Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα: “Επιστροφή” | “Η καμπάνα θρηνωδούσα!” | “Συμπόρευση”
10/05/2017, 9:35 πμ

Τρία ποιήματα: “Επιστροφή” | “Η καμπάνα θρηνωδούσα!” | “Συμπόρευση”

Της Άννας Δεληγιάννη – Τσιουλπά // *

 

 

 

 

 

Επιστροφή

Ήρθες καινούρια ελπίδα, και ζέστανες την παγωμένη μου καρδιά!
Επιτέλους, απλώνω το χέρι μου και δεν γεμίζει αέρα αλλά συναντά
το δικό σου ανοιχτοπάλαμο χέρι, που το σκεφτόμουν διακονιάρικο
στις βασανιστικές, πολυθόρυβες ,άξενες στράτες!
Ήρθες κι έδωσες χίλια χρώματα στον πολύχρονο μουντό ουρανό
έδιωξες τα τρομερά φαντάσματα που μου κόβανε το δρόμο
κι άνθισε στα πικρά φρυγμένα χείλη μου, το χαμόγελο!
Είχα ξεχάσει τo φωτεινό πρόσωπο, τα μεγάλα μάτια
που τρυγίζανε τον ήλιο κι έφερναν κοντά χιλιάδες αστέρια
να κλέψουν τις πίκρες και να σκορπίσουν ουράνια ευφορία!
Ήρθες, έστω τώρα που ξεράθηκαν οι κήποι της θύμησης
κι η χέρσα μου ψυχή θα νοτίσει από τα δάκρυα της χαράς
που φέρνει ο γυρισμός σου!
Πολίτης του κόσμου εσύ, κλειστοί και στοιχειωμένοι οι δικοί μου δρόμοι
Εκπόρθησες με μιας τα τείχη της απόγνωσής μου και ψελλίζω:
«Καλώς ήρθες!».

 

 

Η καμπάνα θρηνωδούσα!

Αποκαμωμένος απ’ τον κάματο της μέρας
κάθισα στην άκρη του αλετρισμένου χωραφιού
κι άκουσα την καμπάνα ,που με καλούσε στο χαμό
ενός ακόμα «ευεργέτη»!
Έτσι ονοματίζω τους ζηλωτές τούτης της χέρσας γης
που σε μέρες κρίσης, αλλόκοτες, τολμούν και την οργώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη.
Όρθιος γύρισα προς τον πένθιμο ήχο κι έκανα το σταυρό μου.
«Ανάπαυσον Κύριε την ψυχήν του δούλου Σου
τώρα που τέλειωσαν οι συμφωνίες με το σώμα!»
Μια σταγόνα έπεσε πάνω στο δεξί μου χέρι.
Το δάκρυ τ’ ουρανού!
Το δικό μου;
Πως καταντήσαμε άπονοι ,ασυγκίνητοι!
Στις τσιμεντένιες πολιτείες και στα απομονωμένα χωριά πέτρωσε η καρδιά μας!
Κύριε, μας δείχνεις το δρόμο κι εμείς ακολουθούμε
μόνο σε τούτο το άκουσμα της θρηνωδούσας καμπάνας!
Ευτυχώς!

 

 

Συμπόρευση

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς
σε μέρες παράξενες αλλόκοτες,
βρήκα έναν τρόπο να ζήσω!
Παίρνω τον εαυτό μου και κατηφορίζω
στο μεγάλο δρόμο!
Δίπλα μου, περιπατούν ο Λευτέρης
η Ερμίνα, ο Κώστας, η Τατιάνα
Και βεβαίως ο «Κούκι», ένα καταπληκτικό σκυλί!
Φέρνω μέσα μου έναν φόβο, όσο αντιλαμβάνομαι
πως πασχίζω, με τούτη την κίνηση ,
να φιλιώσω με τον άξενο χρόνο!
Δεν ήξερα κανέναν κι όμως
η κοινωνική καταξίωση επήλθε
με τις συνήθεις ευχές, παράξενες
στην ουσία τους!
«Ο Θεός μαζί σας», «Να σας ζήσει»,
«Καλοφάγωτη η σύνταξη»,
«Καλή ανάπαυση»!
Αλλά, να που πιάνουν ψάρια
τούτα τα δολώματα!
Κλείνω την πόρτα κι αφήνω πίσω
τους νέους φίλους μου.
Κάθε μέρα οι νέοι δένουν με τους παλιούς
στον απογευματινό περίπατο!
Αλλιώς, το ανεβοκατέβασμα της σκάλας
σε κουράζει
κι η ιδιωτική βροχή, που πέφτει στο κεφάλι σου από τις γλάστρες,
σου υπενθυμίζει την υποχρέωση του ποτίσματος των λουλουδιών.
Καλό το σπίτι ,καλύτερος ο περίπατος
γλιτώνεις απ’ τη σιωπή και εντάσσεσαι στους φλύαρους,
των οποίων τα λόγια σε συνοδεύουν μέχρι τον ύπνο!
Το έχεις ανάγκη, τόλμησέ το!

 

 

 

* H Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, λογοτέχνης, κριτικός

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top