Fractal

Τρία ποιήματα

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά // *

 

 

Δράκοι και στοιχειά…

 

Όπως λεν τα παραμύθια, μια φορά κι έναν καιρό

έναν γέροντα σοφό τον επήρε το νερό

του ξερού του ποταμιού, που όταν ήρθε η καταιγίδα

μήτε ξέρω, μήτε είδα

τι εγίνηκε ο σοφός,

που τον άκουγε ο λαός ,σαν καθόταν στη σειρά ,

γυναίκες άντρες και παιδιά.

Προκαλούνε λένε άλλοι της γλυκιάς φύσης τα κάλλη!

Μα συνάμα ελκυστικός γίνεται κι ο ουρανός,

μαύρος -μαύρος στη βροχή, στην ολόφωτη αστραπή,

με τους κεραυνούς να οργώνουν την κατάξερή μας γη.

Κι ήρθαν πέρασαν τα χρόνια, ήρθαν, έφυγαν σοφοί

που μας μίλησαν κι αυτοί,

για ανθρώπους καταιγίδες, που σαρώσαν μονομιάς,

όσα ξάφνου βουληθήκαν, στη σκιά της μοναξιάς!

Είπαν ,έλκονται οι ανθρώποι από δράκους φοβερούς

και από τα παραμύθια ας τους κάνω αληθινούς.

Σ ένα θέατρο πολέμου θα μαζέψω τους πολλούς,

για να μάθουν να φοβούνται οι μικροί τους δυνατούς.

Θα σκορπίσω και στοιχειά τα πιο πονηρά μυαλά

σαστισμένοι να κοιτούν, όσοι θέλουν να κρυφτούν,

γιατί το μυαλό του ανθρώπου

παραφρόνησε επί τόπου

Και φαντάστηκε με μιας, πως θ’ αλλάξει ο ντουνιάς!

 

 

Το δέντρο, η ζωή μου!

 

Να ‘χα  τ’ αετού το πέταμα ,και της χαράς τη νιότη,

και να πετάξω στ’ αψηλά, να δω τ’ απάτητα βουνά.

Κι ως θ’ ανεβαίνω τ’ ουρανού, χρωματικές συνθέσεις

των φυλλωμάτων των δεντρών, να δω τις αντιθέσεις,

και να χαρώ την ομορφιά, πριν τ’ όνειρο τελέψει,

γιατί την άδεντρη τη γη, ποιος θα τη διαφεντέψει;

Στα χρόνια εκείνα τα παλιά, που δεν γνωρίζανε πολλά

οι κάτοικοι της γης,

στα δάση φτιάχναν ιερά, για να φυλάνε με αυτά,

τους πνεύμονες ζωής!

Σαν ήρθε η ανάπτυξη, θέλοντας να προβάλλει

τα φοβερά της κάλλη, ξεχέρσωσε γύρω τη γη,

έκτισε σπίτια στη στιγμή, κι άναψε στο κεφάλι μας

φωτιά πολύ μεγάλη!

Δέντρο κρατάει τη φυλλωσιά, κι απλώνει γύρω του σκιά

διαβάτη αποσταμένε,

το δέντρο δίνει τη ζωή, σου δίνει την ελπίδα,

κι όταν το κόβεις

χάνεται χλωρίδα και πανίδα!

Μες στα πυκνά του τα κλαδιά, φωλεύουν όλα τα πουλιά,

και κάτω στα ριζώματα, μες σε ανθούς και χρώματα,

κρατάει το βρόχινο νερό, που δεν κυλά ορμητικό,

για να σαρώσει μονομιάς, τις πέτρες και τα χώματα.

Δε δραπετεύω στ’ όνειρο, θαρρώ πως το φοβάμαι!

Τα δάση μου, τα έκοψα, τα έκαψα, τα έθαψα.

μπετόν παντού και σίδερα , αποδάσωση, λυπάμαι!

Ποιο επιμύθιο να πω σε εκείνους που ρωτάνε

γιατί οι ειδήσεις συνεχώς για μόλυνση μιλάνε;

Το δέντρο και ο άνθρωπος πορεύονται αντάμα

Προστάτεψε το και θα δεις πως θα γενεί το θάμα!

 

 

Αλέξανδρος Γ’ ο Μακεδών

 

Ήτανε κάποτε στη γη μας,

πίσω σε δύσκολους καιρούς

ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας

που κατατρόπωνε λαούς…

Ο ήλιος, ο φιλόσοφος,

άνθρωπος κι υπεράνθρωπος!

Ο μέγας ελευθερωτής

της κάθε υπόδουλης ζωής.

 

Κι έχουμε σήμερα να λέμε

μύθους κι αλήθειες

και να κλαίμε, να γελάμε

κι ό,τι άλλο αγαπάμε.

Θράκη, Ελλήσποντος, και Τροία

Γρανικός, Γόρδιο, Ισσός,

Συρία, Φοινίκη, Παλαιστίνη, Αίγυπτος

Βαβυλώνα…

«παις Διός» επέρασε

και νέες πόλεις έχτισε!

 

Ο Μέγιστος πάντων των θνητών

με όπλο τον πολιτισμό

και την ελπίδα,

στο ιερό του Άμμωνος

προσκύνησε,

στην όαση της Σίβα.

 

Και έφυγε απ’ τη ζωή

χωρίς να επιβεβαιωθεί

πού η ταφή εγίνη

για να ερίζουν εφεξής

οι άνθρωποι της γης αυτής

ποιο χώμα τον εσκέπασε

το σώμα του

πού κείτεται.

Γιατί και μετά θάνατον

προσφέρει στην καρδιά μας,

το έργο του το ηρωικό

πλουτίζει τα όνειρά μας

Και μας ωθεί πέρα μακριά

πνεύμα συνεργασίας

στους φάρους του πολιτισμού

στις ράχες της Ασίας!

 

Εσάς , εμάς, η ανάμνηση

γλυκά μας συντροφεύει

και μες στα πλάτη όλης της γης

Αλέξανδρο, γυρεύει.

 

 

* H Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top