Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα: “Ο έχων δύο χιτώνες” |”Φιλική που φαίνεσαι απελπισία…” | “Είθισται”
01/02/2017, 11:43 πμ

Τρία ποιήματα: “Ο έχων δύο χιτώνες” |”Φιλική που φαίνεσαι απελπισία…” | “Είθισται”

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

f14a

 

 

 

Ο έχων δύο χιτώνες

~~~~~~~~~~~~~~~~

Κρυφός εσπερινός

ανήμερα της μεγάλης απόδρασης.

Σπιρτόκουτο στην τσέπη μου σε κουβαλώ

λιβάνι και καρβουνάκι μαζί

να σε μυρίζω ν’ αγαλλιάζω

να σε αγγίζω και να καίγομαι.

Η μορφή σου εικόνισμα μισοτελειωμένο

κρέμεται στον τοίχο, βουβή.

Θέλει ψυχή να ολοκληρώσεις έναν έρωτα,

Τ’ ακούς;

Παρασκευή σήμερα..

Θα ξημερώσει θυμιατίζοντας ευελπιστώντας

σ’ ένα θαύμα.

Ο έχων δύο χιτώνες

συνήθως μένει γυμνός.

 

 

Φιλική που φαίνεσαι απελπισία…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τυχαία βρέθηκα ξανά

Να διαβαίνω αυτό το γιοφύρι.

Δεν μου ‘ναι εύκολο καθόλου

Κι ας φαίνομαι ατρόμητη καθώς λες

Μη με σταματήσεις ξανά.

Αυτήν την διαδρομή την επιζητώ.

Τρέχοντας θα το διανύσω

Όπως όταν ήμουν παιδί

Κάθιδρη και λαχανιασμένη

Θα προσπαθήσω να περάσω απέναντι

Σαν κυνηγημένη

Μήτε το κεφάλι δεν γυρίζω

Μόνο τα νερά με σκιάζουν

Που μουγκρίζουν κάτω απ’ τα πόδια μου

Αφρισμένα και άγρια βουΐζουν

Δυσκολεύοντας την διαδρομή μου.

Στο τέλος του γεφυριού αυτός καραδοκεί.

Τα μάτια του γυαλίζουν

Μα δεν φοβάμαι.

“Απελπισία” θαρρώ το λένε.

Φιλική που φαίνεσαι απελπισία…

Αν σου ρίξω ένα κόκαλο

Θα μ’ αφήσεις να τελειώσω επιτέλους;

 

 

 

Είθισται

~~~~~~

Είθισται να βρέχει

όταν πια έχουν ξεθωριάσει

αγάπες, εμμονές, καθήκοντα

όταν γκριζάρουν τα πάντα

ματωμένος σκύλος η ανοχή μου

κουλουριασμένος στέκεται στα γυμνά μου πόδια.

Τώρα εγώ γλύφω τις πληγές του

αρκετά με υπερασπίστηκε ανέλπιστα πιστός

τόσα και τόσα χρόνια

χρέος μου

και χρέος του

είθισται να ανταμείβονται οι ήρωες

έστω και γελοία

με ένα φτερό στο καπέλο, ας πούμε

ή μ’ ένα σκουριασμένο μετάλλιο

απ’ το Μοναστηράκι.

Είθισται να μου λείπεις

όταν η παρουσία σου μου ‘ναι τόσο απαραίτητη.

Ευτυχώς, υπάρχει ένα σωσίβιο στην βάρκα μου.

Μονίμως φουσκωμένο περιμένει την χρήση του.

Σαν ανοίγω την ζακέτα, σ’ έχω χαράξει κάτω απ’ την μπλούζα,

δική μου τεχνική, πυρογραφία στο δέρμα μου,

ασβεστωμένος πόνος.

Ξύνοντας θα διαπιστώσεις την ύπαρξή του.

 

Οι καμπύλες των γραμμάτων σου

έξωθεν της οικίας μου περιπλανούνται.

Οι δικές μου

από γωνία σε γωνία εντός των δωματίων

στερούνται μέτρου.

 

‘Ο,τι μας έμαθαν στο σχολείο

πράξη ζωής έγιναν.

«’Οταν θέλω ν’ αρνηθώ

λέξεις χρησιμοποιώ»

»’Οχι

»Ούτε~ποτέ

»Επ’ ουδενί

»Κανένας~τίποτε

»Μείτε~ουδέν

 

Είθισται να κρύβομαι πίσω από τις λέξεις.

Είθισται ένα λάμδα

να γίνεται το δεκανίκι μου._

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top