Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Χαμόγελα στα τζάμια”
20/05/2015, 2:35 μμ

Διήγημα: “Χαμόγελα στα τζάμια”

Της Αγγελικής Σαρακινού // * 

 

Water-Winter-Smile 

 

Σήκωσε το χέρι και με χαιρέτησε σαν παλιός γνωστός, που με συνάντησε απρόσμενα.

Παιντί  σου, καλά?

Καλά, καλά, χαμογέλασα κουνώντας το κεφάλι καταφατικά .  Ο γιός μου στο πίσω κάθισμα δυσανασχετούσε.

Γιατί του μιλάς, τον ξέρουμε; Δεν έχεις πει να μη μιλάμε σε ξένους;

Χαμογέλασα πιο πολύ,  κατέβασα το παράθυρο και του έδωσα ένα ευρώ. Είχε ήδη ξεκινήσει να μου καθαρίζει το μπροστινό τζάμι του αυτοκινήτου με προσήλωση. Καθάρισε με επιμονή και ταχύτητα ακόμα και τις  ξεραμένες κουτσουλιές στο πλάι της πόρτας.

Συνέχισε να χαμογελάει καθ όλη τη διάρκεια της εργασίας του. Άναψε το φανάρι, με χαιρέτησε σκύβοντας, με το χέρι στην καρδιά κι άκουσα κάτι  ακαταλαβίστικα  λόγια για «δρόμο» .

Από εκείνη τη μέρα κάθε φορά που σταματούσα στο συγκεκριμένο φανάρι, ερχόταν όσο πιο γρήγορα μπορούσε και πριν προλάβω να καταλάβω από πού είχε εμφανιστεί, μου καθάριζε με επιμέλεια τα τζάμια, ακόμα κι όταν ήταν καθαρά. Πρέπει να ήταν έφηβος δεν είμαι σίγουρη, από τα μάτια του κάνω αυτή την υπόθεση. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά και η εμφάνιση του, έδιναν την αίσθηση μεγαλύτερου άντρα.

Κάθε  φορά που τον συναντούσα  και μου  καθάριζε τα τζάμια ένιωθα υποχρεωμένη . Υπήρχαν φορές που δεν είχα κέρματα, αλλά εκείνος συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του, το ίδιο καλά με σβελτάδα, χαμογελώντας συνέχεια.

Άλλη φορά, άλλη  φορά, έλεγε.

Κι εγώ την επόμενη φορά που σταματούσα στο φανάρι του έδινα τα διπλάσια κέρματα.

Παιντί καλά, χαμόγελο, χέρι στην καρδιά, κέρμα. Με αέρα, με κρύο, με ζέστη, Χειμώνα, Καλοκαίρι, εκεί. Η ίδια χαρά, το ίδιο χαμόγελο. Μετά από ένα χρόνο περίπου, έμεινα ξαφνικά άνεργη .Άλλαζα συχνά την διαδρομή μου για να μην σταματώ  σε  αυτό το φανάρι. Όλα έγιναν δύσκολα για μένα, οι μετακινήσεις, οι συζητήσεις, τα ψώνια, οι κοινωνικές υποχρεώσεις, όλα έγιναν λόγος να έχω πονοκέφαλο, να είμαι σκεπτική και  να γελάω δύσκολα . Την πρώτη φορά που δεν τον άφησα να  μου καθαρίσει τα τζάμια και επέμεινα, συνέχισε να χαμογελάει και πήγε στον επόμενο.  Δεν μπορούσα να δώσω τίποτα εκείνη τη μέρα και ήξερα ότι δεν θα μπορούσα, ούτε την επόμενη. Αρκετές φορές δεν αγόρασα καφέ απ έξω για να δώσω το κέρμα μου στο φανάρι . Είχε γίνει μέρος των υποχρεώσεων μου κι αυτό, ένα μικρό πάγιο  έξοδο. Οι συναντήσεις μας  μειώθηκαν  αισθητά .Εγώ τώρα χαμογελώ πιο πλατιά όταν τον βλέπω, ασυναίσθητα  εξισορροπώ την μείωση της οικονομική μου προσφοράς έτσι. Εκείνος  δεν τρέχει πια γρήγορα προς το μέρος μου και χαμογελάει  ανεπαίσθητα.

 

* Η Αγγελική Σαρακινού γεννήθηκε το Μάη του 75 στην Αθήνα και από τότε ζει δημιουργικά στον δικό  της ευρηματικό  κόσμο. Σχεδιάζει κοσμήματα με τον ίδιο τρόμο που γράφει παραμυθία και διηγήματα, χρησιμοποιώντας ότι υλικό υπάρχει μέσα της και γύρω της.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top