Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Κρίση πανικού»
03/02/2016, 2:40 μμ

Διήγημα: «Κρίση πανικού»

Της Αλεξάνδρας Χρονοπούλου //

 

f8

 

Πότε ήταν; Σε ποια ηλικία; Ποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Ποια μέρα; Ποιο μήνα; Ποιο έτος; Ποια ώρα; Ποιο λεπτό; Ποιο δευτερόλεπτο; Πότε; Πότε ήρθε αυτό το πρώτο, το πρώτο-πρώτο, ύπουλο πρέπει, μικρό και ζαρωμένο, νεογέννητο, και στήθηκε με θράσος περισσό, ορθώνοντας το μισερό του ανάστημα – των λίγων μόλις εκατοστών σαν κάθε μωρό – μπροστά σου;

Κι εσύ αντί να το τσακίσεις, να το αφαλοκόψεις το εξάμβλωμα και στον Καιάδα να το σφεντονιάσεις, καθώς θα του ’πρεπε, το ντάντεψες και του ’κανες τη χάρη, εκείνο το πρώτο-πρώτο, καθοριστικό χατίρι και υπέκυψες με υποταγή και με στοργή μητρική, ανόθευτη στις εντολές και στα νάζια αυτού του δύσμορφου, τερατώδους μωρού. Και το κακόμαθες. Και κάθε φορά που ’κλαιγε, έτρεχες και το τάιζες με το αίμα σου και με κομμάτια απ’ το κορμί σου, ό,τι ήθελε κάθε φορά. Και ψήλωσε το πρέπει και θέριεψε και αντρώθηκε και τώρα δεν ζητάει πια μυξοκλαίγοντας. Απαιτεί με τρόπο ιταμό. Κι αν κάνεις πως το σκέφτεσαι, έστω λίγο, σ’ αρχίζει στα χαστούκια, βρίζοντας σαν νταλικέρης (μα όχι φανερά, μόνο εσύ τ’ ακούς τα μπινελίκια του, ξέρει βλέπεις να τηρεί όλα τα προσχήματα, αυτό τα’ χει εφεύρει. Ήρεμα και διακριτικά, για να μην έχει τίποτα να πει κι ο κόσμος που τα πάντα βλέπει κι ακούει περισσότερα κι από τα πάντα, και για όλα αυτά, πάντα έχει και κάτι να πει). Ουρλιάζει μες τα αυτιά σου εκκωφαντικά και σε σέρνει απ’ τα μαλλιά, απ’ τα χέρια, απ’ τα πόδια, απ’ όπου του γουστάρει και σε χτυπάει καταγής σαν το χταπόδι, να μαλακώσεις, για την πλάκα του και μόνο. Γιατί μπορεί, γιατί του το επιτρέπεις, γιατί υποκύπτεις, γιατί υποτάσσεσαι και του προσφέρεις γη και ύδωρ, γιατί έτσι πρέπει…

Κι έρχεται κάποτε κι η στιγμή που το βλέπεις πως από ένα γίνονται δύο (τέρας σιαμαίο) και μέσα από μια αέναη διχοτόμηση (χαώδες fractal) γίνεται το δύο – τέσσερα, το τέσσερα – οκτώ, το οκτώ – δεκάξι, το δεκάξι … άπειρα. Άπειρα, άπειρα, μικρά, μεγάλα, δυνατά, πανίσχυρα, αιμοβόρα, σαρκοφάγα, παμφάγα, αδηφάγα, μεταλλαγμένα, αμφίβια πρέπει, διχοτομούμενα, πολλαπλασιαζόμενα, υψωμένα σε εκθέτη ασύλληπτο για το μικρό σου μυαλουδάκι με την όποια ναρκωμένη διάνοιά σου. Τότε, φίλε μου, ζαρώνεις απ’ το φόβο σου. Η καρδιά σου αρχίζει έναν τρελό, άγριο χορό πρωτόγονης φυλής ανθρωποφάγων, εκστασιασμένο γύρω απ’ το τεράστιο τοτέμ, προαπαιτούμενο τελετουργικό της θυσίας που θα ακολουθήσει (εσύ είσαι το σφάγιο κι εσύ θα γίνεις γεύμα, μη γελιέσαι), σε λούζει κρύος ιδρώτας, τόσο δεν ίδρωσες ποτέ, τα γόνατά σου κόβονται, δεν έχεις πια αρθρώσεις και ξέρεις πως αυτό που θέλεις, να λυγίσεις εκεί, επί τόπου, να πέσεις κατάχαμα, αφήνοντας τον πόνο σου να ουρλιάξει και να εκτονωθεί επιτέλους, να αφήσεις την κραυγή σου ν’ ανέβει στον Θεό, στον δικό σου Θεό, εκείνον που ακούει και συντρέχει, εκείνον που συμπάσχει, δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνει. Πώς να πέσεις; Οδηγείς. Το φανάρι άναψε πράσινο. Θα αρχίσουν να κορνάρουν από πίσω. Είσαι στην ουρά, στην Τράπεζα, σε λίγο θα ανάψει το νούμερό σου. Έχεις να απλώσεις τη μπουγάδα και να πάρεις το παιδί απ’ το σχολείο. Η μάνα στο γηροκομείο παραπονέθηκε προχθές πως δεν πηγαίνεις πια συχνά να τη δεις. Το αφεντικό σου ξεκαθάρισε πως την αναφορά σου την θέλει από χθες. Κι ο υπουργός θέλει τους φόρους του να εισπράξει.

-Σταμάτα την καρδιά σου. Μην ακούς. Εγώ θα σου πω τι πρέπει να κάνεις. Πρέπει να μείνεις ψύχραιμος. Πρέπει να πιάσεις τον λεβιέ, να βάλεις πρώτη, να πατήσεις ελαφρά το γκάζι αφήνοντας σταδιακά τον συμπλέκτη. Πρέπει στον γκισέ που αναβοσβήνει το νούμερό σου να πλησιάσεις, πρέπει να πραγματοποιήσεις τη συναλλαγή για την οποία στήθηκες στην ουρά τόση ώρα. Πρέπει να απλώσεις τη μπουγάδα σου και πρέπει να ‘χεις και το νου σου γιατί τα σύννεφα μαζεύονται, χάλια θα γίνουν τα ρούχα, αν δεν προσέξεις. Το παιδί τελειώνει στις δύο, πρέπει να ξεκινήσεις τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα, γιατί πρέπει να βρεις και να παρκάρεις. Πρέπει να πας στη μάνα το απόγευμα, μα πριν, πρέπει και να τελειώσεις την αναφορά για το αφεντικό σου. Πρόσεχε, οι καιροί είναι δύσκολοι, δεν πρέπει να τη χάσεις αυτή τη δουλειά, με αυτή πρέπει να πληρώσεις και τους φόρους σου. Μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ. Εγώ, το μικρό, αγαπημένο σου πρέπει. Θα είμαι πάντα δίπλα σου. Μην αφήνεις τον πανικό να πάρει τον έλεγχο. Εμένα πρέπει να ακούς… Πρέπει σε μένα να συγκεντρωθείς… Ξέχνα τι θέλεις. Δεν θέλεις τίποτα. Μόνο εγώ υπάρχω για σένα. Μη φοβάσαι. Δεν είναι έμφραγμα. Δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα. Μια μικρή κρίση πανικού είναι. Πέρασε κιόλας. Πρέπει να μείνεις συγκεντρωμένος σε μένα. Μόνο σε μένα πρέπει…

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top