Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Το παιδί με το ποδήλατο
20/06/2018, 11:14 πμ

Το παιδί με το ποδήλατο

Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου //

 

Βίκυ Χασάνδρα “Άμμος στο βυθό”, Εκδόσεις Τόπος, 2017, σελ. 336

 

Το μυθιστόρημα Άμμος στο βυθό ξεκινάει με μια φωνή αγωνίας: «Μάρκο! Μάρκο, που είσαι;» Η φωνή είναι της Μαίρης, μιας νέας γυναίκας, η οποία είχε την ιδέα να υιοθετήσουν, αυτή και ο σύζυγός της, ο Τόνυ, τον πενταετή Μάρκο, ένα ορφανό παιδί από ίδρυμα. Η επόμενη σκηνή έχει πρωταγωνίστρια την Τζίνα, τη νεαρή γραμματέα του Τόνυ, που ακούει φωνές μέσα στο κεφάλι της «Βλέπω νεκρούς. Τους βλέπω όλους νεκρούς. Κοιτάζω κάποιον και ξέρω ότι θα πεθάνει». Ο Τόνυ είναι ψυχολόγος και η Τζίνα κάνει μαζί του συνεδρίες, ώστε να απαλλαγεί από τις σκέψεις που τη βασανίζουν.

Σύμφωνα με το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ο Μάρκος εξαφανίζεται με το ποδήλατό του κάπου στην εξοχή, ένα μέρος με χωματόδρομο και πεύκα. Τρία πρόσωπα σε ένα κτήμα (η Μαίρη, η Τζίνα κι ο Τόνυ), θα υποχρεωθούν να συνωμοτήσουν μεταξύ τους (ώστε να εξηγηθεί και να δικαιολογηθεί η εξαφάνιση). Κι ενώ κανείς δεν ξέρει, ή δεν θέλει να εκστομίσει τι σκέφτεται ότι μπορεί να έχει συμβεί, ένας νεαρός ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο Ιωσήφ Κρήνος, φιλόδοξος και ανασφαλής, προσπαθεί ως άλλος Ηρακλής Πουαρό να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να μαθευτεί η αλήθεια (που ενδεχομένως είναι σκληρή).

Ύστερα από το διάβασμα του συγκεκριμένου κειμένου, ο υποψιασμένος αναγνώστης συμπεράνει πως βρίσκεται μπροστά σε κάτι γνωστό, όσο και οδυνηρό: σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα σκανδιναβικού τύπου, από εκείνα τα απεχθή, όπου διάφορα ψυχασθενή άτομα είναι ύποπτα για την εξαφάνιση παιδιού ή παιδιών. Ωστόσο, ο  αναγνώστης πέφτει έξω, καθώς προχωρώντας σιγά σιγά, από σελίδα σε σελίδα, διαπιστώνει πως η ιστορία δεν έχει καμιά, μα καμιά, σχέση με αυτό που αρχικά φοβόταν. Το μυθιστόρημα έχει μεν αστυνομική πλοκή, αλλά δεν είναι απολύτως αστυνομικό, δεν έχει αίματα, δράση και βία, παρά μόνο καθημερινούς ανθρώπους που βασανίζονται από πλέγματα και ενοχές, ανθρώπους με παράξενα συναισθήματα και με μικρά μυστικά που δυσκολεύουν τη ζωή τους.

Μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές αυτών των ανθρώπων, η συγγραφέας επιχειρεί να μιλήσει για τα πάθη, τη σαρκική επαφή, τη μητρότητα και την πατρότητα, την ανάγκη για απόκτηση παιδιού, την αγάπη και τη ζήλια, τις ευθύνες για την ανατροφή ενός παιδιού, τις εμμονές, τους φόβους, τη μνήμη και τη φαντασία.

 

Βίκυ Χασάνδρα

 

Η Βίκυ Χασάνδρα, γεννημένη στη Χαλκίδα, πτυχιούχος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών, σεναριογράφος το επάγγελμα, καθηγήτρια σεναρίου στο New York College της ελληνικής πρωτεύουσας, μετά από το πρώτο της μυθιστόρημα, το Αόρατες φωνές (2015), επιχειρεί να συγγράψει ένα ψυχολογικό θρίλερ με ελάχιστα πρόσωπα, θέλοντας, ίσως, να ξορκίσει τους εσωτερικούς της δαίμονες. Το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, καθώς η αφηγηματική της δεινότητα γοητεύει τον αναγνώστη. Ωστόσο, η πλοκή που αφηγείται προχωρεί με αργούς ρυθμούς και ενδεχομένως ο αναγνώστης, συνηθισμένος σε διαφορετικούς τρόπους γραφής, να μην μπορεί να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα, που συνδέονται με τον σκοτεινό ψυχισμό των ηρώων και των ηρωίδων. Εξάλλου, ενίοτε η αφήγηση γίνεται περίπλοκη, αφού ορισμένα γεγονότα περιέχουν ασάφειες. Σίγουρα η Βίκυ Χασάνδρα έχει πολλά να πει για τον ανθρώπινο ψυχισμό και τα ανθρώπινα πάθη, οπότε περιμένουμε το επόμενο πόνημά της, με ντετέκτιβ ή όχι, που δεν θα χρειάζεται «κλειδιά» για την κατανόηση των συμβάντων.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top