Fractal

Τρία ποιήματα

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

f20

 

Νότες που γίναν φύλλα ανέγγιχτων κλαδιών

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όταν λέω σ’ αγαπώ

σ’ αγαπώ

ούτε ίχνος παραπάνω βιασύνης

τα φύλλα όλα πάνω στη θέση τους

ανέγγιχτα θροϊζουν

μυστικά τραγούδια

γραμμένα στου κορμιού μας το πεντάγραμμο.

 

Όταν λέω σ’ αγαπώ

να βγαίνεις απ’ την κρυψώνα του λαγού

ακολουθώντας τα πατήματα

να φτάσεις να δεις την ματιά μου

για να καταλάβεις

πως τόσες και τόσες τρύπες

κρύβουν τόσες και τόσες αγάπες

ατραγούδιστες

κρίμα δεν είναι

τόσες νότες σκόρπιες

να γίνονται ασάλευτα φύλλα

μένοντας πάνω στα κλαδιά

αιώνιες φιμωμένες μελωδίες.

 

 

 

Βρέχει, βροχή, βραχώ, βράχηκα

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Βρέχει

μια παράξενη βροχή

και σήμερα

ούτε αδιάβροχο

ούτε τίποτα στους ώμους

από επιλογή και μόνο

δεν μ’ ένοιαζε να βραχώ

-όπως και βράχηκα-

δεν μ’ ένοιαζε να κρυολογήσω

-όπως και κρυολόγησα-

δεν μ’ ένοιαζε γενικώς •εγώ•

 

Βρέχει, βροχή, βραχώ, βράχηκα.

 

Σας ζάλισα

με ανιαρές επαναλήψεις λέξεων.

 

Συμπαθάτε με.

 

Προτιμώ να βαπτίζω τον χείμαρρο βροχή

παρά να λέω πως με πνίγουν σιγανά ποταμάκια

λίγο νερό παραπάνω

δεν αξίζει συζητήσεως.

 

Ο κόσμος μου είναι αλλού.

Εκεί, με λούζουν ξένοι ήλιοι.

Εκεί η ζεστασιά μου.

Εκεί είναι το παραμύθι μου.

 

Πάντα θα’ ναι αλλού.

 

Πάντα η βροχή μου

θα εξατμίζεται

στον δικό μου κόσμο.

 

Δεν είναι αστείο;

Να περπατάς βρεμένος

και μέσα σου να κουβαλάς τον ήλιο…;

 

 

 

Ημέρες των θρυμματισμένων καθρεπτών

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θα το δεις

στο πρόσωπό σου το βράδυ

το πώς πέρασες την ημέρα

θα στο μαρτυρήσει ο καθρέπτης

-ορθά κοφτά-

όταν θα πας να ξεβαφτείς

το λες και ξεδιάντροπα

τι τον νοιάζει

σάμπως κυλά αίμα μέσα του;

ενώ το πρόσωπό σου

που κουβαλά

τόσους καθρέπτες θρυμματισμένους

εντός του

δεν διαμαρτύρεται

έχει μάθει να ανέχεται

ημέρες δίσεκτες

βαμμένες

προσεκτικά.

 

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top