Fractal

“Η Νεράιδα και ο Πρίγκιπας”: Η Αλεξάνδρα Τσόλκα και η Ιωάννα Μπουλντούμη

Συνέντευξη στην Αργυρώ Μουντάκη //

 

comp

 

[με αφορμή τα Βιβλία τους

Αλεξάνδρα Τσόλκα, Νεράιδα Νονά, Μεταίχμιο, 2015

Ιωάννα Μπουλντούμη, Ο άνεργος Πρίγκιπας, Μεταίχμιο, 2014]

 

Πώς μπορεί μια Νεράιδα Νονά να παίρνει συμβουλές από το βαφτιστήρι της; Κι όμως γίνεται. Δεν παίρνουν συχνά τα παιδιά τον ρόλο του ενήλικα, βοηθώντας τους μεγάλους να βρουν τον δρόμο τους; Και πώς ένας Πρίγκιπας έχοντας μείνει άνεργος καταφέρνει να επιβιώσει και να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση ώστε να γίνει ακόμη πιο ευτυχισμένος; Την Αλεξάνδρα Τσόλκα και την Ιωάννα Μπουλντούμη τις συνάντησα σε μια επεισοδιακή περίσταση: Η Αλεξάνδρα μόλις πριν λίγες ώρες είχε διακόψει μία σημαντική επαγγελματική της συνεργασία, είχε κλείσει εκ παραδρομής ραντεβού την ίδια ώρα με εμένα αλλά και με την Ιωάννα την Μπουλντούμη (από επαγγελματική διαστροφή άρπαξα την ευκαιρία για μια διπλή συνέντευξη λοιπόν!), ένα τσάι που με έκαψε, και μετά χύθηκε στο τραπέζι, μία καπνίστρια, μία με ηλεκτρονικό τσιγάρο και μία αντικαπνίστρια που κάνει τράκες για την νέα φίλη της, πώς όλα αυτά έδεσαν; Σαν το σιρόπι απ’ το γλυκό σταφύλι που φτιάχνω κάθε Σεπτέμβρη…. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν με πολύ γέλιο και χαρούμενη διάθεση, γλυκά μα και ουσιαστικά ωραία! Απολαύστε τις … Κι αν θέλετε κι από κοντά, το Σάββατο στις 25 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι ετοιμάζουν μία από κοινού εκδήλωση στο Κολωνάκι (Σόλωνος 6 και Κανάρη).

 

tsolka

 

Συνέντευξη με την Αλεξάνδρα Τσόλκα

 

Αλεξάνδρα πώς ξεκίνησε η συγγραφική σου διαδρομή;

Νομίζω για να σώσω την ψυχή μου το ξεκίνησα αυτό.

 

Από τι;

Να σώσω την ψυχή μου από τη γραφή ως βιοπορισμό. Από τη γραφή που υπηρετεί κάτι συγκεκριμένο για να πουλήσει συγκεκριμένο προϊόν και συγκεκριμένο είδος. Από τη γραφή που κάποια στιγμή μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Από τη γραφή που την κάνεις για άλλους. Για τα αφεντικά σου. Ενώ μέσα σου άλλες ιστορίες υπάρχουν και άλλες αλήθειες, και άλλες φοβίες, και άλλα πράγματα πρέπει να ξορκίσεις. Νομίζω ότι αν δεν είχα τόσες σκοτεινιές μέσα μου και τόσο υστέρημα δεν θα έγραφα ποτέ.

 

Η Νεράιδα Νονά πώς προέκυψε;

Η Νεράιδα Νονά προέκυψε επειδή είμαι μια Νονά, που δεν είναι και πάρα πολύ καλή και δεν είναι και πάρα πολύ τυπική, αλλά έχω μια τεράστια αγάπη τόσο για το βαφτιστήρι μου, όσο και για όλα τα παιδιά. Νομίζω ότι είμαι σε έναν ρόλο που είμαι ισότιμη μαζί τους, και νομίζω ότι τα παιδιά μπορούν να κάνουν την ανατροπή και να είναι αυτά που παίρνουν τον ρόλο: «Πρέπει να κοιμηθείς, μην φας άλλα γλυκά κλπ…», αυτό το έχω και στη ζωή και ήθελα να το βάλω και πάλι και να αισθανθώ ότι είμαι ανεπαρκής, ότι ζητώ μία συγχώρεση και μία κατανόηση από τα παιδιά, νομίζω ότι τα παιδιά την έχουν.

 

Τα δικά σου παιδιά πόσο χρονών είναι;

Η Ειρήνη μου είναι 11 και η Μαρία μου 7.

 

Πώς ισορροπείς όλους αυτούς τους ρόλους; Σύζυγος, μητέρα, σκληρά εργαζόμενη…

Μάλλον με ιδιαίτερη αποτυχία σε κάποια! (γελάει). Δεν ξέρω… προφανώς…είναι τέτοια τα διαμερίσματα του μυαλού μου που το έχω ανάγκη … Αλλά είμαι και χαοτική…

 

tsolka_coverΕίσαι λάτρης της πολυδιάσπασης;

Ναι… Και το σύμπαν πάντα βοηθάει!

(Εδώ κάπου μου φέρνουν το τσάι, που η Ιωάννα προθυμοποιείται προκειμένου να μην διακόψουμε να μου το φτιάξει.)

 

Νιώθεις ότι είσαι ιδιαίτερα καυστική στην κριτική σου;

Όχι! Νομίζω ότι γράφω και λίγο.

 

Τι ζηλεύεις;

Κοίτα δεν ζηλεύω τον σύντροφό μου ούτε αποκτήματα, λαμαρίνες κλπ… όμως επειδή ζωγραφίζω και γράφω και έχω σπουδάσει θέατρο, στις τρεις αυτές τέχνες, όταν δω κάτι και με συναρπάσει, έναν πίνακα που τον βλέπω και κλαίω, ένα κείμενο που λέω «Πώς το έκανε αυτό;» ναι, τότε ζηλεύω.

 

Θα εγκατέλειπες την δημοσιογραφία μόνο για να γράφεις;

Μα και βέβαια!!! Χαλαρά! Αλλά αυτά δεν ήταν της δικής μας εποχής, να καταφέρεις να ζεις από αυτό που αγάπησες….

 

Μάλλον ούτε και της τωρινής… Η ηθοποιία πώς προέκυψε;

Ήταν το μεγάλο ταξίδι σε κόσμους και χαρακτήρες, σε γωνιές ψυχής άλλες… (συγκινείται)

 

Αν είχαμε έναν θεατρικό ήρωα η ήρωα βιβλίου με ποιον θα ταυτιζόσουν;

Ααα… αυτό είναι πολύ δύσκολο… Δεν ξέρω, ανάλογα την στιγμή μάλλον. Υπάρχουν κάποιες στιγμές για παράδειγμα τελευταία, που είμαι και ο γέρος και η θάλασσα, και τα δύο μαζί… (γελάει), νομίζω όμως ότι γενικά πάντα ήμουν ο Πήτερ Παν….

 

Στη χώρα του Ποτέ;

Ναι, στη χώρα του Ποτέ.

 

Είναι η Ελλάδα η χώρα του Ποτέ;

Δυστυχώς η Ελλάδα είναι η χώρα του «πάντοτε έτσι».

 

Δηλαδή;

Καταδικασμένοι να ονειρευόμαστε περισσότερο απ’ ότι αυτή η χώρα μας επιτρέπει.

 

Μήπως είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα αυτό;

Μπορεί… και γι’ αυτό ταξιδεύουμε πολύ… γράφουμε σε σύντομες φόρμες, δε διστάζουμε να μάθουμε ξένες γλώσσες, δεν διστάζουμε να ερωτευτούμε άτομα από ξένες φυλές.

 

Πώς σου φαίνεται που τόσα παιδιά φεύγουν μετανάστες; Έχεις γράψει κιόλας γι’ αυτό στο «Με ένα πλοίο που το λέγαν Λα Λορελάι».

Ναι, για εκείνα τα χρόνια. Όχι για αυτή τη μετανάστευση τώρα, που αν θες είναι μία μετανάστευση που είναι και πιο οδυνηρή, γιατί έχουμε μια σειρά παιδιών, εξαιρετικών μυαλών, τα οποία εμείς οι προηγούμενοι τους δώσαμε μεγάλη καλλιέργεια και τους δώσαμε την μόρφωση να μπορούν να λύνουν προβλήματα, και μετά τα βγάλαμε σε μία κοινωνία που αυτό δε σημαίνει τίποτα: πιο πολύ σημασία έχει να είσαι μπουζουξού ή να είσαι παρουσιάστρια που γνωρίζεις στοιχειωδώς 18 ρήματα, 23 επίθετα και 30 ουσιαστικά, για αντωνυμίες δε συζητάω… ή ένα αγόρι ποδοσφαιριστής που σου λέει συνέχεια «εγώ προσωπικά, εγώ προσωπικά…»…

(Εδώ κάπου δοκιμάζω το τσάι και αρχίζω να ουρλιάζω…. Καίγομαι! Αλλά συνεχίζω ακάθεκτη…)

 

Όταν ήσουν μικρή τι διάβαζες;

Είχα έναν συγκλονιστικό πατέρα, που διάβαζε πολύ και ζωγράφιζε και υπέροχα, και που έλεγε «εγώ χωράφια δεν έχω, βιβλία θα τους αφήσω». Κάθε Σάββατο μου έφερνε από τον εκδοτικό οίκο Άγκυρα και αργότερα από τον Μίνωα βιβλία, μου έφερνε δύο βιβλία κάθε Σάββατο, ώσπου εξαντλήσαμε αυτούς τους δύο εκδοτικούς οίκους….

 

Αγαπημένα βιβλία; Ένα βιβλίο που επανερχόσουν συχνά;

Νομίζω ο Ιούλιος Βέρν πολύ, η Πλωτή Πολιτεία με είχε πολύ εντυπωσιάσει, ο Μιχαήλ Στρογκώφ… πάρα πολύ… Θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά του χαρτιού από το βιβλίο και τις γκραβούρες από τις εικόνες… Διάβαζα τα πάντα, νομίζω δεν υπήρχε κάτι που δεν είχα διαβάσει εκείνα τα χρόνια…

 

Πιο μεγάλη;

Πιο μεγάλη διάβασα τον Κοσμοκαλόγερο, διάβασα Παπαδιαμάντη σχετικά μικρή, και δεν καταλάβαινα και όλες τις λέξεις αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω από τα χέρια μου… Και οι Ρώσοι, οι μεγάλοι Ρώσοι: Πούσκιν (Ντάμα Πίκα), Γκόργκι, ο Τολστόι πολύ, και μετά ο Ντοστογιέφσκι ακόμη περισσότερο…

 

Σχέδια για το μέλλον;

Να σου πω… να ‘μαστε γεροί… βέβαια αυτό από μόνο του δε λέει και τίποτα… γεροί και υγιείς ήταν και εκείνοι που ήταν στον Τιτανικό αλλά τύχη δεν είχαν … πέσαν στο παγόβουνο! Να μπορούμε να αγαπάμε, να μπορούμε να το διασκεδάζουμε και ότι δε μας στέλνει φυλακή σε χρέη… παιδιά δεν πειράζει!!! (γελάμε)

 

mpoulntoumi

 

Συνέντευξη με την Ιωάννα Μπουλντούμη

 

Ιωάννα μίλησέ μου για τον Πρίγκιπά σου…

O Πρίγκιπας είναι ένα πολύ αληθινό παραμύθι, ένα παραμύθι που, δυστυχώς, πλέον το βιώνουμε καθημερινά. Ο Πρίγκιπάς μου, μέσα από μία συγκλονιστική για τη ζωή του εμπειρία, το γεγονός δηλαδή ότι ξαφνικά έμεινε χωρίς δουλειά, γιατί και το πριγκιπιλίκι είναι μια δουλειά, καλοπληρωμένη μεν, αλλά δουλειά, που ανά πάσα στιγμή όμως βάσει των σημερινών συνθηκών μπορεί να τελειώσει. Έτσι λοιπόν κι αυτός βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη στον δρόμο, γιατί στο βασίλειό του τα λεφτά τελειώνανε και οι ανώτεροί του αποφάσισαν ότι θα πουλήσουν το βασίλειο σε κάποιους Άραβες και θα κάνουν το παλάτι ξενοδοχείο, κι έτσι λοιπόν βρέθηκε χωρίς δουλειά, με πολλή μεγάλη ανασφάλεια, καθώς το ίδιο φαινόμενο συνέβαινε και σε όλα τα παραδίπλα βασίλεια. Όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Έστελνε βιογραφικά, πήγαινε σε συνεντεύξεις, δοκίμαζε απογοητεύσεις, στενοχωριόταν…

 

Ήθελε να ξαναγίνει πρίγκιπας;

Ήθελε να ξαναγίνει το οτιδήποτε, ήθελε να συνεχίσει τη ζωή του βασικά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήξερε βέβαια να είναι μόνο πρίγκιπας. Ώσπου βρέθηκε μπροστά σε μία ευκαιρία διαφορετική απ’ ότι ήξερε μέχρι τότε και δεν φοβήθηκε να το δοκιμάσει, γιατί έπρεπε να επιβιώσει, και τελικά ανακάλυψε έναν καινούριο κόσμο, που του άρεσε πολύ, ίσως και περισσότερο, και ανακάλυψε ότι μέσα από την καινούρια του δουλειά ήταν και περισσότερο κερδισμένος.

 

Αυτό προέκυψε από κάποια δική σου εμπειρία, ή είναι φανταστικό;

Νομίζω ότι είναι το πιο βιωματικό μου βιβλίο. Κι εγώ έχω μείνει χωρίς δουλειά. Εδώ και είκοσι χρόνια δουλεύω στο χώρο των επιχειρήσεων, των πολυεθνικών, με πολύ σκληρά ωράρια, με πολύ ενδιαφέρουσες εμπειρίες, με μεγάλες απογοητεύσεις και μεγάλες χαρές, και δεν το βίωσα μόνο εγώ αλλά και πολλοί γύρω μου. Τα τελευταία χρόνια πολύ περισσότερο. Τα λεγόμενα Golden Boys φορούσανε μία χρυσή κορώνα, ζούσανε σε έναν θρόνο, έστω και εταιρικό, ο οποίος όμως πολύ εύκολα έχει καταρρεύσει, ο κόσμος αναγκαστικά ανακάλυψε νέους δρόμους απασχόλησης, στην χειρότερη καθόλου.

 

Τώρα εργάζεσαι;

Ναι, τώρα εργάζομαι. Τώρα είμαι μια χαρά!

(Σε αυτό το σημείο κάνω μία κίνηση και χύνω το καυτό τσάι….Μαζεύουμε γρήγορα κινητά και λοιπά αντικείμενα και η Αλεξάνδρα μου λέει με αγωνία: «Οι ερωτήσεις σου…». Ναι, το χαρτί με τις ερωτήσεις είχε υγρανθεί…, αλλά τι να τις κάνω πια τις ερωτήσεις… Ούτως ή άλλως η συνέντευξη με την Ιωάννα ήταν απρόσμενη!)

 

anergos_prigipasΠες μου το παραμύθι σου! Την ιστορία σου με τη συγγραφή…

Το δικό μου το παραμύθι νομίζω ξεκινάει από το δημοτικό. Μου άρεσε πάρα πολύ να γράφω και το θεωρούσα και πάρα πολύ εύκολο, σε αντίθεση με άλλα παιδιά, που τους φαινόταν δύσκολο. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ να πλάθω τις ιστορίες μου, κληρονομιά από τον μπαμπά μου, ο οποίος ήταν ναυτικός, πλοίαρχος και διάβαζε πολύ στις μοναχικές ώρες μέσα στα καράβια αλλά ήξερε να πλάθει και πολύ ωραίες ιστορίες, οι οποίες ήταν καθαρά παραμυθοσαλάτες. Δανειζόταν ήρωες από πολύ γνωστά παραμύθια και έκανε τελείως δικά του πράγματα, και νομίζω ότι από εκεί την κληρονόμησα αυτήν την αγάπη και αυτήν την τέχνη με τις ιστορίες. Μεγαλώνοντας και η δουλειά μου με βοήθησε πολύ ως επικοινωνιολόγος να γράφω, πάντα να γράφω, για το οτιδήποτε, για εταιρικά, για το οτιδήποτε, πάντα είχα επαφή με τη γραφή, αλλά αυτό που νομίζω ότι με καθόρισε είναι η συνεργασία μου με την καθημερινή, στο ένθετο Ερευνητές. Ήμουνα στην ομάδα, που στήσαμε τους Ερευνητές, όπου εκεί αρθρογραφούσα για τα παιδιά. Όταν ξεκίνησε αυτή η διαδραστική σχέση με τους αναγνώστες, με συγκλόνισε, με συνάρπασε, και νομίζω ότι έτσι ξεκίνησα να θέλω να γράψω κάτι μυθοπλαστικό.

 

Πότε έγραψες το πρώτο σου παραμύθι που εκδόθηκε;

Τώρα τελευταία, πήρα απόφαση να γράψω ένα βιβλίο που ίσως να είχε την τύχη να εκδοθεί, έτσι ξεκίνησε, τώρα τελευταία, πριν 4 χρόνια ουσιαστικά.

 

Τι διαβάζεις ευχάριστα;

Βασικά διαβάζω ευχάριστα, διαβάζω πολύ περισσότερο βιβλία για ενήλικο κοινό απ’ ότι για παιδιά…

 

Κάποιος αγαπημένος συγγραφέας;

Πολλοί

 

Έλληνας;

Έλληνας κιόλας….χμ…

(Την πιέζω…)

 

Και εν ζωή… ή Ελληνίδα…

Δύσκολη ερώτηση….και εν ζωή….Ο Αλέξης ο Σταμάτης μου αρέσει πολύ,

 

Είναι κάποιος που όταν βγαίνει το καινούριο του βιβλίο τρέχεις να το αγοράσεις;

Όχι…

 

Θαύμαζες τους συγγραφείς;

Ναι. Και τώρα έχω θαυμασμό. Και πάντα θα έχω. Είναι αυτό που είπε η Αλεξάνδρα πριν… «ποπο πώς το σκέφτηκε και το έγραψε αυτό τώρα!»…

 

Τα 5 πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή σου, αρετές, οτιδήποτε…

Υγεία, Άνθρωποι, δηλαδή οικογένεια, φίλοι σχέση, συνεργάτες, άνθρωποι που σε πάνε μπροστά, ακόμα και άνθρωποι που δεν θα ξαναδείς ποτέ, άγνωστοι που μπορεί να κάνουν κάτι και να σε πάνε μπροστά, βιβλία, θάλασσα, χιούμορ.

 

Σχέδια για το μέλλον;

Να τα αφήσω όλα πίσω, εταιρίες, δουλειές, τα πάντα, να ζήσω στη Φολέγανδρο μια απλή ωραία ζωή, και να συντηρούμαι και να επιβιώνω μέσα από το γράψιμο, άρα δύσκολο πολύ να συμβεί, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος που δεν ησυχάζει ποτέ και κυνηγάει πάντα το όνειρό του μπορεί και τελικά να συμβεί!!!

(Και τότε λέει η Αλεξάνδρα: «Κορίτσια, μου τέλειωσαν τα τσιγάρα… Πού θα βρούμε ένα τσιγάρο;»)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top