Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΒ΄ [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]
22/03/2017, 1:51 μμ

Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΒ΄ [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]

 

 

  1. Πάντα νιώθω ασήμαντος μπροστά σε ανθρώπους που κατέχουν περγαμηνές, φήμη κι εξουσία, αλλά πολύ σημαντικός, όταν αφήνω τέτοιου είδους παρέες για να χαθώ σε σοκάκια, να περιπλανηθώ σε απέραντες παραλίες ή ν’ ανέβω σε ψηλά βουνά.

 

  1. Επιτυχία θα πει να αρκείσαι στο έλεος του ανέμου, να έχεις έναν πληγωμένο άνθρωπο για συντροφιά, ένα καλό βιβλίο, να προτιμάς την καταφυγή στη φύση, τη θάλασσα, τα όρη, τη φιλία των ζώων, να είσαι πρόθυμος να αναλάβεις μια αποστολή που θα ωφελήσει τους άλλους, ένα διαρκή πόλεμο ενάντια στο κακό, στην κενοδοξία, και όχι στη ζωή που σου προσφέρει τα πάντα και σε κάνει να καταγίνεσαι με όλα τα παραπάνω από καθαρή ανία και πλήξη.

 

  1. Να ξέρεις πως μόνο με την αποχώρηση και τη φυγή μπορείς να σώσεις τον κόσμο σου. Δεν έχεις ανάγκη από πρόσωπα που ακόμα τα θαμπώνει το πλαστό, ηλεκτρικό φως. Τίποτε δεν αξίζει στη ζωή από μια προσωπικότητα, που έμαθε στην περιπλάνηση πέρα από συρματοπλέγματα και περιφραγμένους κήπους. Και οι άνθρωποι που σε κάνουν να επιστρέφεις στα ίδια, είναι η φήμη μιας εμφύλιας διαμάχης, που διεξάγεται πίσω από γκρίζα βουνά. Οι προβολείς έλκουν τα ψάρια και τους λαγούς. Μη διψάς, ούτε να ζητάς να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους, πλανόδιους πωλητές και μοχθηρά γκαρσόνια. Έτσι κι αλλιώς ο αέρας φέρνει του κόσμου τις μυρωδιές και τα πετυχημένα ξενύχτια ευδοκιμούν σε παραδοσιακά σπίτια με αυλές, όπου ανθίζουν πάντα οι ραγισμένες γλάστρες.

 

 

  1. Ακόμα και να ξενύχτησες πλάι σ’ ένα καταδικασμένο άρρωστο ή σε περιφρόνησαν άνθρωποι για τους οποίους νοιάστηκες, ώστε να έχουν άστρα κι αγάπη σ’ αυτή τη ζωή, δέχτηκες την καταφρόνια του κόσμου και την προσφυγιά στην αυλή σου, σου αξίζει ένα φωτοστέφανο, έστω και θαμπό, του μεγάλου ουρανού.

 

  1. Τι πιο τραγικό από το να σχετίζεσαι με ανθρώπους που επέλεξαν μια ζωή κοινή, όπως οι απαθείς συγγενείς και οι φίλοι, και να αισθάνεσαι μόνος και καταδιωκόμενος. Να νιώθεις παγιδευμένος και να ζητάς στοργή κι αγάπη από την ίδια την αποστροφή. Να μην είσαι ποτέ ικανοποιημένος και τίποτε να μην σε αγγίζει. Αρκεί μια γραμμένη ή προφορική φράση για να σου αλλάξει τη διάθεση. Τα τηλέφωνα χτυπάνε για να σου ζητηθεί κάτι, ή να σε επιπλήξουν τάχα αυτοί για τους οποίους κόπιασες να σταθούν όρθιοι με δικές σου υποδείξεις. Κι από κάτω, στον δρόμο, η πιο αδίστακτη φίλη σου, να σε αναμένει στη θέση του οδηγού, για να σε πάει τάχα μια σύντομη βόλτα, γιατί δεν θέλει να μείνει μοναχή της κι επιθυμεί ν’ ακούσει και πάλι αφηγήσεις ή βαθυστόχαστα συμπεράσματα για τη ζωή, που θα τα πει σαν δικά της κάποιο βράδυ σε μπαρ των Αθηνών με τα σκιερά πρόσωπα και τις υποκριτικές περιπτύξεις. Αυτό που είσαι ή έγινες, μόνο ένα θανατηφόρο τροχαίο σε στενό κι ερημικό δρόμο το ξέρει.

 

  1. Δεν είμαι άνθρωπος της πόλης, είμαι του βουνού και του λόγγου. Εκεί έχω για μόνιμη παρέα τα πετεινά του ουρανού και τους μαθαίνω προσευχές και τραγούδια.

 

 

  1. Στην ηλικία μου θα είσαι πάντα ένα προσκύνημα χωρίς να το ξέρεις. Από δω και στο εξής θα βαδίζεις προς τους Εμμαούς ολομόναχος με αοράτους φίλους, που θα φροντίζουν ερήμην σου ν’ απαλείψουν όλα σου τ’ ανομήματα.

 

  1. Οι υποσχέσεις που μου έδωσες πως θα ανταλλάξουμε απόψεις σε συζήτηση διαρκή κι αίσια, μοιάζει μ’ ένα αδέσποτο που στέκεται εδώ και ώρα πεινασμένο και σκελετωμένο έξω από ταβέρνα με παχύσαρκους πελάτες.

 

  1. Η μνήμη καθημερινά σε ανασταίνει και η θλίψη μου σε ζει. Σε βλέπω σε δωμάτια και χώρους να κινείσαι συνεχώς. Στη γωνία της γειτονιάς σου με τον μεγάλο κάδο σταματάς για να πάρεις ανάσα. Είναι μακριά ο κήπος που ενταφίασες κάποτε την επιθυμία και την απόγνωση. Και στο εξής θα περιφέρεσαι με τα δεκανίκια που σου χάρισε ο Θεός.

 

  1. Το φως του ήλιου που πέφτει πάνω σου να το ευλογείς αν σε κάνει υγιή, ακόμη κι αν βάζει φωτιά στις τραπεζιτικές σου καταθέσεις. Η οικονομική άνεση που έχεις είναι τα δάκρυα που κυλούν κάθε νύχτα από τα θαμπά μάτια των αναπήρων της Βομβάης, που κουρελιασμένοι μόλις που επιβιώνουν πλάι σε χωματερές και μολυσμένα χαντάκια.

 

 

  1. Όσο μεγαλώνεις μετατρέπεσαι σε γκράφιτι που ξεφλουδίζει από την επέμβαση του χρόνου. Μη λυπάσαι. Ο άνεμος παρασύρει τα πάντα. Μέχρι και τον πόθο σου να λάμψεις και να αισθανθείς ως πλάσμα υπέρτερο και υπέροχα μοναδικό.

 

  1. Μόνο σε άστατο καιρό επιζητώ συναντήσεις. Εκτεθειμένος στη λόγχη της βροχής αναδύεται από μέσα μου όλης της γης η καταισχύνη και η γνώση. Αν ο κόσμος ήταν μονάχα ένας πίνακας, θα μπορούσα με το μαχαίρι μου να τον διαπεράσω και να τραυματίσω δύστροπα πρόσωπα πίσω απ’ τον καμβά. Ό,τι αγαπάω, αφού χαθεί προσωρινά, επιστρέφει σε ανύποπτη στιγμή και μου προσφέρει χώμα.

 

 

  1. Εκτός από όσα βλέπουν ή είδαν τα μάτια σου καθαρά, μην πιστεύεις σε τίποτε. Μια πεταμένη πολυθρόνα σε κατάξερη αλάνα αξίζει πολλά, μέχρι να την οικειοποιηθεί ένας άγνωστος και την κάψει στη ξυλόσομπα του σπιτιού του, αδιαφορώντας για την παλαιά της αίγλη σε μεγαλοπρεπή σαλόνια με επίσημους επισκέπτες.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top