Οκτώ ποιήματα

 Της Ζωής Δικταίου // *

1.      Με ρωτάς τι έχω

Με ρωτάς τι έχω
και σου λέω τίποτα
με ρωτάς τι φταίει
σ’ απαντώ τα ανείπωτα.
Μου ζητάς να μείνω
και ας μη συμβαίνει
να είμαι στην καρδιά σου
η φλέβα που σωπαίνει.
Μου μιλάς γι αγάπη
μα ό,τι έχω θελήσει
σίγουρα δεν ξέρεις
φως, το έχει ντύσει.
Στου καιρού τη σκόνη
σε ήρεμη βροχή
να χαθώ φοβάμαι
είμαι μοναχή.
Μου ζητάς στη σκέψη
να σε συναντήσω
και στης λήθης τ’ άστρα
τον καημό ν’ αφήσω.
Με ρωτάς αν ξέρω
πως στα δυο σου χέρια
έχεις της αγάπης
άλλα περιστέρια.
Με ρωτάς γιατί
σ’ αποφεύγω τόσο
σε ποια μύχια θλίψη
πάλι θα ματώσω.
Με ρωτάς γιατί
λιώνω σαν κερί
στο μπαλκόνι απόψε
η ψυχή ιστορεί
μιας Ανατολής
κρόσσια στο μαντήλι
δίχως να ρωτάς
πως γερνούν οι φίλοι.
Με ρωτάς γιατί
δεν μετρώ απουσίες
στο βαθύ του χρόνου
γράφω παρουσίες,
τιμωρός αιώνας
πόσο με παιδεύεις
στ’ ανοιχτά βουλιάζουν
όσα μου γυρεύεις.
Ο κήπος είναι εκεί
στη Γεσθημανή
κι όταν με προδώσεις
ξέρεις θα φανεί.

2.  Τώρα ένας ξένος άγγελος

Μαμά μου θέλω να σου πω
Πως σ’ αγαπάω
Το νιώθω χάνεται η ζωή
Μα δε χρωστάω
Σαν θα φύγω
Μην κλαις
Μια παραίσθηση πες
Ό,τι ζούμε
Ίσως, κάπου μπορεί
Να σε βρω να με βρεις
Λίγα λόγια και πάλι
Αγάπης να πούμε
Μαμά μου, θέλω να μου πεις
Τότε που ήμουνα παιδί
Αν είχα μάτια
Λυπημένα όπως τώρα
Θέλω τα χέρια μου να δεις
Σβηστό κρατάω ένα κερί
Μαμά φοβάμαι τη στερνή μας
Τούτη ώρα
Μη ρωτάς να σου πω
Με τρομάζουν
Μαμά μου οι σκέψεις
Μα φοβάμαι πως
Μου τελειώνουν σε λίγο
Στο χαρτί που κρατώ
Και οι όμορφες λέξεις
Πως μπορώ να σου πω
Πως ακόμη για εκείνον μιλώ
Πως στο όνειρο εκείνο
Για πάντα θα ζω
Αγαπώ, ό,τι εσύ
Δεν μπορούσες ν’ αντέξεις
Αγαπώ, ό,τι εσύ
Δε μπορείς να πιστέψεις
Απέναντι στο θάνατο
Ένα λουλούδι αθάνατο
Η σκέψη του έχει μείνει
Στου Έρωτα τη δίνη
Τώρα ένας ξένος άγγελος
Με τα φτερά σπασμένα
Είμαι σε άλλη αγκαλιά
Κι εσύ χωρίς εμένα.

3.  Τσιγάρο ανάβω

Τσιγάρο ανάβω
το παίζω μοιραία
μα εντός,
ψυχή μου, λαθραία
ζητάς να προλάβω
να σώσω το σώμα
φοβάσαι ακόμα
μη μείνεις ψυχή μου
εκτός.
Ζωή μου, σε πάω
σε βράδια ωραία
στο φως,
δειλά, φευγαλέα
τον Έρωτα αγγίζεις
στου Άδη το σύνορο
το σώμα ανήμπορο
και συ να ρωτάς
γιατί, πότε,
και πώς.
Αδειάζει η πόλη
τα φύλλα στο χώμα,
μα εδώ
κι αν η νιότη τελειώνει
και τ’ όνειρο χάνεται
στη σκέψη σου μόνο
ξανά τραγουδώ.
Καράβια αταξίδευτα
φλούδες σκουριά
στο βυθό,
άδειες στιγμές,
που ματώνουν τα δάχτυλα
κουρέλια κι απόψε
χρυσά θα ντυθώ.

Με ψεύτικους όρκους
ωροδείκτες γυρνάς,
μα το ξέρεις,
παντού,
μια σκιά θ’ αγκαλιάζεις
κι όλα τ’ άστρα θα τάζεις
στα ταξίδια της μνήμης
και στους χάρτες του νου

δαχτυλίδια κι αλήθειες
στα φτερά του καπνού.

4. Αύριο, είναι Κυριακή

Κουρέλια ντύνω την ψυχή μου
και μ’ ένα κόκκινο στυλό
της ζωγραφίζω μια καρδούλα
να ψιθυρίζει σ’ αγαπώ.

Γέρνω, μέσα στα δυο σου χέρια
να με κρατήσεις προσπαθείς,
λες, σε τρομάζουν τα κουρέλια
την φτώχεια τάχα αντιπαθείς.

Κλέβω το φως από τον ήλιο
γίνονται οι μέρες μου μικρές
έφυγε κι ο στερνός μου φίλος,
σαν πάντα, αγάπη μου είναι χτες.

Σεργιάνι βγάζω τα όνειρα μου
σε μια πλατεία ερημική
γεμίζει χρώματα η καρδιά μου
Αύριο… είναι Κυριακή.
Κι αν σ’ αγαπώ δεν το φωνάζω
είναι ωραία στη σιωπή
θάλασσα η Αγάπη και βουλιάζω
ποιος ναυαγός να σου το πει.
Κουρέλια ντύνω την ψυχή μου
πάει ταξιδάκι στους καιρούς
τον άνεμο φοράει μαντήλι
και στα μαλλιά της τους καημούς.

Πόσο φοβάσαι να μ’ αγγίξεις
θαρρείς και είμαι από γυαλί
μη μου γυρεύεις αποδείξεις
στην πόρτα σου λευκό χαλί.

Αύριο, με της βροχής τις στάλες
σ’ ένα φεγγάρι κοντινό
έλα και κράτα δυο ψιχάλες
να ζήσουμε το αληθινό.

Τις νύχτες που κοιτάζω τ’ άστρα
αίνιγμα μοιάζει το παρόν
χτίζω στη μοναξιά μου κάστρα
κι όλο γυρνώ στο παρελθόν.

Κάτω απ’ τ’ ασήκωτο σκοτάδι
έμεινε αξόδευτη η ζωή
ζητιάνα η μοίρα για ένα χάδι
για μια δική σου αναπνοή.

Κουρέλια ντύνω την ψυχή μου
μια προξενήτρα του χαμού
έγινε απόψε η καρδιά μου
την ώρα του αποχωρισμού.

Τ’ όνειρο καίω μα δεν με νοιάζει
αλλού τη στάχτη μου σκορπίζω
μια σκέψη πάντα όλα τ’ αλλάζει
στο σ’ αγαπώ σου, θα γυρίζω.

5. Αγαπώ έναν φίλο τρελό

Αγαπώ έναν φίλο τρελό
που τις νύχτες
τα άστρα μου τάζει
και τον χάρτη
της ψυχής μου αλλάζει
αγαπώ έναν φίλο τρελό
που σβήνει με γόμα,
της ζωής μου τα λάθη
και μου βγάζει
χωρίς να πονέσω
της καρδιάς το αγκάθι.

Αγαπώ έναν φίλο τρελό
που αντιγράφει
του καιρού τα κιτάπια
και πετά στα σκουπίδια
της ζωής μου τα σάπια
αγαπώ έναν φίλο τρελό
που μου λέει
πως… «παίζει στο πιάνο
τραγούδια για εσένα»
αγαπώ έναν φίλο τρελό
και μαζί του
αγαπάω κι εμένα.

Αγαπώ έναν φίλο τρελό
που στα μάτια του
η αγάπη ανθίζει
και τη ρόδα
του κόσμου γυρίζει
αγαπώ έναν φίλο τρελό
που τιμά
τη δική μου σιωπή
και κρατά μυστικά
τα κρυμμένα
που έχουμε πει.

Αγαπώ έναν φίλο τρελό
που γελά δυνατά
και ξορκίζει τη λύπη
που ποτέ δεν μ’ αφήνει
και ποτέ του, δε λείπει
αγαπώ έναν φίλο τρελό
που ανάβει τσιγάρο
και μοιάζει φουγάρο
και απλώνει
στο δικό μου μπαλκόνι
της ψυχής του
το τρύπιο σεντόνι.

Αγαπώ έναν φίλο τρελό
του ουρανού ερημίτη
που μπερδεύει
τα λόγια με τα άστρα
και μου ανάβει
κεριά στον φεγγίτη,
αγαπώ έναν φίλο τρελό
που γεμίζει κρασί
δυο ψηλά
κολονάτα ποτήρια
και μου στέλνει
χελιδόνια φιλιά
και ποτέ μα ποτέ
δεν μου έχει
χαλάσει χατίρια.

6.  Με μια καλημέρα

Με μια καλημέρα
Στης καρδιάς σου το πέρα
Τι μπορεί να σου φέρει
Της καρδιάς μου το αγέρι
Θα σου κλέψω δυο σκέψεις
Θες δεν θες να πιστέψεις
Πως για εσένα ανατέλλω
Στ’ όνειρο μου σε θέλω
Πες μου απόψε που πας
Στην καρδιά μου ακουμπάς
Όταν βρέχει σωπαίνω
Μα εκεί περιμένω
Κι αν θα ’ρθεί καταιγίδα
Εσύ, θα είσαι η ελπίδα
Γρατζουνιές στην ψυχή
Τις μετρώ μοναχή
Μια γλυκιά καλημέρα
Στην αγάπη στο φως
Είσαι ο ήλιος που λάμπει
Και θα γίνω ουρανός
Να γεμίσουν λουλούδια
Της ζωής σου οι κήποι
Με καινούρια τραγούδια
Να ξορκίζεις την λύπη
Μην ξεχνάς τα όνειρα σου
Το φως να διαλέξεις
Στων ματιών σου το ασήμι
Ζωγραφίζω τις λέξεις
Κόκκινο μαντήλι
Άπλωσε το δείλι
Στο φθινόπωρο αφήνεις
Φύλλα της γαλήνης
Να γερνούν στο χώμα
Μ’ αγαπάς ακόμα;

7. Στης… Ζωής το παραμύθι

Κολασμένη μου αλήθεια,
γίνε απόψε μια βροχή
στον καθρέφτη από συνήθεια
κι είμαι πάλι μοναχή.
Ξελογιάζεις τα όνειρα μου
σε αστέρια μακρινά
φέρνω ήλιους στην καρδιά μου
μα όλα μοιάζουν σκοτεινά.

Μεγαλείο η Αγάπη,
το άπιαστο, χειροπιαστό
μες το σύμπαν
στ’ άγριο χάος
άσε με, να βραδιαστώ.
Έχω κάνει την καρδιά μου
καφενείο, μη γελάς,
η Αγάπη μεγαλείο
δεν ξημέρωσε για εμάς.
Κολασμένη μου αλήθεια
μια περήφανη καρδιά
πάλιωσε, με τη συνήθεια
που έχουν όλα τα παιδιά
όνειρα χρυσά να χτίζουν
πάνω απ’ τους εφτά ουρανούς
κολασμένη μου αλήθεια,
άβυσσος
του ανθρώπου ο νους.

Φρύδια τοξωτά γεφύρια
ήρθα δεύτερη φορά.
Στου Αχέροντα το ρέμα
με σπασμένα τα φτερά
έγινε το αχ ρημάδια
και σημάδια στα νερά.
Η ψυχή ξάρτι στη λήθη
στης Ζωής το παραμύθι,
άκου δε ζητώ βοήθεια,
θέλω, μόνο την αλήθεια
κι ένα απέραντο φιλί
στην καινούρια ανατολή.

8. Στου Έρωτα το ρίσκο…

Δρόμοι τ’ ουρανού
στα έγκατα του νου
η σκέψη χρόνια καίει
η μορφή σου φταίει.
Όταν σου μιλώ
κι όταν σου γελώ
δάκρυ στη βροχή
μνήμη κι ενοχή.

Μάγια στον καθρέφτη
μαρτυρούν τον ψεύτη
στο τραγούδι η λήθη
λάθος παραμύθι.
Προσευχή του απείρου
νύχτα του ψιθύρου
άδειο το ποτήρι
στάχτη το χατίρι.

Στου Έρωτα το ρίσκο
πάντα εσένα βρίσκω
με της γης τ’ αλάτι
σου ’χτισα παλάτι.
Άγραφη πορεία
στη δική σου ευθεία
ρότα πάντα η θλίψη
πόσο μου ‘χεις λείψει.

Τη ζωή μου ορίζεις
μα δεν την κερδίζεις
μη ρωτάς το κύμα
όταν σκάει το κρίμα
της ακτής ο ήχος
της σιωπής ο στίχος
το φιλί δικάζεις
σαν αναστενάζεις.

Κρύβομαι στις λέξεις
ξέρω δεν θα τρέξεις
με φτερά σπασμένα
πως να ’ρθω σ’ εσένα,
μια σκιά στο χώμα
αγαπώ ακόμα
σαν κερί που σβήνει
και τη φλόγα αφήνει
θα χαθώ στη νύχτα
πες μου, καληνύχτα.

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα, αθώα ο χρόνος πέρασε…

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.