Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΓ΄ [ Μάιος 2017 ]
24/05/2017, 11:58 πμ

Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΓ΄ [ Μάιος 2017 ]

 

 

  1. Συχνά η περιφρόνηση για τις κατακτήσεις των άλλων είναι ένας τρόπος να απωθούμε μακριά αυτά που είναι πολύ δύσκολο να κατακτήσουμε σε τούτη τη ζωή.

 

  1. Ζούμε στην εποχή των αποκαθηλωμένων αγαλμάτων. Νιώθω πως είμαι η στερεή βάση τους που δέχεται κάθε πρωί πάνω της γκρίζα περιστέρια.

 

  1. Μας λείπει το χάδι του πρόσφυγα Έλληνα στην ίδια του την πατρίδα.

 

  1. Σαν εσένα δεν υπάρχει κανείς. Για σένα οι παρείσακτοι αυτού του κόσμου υψώνουν τη σημαία της πατρίδας και τ’ αδέσποτα σε συνοδεύουν ως την πόρτα του σπιτιού σου, ανταμείβοντάς σε κι απόψε για τη χειρονομία αγάπης που τους πρόσφερες.

 

  1. Είχα κι εγώ κοινό κάποτε. Τώρα τριγυρίζω στους δρόμους μαζί με τους παρείσακτους της γης.

 

 

  1. Γεννήθηκα για να στέκομαι απέναντι και όχι ν’ ανήκω σε ομάδες παντός είδους με ποταπές ορέξεις. Διαπλάσσομαι διαρκώς με διαβάσματα και όχι με συναναστροφές. Ανακαλύπτω μονάχος μου τον κόσμο. Στις συντροφιές συνήθως διασπάσαι και αλληλλοκολακεύεσαι. Στις εκδρομές επιτελούνται δράματα, ενώ στις συγκεντρώσεις τα αιτήματα της δικαιοσύνης τα συνθλίβει πάντα ο ίδιος οδοστρωτήρας.

 

  1. Ως εδώ ήτανε ο πολιτισμός. Ευκαιρία να επιστρέψουμε στο μαντρί μας. Μας περιμένουν εκτός από την αποφορά, μουγκανίσματα και κυπριά ν’ αντιλαλούν ως την πλαγιά των λύκων.

 

  1. Την ώρα που εσύ περνάς καλά με φίλους σε φωταγωγημένες αίθουσες με μουσικές και γέλια, κάποιοι άλλοι σκάβουν βαθιά στη γη μήπως και βρουν κάποιο ξέφωτο.

 

  1. Πάντα ξενυχτάμε για μια παρουσία που βρίσκεται δίπλα μας και είναι αδύνατο να τη δούμε, ενώ αυτή μας βλέπει και μας προσφέρει κάποια μη αναγνωρίσιμη από μας δύναμη. Μας συνοδεύει παντού και την τελευταία στιγμή μάς οδηγεί κάπου έξω, στα περίχωρα, για ν’ αντικρίσουμε για τελευταία φορά τον κόσμο.

 

 

  1. Ο δάσκαλος είναι ένας ηθοποιός που παίζει αναγκαστικά μονόπρακτο μπροστά σε κουφό ακροατήριο.

 

  1. Η αξία ενός ανθρώπου εξαρτάται το κατά πόσο συχνά μπορεί να ζητά συγγνώμη και πότε είναι ικανός να λέει «όχι» ακόμα και σε πράγματα που τον συμφέρουν.

 

  1. Η πολυκοσμία με φοβίζει. Είναι γιατί οι οσμές των σωμάτων είναι ποικίλες. Και πόσο οδυνηρό είναι το άρωμα που βάζουν οι περισσότεροι, όταν εγώ τουλάχιστον μπορώ και αναπνέω τ’ αποκαΐδια των σωμάτων και ειδικά τα καμένα οστά που λίγο ακόμα και θα διαλύονταν απ’ τον αέρα της ερημιάς αυτού του κόσμου.

 

  1. Τα βιβλία που εκδίδουμε μετά τα εξήντα μας, είναι σαν τις πετρωμένες τσιχλόφουσκες της εφηβείας μας, κολλημένες κάτω από την ψάθα της παλιάς καρέκλας του σαλονιού.

 

 

  1. Ευτυχώς που υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ μας, γιατί διαφορετικά θα ήμουν αναγκασμένος να κατέβω σε σκοτεινά υπόγεια, για να καταλάβω τι μου λες ψιθυριστά στ’ αυτί.

 

  1. Αν θες να μην διαβάσει ο γνωστός ή φίλος το βιβλίο σου είναι να του το χαρίσεις. Μόνο όταν το αγοράσει, τότε του ρίχνει, προτού το κλείσει για πάντα, μια φευγαλέα, νυσταγμένη ματιά πριν την απότομη έλευση του ύπνου.

 

  1. Κάποιοι επεξεργάζονται την πτώση σου, χωρίς να βλέπουν πως τα πόδια τους είναι χωμένα βαθιά στη γη. Δεν φαντάζεσαι τα λόγια και τους συνειρμούς, σκορπισμένους σε αυλές με σπασμένες πλάκες, ενώ στα δωμάτια, το μωσαϊκό, είναι συνεχώς λεκιασμένο από χθεσινά ποτά και τα κυλίσματα σωμάτων. Κι όταν είδες εκείνο το σχήμα στο ταβάνι, όρμησες έξω, ζητώντας απεγνωσμένα μέσα στο σκοτάδι τις εκβολές του ποταμού με τους Τσιγγάνους να κουβαλάνε τον δικό τους επιτάφιο.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top