Fractal

Ποιητικό αφιέρωμα στην Ελλάδα της κρίσης

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά // *

 

images

 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ  (24 Δεκεμβρίου 2011)

 

Αυτό το δράμα της Ελλάδας

και την ακρότατη σιωπή μας!

Αυτούς που μας σέρβιραν

σε ασημένιο δίσκο

την υπέροχη, ω Θεέ,

διαβολική τους σκέψη,

που μας μεθούσαν για χρόνια

με το μπαμπέσικο κρασί τους!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ

τις καλοπαιγμένες σκηνές

και τις χάρτινες μάσκες

στις ευρύχωρες, φωτισμένες

αίθουσες των ακροάσεων!

Το ταπεινωτικό χαστούκι

της εξευτελιστικής χρεοκοπίας,

το ανεξόφλητο χρέος,

που μας επέβαλαν

οι κήνσορες!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ

την επιβολή

των επείσακτων ιδεολογιών

στις πλάτες του λαού μου-ω Θεέ-

που δεν συνέτριψαν

οι αιματηροί πόλεμοι τόσο ,

όσο η καιροσκοπική ,

κερδοσκοπική πολιτική

εκείνων κι εκείνων ,

που, για μια στιγμή χαράς,

διέσπειραν για χρόνια

τον πανικό και την απόγνωση!

 

Ελλάδα 2012

Γύρισες κοσμοξάκουστη , σε χρόνια περασμένα

μ ‘ ένα σενάριο κρυφό που στήσανε για σένα,

οι άσπλαχνοι, οι αχόρταγοι ,οι συμφεροντολόγοι,

οι δολοπλόκοι ,οι θρασείς και οι κομπιναδόροι.

Ρακένδυτη ψωμοζητάς σε πόρτες κλειδωμένες,

σε χώρες πολυάνθρωπες αλλά καταχνιασμένες.

Και σαν παιδάκι ορφανό και παραστρατημένο

που έχασε το δρόμο του κι είναι κατατρεγμένο,

σαν δράμα μεσαιωνικό ,σαν κάστρο γκρεμισμένο

σαν σπίτι καλοθέμελο αλλά ερειπωμένο,

έγινες σκέψη του Έλληνα ,του κάθε μετανάστη

και ασύλληπτη στρατηγική του φοβερού δυνάστη!

Πού πήγε ο πλούτος κι η ομορφιά και ο πολιτισμός σου

η λάμψη σου η θαυμαστή , ο ελεύθερος λαός σου,

η γλώσσα κι η σοφία σου και ο ανθρωπισμός σου;

Διάβολοι τρισκατάρατοι την προκοπή ζηλέψαν,

των ιθυνόντων τα μυαλά ,εύκολα επλανέψαν.

Ακράνοιξες την πόρτα σου ,τη σπρώξαν με τη βία

κι απόχτησες, αδούλωτη ,και πάλι εξουσία!

Και η μαύρη σου ,μοιρόγραφτη, καταραμένη ώρα

έφερε μες στην Άνοιξη ατέλειωτο Χειμώνα!

Τα κουρασμένα χέρια σου, τα αλυσοδεμένα,

που χρόνια πολεμούσανε να απελευθερωθούνε

άδεια και διακονιάρικα και πάντα ματωμένα,

πολλούς αιώνες μέτρησαν για να ξεκουραστούνε!

Χείμαρρος ασυγκράτητος, θολός ,ξεχειλισμένος

έπεσε πάνω σου βαρύ, των δανειστών το μένος!

Και τώρα τα κατάφεραν ,με την υπογραφή μας

Θρήνος να γίνει ο θρίαμβος και τάφος η τιμή μας!

 

 

Ξύπνα καημένη Ελλάδα μας!

Μια ακόμα γροθιά στο στομάχι σου Ελλάδα,

σου φόρεσαν τη μάσκα ,σου παίρνουνε τη δάδα

εκείνη του θριάμβου και του πολιτισμού

γιατί σε προορίζουν οι ξένοι για αλλού.

σου παίρνουν τα λεφτά σου, σου παίρνουν τα παιδιά!

Ξύπνα Ελλάδα μου γλυκιά, σου λέω ξύπνα ,

και μην αφήνεις στους επίδοξους ληστές

στους κερδοσκόπους, πανάθλιους δανειστές

που θέλουν να φιμώσουν ως και τις καμπάνες

να μη χτυπούν να μη λαλούν στις έκτακτες ανάγκες!

Ξύπνα Ελλάδα μου γλυκιά

αιώνια Ρωμιοσύνη

με μύρια ανομήματα το όνομά σου σβήνει

και δώσε μια στους δαίμονες

να φύγουν μακριά σου

να ξαναβρείς την αίγλη σου και την παλικαριά σου.

Με σχέδια διαβολικά σου παίρνουνε τη γλώσσα

αυτή την αρχαιοελληνική που έχει δώσει τόσα

να λείψει λεν απ’ τα σχολειά κι όλο την αγνοούν

γι αυτό με μέσα αθέμιτα αργά την καταργούν!

Ξύπνα Ελλάδα μου γλυκιά

σου λέω ξύπνα

όσο ο ήλιος σου ζεσταίνει την καρδιά

βρες το ρυθμό σου με το λαό σου

που αγωνίζεται τόσο σκληρά.

Σήκω, τι κάθεσαι γλυκιά πατρίδα

βάλε μπροστά σου το θούριο του Ρήγα

κάποιοι σε πρόδωσαν μην τους ακούς

ζήσε ελεύθερη στους νέους καιρούς!

 

Ελλάς

Ελλάς, πατρίδα μου ένδοξη ,

γη ζωοδότρα ενδόξων απογόνων,

εξιλαστήριο θύμα

των πολύβουλων λαοπλάνων πολιτικών,

πώς θυσιάζεις τα εξαιρετικά παιδιά σου,

τους ευσυνείδητους μεροκαματιάρηδες

στο βωμό των ξένων συμφερόντων!

Ελλάς, πατρίδα μου,

στο άκουσμα του ονόματός σου,

όλος ο κόσμος σώπαινε

για να ακούσει αυτό το άλλο

που είχες να τους πεις ,

και τώρα, που οι ξένοι

εισπνέουν την πνοή της ψυχής σου ,

αδύναμη, θαρρώ μετράς μέρες ελευθερίας,

γιατί μια άλλη δουλεία σε σέρνει

και ξεσκίζει το ολομέταξο φόρεμά σου

στα βράχια της άγριας ,σκληρής εκμετάλλευσης!

 

 

Ένα δειλινό, η Ελλάδα!

Πού πήγες μεγαλόπρεπο, ολόγιομο φεγγάρι ,

που υψωνόσουν στις κορφές κι ασήμωνες την πλάση;

Ερημωμένη η χώρα μου, κι εσύ, πάντα στη χάση.

Δεν έχω μάτια να σε δω, ούτε μυαλό για να σκεφτώ!

Απίθωσα την πέννα μου ,στέρεψε το μελάνι ,

σκουριάσανε οι άγκυρες σε τούτο το λιμάνι.

Η Ελλάδα ένα δειλινό θαμπό, χλωμό και θλιβερό!

Η γη της αγεώργητη, οι εργάτες λαβωμένοι,

η ψαροθρόφα θάλασσα κι αυτή παρατημένη .

Στοιχειώσανε οι δρόμοι της , φεύγουνε τα παιδιά της

και βάφονται ολόμαυρα τα πρωτινά φτερά της.

Πού πήγες ήλιε να κρυφτείς , ολόφωτα αστέρια ,

κι ακροβατώ στα σκοτεινά, με αδειανά τα χέρια;

Μαρμάρωσε το γέλιο μου, χάθηκε η λαλιά μου,

σε μούχρωμα ατέλειωτο έπεσε η γενιά μου.

Οι μνήμες φέρνουνε στο νου κρύα ανατριχίλα

κι ανακλαδίζουν τα όνειρα σε δέντρα δίχως φύλλα.

………………………………………………………………………………

Αδράχτι χρυσοσφόνδυλο, στο γόνατο γυρνούσαν

εκείνοι οι πολιτικοί ,που μας παραπλανούσαν,

πως τάχα η Ελλάδα μας, σε ανάπτυξη βαδίζει

όταν τη χιλιοπρόδιναν σε κάθε μετερίζι.

Τώρα, θα στροβιλίζουμε στον ξένων τον τυφώνα

με χρέος ανεξόφλητο και με βαρύ χιτώνα.

………………………………………………………………………………

Ένα δειλινό η Ελλάδα ,χώρα αδούλωτη, αγιασμένη,

στων πολιτικών το τάσι έπεσε κηλιδωμένη!

 

 * Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top