Αλεξάνδρα Μητσιάλη: “Τα βιβλία δεν έχουν ημερομηνία λήξης, δεν παλιώνουν στα ράφια του βιβλιοπωλείου”

Συνέντευξη στην Έλενα Νταβλαμάνου //

«Να με αντέχεις»… Mε τράβηξε ο τίτλος, μια φράση που κι εγώ την έχω σκεφτεί πολλές φορές για το πώς να νιώθουν οι άλλοι, πώς νιώθω εγώ…

Ο τόπος στον οποίο εξελίσσεται αυτό το μυθιστόρημα είναι η σχέση μητέρας και κόρης, μια σχέση παλιά και σύγχρονη, διαχρονική. Οι δυο γυναίκες, έφηβη και μεσήλικη μέσα στα συγκεκριμένα κοινωνικά συμφραζόμενα (επάγγελμα, εκπαιδευτικό σύστημα, τρόπος ζωής, κοινωνικοί ρόλοι), συνυπάρχουν σαν κρίκοι μιας αλυσίδας σχέσεων που έρχεται από το παρελθόν και διακλαδίζεται σε όλη την καθημερινότητά τους, πότε λειτουργώντας υπόκωφα και πότε ξεσπώντας εκκωφαντικά, πότε επιβάλλοντας τη συνέχεια πότε οδηγώντας στη ρήξη. Κοινωνικά και υπαρξιακά αδιέξοδα, επιθυμίες και διλήμματα, θετικά και αρνητικά συναισθήματα, απωθημένα, συμπλέγματα, κρατούμενα κάθε είδους και συγκρούσεις. Δυνατές συγκινήσεις και συναισθήματα και στις δύο γυναίκες, έντονες αναζητήσεις και πάθη που φυλάγονται καλά. Κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, καταστάσεις που δεν συζητήθηκαν. Αλλά ο λόγος στην Αλεξάνδρα Μητσιάλη, στην ίδια την συγγραφέα/

-Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή;

Από βαθιά εσωτερική ανάγκη, εδώ και κάμποσα χρόνια. Η τέχνη εν γένει και για μένα η συγγραφική τέχνη είναι ο μοναδικός ίσως χώρος ελευθερίας, ο χώρος όπου ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι αυτό που ακριβώς θέλει χωρίς να εξηγεί και να απολογείται για τίποτα. Η λογοτεχνία είναι ένα καράβι με φουσκωμένα πανιά που τα σχέδια της πορείας του δεν είμαι υποχρεωμένη να καταθέσω σε κανένα λιμεναρχείο. Είναι ένας φανταστικός κόσμος που ζει παράλληλα με τον πραγματικό, διευρύνοντας τα όριά του, απορροφώντας τους επικίνδυνους κραδασμούς του, μετασχηματίζοντας τα αδιανόητα, ανατρέποντας τα δεδομένα, ξαναγράφοντας τις ιστορίες από την αρχή.

-Πείτε μας λίγα λόγια για το μυθιστόρημά σας  «Να με αντέχεις». Ποιο είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται;

Παρουσιάζει τη σχέση μιας μητέρας και μιας κόρης. Καταγράφει τις διαφορετικές οπτικές τους γωνίες πάνω στα ίδια γεγονότα, τον ψυχικό τους κόσμο, τα βαθύτερά τους κίνητρα, το πώς η μια βλέπει την άλλη, τους τρόπους που η πραγματικότητα τις επηρεάζει. Παρουσιάζει εν τέλει το πόσο πολύπλοκη και δύσκολη είναι η σχέση αυτή. Το «Να με αντέχεις» απευθύνεται στις μητέρες και στις κόρες και πάντα και πάνω απ’ όλα σε όσους θέλουν να διαβάσουν λογοτεχνία και όχι συνταγές πετυχημένων γονεϊκών σχέσεων και οικογενειακής ευτυχίας.

-Έντονη και πολύ ρεαλιστική απόδοση των συναισθημάτων μιας μητέρας και μιας έφηβης κόρης. Πού οφείλεται αυτή η άρτια «βουτιά» στο συναισθηματικό κόσμο δύο γενεών;

Καταρχάς, ευχαριστώ για τον χαρακτηρισμό της συγγραφικής βουτιάς μου ως «άρτιας». Μια τέτοια βουτιά, από τη στιγμή που αποφασίσει να την κάνει κανείς, προϋποθέτει και απαιτεί κάποια συγγραφική ειλικρίνεια κι ένα είδος, απεγνωσμένου, θα έλεγα, θάρρους. Σημαίνει μάλλον ότι η βουτιά πρέπει να είναι βαθιά και σε όσα μαζέψει το δίχτυ σου εκεί κάτω στα απάτητα και ερεβώδη να μην κάνεις λογοκρισία, να μη γράψεις με όρους αποδοχής από το αναγνωστικό κοινό, τον εαυτό σου, τους κριτικούς ή από οποιονδήποτε άλλον. Πολλοί από εμάς είμαστε γονείς, όλοι υπήρξαμε έφηβοι, όλοι έχουμε σχέση με εφήβους. Η εμπειρία δε λείπει. Ο συγγραφέας είναι αυτός που τολμά ή που δεν έχει καμιά άλλη λύση παρά να σκάψει βαθιά σ’ αυτήν την εμπειρία και να αναδείξει τα ευρήματά του με τρόπο λογοτεχνικά δυνατό, πρωτότυπο και ανατρεπτικό.

-Ποιο θεωρείτε εσείς το μυστικό για μια υγιή σχέση μεταξύ γονιού και εφήβου;

Δεν ξέρω πραγματικά. Ίσως είναι ιδιαίτερα σημαντικό να είμαστε κοντά στα παιδιά, να τα αποδεχόμαστε ως ξεχωριστές προσωπικότητες κρατώντας, όμως, τα όρια του αμοιβαίου σεβασμού και της συνεργασίας που προϋποθέτει κάθε ανθρώπινη συνύπαρξη, να τα βάζουμε στον κόσμο μας και να τον συζητάμε μαζί τους. Ειδικά στην εφηβεία, είναι σημαντικό, να μην εγκλωβιζόμαστε στο δύσκολο παρόν αλλά να βλέπουμε την ταινία στο σύνολό της για να συνειδητοποιούμε ότι η εφηβεία είναι μόνο ορισμένα καρέ της ταινίας αυτής που περνούν και ο έφηβος προχωράει στη ζωή του. Και βέβαια να θυμόμαστε συχνά τον εαυτό μας όταν ήμασταν παιδιά και έφηβοι. Αυτό θα μας βοηθήσει πολύ.  Πολλά ακόμα θα μπορούσα να πω αλλά θα διαλέξω να επισημάνω ότι όλοι οι ενήλικες κουβαλάμε περισσότερο ή λιγότερο ταραγμένους ψυχικούς κόσμους, γεμάτους ανικανοποίητα, συμπλέγματα και απωθημένα, για τους οποίους έχουμε περισσότερο ψευδαισθήσεις παρά αληθινή επίγνωση και από την υπέρβαση των οποίων χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να προκύψει κάτι καλό επ’ ωφελεία και των δύο πλευρών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η δυσκολία. Ζούμε ταυτόχρονα  σε κοινωνικές συνθήκες που δεν υποστηρίζουν τους ανθρώπους στην προσπάθειά τους να ισορροπήσουν και να δημιουργήσουν ουσιαστικές σχέσεις. Αντίθετα τους αφήνουν μοναχικούς ταξιδιώτες, εκτεθειμένους στην άγνοια, στην απειρία, στους φόβους, στα στερεότυπα, στον ανταγωνισμό, στον ναρκισσισμό τους και τα τελευταία χρόνια της κρίσης εκτεθειμένους και στον ανελέητο αγώνα επιβίωσης που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσπάθεια.

-Σχολές γονέων, σεμινάρια, ενημέρωση, προσπάθειες των γονέων να πλησιάσουν όσο είναι εφικτό τα παιδιά τους. Υπάρχει ακόμη το χάσμα των γενεών; Αν ναι, υπάρχει τρόπος να γεφυρωθεί;

Ένα χάσμα, νομίζω, θα υπάρχει πάντοτε. Παρόλα αυτά οι νέες γενιές γονέων είναι σίγουρα πιο κοντά στα παιδιά τους. Τα ευρήματα της Ψυχολογίας και της Παιδαγωγικής και η εκλαΐκευσή τους έχουν συνεισφέρει σ’ αυτό. Όμως, μου φαίνεται, ότι σήμερα από το παιδί στη γωνία των προηγούμενων εποχών έχουμε μετακινηθεί στο παιδί-πρίγκιπα και πριγκίπισσα. Το παιδί έχει τοποθετηθεί σε ένα βάθρο, στο απόλυτο κέντρο της ζωής δύο μεσήλικων γονιών που άργησαν να το κάνουν, το ονειρεύονταν χρόνια και τώρα το θαυμάζουν και το προσκυνούν. Από την άλλη μέσα στη σύγχρονη φρενίτιδα της «αστείρευτης νεότητας» και μιας μόνιμης στροφής στην παιδική ηλικία χάνονται συχνά τα όρια ανάμεσα στο παιδί και στον γονιό. Μάλιστα πολλές φορές το παιδί γίνεται κάτι ακόμα χειρότερο: ένα αξεσουάρ στο σύγχρονο life style. Το γεννάς για να το στολίζεις, να το περιφέρεις, να το επιδεικνύεις, να ασχολείσαι και να μιλάς γι’ αυτό. Οι διάσημοι της τηλεόρασης δείχνουν το δρόμο. Δεν ξέρω, επομένως, αν κινδυνεύουμε από το «χάσμα των γενεών» ή από άλλες πιο σύγχρονες οικογενειακές «παθήσεις».

-Η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι καλπάζουσα. Τα ερεθίσματα άπειρα. Διαβάζουν σήμερα οι έφηβοι λογοτεχνία;

Το παιχνίδι παίζεται ακόμα αλλά η ηλεκτρονική οθόνη φαίνεται να κερδίζει στα σημεία. Και κερδίζει κυρίως επειδή η οθόνη γίνεται εθισμός από μικρή ηλικία: τα μάτια να είναι απασχολημένα με εικόνες που διαδέχονται γρήγορα η μία την άλλη, τα δάχτυλα να πληκτρολογούν διαρκώς μηνύματα ή να ψάχνουν πάντα κάτι ανεβοκατεβάζοντας ιστοσελίδες ή τοίχους στο facebook και το κινητό να είναι μονίμως στο χέρι παντού, ακόμα και στην τουαλέτα, ακόμα κι όταν συζητάς με κάποιον άλλον, ακόμα κι όταν περπατάς στο πεζοδρόμιο σκουντουφλώντας. Όλο αυτό παράγει μια ορισμένη συνήθεια, είναι ένας τρόπος να ζεις. Παράγει επίσης υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής, σύμφωνα με την οποία ο έφηβος, το παιδί αλλά και ο ενήλικας δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα και οπωσδήποτε ούτε στις σελίδες ενός βιβλίου. Ψάχνουν συνεχώς μια εικόνα μέσα από την οποία έχουν μάθει να πληροφορούνται και να επικοινωνούν. Και βέβαια σε ό,τι αφορά ειδικά τους εφήβους, το life style τους τρελαίνει με και μ’ ένα σωρό άλλα πράγματα: με την εξωτερική εικόνα τους, την επίδειξη, την προβολή, με μια συχνά χαζοχαρούμενη εξωστρέφεια που δεν πάει πακέτο με το διάβασμα και ειδικά της λογοτεχνίας.

-Η Μαργαρίτα και η Αλίκη, οι ηρωΐδες της ιστορίας συμφωνούν στο ότι «Πρέπει να είμαστε αυστηροί με ορισμένα πράγματα..». Με ποια πράγματα είστε αυστηρή κυρία Μητσιάλη;

Με τον εαυτό μου μάλλον είμαι περισσότερο αυστηρή, στη δουλειά μου, όταν γράφω, όταν σκέφτομαι και κάνω την αυτοκριτική μου. Είμαι αυστηρή και με την κοινωνική αδικία, την κατάχρηση της εξουσίας, την ίδια την εξουσία, τον αυταρχισμό και τους ανθρώπους που ντύνονται αυτά τα κοστούμια. Πολλές φορές, όμως, δεν έχω τα μέσα να τους αντιμετωπίσω όπως θα ήθελα, πηγαίνοντας την αυστηρότητά μου μέχρι τις ακρότατες συνέπειές της.

-Τα Μουσεία και οι Πινακοθήκες είναι το καταφύγιο της Αλίκης. Ποιο είναι το δικό σας καταφύγιο; Πού βρίσκετε παρηγοριά για τις δυσκολίες της ζωής;

Πρώτα απ’ όλα στην αγάπη των δικών μου ανθρώπων, στην επικοινωνία με τους μαθητές και τις μαθήτριές μου και στα πράγματα που φτιάχνουμε μαζί, στις συζητήσεις με τους φίλους και τις φίλες μου. Στο γραφείο μου όπου είναι αραδιασμένα τα βιβλία που διαβάζω και όλα όσα γράφω κι που ανάμεσά τους νιώθω ασφαλής. Ύστερα στις όμορφες γωνιές της πόλης, στις κινηματογραφικές αίθουσες τον χειμώνα, σε κάποια καφέ και μπαρ που παίζουν τις μουσικές που μου αρέσουν, στα όνειρα που κάνω με τα μάτια ανοιχτά.

-«Οι χαρισματικοί λειτουργοί έχουν τη δύναμη να μεταμορφώσουν το σχολείο». Το εκπαιδευτικό μας σύστημα στερείται τέτοιων λειτουργών;

Υπάρχουν χαρισματικοί λειτουργοί σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Άνθρωποι που νοιάζονται, που προσπαθούν για και με τους μαθητές τους. Άνθρωποι στους οποίους οι γονείς χρωστάνε πολλά, χωρίς συχνότατα να το συνειδητοποιούν ή να το παραδέχονται. Θα θέλαμε αυτοί οι λειτουργοί να είναι περισσότεροι. Θα θέλαμε και ένα εκπαιδευτικό θεσμό, όμως, που να εκπαιδεύει ουσιαστικά και δημιουργικά τους εκπαιδευτικούς, να τους δίνει τα μέσα και να τους αφήνει τα περιθώρια να αναπτύξουν πολύπλευρα την προσωπικότητα των παιδιών και όχι να τους εντοιχίζει στους τέσσερις τοίχους ενός ιδρυματικού σχολείου καταδικάζοντάς τους να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και να εφαρμόζουν το περιορισμένο και περιοριστικό αναλυτικό πρόγραμμα.

-Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Μετά το «Να με αντέχεις» και το μυθιστόρημα «Ξυπόλυτοι Ήρωες» θα εκδοθούν κάποια κείμενά μου για παιδιά και θα επανεκδοθούν, αυτήν και τη χρονιά που μας έρχεται, παλαιότερα βιβλία μου σε νέα μορφή, όπως «Η κούκλα που ταξίδευε στον κόσμο», «Το Αστερόσπιτο», «Η νύχτα των πυγολαμπίδων». Χαίρομαι γι’ αυτό. Τα βιβλία δεν έχουν ημερομηνία λήξης, δεν παλιώνουν στα ράφια του βιβλιοπωλείου ούτε της βιβλιοθήκης μας και είναι ωραίο για ένα συγγραφέα να ταξιδεύει με όλη την αρμάδα του πρόσω ολοταχώς.

-Σας ευχαριστώ θερμά και εύχομαι πάντα επιτυχίες!

Η συγγραφέας- βιογραφικό:

 

Η Αλεξάνδρα Μητσιάλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση. Ταυτόχρονα γράφει λογοτεχνία για μικρούς και μεγάλους. Βιβλία της ήταν υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας (Το Αστερόσπιτο 2009, Με λένε Νιλουφέρ 2012, Η κούκλα που ταξίδευε στον κόσμο 2013, Το υπόσχομαι 2013) καθώς και για άλλα βραβεία (Το Αστερόσπιτο και Η Νύχτα των Πυγολαμπίδων λογοτεχνικό περιοδικό Διαβάζω 2008 και 2009 αντίστοιχα, Θα σε σώσω ό,τι κι αν γίνει  Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και Αναγνώστης 2014, Κύριε Χρόνε, σου έχω πολλά παράπονα, Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2015, Να με Αντέχεις, Αναγνώστης 2016 ). Στο μυθιστόρημά της Θα σε σώσω ό,τι κι αν γίνει απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για νέους το 2014.

Τα βιβλία της είναι:

• «Το Αστερόσπιτο» με θεατρική διασκευή, εικ. Μάρια Μπαχά, επανέκδοση 2016, εκδ. Πατάκη
• «Οδύσσεια, ένα ταξίδια από το παρελθόν στο παρόν και αντίστροφα» εικ. Κατερίνα Χαδουλού, εκδ. Πατάκη 2016
• «Μαρμελαδού» εικ. Βάσω Ψαράκη, εκδ. Πατάκη 2016
• «Ξυπόλυτοι Ήρωες» μυθιστόρημα , εκδ. Πατάκη 2016
•  «Μπάλα Μπαλαρίνα» εικ. Κατερίνα Χαδουλού, εκδ. Μεταίχμιο 2016
• «Ο δάσκαλός μας είναι…πειρατής» σειρά χωρίς σωσίβιο, εικ. Ραφαέλα Τσάτσι, εκδ. Πατάκη, 2015
• «Να με αντέχεις» μυθιστόρημα, εκδ. Παπαδόπουλος, 2015
• «Κύριε Χρόνε, σου έχω πολλά παράπονα» σειρά χωρίς σωσίβιο, εικ. Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη, 2014
• «Το απίστευτο σχέδιο της Μυρτώς και του Περικλή» σειρά Περιστέρια, εικ. Πέτρος Χριστούλιας, μυθιστόρημα για παιδιά, εκδ. Πατάκη, 2013
• «Θα σε σώσω ό,τι κι αν γίνει» μυθιστόρημα, εκδ. Παπαδόπουλος, 2013
• «Ο γλάρος του Μίλτου» στο συλλογικό έργο Ο Μίλτος, η Μίνα, η Ροζαλία, ο Τσε και…η βαλίτσα, εκδ. ΕΨΥΠΕ, 2013 
• «Η Κούκλα που ταξίδευε στον κόσμο» εικ. Κατερίνα Χαδουλού, εκδ. Παπαδόπουλος, 2012
• «Το υπόσχομαι…» σειρά χωρίς σωσίβιο, εικ. Ραφαέλα Τσάτσι, εκδ. Πατάκη, 2012
• «Με λένε Νιλουφέρ» σειρά χωρίς σωσίβιο, εικ. Ραφαέλα Τσάτσι, εκδ Πατάκη, 2010
• «Η Νύχτα των πυγολαμπίδων» εικ. Μάρια Μπαχά, εκδ. Πατάκη, 2010
• «Θέλω να σας πω την αλήθεια» σειρά χωρίς σωσίβιο, εικ. Ραφαέλα Τσάτσι, εκδ. Πατάκη, 2009
• «Το Αστερόσπιτο» εικ. Μάρια Μπαχά, εκδ. Πατάκη, 2008
• «Δούρειος Άνεμος» μυθιστόρημα, εκδ. Νεφέλη, 2008
• «Το καλοκαίρι κοιμάται στο πατάρι μας» εικ. Θανάσης Τσίτσικας, εκδ. Κάστωρ 2004
• «Οδός αθώων, θάλαμος 17» μυθιστόρημα, εκδ. Πατάκη 2002
• «Θα σε μάθω να πετάς» νουβέλα, εκδ. Όμβρος 1997

Το βιβλίο: «Να με αντέχεις» της Αλεξάνδρας Μητσιάλη από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος

Η Μαργαρίτα και η Αλίκη: μια κόρη και μια μαμά. Μια κόρη στην εφηβεία, στην αρχή μιας σχέσης με τον Αλέξη, μέσα σε μια καθημερινότητα όπου συγκατοικούν ένα σχολείο, ένα φροντιστήριο, φίλες και συμμαθήτριες, επιθυμίες κι εσωτερικές συγκρούσεις, όνειρα, αγωνίες, ερωτηματικά.

Μια μαμά στη «μεσηλικίωση», χωρισμένη από τον πατέρα της Μαργαρίτας αλλά με συναισθήματα γι’ αυτόν ακόμα ζωντανά, με μια δουλειά δύσκολη και αβέβαιη. Και η οικονομική κρίση να μεγαλώνει τις πιέσεις, τους φόβους, την ανασφάλεια.

Ζουν μονιασμένες και αντιμέτωπες. Βλέπουν τον κόσμο πότε από παρόμοια και πότε από διαφορετική γωνιά. Μοιάζουν μεταξύ τους και την ίδια στιγμή μπορούν να φτάσουν μέχρι τη σύγκρουση. Μα πάνω απ’ όλα προσπαθούν ν’ αντέξουν η μια την άλλη, να λύσουν τα προβλήματά τους και να κάνουν τα όνειρά τους να βγουν αληθινά.

Να με αντέχεις… Mε τράβηξε ο τίτλος, μια φράση που κι εγώ την έχω σκεφτεί πολλές φορές για το πώς να νιώθουν οι άλλοι, πώς νιώθω εγώ…

Ο τόπος στον οποίο εξελίσσεται αυτό το μυθιστόρημα είναι η σχέση μητέρας και κόρης, μια σχέση παλιά και σύγχρονη, διαχρονική. Οι δυο γυναίκες, έφηβη και μεσήλικη μέσα στα συγκεκριμένα κοινωνικά συμφραζόμενα (επάγγελμα, εκπαιδευτικό σύστημα, τρόπος ζωής, κοινωνικοί ρόλοι), συνυπάρχουν σαν κρίκοι μιας αλυσίδας σχέσεων που έρχεται από το παρελθόν και διακλαδίζεται σε όλη την καθημερινότητά τους, πότε λειτουργώντας υπόκωφα και πότε ξεσπώντας εκκωφαντικά, πότε επιβάλλοντας τη συνέχεια πότε οδηγώντας στη ρήξη. Κοινωνικά και υπαρξιακά αδιέξοδα, επιθυμίες και διλήμματα, θετικά και αρνητικά συναισθήματα, απωθημένα, συμπλέγματα, κρατούμενα κάθε είδους και συγκρούσεις. Δυνατές συγκινήσεις και συναισθήματα και στις δύο γυναίκες, έντονες αναζητήσεις και πάθη που φυλάγονται καλά. Κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, καταστάσεις που δεν συζητήθηκαν. Και την ίδια στιγμή μια διάθεση αναστοχασμού και αυτοκριτικής, μια προσπάθεια συμφιλίωσης και γεφύρωσης των αντιθέσεων, κατανόησης και αποδοχής. Καθημερινές ζωές ανθρώπων της διπλανής πόρτας ή και της δικής μας αν ψάξουμε βαθύτερα μέσα μας.

Το «Να με αντέχεις» είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που ακουμπά πολλά από τα σημερινά προβλήματα με δυνατή γραφή που δεν κουράζει, που δεν διδάσκει τα καλώς ή κακώς κείμενα στις σχέσεις γονιών και εφήβων. Απλά περιγράφει τα συναισθήματα και των δύο πλευρών παράλληλα, για τα ίδια γεγονότα. Τα γιατί, τα θέλω, τα πρέπει με τρόπο χιουμοριστικό κάποιες φορές, χειμαρρώδη κάποιες άλλες. Μυθιστόρημα βγαλμένο από τη ζωή, τις δύσκολες ισορροπίες των σχέσεων, την καθημερινότητα που συχνά κουράζει αλλά και εκπλήσσει …φτάνει μόνο μια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις. Συνύπαρξη  και αντοχή. Σπουδαία χαρίσματα που θέλουν τρόπο, κόπο και διάθεση ειδικά σε σχέσεις που όσο και αν ματώνουν δεν τελειώνουν ποτέ.