Fractal

Αφήγημα: “Στρασάτο δόντι!”

 Της Άννας Δεληγιάννη // *

 

big-1

 

 

Καθόταν ακριβώς απέναντί μου. Ήταν περίπου 45! Έδειχνε κάτι να τον ανησυχεί γιατί κουνούσε τα πόδια του και κάπου -κάπου γυρνούσε τη γλώσσα έξω από τα πάνω δόντια κάτι σαν βούρτσα ας πούμε. Είχα στην τσάντα μου ένα μπεγλέρι -συνήθως έχω παραπάνω από ένα, όλο και κάποιος τυχαίνει που δεν έχει τι να κάνει τα χέρια του. Σκέφτηκα να του το δώσω αλλά πώς !

Έτσι ο Πέρη που έγινε Πέρης για να καταλήξει στο γνωστό Περιστέρης ζούσε κάπου στις Κυκλάδες -τι γύρευε εκεί, δήλωνε όμως με αυτοθυσία Θρακιώτης!

Πώς μάζεψα τις πληροφορίες, μα από το «δημόσιο» τηλέφωνο. Ναι μεν είχε το κινητό τηλέφωνο αλλά έτσι που φώναζε με τα ακουστικά στα αυτιά, νόμιζε ότι όλοι ξαφνικά κουφαθήκαμε και δεν ακούγαμε τα λεγόμενά του! Πώς καταντήσαμε, όλα στη φόρα και πανταχού παρόντες! Θα εξυπηρετούσε άραγε να υπάρχουν χώροι-θάλαμοι, να μπαίνει μέσα ο πολίτης να πει τα δικά του, που δεν μας ενδιαφέρει να γίνουν και δικά μας! Έτσι φορτώνεσαι τον καυγά εκ του μακρόθεν, ακούς τη μία πλευρά και είσαι έτοιμος, βλέποντας την άλλη να φωνάζει και να κλαίει να αρπάξεις το τηλέφωνο, να καλέσεις τα επείγοντα, πάντως επηρεάζεσαι όπως και να’ χει. Αυτό θα πει όλος ο κόσμος γίνηκε σπίτι μου!

Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι κάτι γυάλιζε στο στόμα του Πέρη αλλά τι! Είχε κολλήσει στο μπροστινό δόντι ένα στρασάκι. Τόσο χρονών! Σίγουρα ήθελε να κάνει έκπληξη στην καλή του η οποία, μετά τα εν οίκω, που έβγαλε στη φόρα ο Πέρη, θα ερχόταν οσονούπω. Ήθελα να τον παρατηρήσω ξανά, μήπως έκανα λάθος και ένα τεράστιο χαμόγελο, άφησε να φανεί το στρας, προς έκπληξή μου, η οποία συνοδεύτηκε από ένα χάχανο που για να το δικαιολογήσω, έσπευσα να πω: φοράς κάτι στο δόντι ή μου φαίνεται; Με όλη τη γαϊδουριά μου, να με συμπαθάτε. Αλλά, ο Πέρη ου ο λόγος, δεν ενοχλήθηκε, ίσα-ίσα μου ξετύλιξε την ιστορία την οποία μισοάκουσα από την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με την Φρέντη, από το Φρειδερίκη που δεν άρεσε στη γιαγιά της, γιατί παρέπεμπε στη βασίλισσα και που κουβαλούσε το όνομα αλλά δεν πήρε ούτε βιβλιάριο τότε και πολλά μπλα-μπλα. Ας υπήρχαν χώροι να μιλάς, γατί πρέπει να συγχυστώ με τις σαχλαμάρες τους άλλου, να τα πάρω και να το γυρίσω στην ιστορία και στα κόμματα. Και να ‘σου η λεγάμενη! Αγκαλιές, φιλιά και ένα: «τι είναι αυτό στο δόντι σου; Όχι δεν το πιστεύω, πλάκα μου κάνεις», και… Ανάστα ο Θεός! Αλλά όταν είσαι στην αναμονή και δεν είσαι μόνος, λες έχω τον πόνο μου ας το ρίξω λιγάκι έξω! Βγάζει και η Φρέντη το κινητό και μιλάει και φωνάζει: “Καλά, πάτε καλά εκεί κάτω, τι μού ’ρθε με το στρασάτο δόντι, ποιανού ιδέα ήταν, γιατί από μόνος του 48 χρονών άνθρωπος δεν κάνει κάτι τέτοιο. Του είπατε ότι εξέφρασα τέτοια επιθυμία εγώ ;” Να, που έπεσα έξω ήταν μεγαλύτερος για χαζό δεν τον έλεγες, τι συνέβαινε άραγε! Το τηλέφωνο έχει πάρει φωτιά η νοσοκόμα φωνάζει, Αγγέλου ,δεν αποκρίνεται κανείς, Μαγκλή κανείς. Εμείς διασκεδάζαμε, τώρα δεν πηγαίναμε πουθενά, δεν είμαστε δα και του θανατά!

Παραμείναμε να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, τόσα ακούσαμε. Τι είχε συμβεί. Ο Περιστέρης δεν μπορούσε να πείσει την Φρέντη να τον παντρευτεί και μια φορά της είπε: « θυμήσου τα λόγια μου να, θα βάλω στρας στο δόντι μου, κάθε φορά που θα σου χαμογελάω να θυμάσαι ότι είσαι η γυναίκα της ζωής μου». Αστειευόμενη η Φρέντη του είπε: «πόσο θα το ήθελα!»

Αυτό, τίποτα παραπάνω. Κάποια στιγμή ανέβηκε εκείνος στην Αλεξανδρούπολη να δει τους δικούς του αλλά για κακή του τύχη έσπασε το δάχτυλο του ποδιού του και βρέθηκε στην παρέα μας. Τι να κάνει, φορούσε και το στρας, τζάμπα το έβαλε; Και τηλεφώνησε στην καλή του. Μια έκπληξη ότι ήταν εδώ και δεύτερη και σημαντικότερη το στρασάτο δόντι.

Η νοσοκόμα δεν ξαναβγήκε να φωνάξει ή πήρε κάποιον που δεν το αντιληφτήκαμε.

Έβγαλα το σημειωματάριο μου και έγραψα το λεγόμενο του Πλάτωνα για την ομορφιά. Βρίσκουμε τα πράγματα όμορφα όταν υποσυνείδητα τα δίνουμε αξίες που χρειαζόμαστε και μας λείπουν!

 

 

* H Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top