Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “200 χιλιοστά του δευτερολέπτου”
14/06/2017, 12:44 μμ

Διήγημα Fractal: “200 χιλιοστά του δευτερολέπτου”

Του Αντώνη Γαβαλά // *

 

 

 

200 χιλιοστά του δευτερολέπτου, τόσος χρόνος χρειάζεται για να συνειδητοποιήσουμε μια απόφαση που έχει ήδη παρθεί στον εγκέφαλό μας. Τόσος και ο χρόνος που χωρίζει την έλλογη σκέψη από την ενστικτώδη αντίδραση. Πόσες φορές δε θα θέλαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, όχι πολύ, 200 χιλιοστά του δευτερολέπτου, όσο χρειάζεται για να αναιρέσουμε αποφάσεις που οδήγησαν σε συμπεριφορές που μετανιώσαμε;

Οι πιο επιφανειακές συμπεριφορές πηγάζουν από τις πιο βαθιές μας αναμνήσεις. Συγκρούσεις, ελλείψεις ψυχικές, φυλακισμένες παρορμήσεις κοχλάζουν κι εξατμίζονται σε πραγματικό χρόνο, φτιάχνοντας παραπέτασμα που μπαίνει ανάμεσά μας και δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε ανθρωπινά και ειλικρινά.

Πληγωνόμαστε!

 

Εμείς

Αν είχα αυτή τη δύναμη, η σχέση μας θα ήταν διαφορετική, θα κρύβαμε πολλές φωνές, θα σώζαμε πολλά δάκρυα απ’ το να πέσουν ηρωικά στις επικές μας μάχες. Τόσα λόγια, άσκοπα από μόνα τους κι εμείς να κάνουμε την ύπαρξή τους ακόμα πιο ανούσια. Δίχως ενοχή, να χύνονται χιλιάδες και να παγώνουν το χρόνο, να μην μπορεί να πάει πίσω, ούτε χιλιοστό. Και τι καταλάβαμε; Την αγάπη τη θρέφει και η σιωπή, με το δικό της τρόπο.

  • Θα ήσουν πιο κοντά;
  • Θα με έπαιρνες περισσότερες αγκαλιές;

Δε θα το μάθουμε ποτέ γιατί μου έλειπε η δύναμη.

 

Εσύ

Μη με μισείς που είμαι άνθρωπος, μην ξεχνάς αυτό που σου είχα πει, εκείνο το σημαντικό, αυτό που μένει ακόμα. Αν δεν ξέρεις γιατί μιλάω, τότε μάλλον έχεις χαθεί για πάντα, τότε δε φθάνουν ούτε χιλιάδες χιλιοστά του δευτερολέπτου για να γυρίσεις κι εσύ, μαζί με το χρόνο που λείπει, το χρόνο που δεν κατάφερα να δαμάσω.

Τα λόγια σου έγιναν σκυλιά, έδειχναν τα κοφτερά τους δόντια, τα ένιωθα να μπήγονται και να γεμίζουν με το δικό μου αίμα. Απεκδύθηκες τη ζωή σου, τη ζωή μου, τη ζωή μας και τώρα είμαστε κι οι δυο γυμνόστηθοι στους ανέμους. Εσύ παρασύρθηκες προς τα κει, δεν κράτησες το λόγο σου.

Κρυώνω!

 

Και τώρα εγώ…..

Να κοιτάω ένα ρολόι. Δεν είχα προσέξει ποτέ πόσο μοιάζουμε. Πηγαίνουμε μόνο μπροστά, μέχρι να σταματήσουμε. Πίσω γυρίζουμε μόνο ως σκέψη, ποτέ ως παρουσίες. Τι νόημα έχει όμως η σκέψη, τι νόημα έχει να σκεφτόμαστε γενικά, αφού δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε κάτι;

Κλεισμένος στο πίσω δωμάτιο, δε βλέπω πια θάλασσα! Την ακούω μόνο που βράζει. Πόσος ατμός να κρύβει το πέρασμά σου! Αν δεν τον διαλύσω θα διαλυθώ κι εγώ. Στέρεψα όμως, στέγνωσε η ψυχή μου, δεν έχει άλλο να στάξει. Τίποτα δε θα φυτρώσει, όση εμπιστοσύνη και να σπείρω. Οι άνυδρες καρδιές δεν έχουν την ίδια νοστιμάδα, κανείς δε δοκιμάζει. Και δυστυχώς, δεν έμεινε υγρό να με παρασύρει, στέκω εδώ, στάσιμος, δεν μπόρεσα να πάω κι εγώ προς τα κει.

Διψάω!

 

Πάλι εμείς

Ό,τι έχει υπάρξει μαζί δε ζει ποτέ πια χώρια. Ο χώρος πάλλεται στον ίδιο ρυθμό κι ο χρόνος ξαφνιάζεται τόσο πολύ που κοιτά ασκαρδαμυκτί. Εσένα! Τώρα, λογικά, θα πρέπει ν’ ακούς τα πλήκτρα που χτυπάω. Τις νιώθεις τις λέξεις; Σε πονάνε; Εύχομαι να σου σκίζουν τη σάρκα, να δεις ότι δε θα τρέξει τίποτα δικό σου. Το θέλω πίσω, το διεκδικώ. Δεν άργησα, δεν υπάρχει ο χρόνος, το καταλαβαίνεις! Είναι τόσο μικρός που δεν προλαβαίνουμε να τον νιώσουμε. Πώς γίνεται να υπάρχει κάτι που δε νιώθουμε; Πρέπει να είναι ένα μεγάλο ψέμα. Εμείς όμως δεν ήμασταν, έτσι δεν είναι;

Κουβαλάς αυτό που σου άφησα και πάντα θα σε βαραίνει. Θα το λες χαρά, ανάμνηση ευτυχισμένη. Κάθε φορά όμως που θα το κοιτάς, θα βλέπεις εμένα. Γύρνα αν σου βαστάει! Γύρνα και αυτή τη φορά θα δώσουμε αρκετό χρόνο στο θυμό για να σταθεί μπροστά μας. Έπρεπε να τον αφήσουμε να μας μιλήσει, να μάθουμε πράγματα γι’ αυτόν. Δε θα τον φοβόμασταν τότε, δε θα τρέχαμε μακριά του και θα ήμασταν ακόμα μαζί.

Η αλήθεια είναι πως έφταιξα. Αν ήξερα πως όλος ο χρόνος που χρειάζεται η ευτυχία είναι 200 χιλιοστά του δευτερολέπτου, θα περίμενα να περάσουν, θα έκανα υπομονή. Πόσος χρόνος χρειάζεται για να περάσουν 200 χιλιοστά; Δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλος! Θα άλλαζα πολλά, θα ξαναζούσα άλλα τόσα.

Αν υπάρχει παρόν, σίγουρα το περνάμε μόνοι. Και το μέλλον δε θα ‘ρθει ποτέ επειδή δεν μπορέσαμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν. Περιμένουμε την παραμυθία, την ώρα που χάνουμε αληθινή ζωή – η ίδια αντιστοιχία.

Πώς τα μπερδέψαμε έτσι; Δεν τα ξεχωρίσαμε σωστά, δεν τα χωρίσαμε στα ίσα. Αν μόνο είχαμε τη δύναμη να πάμε λίγο πίσω! Όχι πολύ…..200 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Τόσο κρατάει η ζωή, άσε τι λένε τα χρόνια. Θα έρθεις να τα ζήσουμε; Δε θα πάρει πολύ. Και πού ξέρεις! Μπορεί τελικά να μην είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο μας ορίζουν οι αναμνήσεις. Κάνε ένα βήμα, ίσως να μην έχεις πάει τόσο μακριά.

Η απόσταση που μας χωρίζει δεν πρέπει να ξεπερνάει το 200 χιλιοστά!

 

 

 

* Ο Αντώνης Γαβαλάς επικέντρωσε τις διοικητικές σπουδές του στην ανθρώπινη συμπεριφορά, για έναν κόσμο καλύτερο. Γράφει για να βρει στις γωνιές του θυμικού συντρόφους αδελφικούς. Έμπνευσή του οι ιδέες κι οι αξίες, εντελέχεια της γραφής του το συναίσθημα. Αναζητά την απόλυτη αλήθεια, αυτό για το οποίο αξίζει κανείς να ζει. (https://www.facebook.com/antonisgavalas.writer)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top