Fractal
Home / FRACT-ALL / Σκέψεις: Είμαστε εν δυνάμει χαιρέκακοι ;
22/06/2016, 9:24 πμ

Σκέψεις: Είμαστε εν δυνάμει χαιρέκακοι ;

Της Άννας Δεληγιάννη  // *

 

malevolent_1

 

Σήμερα, νομίζω πως στέρεψα από ιδέες. Με σόκαρε η χαιρεκακία, με απογοήτευσε ο κατινισμός, μου πήρε τα μαλλιά ο άνεμος της απανθρωπιάς, της εκδίκησης, με συγκλόνισε το τέρας που κρύβουμε μέσα μας! Σήμερα, σκέφτομαι αυτό που δίδασκα αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι στον εμφύλιο, αδερφός σκότωνε τον αδερφό! Συνέλαβαν προσέξτε ,τον τάδε! Η ερώτηση: τίνος παιδί είναι; Πάρε και τη συνέχεια: Αα καλά να πάθει η μάνα που μας μεγαλοπιάνεται ή τώρα θα δει ο πατέρας ο έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα. Φυσικά δεν με βγάζω απέξω, άνθρωποι είμαστε, κάτι λέμε αλλά εκείνη η επιμονή να πάρουμε θαρρείς το αίμα μας από τον συμπολίτη μας, τον φίλο του οποίου το παιδί συνελήφθη, δυστυχώς ανάγεται στα ζωώδη στην ανάγκη, ένστικτα! Αλίμονο! Συλλήψεις για τους γνωστούς λόγους. Έργο μας, πώς θα λιγοστέψουμε το κακό που μας βρήκε, πώς θα βοηθήσουμε να αρθεί το γρηγορότερο η κοινωνική παθογένεια! Είναι λέτε χειρότερα τα πράγματα από μια δεκαετία μπροστά; Ναι είναι χειρότερα γιατί αυτή η οικονομική κρίση έσπειρε ανέμους. Ταξική κοινωνία, πλούσιοι, μεσαίοι και πολλοί φτωχοί!

Η Αστυνομία επιτελεί το έργο της κι εμείς οφείλουμε να κοιτάξουμε γύρω μας και να προβληματιστούμε. Σήμερα ο γονιός, και ο πιο μορφωμένος θέλει βοήθεια, είναι δύσκολοι οι καιροί αλλά πώς να πειστεί να μιλήσει στον ειδικό. Η κοινωνία της αφθονίας, του κυβερνοχώρου δεν μας έμαθε το “έτερος εξ ετέρου σοφός”, κι εμείς παραιτηθήκαμε της παράδοσης που περιλαμβάνει τα γνωστά “βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε στο βουνό” ή “το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο”! Αντ’ αυτών πάμε στο βάστα με να σε βαστώ να σε ρίξω στον γκρεμό κλπ. Η μόδα του τύπου τι πίνεις να πιώ, πώς ντύνεσαι να ντυθώ, κλπ έχει και τις συνέπειες, ολέθριες μερικές φορές, μπροστά στην ανωριμότητα, στην άγνοια και στις άδειες τσέπες! Σήμερα μέσα σε μια πόλη που λίγο -πολύ γνωριζόμαστε, μέλημά μας επιβάλλεται να είναι η εξυγίανση της κοινωνίας, καθώς συγκρούονται δυο γενιές, αναμετριούνται και στοιχειώνουν! Σήμερα, οι γονείς αναρωτιούνται, τι έκανα, τι δεν έκανα, τι έπρεπε να κάνω, είχα εμμονές, ήμουν αυστηρός, απαγορευτικός, αρνητικός, μονήρης, τι απ’ όλα! Η κοινωνία, έχει ανάγκη τους ειδικούς κάθε μέρα, όχι όταν συμβεί κάτι! Αυτά πρέπει να δει και το υπουργείο, να βοηθήσει τους νέους στο πώς να σταθούν στα πόδια τους, να μάθουν οι έφηβοι μέσα στο σχολείο όσα δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να τους πουν οι γονείς! Οι “υπόγειες διαδρομές” των νέων οφείλονται στο ότι δεν τους μάθαμε να περπατούν στο φως! Η διαδρομή της αυτογνωσίας δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο κι εμείς δεν τον έχουμε!

(το παραπάνω κείμενο γράφτηκε με αφορμή τις συλλήψεις για ναρκωτικά στην Αλεξανδρούπολη)

 

 

* Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top