Fractal
Home / Η μουσική μέσα τους / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Ανδριάνα Μπάμπαλη. Μιλώντας για : «Το μαζί είναι δρόμος»
05/01/2015, 8:31 μμ

Ανδριάνα Μπάμπαλη. Μιλώντας για : «Το μαζί είναι δρόμος»

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

1

 

Είναι εύκολο να φτιάξεις ένα σωστό άλμπουμ μουσικής. Μπαίνεις σε στούντιο, δηλαδή σε ένα δωμάτιο που από τα πολλά κουμπιά είναι λες και βρίσκεσαι σε πιλοτήριο αεροπλάνου. Εκεί γνωρίζεις ανθρώπους που πατώντας τα «φτιάχνουν» κάτι, τεχνικά, αψεγάδιαστο. Είναι δύσκολο να φτιάξεις ένα καλό άλμπουμ μουσικής. Η Ανδριάνα Μπάμπαλη κυκλοφόρησε ένα. Το «Το Μαζί Είναι Δρόμος» μοιάζει σαν φρέσκια πολαρόιντ που δείχνει όσα νιώθει, όσα θέλει να νιώσει ζώντας στην Αθήνα. Η Ανδριάνα, η νέα της δουλειά είναι από τις λίγες κυκλοφορίες της χρονιάς που στίχος και μουσική μπορούν να γίνουν κατανοητά από το πρώτο άκουσμα. Αν δεν κάνω λάθος αυτό είναι το νόημα της ποπ κουλτούρας. Έτσι δεν είναι;

 

-Ένας χρόνος φεύγει, ένας άλλος έρχεται. Τί κρατάς από το 2014; Τί θα ήθελες να γίνει οπωσδήποτε το 2015;

Τα τελευταία 4 χρόνια είναι σχεδόν εξίσου ζόρικα απλά έμαθα να το αντιμετωπίζω αλλιώς. Δεν τα βάζω τόσο με τον εαυτό μου γιατί βλέπω πως όλοι περνούν παρόμοια και χειρότερα ζόρια. Επίσης ενεργοποιήθηκα πολύ περισσότερο και έγινα δημιουργικότερος άνθρωπος. Συνέβαλε το ότι δεν υπάρχει τηλεόραση στο σπίτι πια επίσης. Το 2015 ελπίζω να πατήσουμε λίγο φρένο στην κατρακύλα, αν και δεν το βλέπω, και να αφυπνιστούν τα πλήθη όχι με την έννοια του «βγαίνουμε στους δρόμους» αλλά με την έννοια μιας πιο ουσιαστικής συνειδητότητας (όχι ενοχής) , που δεν υπάρχει.

 

-Τί είναι και τί δεν είναι «Το Μαζί Είναι Δρόμος»;

Δεν είναι σύνθημα αλλά ανάγκη. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να ρίξουμε τον τοίχο που μας κρύβει το φως.

 

-Το «Στον Αόριστο» είναι ένα εντελώς δεικτικό κομμάτι. Έχεις σκεφτεί γιατί αυτή η χώρα (η Ελλάδα) μιλά διαρκώς στον αόριστο;

Γιατί έχει χάσει λίγο την ουσία στο παρόν και την αναζητά στο παρελθόν. Σαν τις μεγάλες κυρίες που λένε πόσο όμορφες ήταν στα νιάτα τους ακόμα κι αν δεν φαίνεται και τόσο πιθανό. Πάντως πιστεύω πως η ελληνική ράτσα έχει και τα καλά της στοιχεία που δεν πρέπει να εκλείψουν, το χιούμορ και την εφευρετικότητα πχ.

 

2

 

-Πώς είναι να συνεργάζεσαι στο ίδιο άλμπουμ με τον Haig Yazdjian και τους Onirama;

Όπως η πίτσα με ανανά, νοστιμότατη αν και δεν σου φαίνεται ταιριαστό… Οι Onirama είναι φίλοι μου από το 2005, έπαιξαν με τη καρδιά τους και έδωσαν στο κομμάτι μια φόρα που δεν είχε. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό αλλά και για τα γέλια που κάναμε στο στούντιο διότι οι αδελφοί Κοκονίδη είναι τρελό ντουέτο. Ο Haig είναι ένας μαγικός παίχτης όλο ψυχή και με τίμησε με το ούτι κι τη φωνή του. Έκαστος στο είδος του και καλός!

 

-Δεν κάνω πλάκα, πρόσφατα στην Κωνσταντινούπολη, άκουσα από ραδιοφωνικό σταθμό τραγούδι σου. Δεν ξέρω πως είναι η υπόλοιπη Τουρκία, ξέρω πως έχεις πάει εκεί, θα μπορούσαμε να πούμε πως η Κωνσταντινούπολη είναι το Βερολίνο της Μεσογείου;

Πολύ ευχάριστο νέο! Γνώριζα πως το «Μοίρα μου έγινες» έπαιξε στην Τουρκία. Εγώ πάντα έλεγα πως η Κωνσταντινούπολη είναι ένα οριένταλ Παρίσι. Κοσμοπολίτικο αλλά και τόσο Ανατολή. Την αγαπώ την πόλη και τους ανθρώπους της, αυτούς τους χλωμούς Ανατολίτες…

 

-Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή στη δημιουργία του «Το Μαζί Είναι Δρόμος»;

Τα συχνά πισωγυρίσματα όσον αφορά το υλικό. Ωστόσο στην πορεία κατάλαβα πως έγιναν για καλό. Κατά τα άλλα δεν είχαμε θέματα. Όλοι ήταν σίγουροι και τους άρεσε το υλικό και εταιρία και δημιουργοί και ενορχηστρωτής. Τα πήγαμε μια χαρά.

 

3

 

-Υπάρχει μια νέα γενιά Ελληνίδων τραγουδιστριών που πειραματίζονται με τη τζαζ, το σουίνγκ, την ποπ. Ζεις επαγγελματικά και εντός μουσικής πάνω από δέκα χρόνια, τι σκέφτεσαι για εκείνες;

Τι να σκεφτώ; Ο καθένας κάνει αυτό που του αρέσει και του ταιριάζει. Μου αρέσει πολύ και η τζαζ και το σουίνγκ αλλά το τελευταίο έχει αρχίσει να με κουράζει λίγο. Επειδή βρίσκεται παντού και λίγο ως εύκολη λύση. Ίσως επειδή τα πάντα μπορούν να γίνουν σουίνγκ. Άκουσα όμως μια καταπληκτική τζαζ τραγουδίστρια την Κατερίνα Σισίνη σε ένα σταθμό και εντυπωσιάστηκα.

 

-Τι δεν έχεις κάνει ακόμα, εντός μουσικής, που πρέπει να κάνεις το συντομότερο δυνατό;

Το ψήνω τώρα αλλά δεν θα σας πω…

 

-Ποια ήταν η τελευταία, συναυλία που πήγες τελευταία να ακούσεις, δεις; Πώς πέρασες;

Πήγα και είδα το «Έτσι κάνουν όλες» στη Λυρική γιατί τραγουδούσε ένας αγαπημένος φίλος μου, ο Χάρης Ανδριανός, και είχα και χρόνια να δω όπερα, το ευχαριστήθηκα. Επίσης πέρασα κι από μπουζούκια βαθιάς παρακμής με ονόματα σε «ακμή» και ένιωσα εξαιρετικά άσχημα που ο κόσμος πληρώνει λεφτά για να «διασκεδάσει» έτσι…

 

-Έχεις συνεργαστεί με «μεγάλους» και λιγότερο «μεγάλους» του Ελληνικού τραγουδιού. Ποια ήταν η καλύτερη συνεργασία σου;

Μέχρι στιγμής καλά τα έχω περάσει γιατί συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά. Πέρυσι με τους Μπλε και τον Ζιώγαλα πέρασα ωραία, απροβλημάτιστα με πολλά γέλια. Με την Etten κάναμε δυο συναυλίες που είναι από τις καλύτερες που έχω κάνει σε όλη μου την ζωή, την αγάπησα και θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα μαζί της, ταλεντάρα. Και φέτος με τον Ρους προβλέπεται συνέχεια, είμαι φαν του τύπου που έχει ένα σωρό κομματάρες στο συρτάρι του. Και έχει τρέλα αλλά και μια απίστευτη υπόγεια καλοσύνη που είναι το αγαπημένο μου προτέρημα στους ανθρώπους.

 

-Ποιά είναι η αγαπημένη σου γωνία στην Αθήνα;

Το Θησείο μου αρέσει πολύ και η Πλάκα που είναι σαν σκηνικό. Κατά τα άλλα δεν είμαι οπαδός της πόλης.

 

4

 

-Η εικόνα γυαλισμένων μαύρων Μερσεντές την ώρα που τις παρκάρουν αγχωμένοι παρκαδόροι έξω από μαγαζιά κατηγορίας «μεγάλη πίστα» σου λέει κάτι;

Δεν ξέρω τέτοιους ανθρώπους που πάνε εκεί, δεν με αφορούν σοβαρά…

 

-Πού υπάρχει τέχνη στην Αθήνα;

Παντού μάλλον, αν θες να την βρεις όμως πρέπει να ψάξεις εκεί που δεν φαίνεται.

 

-Θυμάσαι την τελευταία φορά που γέλασες δυνατά; Τι συνέβη για να σου συμβεί αυτό;

Στα δωμάτια ξενοδοχείων μετά τη συναυλία που μαζευόμαστε και λέμε ιστορίες ενώ είμαστε ψόφιοι στην κούραση αλλά με φουλ υπερένταση.

 

 

cover babali

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top