Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση fractal: “Αντιμαχόμενα στρατόπεδα” – 4 ποιήματα
13/11/2018, 10:39 μμ

Ποίηση fractal: “Αντιμαχόμενα στρατόπεδα” – 4 ποιήματα

Του Στέλιου Θ. Μαφρέδα //

 

 

 

 

Αντιμαχόμενα στρατόπεδα

 

 

 

Στο πλήθος ήσουν η εξαίρεση

σε βάθρο έστεκες φαινόσουν μακριά.

Είχες  ασπαστεί  μιαν αίρεση 

που ερχόντανε από παλιά

–  ταίριαζε μ’ αυτήν ο λόγος σου και η θωριά.

Και μένεις για τους άλλους περίπτωση μοναδική,                           

γι αυτό τους  βλέπω αντιπάλους

 με  αίσθηση υπεροχής –  του κάλλους!                                                                   

στους στίχους  έχω την απαντοχή                                                            

– λευκό κοράλλι σε ζητώ μες στους υφάλους.                                    

Εκείνοι την εύνοιά σου εκλιπαρούν                                                       

τα κέρδη τους μετράνε                                                                                                  

 τις λέξεις  μετρώ εγώ που σε χωρούν                                                    

τα όνειρα όσα  πονάνε                                                                                                

– σαν τις ψυχές κι αυτά με κλάμα ξενυχτάνε.                                    

Και  περιμένω  την απόφασή σου

ω! να  συγκατανεύσει ο καιρός

(μην ακουστεί  μια νέα πρόφασή σου                                                  

στάζει  αίμα της αίρεσης   ο καθαρμός)               

– και να βρεθώ σε μια καινούργια ανατολή σου.                                             

 

 

 

 

Ημέρα αποκρυπτογράφησης

 

Σου έδωσα  όνομα  να υπάρξεις                                              

να είσαι σάρκα και όχι ίσκιος στο σκοτάδι                                         

λάγνο κορμί, δρόμο στον έρωτα να χαράξεις                   

και να σε προσκυνώ πρωί και βράδυ.

Σε μιαν ακροστιχίδα  τ’ όνομά σου                         

σαστίζει ο υμνογράφος  ζωντανεύ΄ η εποχή,                     

άλλες ωδές –  άλλοι ύμνοι  για την ομορφιά  σου                             

μέλος εναρμόνιο  να ακουστεί.                                                               

Νάναι διθύραμβος και ο χορός να σε υμνεί

                               

κι εγώ μαζί. Την απειλή έτσι  ξορκίζω    

εσύ το οξυγόνο,  των λουλουδιών  πνοή                              

στην αγκαλιά  σου τη ζωή μου την προικίζω                       

ω τι ευτυχία! (Μιλώ στην παλαιά ευκτική).

                               

Ως πότε κρυπτώνυμη θα ζεις μες στα εφύμνια                  

να ψάχνω τις ακροστιχίδες από την αρχή.

Θάρθει  μια μέρα και θ’ αποκρυπτογραφηθεί

το όνομα που τώρα  σε λέω, Πολύμνια!               

 

 

 

 

 

Ήταν τότε

της Νέλλης Αντωνάτου

 

Σε άλλο ποίημα δεν θα σε βάλω

βαραίνουν στο στήθος  όσα γράφω.

Στην  παρακμή  και πώς να θάλλω

και πώς να σου προσφέρω την ψυχή μου∙

-για σένα είν’ εύλαλη μονάχα  η σιωπή μου.

Με είχες  πιστό σου υμνογράφο

να  γονατίζω στη δική σου εικόνα,

το έχω ομολογήσει  από  παλιά

εκείνο το  βράδυ στην Κρεμόνα∙

–  σε έρανε με άνθη μπλε μια πασχαλιά.

Πώς να εξευμενίσω  τον καιρό

με τα ποιήματα;

           στο δώμα δεν μπαίνει  η Ερατώ,

με τις ρυτίδες  που μου πρόσθεσε ο κάθε στίχος; 

τι τραγικό !                                                                    

μήτε  η ανάσα σου ακούγεται μήτε  ό ήχος 

της φωνής, όπως τον έφερνε   ο αέρας∙

– α!  έφτασε το τέλος της ημέρας .

Και στον ορίζοντα ένας κρότος και μια λάμψη

η σύνοψη όσων  για σένα έχω γράψει.

Ο τελευταίος  λόγος  πιο πικρός κι από τον Άδη

πού να χωρέσει τ’ όνειρο

                                    ακούω τον θρήνο του Περπινιάδη.

 

 

 

 

Μετάγγιση φωνής

 

Γέμισε το πεντάγραμμο με παύσεις διαρκείας

η φωνή  με παρατεταμένες σιωπές ,

το τέλος σήμανε  της συνομιλίας

φτερά τα λόγια –  σβήνουν οι φωτιές .

Με το μοτίβο των ζητιάνων  ξεκινά τώρα η μέρα

βουβός και σκεπτικός να τρέξω στο μετρό

η δόση μου δεν είναι όνειρο πλαστό

για μια μετάγγιση φωνής  εκλιπαρώ πιο πέρα.

Κι ακούω τον ορυμαγδό το βήξιμο του διπλανού

στριγκλίσματα αυτοκινήτων το βουητό  νηοπομπής

επί ποδός πολέμου, στο κέντρο πάλι θα βρεθείς 

η επιστράτευσή μου έχει λήξει προ πολλού.

 

Τους στίχους  θα υπερασπιστώ αν γίνει κατοχή

προβάλω έτσι αντίσταση στη λήθη∙

τα μάγια όμως  δεν λύνει η σιωπή

αυτή που διάλεξες σαν πρόσφορη και  μόνη λύση.

Παρακαλώ λοιπόν μια σύνθεση καινούργια

νότες πάλι στο πεντάγραμμο να σημειώσεις

τα τραύματα να γιάνεις μια νύχτα βαλπούργεια 

άκου! ο Φάουστ σε καλεί το τέλος ν’ ακυρώσεις.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top