Fractal

Νέοι Ποιητές της Θεσσαλονίκης- Αναστασία Γκίτση: Το “πάντα”, το “ποτέ” δεν ριζώνει σε ποιητικό σώμα. Περισσότερο, θαρρώ, ταιριάζει το “ίσως”, το “ενδέχεται”. Το “εν μέρει”.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Καριζώνη και στην Χλόη Κουτσουμπέλη //

 

an

Ποιητής γεννιέται κάποιος ή γίνεται;

Σίγουρα η ποιητική διεργασία ανήκει στα ανεξερεύνητα βάθη του πνεύματος και της ιστορίας και μόνο υποθέσεις θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτήν. Με την αρχική μου, λοιπόν, τοποθέτηση πως σαφώς και δεν κατέχουμε την αλήθεια αλλά μετέχουμε σε αυτήν, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε ερωτήσεις/ερωτήματα, που δεν θα μπορούσαν, παρά να φωτίσουν την προσωπική αγωνία και αλήθεια του εκάστοτε δημιουργού.

“Το ευγενέστερο στοιχείο μας είναι το τρέμισμα της ψυχής μας” κατά τον J.W.Goethe.

Μέσα σε πόνο με τρέμισμα γεννιόμαστε. Όσο αυτό, εγκρατείται ευγενές και δονεί ανεπαίσθητα τις στιγμές μας, όσο η πορεία μας, θα τείνει προς το φως εκμαιεύοντας με τη σειρά μας άλλα τρεμίσματα, τότε, κάτι μικρό έχει επιτευχθεί στο απέραντο βήμα της ποιητικής διαδικασίας.

 

Από πού πηγάζει το ποίημα; Πού ενεδρεύει; Ποια είναι η διαδικασία εξόρυξης

Υποθέτω από τη “διαστροφή” του ποιητή να διαρρηγνύει το αυτονόητο και το αναμφισβήτητο. Μια διαστροφή που αρέσκεται να επιλέγει, από την ολότητα του υπέροχου, να περιγράφει την λεπτομέρεια του άσκοπου. “Του υπέροχου άσκοπου” των ποιητών. Που μοχθεί  να συνταιριάζει τα αταίριαστα. Η Virginia Woolf, κάπου στο βάθος του αιώνα, το λέει ως εξής “Αυτό ίσως το έργο σου- να βρεις τη σωστή σχέση ανάμεσα σε πράγματα που φαίνονται αταίριαστα κι ωστόσο έχουν μια μυστηριώδη συγγένεια.”

Υποθέτω πως ενεδρεύει στην τόλμη του δημιουργου/εξορύχου να το φέρει στο φως. “Πρόσω ηρέμα προς το θολούμενο, το έτρεπτον, το γυμνόν, το φαίνον, το αυτώ καταληπτόν, το αναλλοίωτο” (Οδ. Ελύτης)

Όσον αφορά τη διαδικασία εξόρυξης, είναι αυτή που προϋποθέτει “χιλιάδες τόνους γλωσσικό μετάλλευμα” για μία μόνο λέξη σύμφωνα με τον Vladimir Mayakovsky.

 

Αυτονομείται ποτέ; Πότε ξεκινάει το ταξίδι του;

Από την πρώτη του κιόλας καταγραφή. Υπάρχει ως σπερματικός λόγος στο κόσμο των ιδεών, εν συνεχεία διεκδικεί την καταγεγραμμένη παρουσία του στον κόσμο των σωμάτων. Συνενοχοποεί τον ποιητή και επιτυγχάνει τον σκοπό του. Το ταξίδι άρχεται με την ερωτική έλξη που ασκεί η ιδέα στο δημιουργό και επικυρώνεται με τη μεταξύ τους κρυφή συμφωνία για αποκλειστικό συνταίριασμα. Εν τέλει, αυτό, συνεχίζει μόνο την πορεία του αναζητώντας νέο συνένοχο (και θα τον βρει στο πρόσωπο του εκάστοτε αναγνώστη) αφήνοντας τον ποιητή να ονειρεύεται άλλα ταξίδια αποκλειστικού συνταιριάσματος.

 

Διδάσκεται η ποιητική τέχνη;

Ars Poetica λοιπόν… Η τέχνη βιώνεται, οι τεχνικές γραφής, ή εν γένει, η τεχνική διδάσκεται. Όταν το αποτέλεσμα της δεύτερης εξομοιωθεί -ή καλύτερα πλησιάσει- τη φύση της πρώτης, νομίζω αγγίζουμε, κάτι λίγο, από το τέλειο φάσμα του Ars Corpus. Το προσωπικό ύφος του δημιουργού, είτε πρόκειται για ποιητή, είτε για πεζογράφο,  σμιλεύεται με κόπο,  με μόχθο μέσα στον χρόνο, με διαβάσματα και βιωματικές ή φαντασιακές καταγραφές.

 

Ο ποιητής όταν γράφει παραμένει στα όρια του εαυτού του; Ή γίνεται ένας άλλος; Και ποιος;

“Ο άνθρωπος δεν έχει αρχίσει ακόμη να ανθίζει. Είναι όλος ρίζες και φύλλα”. Walt Whitman. Όπου άνθρωπος μπορούμε να εναλλάξουμε το “ποιητής” και να επικεντρώσουμε κυρίως στο τελευταίο. Κατά τη γεννεσιουργό διεργασία της ποίησης ο δημιουργός άλλοτε τσαλακώνει, εν άλλοις τσαλακώνεται,  άλλοτε υπερβαίνει τις γραμμές του υπαρξιακού του περιγράμματος. Όντας ευμετάβλητος κατ’επιλογήν, κρατά φυλαγμένο το μοναδικό αμετάβλητο του, δηλαδή τη βεβαιότητα, πως ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος μετά το πέρας της ποιητικής πράξης. Άλλοτε ως ρίζες, άλλοτε ως φύλλα δεν παύει ωστόσο ποτέ να είναι ο “όλος”, ακόμη και στο ελάχιστό του.

 

an2

 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ποιητή;

Αδυνατώ να μιλήσω εξ ονόματος όλων των ποιητών. Κάθε ποιητής φέρει τον δικό του ή τους δικούς του φόβους. Καταθέτω, μεταξύ άλλων, τους δικούς μου.

Να γίνει άτρωτος έσω-έξω ερεθισμάτων.

Αμετακίνητος συναισθηματικών πληγών.

Ανέμπνευστος παραμυθίας σε καιρούς χαλεπούς.

Ακίνητος προ του λευκού χαρτιού (ενίοτε και οθόνης υπολογιστή).

Ανεπαρκής λέξεων.

Ανέραστος φωτός.

 

Μπορεί η ποίηση να επουλώσει το τραύμα;  

Δύναται να το εντοπίσει. Είναι και αυτό μια ανακούφιση. Δύναται να το ανασκευάσει να το σχετικοποιήσει, εν τέλει να το αναστρέψει.Όσο για την επούλωση,  “μια παυσίπονη σταγόνα σ’ ένα ωκεανό λύπης” κατά Δημουλά έχει κι αυτή και την αξία της και την αλήθεια της.

 

Τι γνώμη έχετε για την άποψη ότι τελικά η ποίηση είναι πάντα βιωματική

Το “πάντα”, το “ποτέ” δεν ριζώνει σε ποιητικό σώμα. Περισσότερο, θαρρώ, ταιριάζει το “ίσως”, το “ενδέχεται”. Το “εν μέρει”. Το κατά πόσο είναι ισόποσο/ισομερές, βιωματικό ή ετερογενές εξαρτάται τόσο από τη διάθεση του δημιουργού και την ένταση της ποιητικής πληροφορίας όσο και από την πρόθεση ενσυναίσθησης του αναγνώστη. Η ποίηση εξάλλου, πέραν της βιωματικής της έκφανσης, είναι par excellence διαδραστική ή διαλογική.

 

Υπάρχει εμμονή σε κάποιο θέμα στα ποιήματά σας και αν ναι σε ποιο;

Δεν θα το έλεγα εμμονή αλλά προτίμηση.Το πρόσωπο/ύπαρξη στον χωροχρόνο. Το τρεπτό των λέξεων. Η παροδικότητα της στιγμής. Η πορεία προς το φως.

 

Ποια πιστεύετε ότι είναι η διαφορά ανάμεσα στην ποιητική και την πεζογραφική διαδικασία γραφής;

Ο θεός Ιανός της λογοτεχνίας. Οι δύο εκφάνσεις της μίας και αυτής δημιουργικής ιεροτελεστίας. Το ένα, το εντοπίζω στην εισπνοή, υπό την έννοια του γεμίσματος, το αλλο στην εκπνοή υπό την έννοια της αφαίρεσης. Όπου αφαίρεση φυσικά η ποίηση. Και τα δύο λογοτεχνικά είδη είναι ζωτικώς αναγκαία. Και τα δύο συνθέτουν το κοινό τοπίο/τόπο όπου κινείται το σώμα τόσο του δημιουργού όσο και του αναγνώστη, με σημείο επαφής τη συγκίνηση των εικόνων, λέξεων και δονήσεων που συντελούνται εντός τους.

 

 

 

Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Είναι καθηγήτρια θεολογίας στη Β΄/μια Εκπαίδευση με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Besançon/Γαλλία & Chambésy/ Ελβετία). Αρθρογραφεί  σε ηλεκτρονικά (Βακχικόν &  e-charity) και έντυπα περιοδικά. Είναι ιδρυτικό μέλος του καλλιτεχνικού τρίπτυχου SYGORMA όπου ποίηση, εικαστικά, μουσική και νέες τεχνολογίες εναρμονίζονται και μέλος του Kontakt Ensemble (oμάδα παραστατικών τεχνών) από το 2009.  Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και γερμανικά.Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Κορίτσι των σκοτεινών δασών», εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2010, «Ξέρω! Είναι κάπως αργά…» εκδ. Παρατηρητής, 2000.Έχει επιμεληθεί τον συλλογικό τόμο «Λόγια ελπίδας», εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2011 (τα έσοδα του οποίου διατίθενται σε συλλόγους ατόμων με  Σ.κ.Π.).Ιστοσελίδα www.anastasiagkitsi.com

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top