Fractal

Πέντε ποιήματα

Του Χρήστου Κάρτα // *

 

 

f7

 

ΑΛΑΡΓΙΝΗ

 

Η σωτηρία μου εξανεμίζεται κάτω από αιχμηρές αλήθειες

μα εγώ κρατώ το αγαπημένο σου λουλούδι

και από μέσα μου αναβλύζει ένα φως εκστατικό.

 

Έζησα για τις ώρες

που η φωνή σου πάγωσε την άμμο στην κλεψύδρα μου.

Βλέπω το γελαστό σου πρόσωπο σε μια φωτογραφία

έτσι μαθαίνω περισσότερα για το δικό μου γέλιο.

 

Το γέλιο μου ψυχορραγεί

εσύ μου λες να το αγαπώ

και σε πιστεύω

αλαργινή μου αγαπημένη.

 

 

ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

 

Είμαι κρεμασμένος απ’ τον μεγάλο πολυέλεο του σαλονιού

κάποιος ακούει το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ

η μουσική περνάει από μέσα μου

λιώνει τρυφερά τα κύτταρα κι ύστερα γκρεμίζεται απ’ το φωταγωγό.

 

Μια καλησπέρα ακούγεται από ένα στόμα αδιάφορο

τα μάτια μου μισάνοιχτα καταπίνουν το ημίφως

χαμογελάνε λίγο

έπειτα παίρνουν την ανέκφραστη μορφή του τέλους.

 

Είμαι κρεμασμένος απ’ τον μεγάλο πολυέλεο του σαλονιού

και η αγάπη είναι ένα αστέρι που πέφτει

σε μια αλησμόνητη πατρίδα και την καίει.

 

 

27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014

 

Είναι Πέμπτη βράδυ

και κάθομαι μόνος στην ταράτσα της σχολής μου

μια σιγανή βροχή του Νοεμβρίου μου θρυμματίζει την αξιοπρέπεια

η Εθνικής Αμύνης φαίνεται σαν ξεκοιλιασμένη αρτηρία

η σειρήνα ενός ασθενοφόρου με ανατριχιάζει

δίπλα υψώνεται το Τμήμα Βιολογίας

σαν φρούριο απόρθητο που θέλει να ξυπνήσει τον Μεσαίωνα

η πόλη ένα καμένο δάσος

γεμάτο τράπεζες, νοσοκομεία, κέντρα αποτοξίνωσης,

μπουρδέλα, φυλακές

η πόλη ένα καμένο δάσος

που τρέφεται με ανθρώπους που φοβούνται τους ανθρώπους

η πόλη ένα καμένο δάσος

που μέσα του με κυνηγάνε λύκοι

η πόλη ένα καμένο δάσος

κι εγώ σαν σήμερα γεννήθηκα

και πρέπει να δικαιώσω τις ευχές των φίλων.

Έλα γαλήνη των φθινοπωρινών δειλινών

και τάισε τη δίψα μας για ελευθερία

έλα λατρεμένη μελαχρινή συμφοιτήτρια

και κάνε τον έρωτα ασπίδα να μένει πάντα φλογερή η νιότη μου

έλα και κάνε τη βροχή να με ακολουθεί όπου πηγαίνω

να μου διαλύει τις αρθρώσεις καθώς ενώνω το τραγούδι με τον πόνο

για να θυμάμαι πως είμαι ζωντανός

βοήθησέ με να φωνάξω

να πω σε όποιον βλέπω

για μέρη που η αγάπη είναι μια όαση χωρίς επιστροφή.

 

 

ΕΦΗΒΙΚΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ

 

Εκεί που κατακρημνίζομαι

για ν’ αποδείξω πως υπάρχω

παρακαλώ σπαρακτικά για λίγο φως

 

τα δάχτυλα χορεύουνε

στις όχθες μιας αρχαίας μαχαιριάς

προσμένοντας λίγη ακόμα οδύνη

 

μπήκε ο χειμώνας παγερός

ίδιος προάγγελος θανάτου

μαύρο το χιόνι μου χαϊδεύει τα μαλλιά

εκεί που χάνομαι βουβός μες στο ποτό μου

 

ό,τι έπιασα μου γλίστρησε απ’ τα χέρια

κι έγινε ύπνος βαθύς

σε απύθμενα πηγάδια

 

Ποιά σκέψη θα τους έρθει πρώτη στο μυαλό

όταν με βρουν κοκαλωμένο

στο ανεμοδαρμένο μου κρεβάτι;

 

 

ΚΟΧΥΛΙ

 

Πεθαίνω σ’ έναν τόπο μακρινό

και χαιρετώ το φως μ’ ευγνωμοσύνη

ήμουν ένα κοχύλι σε τούτη την απόκοσμη ακτή

που πάνω του γαντζώθηκε των φόβων η αρμύρα.

 

Τώρα που τραγουδώ το ύστατο αντίο

δίπλα μου θέλω φάτσες γελαστές

για να ξεχνώ πως το σκοτάδι πότισε

τον κήπο της ψυχής μου

 

οι παπαρούνες στα λιβάδια θα μαραίνονται

κι εγώ τα μάτια μου θα κλείσω τρυφερά

θα μείνω ξένο σώμα μέσα σ’ ερείπια παλιά

και σε τετράδια ξεχασμένα.

 

Πεθαίνω σ’ έναν τόπο μακρινό

κι ένα θαμπό αστέρι θα κρυφτεί μες στο παλτό μου

θαμπό σαν την αλήθεια μου

τι να μου κάνει ο θάνατος αφού ποτέ δεν έζησα σ’ αυτό το αχρείο σώμα;

 

 

 

* Ο Χρήστος Κάρτας είναι γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1993. Προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Δασολογίας & Φυσικού Περιβάλλοντος Α.Π.Θ.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top