Διήγημα: “Ανοιχτά παράθυρα”
Της Άννυς Μπενέτου // *
Είναι καλοκαίρι και τα παράθυρα του σπιτιού μας άνοιξαν πια για τα καλά. Έχει ζέστη. Κι έχει και όμορφο φως τα απογεύματα.
Στη γειτονιά μας τα σπίτια δεν είναι εντελώς κολλητά μεταξύ τους αλλά είναι αρκετά κοντά. Με ανοιχτό το παράθυρο μας, αν τυχόν σταθείς ήσυχος, μπορεί και να ακούσεις το ζευγάρι στο πίσω σπίτι που κουβεντιάζει πίνοντας τον καφέ του.
Έτσι, άκουγα και τη μικρή τους κόρη να μεγαλώνει σταδιακά. Από βρέφος να γίνεται μωρό, μπέμπα, πιτσιρίκα. Δεν θα τη γνωρίσω αν τη δω στο δρόμο γιατί η είσοδος του σπιτιού τους είναι από την άλλη πλευρά και δεν τη συναντώ ποτέ. Τη «γνωρίζω» όμως. Γιατί ακούω τη φωνή της πολλά χρόνια.
Όλες οι φωνές στη γειτονιά μας με γοητεύουν. Κάποιες φωνές ξέρω να τις αντιστοιχήσω με ανθρώπους και κάποιες όχι, αλλά δεν έχει σημασία.
Αυτό που με γοητεύει δεν έχει σχέση με το ποιος ακούγεται.
Οι φωνές της γειτονιάς, μου θυμίζουν εμένα.
Ακούγεται ένα «μαμά» από παιδιά διαφόρων ηλικιών και πετάγομαι.
Πετάγομαι επειδή αναρωτιέμαι μήπως είναι ένα από τα δικά μου παιδιά στο σήμερα; Ή μήπως γιατί ξυπνάει η ανάμνηση για το πώς ήταν πιο μικρά τα παιδιά μου στο χθες; Ή μήπως αυτό το «μαμά» ταρακουνάει μία πιο βαθειά και πιο ουσιαστική επίγνωση που λέει κάτι σαν «όταν ένα παιδί φωνάζει μαμά ίσως κάτι χρειάζεται» και το μέσα μου θέλει να ανταποκριθεί. Και μήπως αυτή η βαθειά και ουσιαστική επίγνωση δεν σχετίζεται με το ότι είμαι μαμά αλλά με το ότι υπάρχουν παιδιά;
Γέμισα ξανά το χαρτί με «μήπως», αλλά κι αυτό είναι κάτι που με γοητεύει. Όταν αναρωτιέμαι είμαι σε κίνηση: με τις κεραίες και τα συναισθήματα ανοιχτά… στα ανοιχτά παράθυρα.
Κι υπάρχει και κάτι άλλο με τις φωνές της γειτονιάς μου.
Κάποιες στιγμές οι φωνές είναι «φωναχτές» φωνές. Είναι θυμωμένες μαμάδες σε υστερία, έφηβοι που αλληλοβρίζονται ή πιτσιρίκια που κλαίνε ουρλιάζοντας.
Αυτό κι αν είναι γοητευτικό…
Μάλλον γοητευτικό δεν είναι η κατάλληλη λέξη. Η λέξη που θα ταίριαζε είναι καθησυχαστικό, ανακουφιστικό.
Με ηρεμούν οι φωναχτές φωνές της γειτονιάς μου γιατί μου θυμίζουν εμένα και τη δική μου ζωή. Κάθε φωνή από τα κοντινά σπίτια είναι μία υπενθύμιση για τις δικές μου δύσκολες στιγμές. Μία υπενθύμιση ότι είμαστε όλοι άνθρωποι, με τα λάθη και τις αδυναμίες μας. Και είναι εντάξει αυτό.
Αα και κάτι ακόμα.
Τα ανοιχτά παράθυρα είναι υπέροχα και για έναν ακόμη λόγο. Με βάζουν και στις στιγμές της γιορτής, της χαράς και της σύνδεσης όλων.
Μπορώ να ακούω τα πάρτυ και το Happy Birthday από πιτσιρίκια απέναντι, τα ασυγκράτητα γέλια εφήβων και τη δυνατή τους μουσική, επευφημίες και γιουχαΐσματα αντρών που βλέπουν ποδόσφαιρο και χαρούμενους ήχους από οικογενειακές συγκεντρώσεις τις Κυριακές μαζί με τη μυρωδιά του ψητού.
Και πάλι ηρεμώ και χαμογελώ.
Γιατί θυμάμαι ότι τελικά οι φωναχτές φωνές όλων μας εναλλάσσονται με τις γιορτινές και τις χαρούμενες.
Κι έτσι κυλάει η ζωή κι αυτό είναι εντάξει.
Αρκεί να έχουμε ανοιχτά παράθυρα. Στη γειτονιά και στην ψυχή μας.
* Η Άννυ Μπενέτου είναι ψυχολόγος. Ασχολείται στην πράξη με τη Θετική και τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Της αρέσει να γράφει για τις όμορφες στιγμές και την απόλαυση της ζωής. www.annybenetou.gr
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
To Sapiens στην 9η τέχνη
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Γιουβάλ Νοά Χαράρι «Sapiens, μια εικονογραφημένη ιστορία. Τα θεμέλια του πολιτισμού», Μετάφραση: Μιχάλης Λαλιώτης, εικονογράφηση: Daniel Casanave, εκδ. Αλεξάνδρεια, σελ. 256 Το πρώτο βιβλίο της σειράς Sapiens του Ισραηλινού Γιουβάλ Νοά Χαράρι αποτέλεσε μια παγκόσμια
Περισσότερα -
Στο Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη
Γράφει ο Μιχάλης Τρούλης // * Όλα τα ωραία όνειρα κάποια στιγμή γίνονται πραγματικότητα! Σ’ αυτήν την όμορφη ατμόσφαιρα βοηθούν και οι φίλοι. Λίγο εμείς – λίγο εκείνοι, τα καταφέραμε, από το Ρέθυμνο και τα Χανιά, και
Περισσότερα -
Διήγημα: «Εν πτήσει»
Της Λένας Μαυρουδή Μούλιου // «Εν πτήσει» Μού αρέσουν τα ταξίδια, δεν λέω, αλλά αυτά που διαρκούν πολλές ώρες με κουράζουν, με πιάνει μια περίεργη μα την αλήθεια πλήξη, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Περισσότερα -
Ποίηση: “Φως”
Του Χριστόφορου Τριάντη // * ΦΩΣ Ω, φωτεινή γραμμή γεμάτη παιδικά μάτια. Και στο φως της ένα όνειρο ξεκουράζεται . Οι θνήσκουσες μέρες σαν τα πληγωμένα αγάλματα αλλάζουν εποχή και γεμίζουν χρώμα κι αγιοσύνη. Κάτι φευγαλέα
Περισσότερα -
✔ Αμαλία Μεγαπάνου: η δική μας πρώτη Κυρία
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Δυσκολεύουν τα πράγματα όταν χρειάζεται κάποιος να αποχαιρετήσει την Αμαλία Μεγαπάνου. Εκείνο που επιμένουν, θα επιμείνουν οι περισσότεροι, είναι ότι υπήρξε για χρόνια η κυρία Καραμανλή που συναγωνίστηκε σε κομψότητα την
Περισσότερα -
Ο Γκασπάρ μέσα στη Νύχτα…
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // “Ο Γκασπάρ μέσα στη νύχτα”, Σενγκ Σουν Ραταναβάν, εκδ. Ψυχογιός Είναι νύχτα, η πόλη έχει αποκοιμηθεί και ο Γκασπάρ, ένα μικρό αγόρι, δυσκολεύεται να κλείσει τα μάτια του. Σκέφτεται συνεχώς,
Περισσότερα -
✔ Μιχαήλ Μιχαλιός «Σαν τον καθρέφτη που κοιτάς πριν ανοίξεις την πόρτα»
Συνέντευξη στη Μαρία Λιάκου // -Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με την γραφή; Υπηρέτησα τη λογοτεχνική γραφή από τη θέση του διορθωτή και επιμελητή σε εκδοτικούς οίκους. Τη θεραπεύω καθημερινά και ως μάχιμος φιλόλογος στην εκπαίδευση. Τελικά, λίγο
Περισσότερα
