους βλέπει

Ούτε φωνές ακούγονται

Για πάντα είναι χαμένοι

Σβήνεται το μνημονικό

Σαν την αχλύ της νύχτας

Κανείς από όλους δεν ρωτά

Μέσ’ το δικό του τρόμο

Πού πάει ετούτη η δουλειά

Παρ΄ όλο που το βλέπει

Ότι τελειώνουν οι μπροστά

Κι έρχεται η σειρά του

Τα λόγια δεν του βγαίνουνε

Έχει παγώσει η σκέψη

Σαν το λαγό που μάργωσε

Μπροστά από τα φανάρια

Και ο ταγός ο ρυθμιστής

Της διαδικασίας

Σαν σπαστικός υπάλληλος

Ρούπι δεν το κουνάει

Να πάρει μιάν ανασαιμιά

Η σκέψη, αυτή και μόνο

Να θυμηθεί τα πρωτινά

Αγάπες, πόνους, πάθια

Όσα κι αν γίνανε καλά

Μαζί και τ’ άσχημά τους

Αφού από όλα τα παλιά

Τίποτε δεν γυρίζει

Τον στρόφαλο ανάποδα

Άμα θα ξεκινήσει .

 

 

 

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

 

Βγάζουν γλώσσα στο θάνατο

Κι ας τον φοβούνται

Είναι μια indifanda

Όλοι μαζί παντού. Χαρά ή λύπη

Δεν ντρέπονται να κλάψουν

Να χτυπηθούν από καταγής από τον πόνο

Γελάνε φωναχτά, τρανταχτά, να τους κοπούνε τα ήπατα

Γελάνε και πονάνε απλόχερα

Η καρδιά τους δεν έχει ζύγι, να μετράει το συναίσθημα

Κέντρο της ζωής τους το γλέντι,

Που είναι ομαδικό, για όλη τη φυλή

Δουλεύουν, όπως νομίζουν ότι πρέπει να δουλεύουν

Χωρίς να είναι σκοπός της ζωής τους

Ερωτεύονται με πάθος

Σέβονται ευλαβικά τα έθιμα της φυλής

Ο λόγος είναι λόγος και στη στραβή

Τον λόγο έχει ο άγραφος κανόνας της φυλής για την τιμή

Όλη τους η ζωή είναι μια υποχώρηση,

Ένα αντάρτικο, στον αγώνα τους με τους άλλους

Ξέρουν ότι χάνουν, αλλά συνεχίζουν

Όπλα τους, το τραγούδι και η ανεμελιά τους

Κόντρα στη στημένη ζωή των άλλων

Δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς, δεν μπορούν

Και δεν θέλουν

Ιδανικοί κοινωνικοί αυτόχειρες

 

 

 

 

 

Σαν πιάσει η γλυκιά πενιά

Τον λόγο τον παθιάρη

Θα πάρει ασημόχρυσα

Πλουμίδια να τον ντύσει

Κελαϊδισμούς και μυρουδιές

Θροίσματα των φύλλων

Να τονε κάνει ξωτικό

Του έρωτα μαγνάδι

Στων κοριτσιών την τραχηλιά

Να πάει ν’ απαγγειάσει

Να τους φωτίζει το δρομί

Το σούρουπο το βράδυ.

 

 

 

 

Αχ Παναγιά τον πόνο Σου

Πού να τονε μοιράσεις

Οι ανέμοι τον φοβήθηκαν

Ότι βαρύς τους είναι

Οι ποταμοί τρομάξαν απ’

Το άλικο το χρώμα

Μα των ανθρώπων η καρδιά

Φορτώθηκε το κρίμα

Της μαύρης της Παρασκευής

Που ‘ναι σα μαύρο κύμα

Που καταπίνει ναυτικούς

Μαζί με τα καράβια

Να κλαίνε μάνες μοναχές

Προσμένοντας τους γιούς τους

Το αποκούμπι στη ζωή

Τ’ ανάποδο μην έρθει

Που δε τ’ αντέχει ούτε Θεός

Ποσώς η Παναγία

Που άλλα είχε κατά νου

Για το μοναχογιό της

Και τώρα της τον φέρνουνε

Αίματα στο σεντόνι

Τον πόνο το ζωγραφιστό

Στ’ άσπιλο πρόσωπό Του

Να ‘χει για κλίνη Του στερνή

Τον επιτάφιό Του.

 

 

 

 

* Ο Αντώνης Κηπουρός του Εμμανουήλ γεννήθηκε στη Θεσ/νίκη 29 Μαίου 1950, μεγάλωσε στις Σέρρες, πήρε πτυχίο Ιατρικής από το Α.Π.Θ, ειδικότητα Ουρολογίας, παντρεύτηκε την Μαρία Ζαχάκη, απέκτησαν τρία παιδιά την Βασιλική, την Ηλέκτρα και τον Μανώλη, συνταξιοδοτήθηκε το 2012 και έκτοτε γράφει

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top