Fractal
Home / Νέα μουσική / Το «1888» της Kid Moxie
04/02/2015, 5:21 μμ

Το «1888» της Kid Moxie

της Μαρίας Μαρκουλή // *

 

Kid_Moxie_1888_Cover

 

Μου βάζω δύσκολα. Και να γιατί-γιατί θέλω να μιλήσω για ένα άλμπουμ που δεν το έχει κάνει κάποιος που ούτε τον ξέρω ούτε με ξέρει-αλλά η πολύ αγαπημένη μου φίλη Έλενα Χαρμπίλα-αλλιώς Kid Moxie. Και γιατί να είναι δύσκολο αυτό; Δεν είναι. Καθόλου.Πάμε πάλι: Μου βάζω εύκολα. Πολύ εύκολα. Και πάρα πολύ ωραία πράγματα-εξηγώ αμέσως. Είναι το ‘1888’ και έχω ενθουσιαστεί.

 

Φέρνει μια αίσθηση από Τwin Peaks και σινεμάτικ συναίσθημα, σκιές μέσα στη νύχτα και φώτα νέον, ιστορίες κρυμμένες μέσα σε άλλες ιστορίες, τραγούδια, μπορώ να σου πω, που μπορεί να έχεις ονειρευτεί. Τέτοια ατμόσφαιρα. Οι συνθέσεις του αποκαλύπτονται διαφορετικά σαν ταινίες που εντοπίζεις καινούργια πράγματα κάθε φορά που τις βλέπεις και δεν εννοώ μόνο τη Χαμένη Λεωφόρο. Το ‘1888’ είναι εσωτερικών εντάσεων και δραματικών κορυφώσεων, με δράση και σασπένς για σινεφίλ-με άλλα λόγια και αν θέλεις ένα προφίλ, σημείωσε: ποπ υψηλής αισθητικής με γήινες άκρες και ηχώ από άλλες εποχές (είτε αναγνωρίζεις εκεί τα συνθετικά 80’s, είτε διαφορετικές υποστάσεις,σκοτάδι και φως, τη χρονιά που (λέει η Moxie) έδρασε o Τζακ o Αντεροβγάλτηs, αλλά και μεγαλούργησε ο Βαν Γκονγκ.

Σε αυτό το σημείο (και σε άλλα επίσης) εμπλέκεται καταλυτικά ο παράγοντας David Lynch, όχι μόνο στις βασικές επιρροές στην έκφραση της Έλενας, αλλά και με ένα τρόπο πιο συγκεκριμένο, αφού, με τον συνθέτη του Lynch, τον one and only, Angelo Badalamenti ηχογράφησαν μαζί το Mysteries Of Love (από το Blue Velvet) το οποίο χωρίς πολλά, πολλά λόγια είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Ο Badalamenti πίστεψε στην Έλενα και η συνεργασία τους στην ‘καρδιά’ του ‘1888’ είναι από τις εξαιρετικές στιγμές του άλμπουμ. Μαγικό στ’ αλήθεια-πρέπει να το ακούσεις!

Κάπως έτσι νιώθεις οικείο το περιβάλλον, αν και η αίσθηση που αναδύουν οι μουσικές, ότι άγνωστα πλάσματα καιροφυλακτούν στο σκοτάδι, δεν πάει περίπατο. Υποβλητικές, κινηματογραφικές συνθέσεις που λειτουργούν και σαν κλειδιά της πλοκής, το Museum Motel όπως και το ομώνυμο ‘1888’-και τα δυο με τον Gaslamp Killer μαζί-οδηγούν σε ακόμη πιο παράξενα μέρη. Κομβικό σημείο, το Ghost Town που κρύβει θαλπωρή μέσα στους παγωμένους συνειρμούς του. Η πόλη-φάντασμα από τα γουέστερν των παιδικών μας χρόνων. Το ότι η Kid Moxie λοιπόν είναι μουσικός, ηθοποιός, παιδί της Αθήνας, αλλά και της Δυτικής Ακτής, on the road και on the move, ‘γράφει’ με κάποιο τρόπο, νομίζω, ξεκάθαρα.
Στο αφρό του το ‘1888’ -και το εκτιμώ αυτό-ενώνει μπαρόκ και λιακάδες,την ποπ ελαφράδα με το κλασικό, τη νοσταλγία με τα αντανακλαστικά της επόμενης περιπέτειας.

Σαν Instagram στο λέω τώρα- φοίνικες του Λος Άντζελες, ελληνικές θάλασσες, ομιχλώδες Λονδίνο, σινεμά, ανεμοδαρμένες πινακίδες χιλιομετρικών αποστάσεων.

Σε ένα άλλο κομμάτι, η ‘Jacquine the Ripper’ έρχεται υπαινικτικά σαν φάντασμα μέσα σε μια καταιγίδα από φωτορυθμικά. Το Bailor έχει ξεδιπλώσει τη νοσταλγία του και τον πιο κεντραρισμένο ήχο της στιγμής, μια αφράτη μελωδία από αυτές που μένουν μαζί σου (τσεκάρισέ το!) ενώ το Lacuna παίζει και σαν ιδιαίτερο club hit, χτισμένο με έμπνευση που το κάνει εθιστικό. Αν τα 80’s είναι ένα σημείο αναφοράς, μια 60’s ποπ αίσθηση και ένας Gainsbourg αέρας δίνει τόνους και πιο κάτω, ένα γοητευτικά creepy και με ισχυρές δόσεις Βρετανικού γκοθ, “Blackberry Fields”-με Soulless Party μαζί-μοιάζει με κλείσιμο του ματιού, του στιλ …ξέρεις, αλλά ποτέ στ’ αλήθεια, δεν ξέρεις.

Εκείνο που έλεγα στην αρχή; Καθόλου δύσκολο-απλό. Όταν πολύ αγαπημένοι φίλοι κάνουν πολύ ωραία πράγματα, απλά το φωνάζεις.

 

 

* Είναι σαν η Μαρία Μαρκουλή να ασχολείται με την ποπ κουλτούρα από πάντα. Η δημοσιογράφος – συγγραφέας που ακόμα δεν «ψήσαμε» να γράφει μόνο στο fractal μας «αδειοδότησε» να μοιραζόμαστε κείμενα – δισκοκριτικές – που γράφει στο μπλόγκ της http://mariamarkouli.blogspot.gr. Την ευχαριστούμε γι’ αυτό.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top