Fractal

✔ Προδημοσίευση: Ποίηση της Αμαλίας Ρούβαλη

 

Δούλεψε, πάρα πολύ, τον Ιούλιο, 35 χρόνια, ανάσες παίρνει τώρα για να βγουν στιχάκια, μετα-φερμένες λέξεις σε κείμενα, να γραφτούν όσα εκκρεμούν, γι’ αυτό αποποιήθηκε, εξάλλου, τιμές του καιρού.

Ή ο Θάνατος θα προλάβει, ή αυτή, σε μαρμαρένια αλώνια, θα φανεί…

amaliaR

500 ΜΕΤΡΑ ΑΝΑΣΑ

 

Οι αποστάσεις,

στενός κορσές

στ’ αθλητικά μας παπούτσια’

κοψοχρονιά

μας δώσαν τη ζωή

κοψοχρονιά μας τήνε πήραν.

Καρφωμένοι

πια

στο ίδιο βήμα

αβάδιστο.

Ta kροκί του Λωτρέκ

 

Συννέφιασε

στα μ-á-τια μου

το γέλιο σου

γάργαρο

σαν ποτίστρα

της διακεκομμένης ροής

ζωή.

Παγώσαν

οι νιφάδες

στο κεφαλόστρατο

του Άραβα

με την αρίσα

pavais d´éternité.

ανέβαινα

το λιθόστρωτο

χιόνιζε

είχε

έναν ήλιο γελαστό

αρνιόταν

να προστέσει

σταγόνες

/στην κοινή μας –

στέρνα\

«Αδειάζαν τα μάτια μου από το φως της μέρας»

σφύριζε ο Σεφέρειος αέρας

κι εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα.

Θυμήθηκα πώς

áνοιγες

διάπλου

στο στήθος της Μαρί

ω! τα δέκα οφθαλμοπορνικά μου αθώα χρόνια!!!

\ο/ Αρνί Μαρί Ραϋμόν ντε Τουλούζ Λωτρέκ Μονφά

ζωγράφιζε

το ιδανικό βυζί της

σβύνοντας τη λάμπα.

Γύρισες με όλα σου τα δόντια

γέλασες

γάργαρα

δείχνοντας

το ιδανικό παλτό

για να κρύψει

όλες

τις επικλινείς στέγες

από Πιγκάλ

κι επάνω

Μέχρι τις

ω!!!/// οι ήσυχες

μέρες του Κλισύ///….!!

κι ο Χένρυ Μίλλερ

χαμογελάει

πίσω από

τα πέπλα της Αναΐς Νιν

-??? πού είναι τα ημερολόγιά μου,

και το κρεβάτι

κι

οι απελπισίες

της Nôtre-Dame-de Lorette

αγκαλιά με

τη  Djuna Barnes

να ιχνηλατεί

στο κορμί σου τη

Ν.Υ,ΝΥ-?????/??

το χέρι σου

ζεσταίνεται

στον κόρφο μου

στην Abesses

Φοβόμασταν

ν’ ανεβούμε πιο πάνω,

Όλο αυτό το συνοθύλευμα

της Tertre

με τα φτιασίδια

της Ακαδημίας του Μπονάρ

Ξέραμε

ότι θα μας τρόμαζε

η απλωσιά

της Sacre-coeur

αποφύγαμε τις κακοτοπιές\

στυλ

ατελιέ του Πικάσο

κι όλων

των εικονοκλαστών

σαν

τα βρεφικά σκίτσα

του Μιρό

Μόνο ο Μπρακ

σκάει

χαμόγελα σαρδόνια

και δη

υπό την αιγίδα

του αφεντικού του,

λέγε με Μπρετόν.

Στην κόχη

μια κιβωτός του Νώε

έγνεφε φιλικά

μπας

και μας σώσει.

Η πλήρης αγνόηση,

η πρόκληση στο σάλτο.

Πιο πάνω

ήταν το εμείς,

το απιθώσαμε απαλά

στο κανκάν

της Jane Avril

με

τη θρυλική της κρεμμυδόσπουπα ;

kαληνύχτα

Aristide Bruand

dans ton cabaret

Ambassadeurs:

Be my guest.

1-3-2012

 

amor ~ desamor

 

Η μάγευση

 

σφυρηλατημένη

 

στην κόχη του γκρεμού

 

σε χείλος

 

κρεμασμένου ουρανού

 

                                                     από μνήμης

 

Δεν ζητάει πολλά

 

μόνο

 

μία αίσθηση

 

κοινού εαυτού

 

                              εκ μνήμης

 

Δεν ξέρει από λόγια

 

δεν ξέρει από χέρια

 

μόνο μάτια

 

‘Όταν χτυπήσει κόκκινο

 

η απομάγευση

 

θέλω να κοιμάμαι

 

μην ενοχλείτε/

 

παρακαλώ/

 

δεν καταλαβαίνετε ελληνικά?

 

                                                                      do not disturb, pleeeease!

 

από μνήμης,

 

                                ίσως/

 

                                                             εκ μνήμης.

 

27/5/2014

 

India Song *

Με πόναγε

ο γυλιός μου

να μου τον αλαφρώσεις;

don’t bother-

Περπάταγα

γυμνοπόδαρη

χάζευες τα μεταξωτά

χωρίς σχόλια.

Είπα,

το Νεπάλ

μας περιμένει πάλι

                               με τα καλλίτερα

\μη σκεφτείς

ανέφελες επιστροφές…

– γιατί συννέφιασες??

δυο πληγές

                                μου έσκαψε

το γυάλινο γαλάζιο σου

         μάτι,

                                 Προσποιήθηκα ένα σάρυ

να κρύψω

τις συνήθεις ρεύσεις κρεμ.

Όταν βγήκαμε

στα βρομόνερα

  ο ήλιος χρύσιζε

τα μαλλιά σου

                     και τα χέρια σου

γίνανε πάλι φιλικά,

απιθώσανε δυο έγνοιες

στους ώμους μου

και σηκώσαν πολλαπλές.

Έγινε φως-

  το μοναδικό σου χάρισμα:

                                      Ένα χαμόγελο

σαν να σε λέγανε

Άγγελο.

Δεν είχα γυλιό

Δεν είχα φως

δεν είχα βλέμμα

μόνο τη γνώση σου

Μ΄αυτήν έμαθα

να πορεύομαι/-

Αύγουστος 2012

 

  • ταινία της Marguerite Duras

Στη σιωπή των λέξεων

(σωπαίνω….)

Σωπαίνω λέξεις

σιγάζω σώμα

σωπαίνω εγώ…

-εκκωφαντική είναι πάντα η σιγή…-

εκκωφαντικός ο ήχος της σιγής

από όπλα πεταμένα καταγής-

 

Παίζοντας με το τιμόνι

Και όλα και τίποτα

στο χαλαρωμένο σκοινί

Το κάτω του γκρεμού

θα κλείσει τις ρηγματωσιές

θα βγάλει ανθάκια

πουρνάρια και θάμνους.

Και όλα και τίποτα

στο χείλος μου.

Έκανα αναστροφή
η υπόκλιση αλλοτινού καιρού
στο χρώμα του γκρεμού-

μάτια λυτά

σε τρίστρατο απανθρακωμένο

φωτάκια

του βυθού

ατενίζουν

τα σώψυχά μας όλα

η ζαριά/

άλλη φορά Θεέ-

 

 

Ξα-φορίζοντας

 

στην ποίηση πορεύεσαι

γυμνός στ’ αγκάθια

 

στην πεζογραφία πορεύεσαι

γυμνός και ζεμένος με σκοινί που σε σέρνει

ανάμεσα σε θεόρατους άνυδρους βράχους

 

στη  ζωή κολυμπάς στον βυθό

μες στη σαγήνη  και τον φόβο

ή σε ρουφάει κι εκεί μένεις

ή ανεβαίνεις κι ανασαίνεις.

 

 

 

 

«οι έρωτες θα ‘ρθουν

σαν σαϊτιά

στον αμφιβληστροειδή

δεν θα πάρουμε το κατόπι τους.

Ξέρουν

πού

να μας

βρουν

μην κλαις

Υπάρχουμε

Αρκεί».

κρέας και νύχι

η μνήμη

τεράστια

 σιωπή

 καταπίνει

τη στιγμή.

Ποτέ

να μη βγουν τ’ αφανέρωτα

φύλαξέ μου τα

στην κρυψώνα σου

Κάποτε

θα τα κοιτάξουμε

με ξεπλυμένο βλέμμα/

γάργαρη

πια

ματιά.

Μάιος 2012

 

 

Kόκκινο

                                                                      της Ο.

Μπρος μου κόκκινο

Βαθυκόκκινο

Βάραθρο

Επιβίωση;

Στο βάθος του

αίμα

βαθυκόκκινο αίμα

μικρές φουσκάλες

ουρλιάζουν.

Αιφνιδιασμός:

είδα κόκκινο,

βαθυκόκκινο

σαν αίμα.

Εξακολουθώ να επιμένω:

Τα πράγματα είναι κόκκινα

ή δεν είναι.

Τα πράγματα είναι μαύρα

ή δεν είναι.

Εγώ, γιατί είμαι άσπρη;

20  Φεβ. 2010

 

 

το φως ακαριαίο

στον κολοφώνα της σιγής

Καταιγιδοφόρες αισθήσεις

πλησίστιες

προσεγγίζουν

τις κατωφέρειες του μυαλού.-

Παίρνει ύψος

η όσφρηση./

Αύγουστος 2012

 

Séquence

I

Παραλοϊσμένη

αλλούτερη-

με διαρρηγμένας τας φρένας,

σεληνιάζεται

με τ’ ασημόχρυσο.

Τα μακρυά μαλλιά

μπλέκονται φεγγαρίσια

πλέουνε στη μαύρη θάλασσα

σαλπάρουνε ενάστρως.

                                                       Τρελλή

  στη μαύρη νύχτα

αλυχτάει σαν σκυλί

μαυλίζεται

από τη σκούρα γης

Ζευγαρώνει

με τα κλαδιά

απλώνει το κορμί

στα σταχοχώραφα

λούζεται

στο σπέρμα

των λογισμών της.

Ανασαίνει τον βράχο

                αγκαλιάζεται

                                      με την άμμο.

αδειάζει τα μάτια

                              της

στο ρυάκι

πίνει καϋμούς

από την πέτρα.

                                      Αδέσποτη,

κυλάει τις φλέβες της

σε νησίδες,

Αλαφροΐσκιωτα πατεί

με γυμνές πατούσες

τις κορυφογραμμές

Το βλέμμα θαμπό

από το φέγγος

το μάτι γυάλινο

απ’ τη συναναστροφή

με τα πετεινά του ουρανού

Ποθεί την εικόνα

του ιδανικού εραστή της

φτύνει τ’ αψήλου

να τον πετύχει/

γλιστράει

το σάλιο

ανάμεσα

στα γυμνά της πόδια,

σαϊτώνεται

διάττον

βασιλεύει

στον ερεβώδη βυθό

του νου.

Μια πέτρα,

μικρή,

να χωράει

στη μισή της παλάμη,

προσγειώνεται ανέμελα

τη βρίσκει

εκεί που κατοικοεδρεύει

\ευτυχής/

στη βαθιά σπηλιά/

στον σταυρό

της κοντυλένιας της

μύτης-.

 

αξόδως διέξοδοι

κοίταγα, κοίταγα

ορίζοντες,

μυαλό

και νοήσεις

περπάταγα, περπάταγα

σπάζοντας κλαράκια

με το νύχι

σκάλωσα

στην άκρη μιας φόδρας

μου είπαν ότι σκίστηκε

σαν πέπλο αλαφιασμένο

όταν μπήκαν τα χέρια μες στις τσέπες

έχασκαν φαφούτικα

γκλιν-γκλιν

είχαν πέσει

όλες οι λέξεις

κομματιασμένες

καταγίνονταν με κάτι

καταγής.

Βαρέθηκα να σκύψω-

Σεπτ. 2014

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top