Fractal

Αφήγημα: “Για την κόρη μου…”

Από το “Στερητικό Ε” //

 

 

f9a

 

“Η Σταύρωση είν’ ο μόνος δρόμος για την Ανάσταση. Δεν υπάρχει άλλος”…

 

Δεν αξίζω Ανάσταση, μα Σ’ ευχαριστώ γιατί με τιμάς με τα δώρα Σου.

Της αγάπης, της ζωής, της υγείας, της φιλίας, της μητρότητας.

Με δοκιμάζεις. Σ’ ευχαριστώ που με διάλεξες. Μα δεν θα μείνω με τα χέρια σταυρωμένα. Θα νικήσω το κακό που μπήκε στη ζωή μου και την τάραξε.

Όχι! Δεν θα τ’ αφήσω να με διαλύσει. Θα το πολεμήσω.

Κανείς δε θα πειράξει όσους αγαπώ. Νιώθω πως μέσα μου έχω πια μόνο νερό κι όχι σπλάχνα.

Σκέψεις κακές εκκενώνουν σ’ αυτό ρεύμα και τότε τρέμω ανεξήγητα.

Τα μέλη μου συσπώνται δίχως εντολή. Χωρίς λύση καμία η χαρά μου. Τρίζω σαν παλιό ξύλο.

Σηκώνω τα μάτια στον ουρανό κι η απελπισία μου διαβάζει το τίποτα που κλείνει μέσα του.

Ψάχνω το μπράτσο Σου να πιαστώ μα δεν το φτάνω.

Προσδοκώ. Συνεχίζω. Τους αγγέλους Σου παρακαλώ, λέγοντας το φύλλο δέντρο και το δέντρο δάσος.

Το “μέσα” στηρίζεται σε κάτι ελάχιστα για μια στιγμή. Στέρεη ανάμνηση που πέφτει πάνω μου.

….είμαι μόνο επιφάνεια, χωρίς κοιλότητες. Πάθη έχω πια. Πάθη κερνώ.

Η κάθε ομορφιά που ανασύρει η μνήμη απλώνεται σαν θεραπευτική αλοιφή στο δέρμα μου κι ανακουφίζει.

Καμιά μυρωδιά δεν αναδίδει το σώμα μου. Άπιαστο τίποτα. Η καρδιά παγιδευμένη ζητά χάδι για όλα τα πονεμένα της μέλη. Αυτή, που μαλακή και καλότροπη χαιρόταν, σκοτείνιασε τώρα ως την τελευταία της γωνιά. Πάλλεται και εκσφενδονίζει δάκρυα σ’ όλο το δίκτυό της.

Φτερό δεν τολμώ ν’ ανοίξω.

Δεν ξεμυτίζω απ’ τη λύπη.

Κι ας υποδύομαι επιτυχώς τη χαρά.

Κοιτώ χαμηλά, όχι από ντροπή, μα από σιωπή.

Το κορμί δεν κρατά καμιά υπόσχεση πλέον. Τα χείλια σε στάση μοναξιάς.

Έρχεται κάθε καινούρια μέρα με πεποίθηση καλύτερη. Συγκρίνω τα του κόσμου με τα του ουρανού χωρίς να βλέπω τον κίνδυνο. Μόνη θωπεύω τ’ όστρακό μου να κλείσει ερμητικά και να σε κρατήσει μέσα του ανέπαφη και σώα. Κι εκεί, με τα υγρά μου χάδια, να σε μεταμορφώσω σε μαργαριτάρι, σπάνια καθώς είσαι.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top