Fractal
Home / FRACT-ALL / Οκτώ ποιήματα: «Συναισθηματική Υπόσταση»
03/09/2015, 9:55 μμ

Οκτώ ποιήματα: «Συναισθηματική Υπόσταση»

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά  // *

 

images

 

Ποίηση! Η γλώσσα της ψυχής.

Προσανατολίζομαι αργά

στο χρόνο, το χώρο, τα πρόσωπα!

Τώρα που βρήκα το κλειδί

του εσωτερικού μου κόσμου,

τώρα που το ποίημα κίνησε

το αίσθημά μου,

αφήνομαι στη συγκίνηση

που μου προσδίδει!

Μη ρωτάς τι είναι ποίηση,

γιατί το αίσθημα, δύσκολα

εκφράζεται με λόγια!

Μη ρωτάς.

Δέξου τη σαγήνη της,

για να τονώσεις

την εξασθενημένη μνήμη σου

στον απροσδιόριστο χρόνο,

στον απέραντο χώρο,

στα αχνά πρόσωπα.

Γιατί τίποτα δε σβήνει!

Η ελλιπής σκέψη,

μας ταλανίζει,

συσκοτίζει το νου,

ακυρώνει τις εμπειρίες

που όλες έχουν την αξία τους.

Κρυφοί οδοδείκτες που ανάβουν

μόλις σηματοδοτηθούν από τη μνήμη!

 

Αύρα θαλασσινή

Χαϊδεύεις τ’ ακρογιάλια,

το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου ,

την πατρίδα ολάκερη,

τις χαμένες πατρίδες,

τις θύμισες,

αύρα θαλασσινή!

Κι ως οι αχτίδες του ήλιου να σηκωθούν ψηλά

πάνω απ’ τα πολύκορφα βουνά

νοτίζεις βαθιά μέσα την ψυχή μου,

που ακούει τους μύθους της γοργόνας

κι ο νους γυρεύει το Μεγαλέξανδρο,

που ακούει τα « ευζωνάκια»

να τραγουδούν

και τα μάτια αναζητούν τη «μεγάλη εκκλησιά»!

Αύρα θαλασσινή ,

σε ξέρουν καλά οι ποιητές

που σε καλούν ,

απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο της έμπνευσης!

Σε ξεχωρίζουν οι πρόσφυγες

γιατί δροσίζεις τα φρυγμένα,

από τη δίψα της πατρίδας, χείλη τους,

γιατί ως λουλουδιών πνοή ,

πέφτεις στους τάφους εκείνων

που τα ματόφυλλά τους μισόκλειστα

απ’ τον καημό ,

περιμένουν ακόμα κι εκεί τη δικαίωση!

 

Ο «πειρασμός»

Τι κάνεις άραγε όταν σε καταλαμβάνει ο «πειρασμός»

Ακατανίκητος ,τρομερός ,και προπάντων βασανιστικός!

Σαν αλυσοδεμένος σέρνεσαι στα τρίστρατα

Δίχως τα όνειρα της νιότης σου Δίχως παλμό!

Κι ο νους στροβιλίζει εκεί στην τρομερή επιθυμία!

Αιχμάλωτος περνάς ώρες μοιρόγραφτες, ανάπηρες!

Κι όμως μπορείς

Να ανατρέψεις την ασυγκράτητη ,σφοδρή σου επιθυμία

Να σπάσεις τα δεσμά ,να βρει διέξοδο

Το πολιορκημένο πνεύμα σου!

Μπορείς να μετρήσεις την υπομονή και το κουράγιο

Και να λυτρωθείς στην ελεύθερη ζωή!

 

Μεταμέλεια

Μου λες κι απόψε ,πως οι στάλες της βροχής

Πρόλαβαν να νοτίσουν το κορμί σου,

Κατακαλόκαιρο και περιπατητής

Σου δίνει λύσεις πάντα η λογική σου!

 

Μα, μη με σκέφτεσαι την ώρα που μετράς

Βήματα στο λιθόστρωτο μεγάλα,

Τι να σου πουν οι χτύποι της καρδιάς

Στα πρωτινά σου λάθη τα μεγάλα!.

 

Κάστρα στην άμμο χτίσαμε κι οι δυο,

Συνοδοιπόροι και εραστές χωρίς ελπίδα,

Μαζεύονταν τα σύννεφα ψηλά

Αργεί ,μου έλεγες, να έρθει η καταιγίδα .

 

Τώρα, πάνω στα χνάρια περπατάς

Τα όνειρά μας ένα- ένα αναρριπίζεις,

μα πώς μπορεί να ενώσει το γυαλί

που έμαθες αργά να το ραγίζεις!

 

Η αγάπη είναι φως

Μες στα σκοτάδια τα πυκνά λησμονημένος

Θα τριγυρνάς χωρίς βοήθεια κουρασμένος

δίχως αγάπη, δίχως δύναμη κι ελπίδα

Το νου σου θα ταράζει η καταιγίδα.

 

Η αγάπη είναι φως που συντηρεί

το σώμα την καρδιά και την ψυχή

η αγάπη είναι φως μη το ξεχνάς

είναι το λάδι στο λυχνάρι της χαράς.

 

Λαβωμένος άγγελος (για τα παιδιά με αυτισμό)

Δακρύβρεχτα τα μάγουλα στ’ αθόρυβο φιλί σου

Σκέψεις ενδόμυχες, πολλές στην κάθε κίνησή σου!

Παιδί μου αγγελόμορφο ,ψυχή μου λαβωμένη,

Όσο είσαι στο πλάι μου ,είμαι ευτυχισμένη!

Παίρνεις ανάσα από παντού ,κι εγώ από σένα μόνο,

Στο βλέμμα σου το τρυφερό σα να ξεχνώ τον πόνο!

Η σιωπηρή σου μοναξιά, μια στάση σεβασμού

Τιμή μεγάλη ξέχωρη κροτάλισμα του νου!

Κι όταν γύρω ακούγονται αλλόκοτες βοές

Των άπληστων οι ψίθυροι για νέες εποχές

Εγώ κι εσύ ποτίζουμε το δέντρο της ζωής

Που φέρει πάνω του μικρά φύλλα υπομονής.

Τα όνειρα που ύφαινα κοντά σου θα υφαίνω

Κι ένα καινούριο μήνυμα στην οικουμένη στέλνω

Ο λαβωμένος άγγελος που έρχεται στη ζωή μας

Προσθέτει νόημα και φως στην κάθε κίνησή μας!

Και είναι για τη ζήση μας κάτι σαν ευλογία

Ένας αγώνας μυστικός που φέρνει ισορροπία!

 

Η εξάρθρωση του χρόνου

Στα φυλλωτά σου τα κλαδιά ζωή μου,

Τα όνειρά μου τα χρυσά απλώνω,

Μα αδάμαστες δυνάμεις, φοβερές,

Αδιάβατο, μου κάνουνε το δρόμο!

Οι φίλοι μου μισέψανε και πάνε

Σε θεϊκών αγγέλων γειτονιές

Κι αφήσαν πίσω τους δικούς τους

Να ρωτάνε

Ποιος καρτερούσε τις περήφανες ψυχές!

Πολύπλοκο παιχνίδι η ζωή

Στου χρόνου τα κιτάπια δίνει αξία

Άλλοι να έχουν περιθώρια πολλά

Και άλλους τους χρεώνει απουσία!

Στα φυλλωτά σου τα κλαδιά ζωή μου,

Ψάχνω στο μίσχο τους λιγάκι να πιαστώ

Μα ο χρόνος γέρνει πάλι και μου γνέφει

Σε μονοπάτι ότι μπήκα σκιερό!

 

Κοσμοσυρροή

Πώς καταντήσαμε έτσι, άβουλοι και απειθάρχητοι!

……………………………………………………

Μπροστά στην ήρεμη ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη,

έχω μια εσώψυχη διάθεση, να συναντήσω την αρμονία

κι ας πιστεύω ότι δύσκολα επιτυγχάνεται.

Επικοινωνώ μαζί σου , όχι απαραίτητα με το λόγο,

μαζεύω τις σκέψεις μου και την όποια ευαισθησία μου,

να δώσω νόημα στη ζωή μου, στη ζωή μας!

Κι έτσι υπομένω και γίνομαι πιο ανθρώπινος.

Τελικά, πρέπει να ψάξεις και το ανοίκειο

που δε σε σκοτώνει αλλά σε τρέφει,

σου μεγαλώνει τις ελπίδες ,σε γεμίζει με όνειρα

Φωτίζεται η σκοτεινή σου συνείδηση

και βγαίνεις από τις ατραπούς στο ξέφωτο,

εκεί που έρχονται κι άλλοι κι άλλοι.

Και σε λίγο θα βλέπεις μια κοσμοσυρροή,

μια ανεξήγητη κίνηση ,σπάνια για τη σπανιότητά της!

Θα βγουν από τη μοναξιά και την ερήμωση εκείνοι,

που θα αποτελέσουν το θέμα του επόμενου πίνακα,

που θα θέσεις σε κοινή θέα, για να βλέπουμε

και να αισθανόμαστε

ότι δεν είμαστε μόνο οπαδοί, χειροκροτητές,

ότι κοσμοσυρροή σημαίνει

συνειδητοποίηση και ανάγκη της κοινωνικότητας!

 

 

* Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός .

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top