Διήγημα: “Υποταγή”
της Αναστασίας Κολλάρου //
Μάτια μισάνοιχτα, αργές, νωχελικές κινήσεις, λιγοστές κουβέντες, σώματα που ακουμπούν το ένα στο άλλο μέσα στα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού και στον αέρα η ευωδιά του φρέσκου ζεστού καφέ. Ξημερώνει. Τριάντα χρόνια τώρα ξημερώνει. Βραδιάζει, ξημερώνει και πάλι από την αρχή. Τα παιδιά. Πρέπει να ξυπνήσουν τα παιδιά. Το πρωινό τους είναι έτοιμο. Τώρα οι κινήσεις έχουν γίνει πιο γρήγορες. Ένα φιλί, μια αγκαλιά και φεύγουν για το σχολείο. Ντύνονται βιαστικά, μαζεύουν από το τραπέζι τα κινητά τους τηλέφωνα, τα γυαλιά και τα κλειδιά τους.
Λίγα λεπτά αργότερα όρθιοι στο ΜΕΤΡΟ προσπαθούν να προγραμματίσουν το απόγευμά τους, ανάμεσα σε αμίλητους σκυθρωπούς ανθρώπους που κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, χωρίς πραγματικά να βλέπουν, όταν που και πού σηκώνουν το κεφάλι τους από τη δωρεάν προπαγάνδα των δωρεάν εφημερίδων, που καθημερινά είναι στοιβαγμένες έξω από το σταθμό.
– Δωρεάν πλύση εγκεφάλου, είπε εκείνη και διάβασε στην εφημερίδα του μεσόκοπου κυρίου που κάθονταν μπροστά της: «Σήμερα η κρίσιμη συνάντηση. Θα δεχτούν τις προτάσεις της κυβέρνησης οι κοινωνικοί μας εταίροι;»
-Τρέμε πολίτη σήμερα, είπε και συνέχισε να διαβάζει: «Απαιτούν μειώσεις μισθών και συντάξεων».
-Δηλαδή τρέμε εργαζόμενε, σχολίασε πάλι.
«Αν δεν συμμορφωθείτε με τα συμφωνηθέντα, η χρεοκοπία είναι σίγουρη»
-Υποτάξου στις δικές μας απαιτήσεις, μετέφρασε εκείνη.
-Και να φανταστείς ότι κανείς δεν αντιδρά, της είπε ο άνδρας της.
-Το δόγμα του σοκ του, ψιθύρισε .
-Και ποιος μπορεί να αντιδράσει στις απαιτήσεις δανειστών και εργοδοτών; Ρώτησε ο μεσόκοπος κύριος που φάνηκε να τους ακούει. Δες πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
-Μικροί και ασήμαντοι; Επισήμανε εκείνη και άδραξε την ευκαιρία. Έχετε άραγε διαβάσει το Σύνταγμα; Άρθρο 1. Ο λαός είναι κυρίαρχος. Το γράφει ξεκάθαρα. Άρθρο 2 . Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που τιμωρεί;
-Ναι καλά της απάντησε. Ποιος τα ξέρει αυτά και ποιος τα υπολογίζει; Μήπως είναι καλύτερα να κάνουμε ότι μας λένε;
Δεν πίστευε στ’ αυτιά της.
Κατευθύνονταν τώρα όλοι προς την έξοδο, όλοι με το ίδιο βήμα, όλοι με την ίδια έκφραση στο πρόσωπο. Σκόρπια κομμάτια από ένα παζλ ανεκπλήρωτων επιθυμιών και ονείρων. Οι σκέψεις είναι κοινές για όλους. Πώς θα περάσει και σήμερα η μέρα στο γραφείο, στο εργαστήριο, στο εργοστάσιο, στο μαγαζί; Αύριο; Θα πάμε πάλι αύριο στη δουλειά;
Η μέρα της στο λογιστήριο σήμερα ήταν δύσκολη. Έπρεπε να γίνουν εκκαθαρίσεις μισθών για 12 εργαζόμενους που απολύονταν. Ανάμεσά τους και εκείνη.
Πάνε δύο χρόνια από τότε. Αιτήσεις, βιογραφικά, συνεντεύξεις και να τώρα που πέταξε τα πτυχία της στο συρτάρι, στέκει μπροστά στον διευθυντή προσωπικού μιας βιοτεχνίας ρούχων και είναι έτοιμη να υπογράψει τη σύμβαση εργασίας που της προτείνουν, για μια θέση γαζώτριας. Θα δουλεύει για έξι μήνες δοκιμαστικά και αν πάνε όλα καλά θα συνεχίσει να δουλεύει με 350 ευρώ το μήνα. Δεν θα ζητήσει ασφάλιση, θα συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις της επιχείρησης και δεν θα συμμετέχει στο σωματείο των εργαζομένων. Αναλογίστηκε τα όνειρά της, τα όνειρα των παιδιών της, καθώς και τα δύο χρόνια της ανεργίας της έσκυψε το κεφάλι και υπέγραψε. Δεν ήξερε αν θα κρατήσει και μέχρι πότε τη συμφωνία της, ωστόσο υπέγραψε .Ντράπηκε, ταπεινώθηκε, έσφιξε τα δόντια, δεν μίλησε, μόνο σαν έμεινε μόνη της, εκεί σκυμμένη πάνω στη μηχανή, σκούπισε ένα δάκρυ που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει.
Κουρασμένη, ψυχολογικά και σωματικά, αργά το απόγευμα, έγειρε στην πολυθρόνα του σπιτιού της. Ξύπνησε από βαθύ ύπνο από τον ήχο του τηλεφώνου. Άκουσε τη φωνή της μητέρας της από την άλλη άκρη.
– Έλα, τι κάνετε; Πώς πήγε σήμερα η δουλειά;
– Πολύ καλά, της απάντησε. Έπρεπε να το πιστέψει και η ίδια. Ενώ συνέχισε να της μιλάει, πήρε από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που είχε διαβάσει πριν χρόνια. «Κρυμμένα όνειρα στο Χαν ελ Χαλίλι». Ναγκίμπ Μαχφούζ. Άνοιξε τυχαία και διάβασε: «Δεν υπάρχει χειρότερο καθεστώς από αυτό που καταδικάζει τον άνθρωπο να κατρακυλήσει στο επίπεδο του άλαλου ζώου».
Η μητέρα της στο τηλέφωνο συνέχιζε να διηγείται την εξέλιξη του σήριαλ που παρακολουθούσε.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Κράτα τον παππού ζωντανό”
Του Γιώργου Α. Μουτσινά // * “Κράτα τον παππού ζωντανό” Θυμάμαι πόσο μου είχε κοστίσει ο χαμός σου· σαν ψέμα μού φαινόταν να σε αντικρίσω μέσα στο κουτί, ν’ ακούσω τις καμπάνες, να δεχτώ συλλυπητήρια…
Περισσότερα -
Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μόραλης, Γκίκας, Μυταράς κ.α στην ίδια έκθεση!
Από τη Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου στις 20.00 εγκαινιάζεται η έκθεση «Πολύτιμα έργα ζωγραφικής από το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου» με περισσότερα από ενενήντα σημαντικά έργα ελληνικής ζωγραφικής, κυρίως του 20ου αιώνα. Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μόραλης, Χατζηκυριάκος Γκίκας και πολλοί ακόμα σπουδαίοι έλληνες καλλιτέχνες, με πολύτιμα
Περισσότερα -
Δεκαοκτώ ποιήματα
Γράφει ο Γιάννης Σ. Παπαδάτος // * ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΕΝΥΠΝΙΟΝ Ένιωσα την ανάσα ενός γλάρου στους πρόποδες κυμάτων φωτιάς. Σε μποτίλια χανόμουν στον όρμο της μεγάλης σου άρνησης. Πάνω της λικνιζόταν ο γλάρος κοιτώντας εμένα
Περισσότερα -
«Είμαι ένα φύλλο στο δέντρο/ Αν ανασάνεις τρέμω/ Αν φυσήξεις πετώ»
Γράφει η Κατερίνα Λιάτζουρα // * Σωτήρης Σιαμανδούρας, «Έκτος όροφος», εκδόσεις Κουκκίδα, 2024 Ο Σωτήρης Σιαμανδούρας πρωτοεμφανίζεται στα ελληνικά γράμματα με δεκαοκτώ ποιήματα. Ή, πιο σωστό θα ήταν να πούμε, ότι δεκαεπτά είναι τα αυτούσια ποιήματα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Κι αυτό το Καλοκαίρι”
Της Μαρίας Πρένγκα // “Κι αυτό το Καλοκαίρι” Το Μάη Θα παραδίδουμε στον Ήλιο τα κορμιά μας Για λίγη ζέστη που θα τη νομίζουμε αγνή. Θα το πιστεύουμε το δόσιμο τόσο βαθιά Σα να’ χουμε
Περισσότερα -
✔ ΩΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ: Ποιητές και Ποιήματα το 2018
Επιμέλεια – Ανθολόγηση: Ασημίνα Ξηρογιάννη // KOYΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΣΤΑΖΕ Μύριζε το σπίτι φρεσκοψημένο ψωμί άρχισε να βρέχει κουρτίνα νερού μπροστά στο τζάμι. Το φως στη γωνία του δρόμου έλιωνε ώσπου έπεσε μεγάλη σταγόνα πορτοκαλιά στο
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η σπηλιά του τρόμου”
Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου // Β.Ε. «Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ» Είναι παράτολμο πλάσμα ο Νικολός, πώς να το κάνουμε; Αφού το βλέπει δεν το βλέπει ότι έχουν περιχαρακώσει την ακτή με νήματα
Περισσότερα
