Fractal
Home / FRACT-ALL / Συλλογή: 18 ποιήματα
12/04/2017, 10:53 πμ

Συλλογή: 18 ποιήματα

Του Αγγέλου Λουκά // *

 

 

 

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τους αορίστους . Μόνο γι’ αυτούς πενθώ.

Τους παρατατικούς τους χόρτασα.

Με δάκρυα ή λιακάδες.

 

Στίγματα πιο βαθειά αφήνει το για λίγο.

 

 

 

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ

Πέντε. Δέκα. Δεκαπέντε.

Ως τα είκοσι έχουμε κρυφτεί όλοι.

Μέσα σε κρύες οθόνες.

Πίσω από μάσκες που ζέχνουν.

Στη γωνία δήθεν με φαίνεσθαι

Πουτάνα κοινωνία

μας μαθαίνεις καλά το παιχνίδι.

 

 

ΟΙ ΚΗΠΟΙ

Οι κήποι που σπάρθηκαν με τόσο μίσος

ποτίστηκαν  με αίμα αδελφικό

και λησμόνησαν το Φως

γεννάνε ουρλιάζοντας σαράβαλα φυτά

με ξεσκισμένα φύλλα

τσακισμένα κλωνάρια

και ρίζες ασθενικές.

 

Οι κήποι που δεν ντράπηκαν ποτέ

για τα λιπάσματα που τους μολύνανε

ντρέπονται

σήμερα

για τα κακόμοιρα παιδιά τους.

 

 

ΜΑΡΤΗΣ

Ο Έρωτας χελιδονάκι μου τσακίζει τις ψυχές

πιότερο και από το Θάνατο.

Αυτός δεν κουβαλά έναν άσσο και μια ελπίδα.

Πέθανα. Πέθανες. Πέθανε.

Κανείς δε γύρισε ποτέ από το κάτω αλώνι.

Ο Έρωτας –πεισματάρης- όμως

πάντα ανασαίνει στο Φεγγάρι.

Κι άγκυρα πιο βαριά δεν υπάρχει απ’ την ελπίδα.

 

 

ΕΝΑ ΠΟΥΛΑΚΙ

‘’Θα ‘ θελα να ήμουν

με τα φτερά μου ανοιχτά’’

 

Ένα πουλάκι τόσο δα ελεύθερο σφυρίζει

ανέμελο χωρίς καημούς κουνάει τα φτερά

αόρατο σαν προσευχή δοξάζει τη χαρά.

Πουλάκι μην τρομάζεις! Δεν είμαι κυνηγός.

Της μοναξιάς τα βέλη μου τρυπάμε μόνο εμένα

αν θέλεις έλα εδώ σιμά και χάζεψε το δέρμα.

Πουλάκι μη φοβάσαι! Με σένα που πετάς

τι έχω να χωρίσω; Εγώ είμαι σαν εσάς.

Τα όρνεα που μπουσουλούν φοβάμαι μη ξυπνήσω!

 

 

ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Στις παπαρούνες χτίζαμε φωλιές

Χεράκια αδειανά

Μάτια κρυστάλλινα που δεν κοιτούσανε τον φίλο μες τις τσέπες

και μια πάχνη η καρδιά που φώτιζε σε δύο λέξεις.

 

 

ΓΕΝΑΡΗΣ

Ακόμα δε στέγνωσε το χώμα, δες

ο κοκκινολαίμης πεινάει

γαλάζια όνειρα κρέμονται στα παραθύρια

ο Στάθης πέθανε

-κανείς δεν θα τον κλάψει-

κι εσύ μου μιλάς για τα χρόνια που κλείδωσαν

σαν τις πόρτες του Μάη.

Αύριο φεύγω.

Συγχωρέστε με χελιδονάκια μου.

Αγγελική.

Μαρία.

Γεωργία.

Ετούτος ο Χειμώνας χάραξε για πάντα.

 

 

ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ

Μία σοφή γερόντισσα

στεφανωμένη με το πένθος

χαζεύει χρόνων τις ανάσες

τα βέλη

τους Χειμώνες

τ’ ατίθασα πουλιά που πια δεν κελαηδούν.

Ένα Φθινόπωρο μακριά

ο θάνατος υμνεί

των Ανοιξών της τα κλαδιά

τα Άνθη

τα μπαλκόνια

και σαν πατέρας στοργικός την κόρη καρτερεί.

 

Τ’ ακροτελεύτιο Φίλημα του αύπνωτου Θεριού

πάντα θα γεύει έναν καημό

και μια κρυφή ελπίδα.

 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ανήμερα της Κυριακής που λιώνουνε τα

χιόνια

κάτω απ’ το φως του Παρισιού

που ίσως δω μια μέρα

σταμάτησε ο δείκτης μας στο ένα τέταρτο του

αιώνα.

Ένα βιβλίο –ονείρων- κράτησες ενθύμιο

γιορτής

κι εγώ μολύβι και χαρτί.

Τι να διασώσω απ’ το Όμορφο;

Δε ζούνε σ’ ένα ποίημα οι ανταύγειες της

Ζωής.

 

 

 

ΠΑΡΙΣΙ

Τον ουρανό που έζησε ο Μποντλαίρ

-ο μαύρος στοχαστής-

κι άλλοι τόσοι ποιητές στη φέξη των αιώνων

απόψε ονειρεύτηκα πως πλέκω μες τα χέρια

πως βάφω το γαλάζιο του και πως ξυπνώ εκείνα

τα αιώνια σύννεφα που τόσο συγκινούσαν

και ακόμα πως –τρομάρα μου- κατάλαβα

το μυστικό που σου γεννά η τρέλα.

 

Χα! Πόσα φεγγάρια μακριά κοιμάται το  Παρίσι.

Και πόσα στίγματα θολά η τρέλα μας γεννά.

 

 

ΑΡΑΓΕ

Πυκνό σκοτάδι κοίμισε τ’ αγέννητα όνειρα μας

και κρυφά μαραζώσαν.

Πόσα χρόνια ξημέρωσαν

Πόσα δάκρυα στεγνώσαν.

 

Θυμάμαι τον Μανόλη ,τον Κωστή.

Γλυκοπλέχτες ερώτων στις χορδές εξυμνούσαν

τα πουλιά που αντέχουν

στους πιο κρύους Χειμώνες.

 

Κι ο Αντώνης, η Δέσποινα

που αγέρες φορούσαν

στα κατάξανθα πέλαγα

λες κι αιώνια ζούσαν.

 

Σε ποιο φέρετρο κλείδωσαν

των ματιών τους τη νιότη;

 

Σε ποια μοίρα φοβήθηκαν

και ποιον χάρτη θυμούνται;

 

 

 

ΔΡΑΜΑ

Σε μια συνηθισμένη πόλη

μιας συνηθισμένης χώρας

και σε μια συνηθισμένη ώρα

είδα

πως πεθαίνουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι

σ’ ένα συνηθισμένο μέρος

και μ’ ένα συνηθισμένο τρόπο.

Από τότε

προσπαθώ

να ζω σε ασυνήθιστες πόλεις

ασυνήθιστων χωρών

και σε ασυνήθιστες ώρες

με την ελπίδα

να ζήσω μια ασυνήθιστη Ζωή

μ’ ένα συνηθισμένο Θάνατο.

 

 

ΔΥΣΠΝΟΙΑ

Θα ξυπνήσουμε ένα πρωινό

και πάνω στο στήθος μας

σαν βράχος

θα κάθεται ο Χρόνος

τόσο πελώριος

που δεν θα μπορούμε ν’ αναπνεύσουμε.

 

Τα πνευμόνια μας θα φουσκώσουν

μ’ αρώματα

που κουβαλούν παλιές Αγάπες

και στα χείλη μας η γεύση

της Νοσταλγίας

θα σκορπά το πικρό φιλί της.

 

Αθώα παιδιά

με κοντά παντελονάκια και πληγές στα γόνατα

θα τρέχουν στο ρυτιδιασμένο δέρμα μας

και μια δασκάλα

θα φωνάζει στα αυτιά μας.

 

Ευτυχισμένος τότε θα ‘ναι

εκείνος που θα κλάψει

για θύμησες χαμένων παραδείσων

κι όχι

γι’ αταξίδευτους δρόμους που μέσα του ουρλιάζουν.

 

 

ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ

Μου είπε: «Μη φεύγεις, είσαι η ζωή μου»

Μάλλον δεν ήξερε τι σημαίνει

Ζωή.

Έφυγα χωρίς αντίο. Με χείλη σφραγισμένα.

Μάλλον δεν ήξερα τι σημαίνει

Θάνατος.

 

Πεθαίνουν οι Αγάπες.

Απλώς οι μεγάλες κάνουν κρότο.

Και σου μαθαίνουν

τη Ζωή

ή

το Θάνατο.

 

 

 

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Σου ‘χω κρατήσει ένα κλειδί

στο σπίτι φυλαγμένο

τόσες γυναίκες φίλησα

εκείνο σκονισμένο.

 

Σ’ ένα μπαούλο κρύβεται

με χρόνων αναμνήσεις

ανάμεσα σε θάλασσες

κι αύπνωτες αισθήσεις.

 

Μια νύχτα που λησμόνησα

τη ζάλη να φιμώσω

ξεκλείδωσε κρυφά κρυφά

και πώς να τ’ αμπαρώσω;

 

«Για δε με δίνεις στη Φανή

ή τη ξανθιά τη Μαίρη;

Λαχτάρησα μια κοπελιά

να με κρατά στο χέρι»

 

Συγχώρα με ψυχούλα μου

τους οργασμούς να σβήσεις.

Σε άλλης χέρια αδειανά

δραπέτης  δεν θα ζήσεις.

 

Σου ‘χω κρατήσει ένα κλειδί

κι ακόμα σε προσμένω

τόσες γυναίκες φίλησα

μα το νερό θλιμμένο.

 

 

ΧΕΛΙΔΟΝΑΚΙ

Σε ποια Άνοιξη δυο χρόνια ομορφαίνεις;

Θυμάμαι ακόμη τη φωνή

που μου ‘λεγε «στις μπόρες μη μαραίνεις

ο ήλιος σαν κρινάκι υπνοβατεί»

 

Έχουν περάσει νύχτες, μήνες τόσοι

που ‘ναι το Φως που καρτερώ;

Πια δεν πίνουμε κρασί σαν σουρουπώσει

Πια δεν πλέκω στίχους να σου πω.

 

Πόσο λαχτάρησα να ‘ρθεις!

Χελιδονάκι που γερνάς; Που μένεις;

Χαλάσανε τη φωλιά μας οι καιροί, μα αν φοβηθείς

σου φύλαξα μι’ Αγάπη να υφαίνεις.

 

 

ΘΕΛΩ

Κάποτε

πριν γεράσει η καρδιά μας

παίζαμε ένα παιχνίδι

και με ρώτησαν θυμάμαι

να πω μια λέξη που σιχαίνομαι.

Τους αράδιασα πολλές.

«Μοναξιά, καταπίεση, τύψεις, αδικία, σκλαβιά, φόβος»

Μου είπαν πως πρέπει να πω

μόνο μία.

Τη σιχαμερότερη!

Γέλασα με την αφέλεια μου.

«Πρέπει».

 

 

ΝΕΚΡΟΖΩΝΤΑΝΟΣ

Τώρα κλαις.

Πουλάς τη διαθήκη σου για ένα βρόχινο δείλι.

Χαρίζεις τα φράγκα σου στον βρωμιάρη ζητιάνο

για να γευτείς την ανάσα του δρόμου του.

Ασπάζεσαι το κλάμα του αέρα.

Σέρνεις τα μάτια σου σε σάπια σκυλιά.

Τώρα θυμάσαι.

Τ’ ανονείρευτα βράδια που μάταια κύλησαν.

Τα ψευδόχρυσα δάκρυα σιωπηλών στεναγμών.

Τη φθορά του μυαλού.

Τα θλιμμένα αντίο της κόρης σου.

Τα χαστούκια στον άξεστο γιο σου.

Τώρα ζητάς.

Της γυναίκας σου το μαραμένο φιλί.

Μια κουβέντα ενός φίλου.

Ένα διάλειμμα απ’ το ισόβιο κελί.

Μια ανώνυμη νύχτα με πολλά πεφταστέρια.

Τον στερνό οργασμό της πόρνης ζωής σου.

Τώρα ακούς.

Τους κίβδηλους λυγμούς γλοιωδών μασκαράδων.

Τους γελοίους επαίνους.

Τα χρυσά σου φλουριά να γελούν.

Το χώμα να πέφτει στη νεκρή σου ψυχή.

Τώρα φοβάσαι

πως υπάρχει θεός.

 

 

ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

Ίσως και να ‘χω τα μυαλά μου σαλεμένα

με τη χαρά της λησμονιάς και της ανοίας

ίσως να καίγομαι στου χρόνου τα χαμένα

σαν νοσταλγός ενός Ανθού της ευτυχίας.

Ίσως με σώσει από τη μαύρη συγχορδία

απλώνοντας μου ένα Χέρι βοηθείας

Ίσως μου δείξει το κενό της ιστορίας

και μου στερήσει μια αιώνια κωμωδία.

Ίσως με βρει σκυφτό στην άγρια νιότη

και με δοξάσει σε θλιμμένο αγγελούδι

Ίσως να μοιάζει στην αγάπη μου τη πρώτη

χωρίς αγκάθια και στερνό αγνό λουλούδι.

 

 

ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ

Τόσο τσιμέντο να μιλά

Δίχως μιλιά

Κάτι σαράβαλα κλαδιά

Ο ήλιος πως χαμογελά;

Κάπου

Μπορεί να είναι μίλια μακριά

Γεννιέται ένα αστέρι

Κάποτε

Ίσως να είναι αιώνες μακριά

Θα υψώσουμε το χέρι.

 

 

 

 

* Ο Άγγελος Λουκάς γεννήθηκε στη Δράμα ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 1992 και σπούδασε παιδαγωγικό στη Θεσσαλονίκη. Γοητευμένος από τον Καββαδία αγάπησε από μικρός την ποίηση μέχρι να ανακαλύψει τον Μποντλαίρ και τους άλλους «καταραμένους» και να βρει καταφύγιο και ο ίδιος στα σκοτάδια της ποιητικής δημιουργίας. Έχει γράψει περίπου 100 ανέκδοτα ποιήματα στα οποία κυριαρχεί το ελεγειακό στοιχείο και η μελαγχολία για το αιώνια χαμένο παρελθόν. (Email: loukangel@hotmail.gr)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top