Fractal
Home / FRACT-ALL / Απόσπασμα από τη νουβέλα «Ανθηροί χειμώνες»
06/12/2017, 11:40 πμ

Απόσπασμα από τη νουβέλα «Ανθηροί χειμώνες»

Του Χρήστου Τερζόγλου // *

 

 

Είναι ο έβδομος Δεκέμβρης που κάνω στον δρόμο. Το κρύο με έχει καταρρακώσει. Δάγκωσα την σάρκα μου, μα δεν αισθάνθηκα γεύση. Η σκέψη, σαν πράξη, μου φαίνεται ακατόρθωτο να συμβεί. Το βράδυ προφταίνει κι έρχεται, μα εγώ, αναζητώ μανιωδώς δύο ψίχες και τρεις σταγόνες. Φοβάμαι, πως σε λίγη ώρα θα πεθάνω κοιτώντας τα πολύχρωμα λαμπάκια που χλιμιντρίζουν στα μαγαζιά. Ο κόσμος, πια, έχει μάτια μόνο γι αυτά. Κανένας, δεν κοίταξε χαμηλά στο έδαφος να δει, πώς το σώμα μου άπλωνε τις ρίζες του στην πέτρα. Το έχω παράπονο αυτό.

Ανάθεμα η πείνα και το νερό. Δεν τα θέλω, δεν τα αξίζω. Ο πόθος μου είναι πιο ανθρώπινος. Ψάχνω μοιραία κάπου να αγκιστρώσω τις τελευταίες λέξεις της φωνής μου. Φοβάμαι όμως, πως ο κόσμος υπάρχει πλέον σε μια γυάλα, μέσα σε μία ψεύτικη επιφάνεια που κάθε σεισμός, σημαίνει το χάος. Είναι ζήτημα χρόνου να γίνει το κακό. Ίσως, πάλι, είναι άσκοπο να μετράμε τον χρόνο. Παραμένει αλώβητος και ανέλπιστα προσεγγίσιμος για εμένα. Μόνο για τα αστέρια αξίζει ν’ αγρυπνήσει κανείς. Έτσι, ολόλαμπρα και ατέρμονα αστραποβολούσαν έκθαμβα την φωτεινή Σελήνη, από τον Κρόνο και πίσω ξανά στην αγέραστη Αφροδίτη. Ώρες ώρες, ταξιδεύω σκόπιμα με αυτές τις σκέψεις προκειμένου, να ξεχαστώ λιγάκι από το ρίγος και τον πυρετό.

Την επόμενη μέρα, με ξύπνησε νωρίς το σκουπιδιάρικο που διασχίζει το δρόμο, βρωμώντας την απληστία και το ανώφελο της ύπαρξής μας. Πονούσα. Δεν ήθελα να αισθάνομαι τη ζωή. Ωστόσο, σκέφτηκα πως είναι νωρίς για να αυτοκτονήσω. Έσυρα τα πόδια μου μέχρι τον φούρνο για να παζαρέψω ένα κομμάτι ψωμί, με μόλις 43 λεπτά που είχα μαζέψει τις προάλλες. Προσπάθησα να τραβήξω λίγο παραπάνω το παζάρι για να ζεσταθώ καλύτερα. Η αλήθεια όμως, είναι πως εγώ σε αυτόν τον φούρνο είχα βρει τον επίγειο Παράδεισο μου. Μπορεί αργότερα, να βημάτιζα ανηφορικά την άβυσσο, αλλά τα δέκα λεπτά διαμονής μου εκεί με έτρεφαν με λίγο κουράγιο και δύο παπούτσια να συνεχίσω. Είναι τολμηρό, να ζει κανείς πάνω στην καταστροφή του. Αργά ή γρήγορα, η ισορροπία θα χαθεί και τότε ο ποικιλόχρωμος ουρανός θα μοιάζει απλά με θόλωμα. Αν όμως, κάτι ξεχνούν οι άνθρωποι είναι πως αν δεν πέφτεις, δεν προσπαθείς αρκετά.

Η νύχτα απλώθηκε, γρηγορότερα απ’ ότι υπολόγιζα. Αφού να φανταστείς, είχαν απομείνει δύο φέτες ψωμί. Τι να τις έκανα; Ψυχή δεν περνούσε από το ρημαδιό που έμενα. Σηκώθηκα, λοιπόν, προς έκπληξη μου, και περπάτησα στο σκοτάδι έως ότου βρεθώ σε μία ημιτελής πλατεία, κοντά στην προηγούμενη κατοικία μου. Λίγα πράγματα είχαν απομείνει. Ένα γέρικο παγκάκι με περίμενε πάντα, επίμονα και πεισματικά για να γιορτάσουμε μαζί τις λύπες. Με άντεξε, χωρίς παράπονο και εκείνη ακριβώς την στιγμή συνέβη κάτι που θα διηγούμαι για πάντα. Ένιωσα ένα άγγιγμα να με σφίγγει στον ώμο, τόσο θερμό, όσο η γέννηση της ζωής. Έμεινα ακίνητος και έκλεισα τα μάτια μου. Οι δυσκολίες εξαφανίστηκαν και η γλώσσα μου ξεδίψασε. Διέκοψα τη ροή του χρόνο και ξέθαψα ό,τι εγκατέλειψα. Έπειτα, γύρισα διστακτικά πίσω μου και αντίκρισα το νόημα, την αιτία και το όνειρο.

 

 

* O Χρήστος Τερζόγλου είναι γεννημένος το 1998 και κατοικεί στα Ιωάννινα και σπουδάζει Φιλολογία. Αν υπάρχει κάτι ευλογημένο στην ζωή του τότε, αυτό είναι ο εθελοντισμός. Η αγνή ευτυχία του να προσφέρεις. Πέρα από αυτό, λατρεύει την Ποίηση και την Λογοτεχνία από μικρό παιδί. Είναι δημιουργικός και αφιερώνει κάποιες ώρες της ημέρας  στη γραφή και στην ανάγνωση βιβλίων. Ένα από τα αγαπημένα του μότο, σήμερα, είναι αυτό του Όσκαρ Ουάιλντ. «Μη δίνετε σημασία στις λεπτομέρειες, είναι η χυδαία πλευρά της ζωής».

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top