Fractal

Δυο ποιήματα: “Κανείς δεν θα μάθει” & “Το γράμμα”

Της Αιμιλίας Πανταζή //

 

poetry-q

 

Κανείς δεν θα μάθει

 

Φεύγεις.

Πάγου βουητό ο πόνος σωριάζει.

Σκουριάς ψιχάλα λιμνάζει η ήττα.

Ξέρεις.

Δεν αρνιέσαι εποχών αποχαιρετισμούς.

Άσπονδη φίλη μοναξιάς ζυγώνει, δεν την αντέχεις.

Σ’ αγκαλιάζει.

Σπρώχνονται τα περιοριστικά κρύα χέρια.

Σ’ αγκαλιάζει.

Το κορμί τεντώνεται σ’ άλαλη σπορά, σ’ ανάπηρη φλέβα.

Τα οστά γαντζώνονται σε ερημικούς έλικες λειψής ακτής.

Δίχως κυμάτων ύμνους και φλοίσβων βότσαλα.

Στις άκριες αυλής

βλέφαρο αθωότητας πλησιάζει.

Φτερό πεταλούδας άπληστης νύχτας,

αλογάκι της μάνας θάλασσας,

νήμα ξεφτιού της πανσελήνου.

Πώς ανασαίνεις;

Πώς κινείς τ’ άγνωστο σώμα;

Πώς σαλπάρεις βαπόρι του νου

κι αφήνεις, και καρτεράς λέξεις στο τραπέζι;

Σ’ αγκαλιάζει το βλέφαρο.

Μνήμες πλημμυρίζουν ξενιτιές

Η μοναξιά, είπες, συνηθίζεται

Αργά, βασανιστικά.

Κανείς δεν θα τη μάθει.

 

 

 

Το γράμμα

 

Μόλις έγραψα ένα γράμμα

το φόρτωσα σε καρότσα παλιού φορτηγού

άνοιξα στο πλάι του δυο τρύπες – να βρουν αέρα τα ρημαγμένα χέρια

και μια κραυγή σιωπής κάρφωσα στη θέση του γραμματοσήμου.

Απόψε έγραψα ένα γράμμα

για το φευγιό της ύλης σαν κουλουριάζεται εν μια νυχτί

για την ασημένια πένα και το πορφυρό μελάνι

που κονταροχτυπιούνται με λέξεις και παύσεις τελειών καθώς

στο ανάγλυφο του χαρτιού βυθίζονται ουλές κοίλες.

Πόνεσα ένα γράμμα

χαμένο έμεινε στο είναι της ύπαρξης ενός φορτηγού

κι απ’ των χειλιών μου τα ανείπωτα

ξεριζώθηκε ένα χάδι για το πρόσωπό σου

ας είναι το τελευταίο δόσιμο του αποστολέα στον παραλήπτη.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top