Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Α Φ Ο Ρ Ι Σ Μ Ο Ι – Στον άγιο κόσμο του Θιβέτ, μνήμη κι αγάπη.
01/07/2015, 8:21 μμ

Α Φ Ο Ρ Ι Σ Μ Ο Ι – Στον άγιο κόσμο του Θιβέτ, μνήμη κι αγάπη.

Γράφει ο Γεράσιμος Δένδρινός //

 

Α Φ Ο Ρ Ι Σ Μ Ο Ι

 

Στον άγιο κόσμο του Θιβέτ, μνήμη κι αγάπη. Ιούλιος 2008.

 

 

Α΄  Μ Ε Ρ Ο Σ   

Invia loca[1]

ger

 

1. Δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπός σας, ούτε θα γίνω. Ένα σκονισμένο χαλάκι είμαι στην πόρτα σας, όπου ένα αδέσποτο περνάει τη νύχτα του. Ο άνθρωπός σας είναι αυτός που σας άφησε ή ξεπούλησε όλα σας τα υπάρχοντα για ελάχιστα χρήματα κι εσείς κρατήσατε τα περισσευούμενα ρέστα.

2.Ο μεγάλος καλλιτέχνης ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος από αυτά που δεν έγραψε, ζωγράφισε, τραγούδησε ή είπε. Τα μεγάλα έργα δεν δημοσιεύονται, αλλά μαγειρεύονται στο νου μια ζωή ίσαμε το θάνατο. Γι’ αυτό και οι τάφοι είναι γεμάτοι πολύτιμα αντικείμενα, που ανακαλύπτει ο νεκροθάφτης μετά τα τρία χρόνια ή και ποτέ, ίσως γιατί ανήκουν στον άλλο κόσμο.

3. Όταν νιώθουμε πως ο υπόλοιπος ο κόσμος δεν μας αρκεί πια, τότε η θέση μας πάντα πρέπει να είναι στο πιο ψηλό σημείο της γέφυρας, και ν’ αγναντεύουμε από μακριά τη πλώρη του πλοίου να σχίζει διχαλωτά το νερό, ενώ απ’ το φωταγωγημένο κατάστρωμα ξεφεύγουν στον αέρα ασυντόνιστες φωνές και τραγούδια.

4. Κάποιες φορές, νιώθω στο πλάι μου να βαδίζει κάποιος που θλίβεται για τ’ αλλεπάλληλα λάθη που κάνω στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Είναι κάποιος εξόριστος που με σεβόταν, αλλά ήμουν πάντα ανίκανος να τον δω ακόμα και μέσα στην αραιή σκοτεινιά. Δεν είμαι άξιος ούτε πάνω στα ίχνη του να πατήσω. Η αίσθηση και μόνο της μυρωδιάς από εκείνο το μεθυστικό άρωμα που άφηνε πίσω του, με κάνει συχνά να θέλω ν’ αλλάξω πορεία, παρέες και ζωή.

5. Πολύ συχνά στην κατάντια ενός σοβαρού και καλλιεργημένου ανθρώπου συμπεριλαμβάνεται και η αγωνία του να περιμένει τηλέφωνο από ένα πλάσμα, άλαλο, με κοινή ζωή κι ανύπαρκτη σκέψη.

6. Μόνο οι εκ πεποιθήσεως ανόητοι παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους. Οι εκ γενετής σαν εμένα, μ’ ένα σκουριασμένο ποδήλατο κάνουν βόλτες στην ίδια παραλία μέσα στην αφόρητη ζέστη.

7. Οι πνιγμένοι μετανάστες σχηματίζουν τον δικό τους αστερισμό στον ουρανό.

8. Σαφώς και σε θυμάμαι. Ήσουν μαζί μου στην έρημο όταν μας πετροβολούσαν τα παιδιά των βεδουίνων.

9.Σκέψου μήπως την επιτυχία σου την οφείλεις σε μένα, που σου κατάφερα κάποτε ένα καίριο πλήγμα στο πρόσωπο, κι έπειτα σε έσερνα μια νύχτα καταματωμένο και δεμένο σε αλυσίδα στις φτωχογειτονιές  της πόλης, που άλλοτε λεηλάτησες για μέρες εσύ και οι συστρατιώτες σου.

10.Οι περισσότεροι, φίλοι και γνωστοί, ίσως κρυφά να σε χλευάζουν. Είναι η άμυνα του καθενός απέναντι στη μοναξιά και τη στέγνια της ζωής τους. Έτσι επιβιώνει, μέχρι να γιάνει, το λαβωμένο γεράκι από αδέσποτα σκάγια πάνω στη στέγη των φτωχών.

11.Εγώ δεν αντέγραψα ποτέ σε αφίσα τα λόγια σου. Είμαι ασήμαντος μπροστά στην επιτυχία σου, που διαλαλείς από πόλη σε πόλη της ενδοχώρας. Σε κράτος της Ευρώπης, η δόξα σου ίσως να ήταν ένας λεκές σε πλακάκια μπάνιου μετανάστη, που εξαιτίας του διασώζεται κι εξασφαλίζεται σταθερή και πάντα γόνιμη η οικονομία τη χώρας, όπου κατέφθασε κάποτε εντελώς εξαθλιωμένος, για να σωθεί και να ζήσει.

12. Όταν εκδίδεις ένα βιβλίο, καλύτερα να το αφήνεις στην τύχη του. Αν το προωθείς με νύχια και με δόντια, είναι σαν να εργάζεσαι πωλητής κι εκλιπαρείς τον πελάτη, που στέκεται αναποφάσιστος μπροστά στη βιτρίνα, να περάσει στο μαγαζί.

13. Καμιά φορά πρέπει να είσαι σκουπίδι, ακόμα και στραπατσαρισμένο, και να λάμπεις μέσα στο σωρό, για να σε αποδεχτούνε.

14. Η ερωτική ζωή απαιτεί συνήθως συναλλαγές με ηλιθίους, ενώ η τέχνη με αδίστακτους ανταγωνιστές.

15. Ενισχύσατε την αποπεράτωση του Ιερού Ναού της Καύσης των Πάντων.

16. Τα ξερά φύλλα της Αθήνας που παρασέρνει ο άνεμος, στέκονται πάντα, κατά περίεργο τρόπο, έξω από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.

17. Η καλή λογοτεχνία είναι το δεκανίκι του απόκληρου, ενώ η κακή το ύφος του επηρμένου.

18. Τα βιβλία που γράφουμε είναι σαν τ’ αδέσποτα σκυλιά που περιπλανιούνται τις νύχτες στις γειτονιές γαβγίζοντας το όνομά μας.

 

ger2

 

19.Στις παρελάσεις, ποτέ δεν κοιτούσε την παράταξη των παιδιών που κατηφόριζε με ρυθμικό βήμα προς το μνημείο των πεσόντων. Επικέντρωνε πάντα το βλέμμα του ψηλά, στο μεγάλο μπαλκόνι του γηροκομείου με τους καθισμένους γέροντες σε καρέκλες και αναπηρικά καροτσάκια.

20. Αυτή την εικόνα θέλω να βλέπω: να έρθεις απρόσκλητος και να μου κλείσεις για πάντα τα μάτια.

21.Μόνο όταν κλαίμε σιωπηρά για μας τους ίδιους, μακριά από πόλη στολισμένη με θυρεούς νίκης, ζητωκραυγές κι εγκώμια, τότε δεχόμαστε το χρίσμα του ποιητή.

22.Ποτέ μου δεν αγάπησα τις κορυφές και μόνο στη νύχτα λέω τα μυστικά μου.

23.Ευλογημένοι αυτοί που προσφέρουνε τα πάντα κι ύστερα αγναντεύουν το φεγγοβόλημα ενός άστρου ως τη μόνη ανταπόδοση.

24.Τα βάσανα δεν διαθέτουν σχισμές. Είναι συμπαγή, γι’ αυτό διαρκούν.

25.Οι αλπινιστές θεωρούν υπέρτατη νίκη ν’ ανεβαίνουν σε πανύψηλες κορυφές του κόσμου όπου κάθονται οι θεοί, και να θριαμβολογούν, αποτυπώνοντας το κατόρθωμά τους με φωτογραφίες και σημαίες, ενώ για την καθημερινή τους κίνηση στην πόλη υπάρχει το ενδεχόμενο να χρησιμοποιούν δεκανίκια.

26.Η αυτοϋποτίμηση και ο αυτοσαρκασμός ίσως να είναι ένδειξη σεμνότητας. Το να είσαι κοινός νους με αυτοπεποίθηση και ν’ αφηγείσαι με στόμφο όλα τ’ ασήμαντα που κάνεις καθημερινά, ίσως να κρύβει μια ζοφερή αλήθεια: περπατούσες πάντα πάνω σε μνήματα αθώων πολιτών, που απώλεσαν άδικα τη ζωή τους από ελεύθερους σκοπευτές σαν εσένα.

27.Τα ζώα είναι οι σιωπηλοί συνεπιβάτες μας αυτής και της άλλης ζωής.

28.Μην απελπίζεσαι. Κάποιοι σε απεχθάνονται κατά βάθος, άσχετα αν σου λένε πως σε αγαπούν, ενώ κάποιοι, εντελώς άγνωστοι, περιμένουν πώς και πώς για ν’ ανοίξουν μια μεγάλη αγκαλιά για σένα.

29.Κάθε μέρα, καθισμένος στο παγκάκι της πλατφόρμας ενός άγνωστου σταθμού, αναμένω το τρένο απ’ όπου θ’ αποβιβαστούν οι παρείσακτοι αυτού του κόσμου.

30.Η καταφυγή στην Τέχνη είναι η ίσως ένδειξη πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο σπουδαίο σ’ αυτή τη γη. Αν δεν είμαστε όμως καλοί στην Τέχνη, τότε σίγουρα είμαστε ικανοί για όλα τ’ άλλα.

31.Ο αληθινός ποιητής ανοίγει καθημερινά λάκκους για να ενταφιάσει  τον εγωισμό και τις κατά κόσμον νίκες του. Είναι σαν την ασάλευτη θάλασσα με κάτασπρους, μαρμάρινους σταυρούς, σπαρμένους στην επιφάνεια της για πολλά μίλια.

32.Είμαι ένας άνθρωπος που κάθε πρωί παραβιάζει το συρματόπλεγμα του κόσμου και το βράδυ το ξαναφτιάχνει με τέχνη περισσή.

33.Στους γονείς μου οφείλω το ζην, ενώ στους δασκάλους μου τη βότκα και το τζιν.

 

ger3

 

34.Μεγαλώνοντας, γινόμαστε όλο και πιο έκθετοι στην απώλεια. Πεθαίνοντας, αποκτούμε όλα εκείνα που μας απαρνήθηκε η ζωή.

35. Σέβομαι πολύ τους ευσυγκίνητους ανθρώπους. Είναι σημάδι πως η ίδια τους η ζωή δεν πήγε χαμένη. Κάτι διδάχτηκαν από τις κλωτσιές στο γήπεδό της.

36.Η μοίρα μου είναι να λατρεύω, να διδάσκω και ν’ ακολουθώ ερείπια.

37. Όσο πιο πολύ σε αποφεύγει ανεξήγητα κάποιος που συμπαθείς, τόσο πια είναι σίγουρο πως θα είναι η μόνιμη συντροφιά σου στην άλλη ζωή.

38. Η τσιγκουνιά σου είναι απόδειξη πως μια ζωή φορούσες χειροπέδες.

39. Όσες φορές και να πάρεις τηλέφωνο τον Θεό ποτέ δεν βγαίνει ο ίδιος. Πάντα βάζει κάποιον άγιο να απαντήσει.

40. Υπάρχουμε μόνο με την απόρριψη, την αδιαφορία ή την επιβράβευση των άλλων.

41. Έχω κουραστεί να ζητάω συγγνώμη από ανθρώπους που μου φέρθηκαν σκληρά. Κάποτε νόμιζα πως είναι μεγαλείο να ζητάς συγγνώμη ακόμα και αν σου φέρθηκαν άδικα, τώρα προτιμώ τη σιωπή και την επέμβαση της ίδιας της ζωής που ρυθμίζει τα πάντα. Κανείς δεν χάνεται. Ακόμα και ο πλέον δυστυχής στο απροσδόκητο τέλος του, μια οπτασία κατεβαίνει από τον ουρανό για να τον σταυρώσει στο κούτελο.

42. Μόνο όταν κλαίμε σιωπηρά για μας τους ίδιους, μακριά από πόλεις στολισμένες με  θυρεούς, νίκες κι εγκώμια, γι’ αυτή τη στιγμή είναι σαν να δεχόμαστε το χρίσμα του ποιητή.

43. Πάντα αγαπάμε αυτόν που μας καταστρέφει σιγά σιγά τη ζωή. Σαν να πληρώνουμε βαριά το τίμημα πως αυτός ο κάποιος που βρέθηκε να λατρέψει αυτό το είδωλο της απόλυτης αναισθησίας και χαμέρπειας, είμαστε αναμφίβολα εμείς.

 

[1] Άβατοι Τόποι.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top