Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Allen Ginsberg: Τρία ποιήματα
03/05/2017, 12:36 μμ

Allen Ginsberg: Τρία ποιήματα

Μετάφραση: Βασίλης Πανδής // *

 

 

Γραμμένο στ’ όνειρό μου απ’ τον Ου.Κ. Ουίλιαμς

 

«Καθώς

βαστάς

 

μία κοινή

Αλήθεια

 

Κοινώς γνωστή

ως πόθος

 

Καμί’ ανάγκη

να τον

 

μασκαρέψεις

ως ομορφιά

 

Καμί’ ανάγκη

να στρεβλώσεις

 

ό,τι δεν είναι

συμβατικό

 

ώστε να γίνει

κατανοητό

 

Διάλεξε

τη μύτη σου

 

τα μάτια τα αυτιά

τη γλώσσα

 

φύλο και

μυαλό

 

για να τα δείξεις

στον κόσμο

 

Παίξ’ τα

όλα για όλα

 

στην

ακρίβειά σου

 

Άκου

τον εαυτό σου

 

μίλα

στον εαυτό σου

 

και θα το κάνουν επίσης

κι οι άλλοι

 

ευτυχείς

ανακουφισμένοι

 

απ’ το βάρος—

τη δική τους

 

σκέψη

και πένθος

 

Ό,τι αρχίνησε

ως πόθος

 

θα καταλήξει

ως κάτι σοφότερο»

 

 

Μπαοντίνγκ, Κίνα

23 Νοεμβρίου 1984

 

***

 

Τραγούδι

 

Το βάρος του κόσμου

είναι η αγάπη

Υπό το άχθος

της μοναξιάς,

υπό το άχθος

της δυστυχίας

 

το βάρος,

το βάρος που κουβαλούμε

είν’ η αγάπη

 

Ποιος θα τ’ αρνηθεί;

Στα όνειρ’

αγγίζει

το κορμί,

στη σκέψη

χτίζει

ένα θαύμα,

στη φαντασία

τυραγνιέται

ώσπου να γεννηθεί

στ’ ανθρώπινα τα μέτρα—

 

κοιτάζει έξω απ’ την καρδιά

φλεγόμενη από αγνότητα—

γιατί το άχθος της ζωής

είν’ η αγάπη,

μα το βάρος κουβαλούμ’

εξαντλημένοι

κι έτσι πρέπει ν’ αναπαυτούμε

στης αγάπης την αγκάλη

τελικά,

πρέπει ν’ αναπαυτούμε στην αγκάλη

της αγάπης

 

Καμία ανάπαυση

δίχως αγάπη,

κανένας ύπνος

δίχως όνειρα

αγάπης—

ήσυχος ή τρελαμένος

και αγγελοπαρμένος

ή μηχανόφιλος,

η ύστατη ευχή

είν’ η αγάπη

—δεν πικραίνει,

δεν αρνιέται,

δε μπορεί να κρατηθεί

απαρνημένη·

 

το βάρος είν’ πολύ μεγάλο

 

—πρέπει να δοθεί

δίχως την προσμονή ανταμοιβής

όπως η σκέψη

δίνεται

στη μοναξιά

μες σ’ όλη την τελειότητα

της πλησμονής της

 

Και τα ζεστά κορμιά

φωτοβολούν αντάμα

στο σκοτάδι,

το χέρι κινείται

στο κέντρο

της σάρκας,

το δέρμα τρέμει

στη χαρά

και η ψυχή χαροποιά

‘ρχεται στο μάτι—

 

ναι, ναι,

αυτό είναι

που ήθελα,

που πάντα ήθελα,

που πάντα ήθελα,

να επιστρέψω

στο κορμί

όπου γεννήθηκα

 

***

 

Ανατολίτικη μπαλάντα

 

Μιλώ για την αγάπη που ‘ρχεται στο νου

Η σελήνη ‘ναι πιστή, αν και με το μάτι του τυφλού

Εντός της σκέψης ζει και να μιλήσει δε μπορεί

Άκρα φροντίδα, κείνο που την κάνει παγερή

 

Δεν ονειρεύτηκα ποτέ τη θάλασσα τόσο βαθιά

Τόσο μακρό τον ύπνο μου, τη γη τόσο στη σκοτεινιά

Ένα τέκνο γίνηκα διαφορετικό

Ξυπνάω, για να δω τον κόσμο πιο τρελό

 

 

Σ.τ.Μ.: Τα μεταφράσματα αφιερούνται στο Νικόλα

 

 

* Ο Βασίλης Πανδής ζει στην Κέρκυρα και είναι φοιτητής στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Μεταφράζει αρχαία ελληνική, αγγλόφωνη και γαλλική ποίηση. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο (Ποιείν, Fractal, τοβιβλίο.net).

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top