Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Αγκαλιάζοντας τον Φόβο
01/11/2017, 10:53 πμ

Αγκαλιάζοντας τον Φόβο

Γράφει η Γιόλα Πετρίτση //

 

Ειρήνη Κριτσωτάκη «Η σχολή των απλών», εκδ. Καλέντη

 

Η συγγραφέας βρήκε έναν ευρηματικό τρόπο μέσα από το παραμύθι της, «Η Σχολή των Απλών» με ήρωά της τον έφηβο Πρίγκιπα Φωτεινό, να αναδείξει όχι μόνο στους εφήβους, αλλά σε γονείς και δασκάλους, τη γόνιμη γνώση, που πρέπει να παίρνουν οι άνθρωποι ώστε να ζουν αρμονικά, ευτυχισμένα, με ειρήνη, γεμάτοι αγάπη για το συνάνθρωπο και γενικώς πώς  μπορούν να μεταβούν από την παιδική ηλικία στην ενήλικη στάση, ώστε εν γνώσει τους να παρακάμπτουν τους πολέμους και γενικώς τη διάλυση.

Ο Πρίγκιπας Φωτεινός ζει σε μια χρυσή «φυλακή», έτσι είναι το παλάτι που νομίζει πως κυβερνά ο πατέρας του. Υπάρχουν απάνθρωποι κανόνες που το διέπουν. Δεν του  επιτρέπεται να βγαίνει έξω. Σε όλους που ζουν μέσα είναι απαγορευμένο το κοίταγμα στα μάτια του άλλου. Υπάρχει σχολή που διδάσκει την υπερανάλυση, τον καλλωπισμό, τη χλιδή στην ενδυμασία και στα έπιπλα και γενικώς μετρούσε περισσότερο η εντύπωση που θα έδινε κάποιος προς τα έξω, ώστε να εισέπραττε τον θαυμασμό των άλλων. Όποιος παράβαινε τους κανόνες δεχόταν βάναυση τιμωρία και πάρα πολλούς τους πετούσαν στη χωματερή, όπου δεν είχαν πού να μείνουν, κυκλοφορούσαν ρακένδυτοι και έψαχναν στα σκουπίδια κάτι για να φάνε. Στην ουσία δεν κυβερνούσε ο βασιλιάς, αλλά ένας μοχθηρός σύμβουλος, που χειραγωγούσε τους πάντες με το φόβο και σκόρπιζε τρόμο. Αυτός με τη σειρά του έπαιρνε εντολές από τρεις μάγισσες, την Άγνοια, τη Λήθη και την Οκνηρία. Όλα τα κακά αυτά βρήκαν το παλάτι, όταν ο πατέρας της βασίλισσας, που βασίλευε προηγούμενα, πούλησε τη «Λυδία λίθο», που βρισκόταν στην καρδιά της πόλης σ’ αυτές τις μάγισσες για πολλά χρήματα. Αυτό όμως που έκανε, γρήγορα το μετάνιωσε και πάσχισε να βρει τρόπο να επανορθώσει. Ο τρόπος που βρήκε ήταν να βγάλει τον εγγονό του, τον Πρίγκιπα Φωτεινό, έξω από το παλάτι και με τη βοήθεια της Σχολής των Απλών να τον εκπαιδεύσει έτσι, ώστε να νικήσει τις μάγισσες, να πάρει τη Λυδία λίθο να την τοποθετήσει στην καρδιά της πόλης, ώστε αυτή με τη σειρά της να μπει στις καρδιές των κατοίκων και με σωστή διακυβέρνηση να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι.

Ποιες είναι αυτές οι τρεις μάγισσες και τι ρόλο διαδραματίζουν ουσιαστικά στον άνθρωπο; Και τι θέλει να μας δώσει να καταλάβουμε και να μάθουμε η συγγραφέας μ’ αυτό το παραμύθι;

Οι τρεις μάγισσες η Άγνοια, η Λήθη και η Οκνηρία δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπινες αδυναμίες, που βρίσκονται μέσα σε όλους τους ανθρώπους και τις οποίες αν ο άνθρωπος δεν έχει εκπαιδευτεί να τις προσπερνά και να τις χειραγωγεί σωστά γίνεται δέσμιος αυτών.  Είναι τα βασικά όπλα της αντίθετης δύναμης:  Η άγνοια είναι αυτή, που αν δεν γνωρίζεις σωστά πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις το σωστό. Η λήθη είναι αυτή, που σε κάνει να ξεχνάς και  δυστυχώς εύκολα ξεχνά ο άνθρωπος αν μάλιστα περνά καλά και το δυνατότερο όπλο είναι η οκνηρία, όπου εξ αιτίας αυτής προσπαθείς να αποφύγεις τον αναγκαίο μόχθο και επιλέγεις την εύκολη λύση, αποφεύγοντας την τάξη, την πειθαρχία κι επιζητάς με κάθε τρόπο την απόλαυση.

Έτσι η συγγραφέας προτείνει ότι τις τρεις αυτές ανθρώπινες αδυναμίες μπορούμε να τις εξουδετερώσουμε με  το χρησιμότερο εργαλείο της Θετικής Δράσης, που είναι η επίγνωση, γιατί αυτή βοηθά τον άνθρωπο να κατανοήσει και να αποδεχθεί τον βαθμό της οκνηρίας του, ώστε να μπορεί να ελέγχει, αν αυτό που κάνει λειτουργεί θετικά ή όχι.

Με το παραμύθι αυτό η συγγραφέας θέλει να μας δείξει ότι για να ξεφύγουμε από την κρίση αυτή στην οποία έχουμε περιέλθει, πρέπει να εκπαιδεύσουμε σωστά τη νέα γενιά μας, δηλαδή τους εφήβους μας, οι οποίοι ακόμα επιδέχονται εκπαίδευσης, ώστε να μας οδηγήσουν στο σωστό δρόμο της ειρήνης, της αγάπης, της ισορροπίας, με σεβασμό στη διαφορετικότητα. Να μάθουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι συγχρόνως όμως και διαφορετικοί, γιατί αυτό προκύπτει από τις διαφορετικές αναμνήσεις που έχει ο καθένας, αλλά κι από το διαφορετικό επίπεδο εξέλιξης, γιατί η εξέλιξη έχει βοηθήσει τα άτομα να χτίσουν γερά θεμέλια της αυτοεκτίμησής τους. Να μάθουν πως σαν άνθρωποι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθη, όμως αν τα πάρουν εγκαίρως είδηση πρέπει να κάνουν διορθωτικές κινήσεις, για να πάρουν τη μεταγνώση, δηλαδή την εμπειρία από τα λάθη τους, γιατί ο βασικός στόχος για να εξελιχτεί η σχέση τους με τον εαυτό τους είναι η πρόθεση να αναγνωρίσουν ότι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθη, αλλά και την υποχρέωση να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Θα πρέπει από εδώ και πέρα τα παιδιά και οι έφηβοι να έχουν μία εκπαίδευση ανθρώπινη, με πρώτο μέλημα των δασκάλων στα σχολεία, να μαθαίνουν στα παιδιά τον τρόπο να κατασκευάζουν όραμα και μετά να επιμένουν στην πραγματοποίησή του. Να εκπαιδευτούν στη Θετική Δράση, η οποία καθαρίζει το μυαλό από τα σκουπίδια, του βάζει τάξη δείχνοντάς του το δρόμο προς τη Μέση Οδό και την εξέλιξη. Ο σκοπός είναι να αναπτυχθεί η ηθική, η διανοητική και η πνευματική φύση του εκπαιδευόμενου, ώστε με υπευθυνότητα να αξιοποιήσει το δώρο της ζωής.

 

Ειρήνη Κριτσωτάκη

 

Η Θετική Δράση είναι μία γνώση συμπαγής που έχει τέσσερις ενότητες, οι οποίες συμπληρώνουν η μία την άλλη και δημιουργούν τη θεμελίωση για το οικοδόμημα της ευτυχίας: α) Προγραμματισμός και ρύθμιση του μυαλού, β) Ανταγωνιστικά παιχνίδια δύναμης, γ) Απενοχοποίηση, να πάψουν τον πόλεμο με το μαύρο τους κουτί, που βρίσκεται μέσα τους και δ) Συναισθηματική εκπαίδευση, η οποία θα τους μάθει πώς θα πάρουν την ευθύνη των συναισθημάτων τους στα χέρια τους και αφού τα αναγνωρίσουν, να τα εκφράσουν χωρίς να επιτεθούν σε κανέναν, επιτυγχάνοντας γνήσια επικοινωνία αντί για πόλεμο. Ένα από τα κλειδιά που πρέπει κανείς να το κρατήσει γιατί μ’ αυτό θα μπορεί να ανοίγει «πολλές πόρτες» είναι: «Η κατανόηση ότι ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί σύμφωνα με ό,τι γνωρίζει. Επίσης πρέπει να τονιστεί, για να το μάθουν καλά οι νέοι, πως κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει για ιδέες που εκ των υστέρων αποδείχθηκαν λανθασμένες κι έχουν παρασυρθεί από το φανατισμό τον οποίο δημιούργησε και ενθάρρυνε κάποιος λαοπλάνος ηγέτης, με κίνητρο το προσωπικό συμφέρον.

Τέλος θα πρέπει να διδαχτούν και να κατανοήσουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο κι ότι σαν άνθρωποι, που ξεχνούν εύκολα, μπορούν αυτές «οι τρεις μάγισσες» να τους νικήσουν και να ξεφύγουμε από το σκοπό τους. Γι’ αυτό θα πρέπει να αποδεχτούν το μαύρο τους κομμάτι που έχουν μέσα τους και το δικαίωμα του λάθους, που σημαίνει ότι αποδέχονται και το μαύρο κομμάτι των άλλων, που θα τους φέρει κοντά στην αγάπη, αλλά και στο μαύρο κομμάτι της ζωής, αποκτώντας την ενήλικη στάση που θα τους οδηγήσει να μη γίνουν υποχείρια του φόβου, αλλά θα πρέπει να τον καταστήσουν συνεργάτη, προστάτη και φίλο. Παίρνοντας λοιπόν το φόβο τους αγκαλιά προχωρούν προς τις ανοιχτές αποχρώσεις του γκρι γιατί είναι άνθρωποι απλοί, και θα είναι αυτοί που θα μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία όπου θα υπάρχει δικαιοσύνη, ειρήνη και αγάπη με σωστά πρότυπα, ισορροπημένους γονείς, αληθινούς δασκάλους, καθαρούς πνευματικούς ηγέτες, ακέραιους και ειλικρινείς πολιτικούς.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top