✔ Νέες εκδόσεις: 16 βιβλία ποίησης, ελληνικής και ξένης πεζογραφίας, ψυχολογίας.

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Αλέξανδρος Ίσαρης «Ονειρολόγιο», εκδ. Στερέωμα, σελ. 136

Ο Αλέξανδρος Ίσαρης άρχισε τον Απρίλιο του 1981 να καταγράφει σ’ ένα δεμένο τετράδιο των εκατό σελίδων τα γεγονότα της κάθε μέρας και της κάθε νύχτας. Σήμερα, ύστερα από τριάντα έξι χρόνια, το ημερολόγιό του αριθμεί δέκα οκτώ τόμους και αποτελείται από 1800 σελίδες. Όταν πριν από μερικούς μήνες αποφάσισε να εκδώσει ένα βιβλίο με τα όνειρά του, διαπίστωσε πως ήταν καταγεγραμμένα ογδόντα πέντε όνειρα, που έγιναν σαράντα επτά ύστερα από ένα πολύ αυστηρό ξεδιάλεγμα. Έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο που το ονόμασε “Ονειρολόγιο” για να θυμίζει το “Μαρτυρολόγιο” του Αντρέι Ταρκόφσκι.
Στο “Ονειρολόγιο” υπάρχουν σκοτεινά και φωτεινά όνειρα, συμβολικά, τρομαχτικά, συγκινητικά και ερωτικά. Πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτά παίζει η μητέρα του καλλιτέχνη, που κάθε φορά εμφανίζεται με διαφορετικό πρόσωπο. Οι τόποι όπου διαδραματίζονται πολλά από τα όνειρα είναι η Μονεμβασιά, η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα, αλλά και μια ορεινή περιοχή που συνδυάζει στοιχεία αυτών των τριών πόλεων. Ο συγγραφέας διαπίστωσε ότι βλέπει πολλές φορές το ίδιο όνειρο και μάλιστα την ίδια ημερομηνία. Πολλές φορές εμφανίζονται σκηνές από την παιδική και την εφηβική του ηλικία, τότε που ζούσαν όλοι οι αγαπημένοι του άνθρωποι. Πολλά ζώα κυριαρχούν στις νυχτερινές περιπλανήσεις του Ίσαρη: φίδια, σαλαμάνδρες, τίγρεις, ελάφια, ελέφαντες και πολλά άλογα.
Στο τέλος του προλόγου του ο Ίσαρης αναρωτιέται ποια είναι η φύση και η σημασία των ονείρων, γιατί παρ’ όλο που έχουν γραφτεί δεκάδες σχετικές μελέτες γύρω από αυτά, πιστεύει πως δεν μπορούμε να μιλήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα για κάτι που είναι τόσο σκοτεινό και δυσεξήγητο.

Μαριάννα Τυρέα- Χριστοδουλίδη «Δυτικός άνεμος», εκδ. Οδός Πανός, σελ. 148

«Χωρισμένο σε δύο, σοφά μέρη, από την συγγραφέα Μαριάννα Τυρέα-Χριστοδουλίδη, ο Δυτικός Άνεμος, έρχεται 5 χρόνια μετά το προηγούμενο βιβλίο της, να μας ταξιδέψει σε μέρη που πήγαμε -με το νου ή το σώμα- και δεν σταθήκαμε να τα δούμε όπως η ίδια. Σκέψεις που μας διαφεύγουν και που μας οδηγούν στο απόλυτο, στην άλλη όψη του κόσμου μας.
Το δεύτερο μέρος -Το Ταξίδι- είναι ιστορίες από τις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων, του γείτονά μας, που προσπαθούμε να ξορκίσουμε. Φαίνεται να μην μας αφορούν. Κι όμως, όπως θα διαπιστώσετε, μας αφορούν. Ζουν δίπλα μας. Είναι σαν εμάς κι όμως υποφέρουν. Ας τους ακούσουμε. Τουλάχιστον.» Γιώργος Χρονάς.

Κυριακή Καρούλια- Τέη «Ήμουνα γυναίκα», εκδ. Οδός Πανός, σελ. 102

«Σε αυτά τα 18 διηγήματα -Ιστορίες του βίου μας, θα έλεγα, φωτίζεται η ζωή καλύτερα σε λεπτομέρειες- ιερές σχεδόν. Μοιάζουν σαν τα υφάσματα που φορέσαμε, τα σεντόνια που σκεπάσαμε το σώμα μας και τώρα με ψαλίδι τα κάνουμε πολύτιμα μέρη του σπιτιού μας – αυτό που οι ξένοι λένε πάτσγουορκ. Και ονομάζει η ίδια – καλλιτεχνική μπαλωματική.
Μια άγνωστη Βόρεια Ελλάδα και η άλλη Ελλάδα μέσα από τα μάτια της εκπαιδευτικής διαδρομής της συγγραφέως Κυριακής Καρούλια-Τέη παρελαύνει εδώ. Που κοιτάει μπροστά πάντα, ποτέ πίσω, και κάνει την πρώτη της τέχνη. Του γραπτού λόγου. Με ταλέντο.» Γιώργος Χρονάς

Θωμάς Συμεωνίδης «Μυθιστόρημα», εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 136

«Φωνή που εμφανίζεται και μετά χάνεται. Φωνή που μιλάει και ΑΥΤΟΣ την ακούει. Αισθάνεται μόνος, φοβάται, τρομάζει, σαν φύλλο κουνιέται, μετέωρο σε ένα κλαδί, σε ένα δέντρο μεγάλο, με ρίζες βαθιές, κρυμμένες στο χώμα. Αναζητά ανθρώπους, δικούς του, που έχουν αλλάξει, που παραμένουν ίδιοι, που πάνω τους ο χρόνος αστράφτει. Να χτυπούσε η πόρτα τώρα. Να χτυπούσε η πόρτα πίσω σου και εσύ να γυρνούσες, να πήγαινες να την ανοίξεις, να την άνοιγες σε ανθρώπους δικούς σου, να άπλωνες το χέρι, να τους άγγιζες, να σε άγγιζαν, να τους έσφιγγες, να σε έσφιγγαν, να τους φιλούσες, να σε φιλούσαν, σαν να μην είχε τίποτα αλλάξει. Όμως υπάρχουν δύο δρόμοι.»

 

Ξένη πεζογραφία:

Frederic Gros «Δαιμονισμένες», Μετάφραση: Αλεξάνδρα Κωσταράκου, εκδ. Πόλις, σελ. 320

Το 1632, στη μικρή πόλη Λουντέν της Δυτικής Γαλλίας, η Ιωάννα των Αγγέλων, ηγουμένη της μονής των ουρσουλινών, ξαφνικά παρουσιάζει συμπτώματα “δαιμονισμού”, σπασμούς και παραισθήσεις. Σύντομα, τα ίδια συμπτώματα εκδηλώνουν και άλλες καλόγριες της μονής. Εξορκιστές αναγκάζουν τους δαίμονες να αποκαλύψουν τον κύριό τους: είναι ο Υρμπαίν Γκραντιέ, ο εφημέριος της πόλης. Ο Γκραντιέ, αφοσιωμένος ιερέας, μορφωμένος, όμορφος, λάτρης των γυναικών, λαμπρός ρήτορας, χαρισματική προσωπικότητα, ανεκτικός προς τους προτεστάντες, προκαλεί τη λατρεία αλλά και το μίσος, τον φθόνο και την αντιπαλότητα. Απέναντί του θα βρεθεί “η κλίκα των ισοπεδωτών των τειχών, οι αντι-Γκραντιέ, οι φανατικοί αντι-ουγενότοι, οι γεμάτοι μίσος οπαδοί του Ρισελιέ, που αυτοαποκαλούνται νομοταγείς. Οι πραγματικοί χριστιανοί, οι καλοί καθολικοί που αγαπούσαν τη Γαλλία, πρωτότοκη κόρη της Εκκλησίας, που λάτρευαν την οικογένεια και τα κυριακάτικα πρωινά, θεωρούσαν ότι καλώς είχε η ευημερία των επιφανών, η μιζέρια των ασήμαντων ανθρώπων, και η δυστυχία όσων δεν σκέφτονταν σαν αυτούς”.
Το μυθιστόρημα του Frederic Gros μάς μεταφέρει τη βαριά ατμόσφαιρα των Θρησκευτικών Πολέμων που δίχασαν τη Γαλλία, τις συγκρούσεις της κεντρικής εξουσίας με τους τοπικούς άρχοντες, στο πλαίσιο της αντίληψης του εθνικού συμφέροντος, τις ίντριγκες, τον σκοταδισμό, τον φανατισμό, την πολιτική εκμετάλλευση της θρησκείας, τα προσωπικά πάθη. Ο Ρισελιέ εναντίον του κυβερνήτη του Λουντέν, ο αρχιεπίσκοπος εναντίον του επισκόπου, χρησιμοποιούν όλα τα μέσα σε αυτό το κυνήγι μαγισσών που θα οδηγήσει τον Γκραντιέ στην πυρά, μπροστά σε ένα πλήθος έτοιμο να τον λιθοβολήσει και, αμέσως μετά, να τον προσκυνήσει ως μάρτυρα.
Ο Gros προσεγγίζει αυτό τον “δαιμονισμό”, που συζητείται μέχρι σήμερα, ως ομαδική υστερία και αναζητά με νευρώδες ύφος και δραματική πυκνότητα τα κίνητρα των ηρώων του στα βάθη της συνείδησης. Συνέβη εκείνη την ταραγμένη εποχή, αλλά μας δείχνει τις σκοτεινές διαδρομές που μπορούν να οδηγήσουν έναν αθώο στην πυρά, στην κρεμάλα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στα γκουλάγκ.
Οι “Δαιμονισμένες” ήταν στις λίστες υποψηφιοτήτων για τα βραβεία Goncourt, Renaudot και πρωτοεμφανιζόμενου μυθιστοριογράφου.

Μάρτιν Ζούτερ «Μοντεχρίστο», Μετάφραση: Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Πατάκη, σελ. 342

Όταν το Intercity ακινητοποιείται ξαφνικά, ο Γιόνας Μπραντ ούτε που μπορεί να διανοηθεί την περιπέτεια στην οποία θα μπλεχτεί. Έξω υπάρχει ένας νεκρός κι ο Μπραντ κινηματογραφεί με την κάμερά του τη βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί στην τραπεζαρία του τρένου και κάνει ερωτήσεις στους επιβάτες.
Δουλεύει ως ελεύθερος ρεπόρτερ, ονειρεύεται όμως να γίνει σκηνοθέτης και το πρότζεκτ που είχε ετοιμάσει, το “Μοντεχρίστο”, μια ιστορία προδοσίας, απογοήτευσης και όψιμης εκδίκησης, έχει όλα τα στοιχεία ενός μπλοκμπάστερ – αρκεί κάποιος να του δώσει την ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. Όταν ερωτεύεται τη Μαρίνα Ρουίθ, τα όνειρα που είχε εγκαταλείψει μπαίνουν και πάλι σε πρώτο πλάνο.
Τρεις μήνες αργότερα η μοίρα τού παίζει ένα παράξενο παιχνίδι: πέφτουν στα χέρια του δύο χαρτονομίσματα των εκατό φράγκων με τους ίδιους σειριακούς αριθμούς – γνήσια και τα δύο, όπως τον διαβεβαίωσαν άναυδοι οι υπάλληλοι της τράπεζας. Και αμέσως μετά κάποιοι μπαίνουν στο σπίτι του και το κάνουν άνω κάτω, ενώ ο ίδιος δέχεται επίθεση.
Ένα εξαιρετικό, επίκαιρο θρίλερ για τον κόσμο των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των δημοσιογράφων και των πολιτικών από έναν μεγάλο συγγραφέα του καιρού μας.

Άλι Λαντ «Η καλή και η κακή», Μετάφραση: Γωγώ Αρβανίτη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 384

Καινούργιο όνομα. Καινούργια οικογένεια. Ο λαμπερός. Καινούργιος. Εαυτός μου.
Η μητέρα της Άννι είναι σίριαλ κίλερ. Ο μόνος τρόπος για να τη σταματήσει είναι να την καταδώσει στην αστυνομία. Μάνα και κόρη θα χωριστούν, αλλά δεν θα ξεχάσουν η μία την άλλη. Με καινούργιο όνομα -Μίλι- και με καινούργια ανάδοχη οικογένεια, το κορίτσι ελπίζει πως θα κάνει μια νέα αρχή. Πλέον μπορεί να είναι όποια θέλει. Όμως καθώς πλησιάζει η δίκη της μητέρας της, τα μυστικά του παρελθόντος δεν αφήνουν τη Μίλι να κλείσει μάτι. Γιατί η μαμά της Μίλι είναι σίριαλ κίλερ. Και το αίμα νερό δεν γίνεται…
Σπάνια συναντάς ένα βιβλίο το οποίο δεν μπορείς να πάψεις να σκέφτεσαι, να συζητάς και να δίνεις πιεστικά σε όλους σου τους γνωστούς για να το διαβάσουν.
Heat
Ένα σκληρό, έντονο, παθιασμένο ανάγνωσμα.
Ian Rankin, συγγραφέας
Δεν παίρνεις ανάσα. Ένα εντυπωσιακά καθηλωτικό θρίλερ. Η λέξη έντονο είναι πολύ φτωχή για να το περιγράψει.
Matt Haig, συγγραφέας
Το πιο εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που έχετε διαβάσει. Σας εγγυόμαστε πως θα κολλήσετε.
Sunday Express
Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, θα προκαλέσει το μυαλό σας ενώ θα το διαβάσετε με κομμένη την ανάσα. Prima
Σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα.
Guardian

 

Ποίηση:

Χάρης Βλαβιανός «Αυτοπροσωπογραφία του λευκού», εκδ. Πατάκη, σελ. 183

Στην “Αυτοπροσωπογραφία του λευκού”, ο Χάρης Βλαβιανός -επτά χρόνια μετά την τελευταία του ποιητική κατάθεση- επανέρχεται, με βλέμμα ανανεωμένο, σε γνώριμους τόπους της ποίησής του, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο ωστόσο το πεδίο των στοχαστικών και γλωσσικών του αναζητήσεων. Ο απωλεσθείς παράδεισος του οριστικά χαμένου αλλά εξακολουθητικά αναζητούμενου νοήματος, η επισφάλεια των λέξεων ενώπιον του τραύματος του παρελθόντος, αλλά και η αδυναμία επικοινωνίας στις καθημερινές επαφές, η διακειμενικότητα ως καταστατική συνθήκη της ποιητικής γραφής, ο ποιητής ως κρίκος μιας μακράς αλυσίδας ετερόκλητων προγόνων της εγχώριας όσο και εν γένει της δυτικής λογοτεχνικής παράδοσης είναι ζητήματα που διατρέχουν, φανερά ή υπογείως, και τις πέντε ενότητες της συλλογής.

Θεοχάρης Παπαδόπουλος «Ζηλεύω τα βράχια», εκδ. Μανδραγόρας

Δείγμα γραφής:

Πλήθος οι άνθρωποι που έγιναν σκιές

Τα βράχια

Τεράστια βράχια,
ορθώνονται με θάρρος.
Δεν τα τρομάζουν κεραυνοί,
βροχές δεν τα φοβίζουν.
Χίλιες ρωγμές,
βαθιές πληγές,
άνοιξε ο χρόνος στο κορμί τους.
Στέκουν ορθά
κι ακόμα πολεμάνε
να μην πέσουν.
Τα ζηλεύω.

«Είν’ όνειρο το γλέντι/ κι εφιάλτης», γράφει στην όγδοη ποιητική συλλογή του ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος κι αλλού: «Λες κι όλα γύρω σου είναι όνειρο,/ που χάθηκε.» Ή στο ποίημα «Διωγμός» εκεί όπου η κλειδαριά στο σπίτι σκούριασε, η πόρτα δεν ανοίγει, «τα μάτια δόλωσαν/ το πρόσωπο ιδρώνει/ Το βλέμμα βούρκωσε,/ έκλαψε η καρδιά.// Ψυχή δυστυχισμένη,/ πώς κατάντησες,/ ακόμα και το σπίτι σου σε διώχνει.» Ενώ στην προηγούμενη συλλογή των χαϊκού («Έξυπνες βόμβες», εκδ. Μανδραγόρας, 2016) υπήρχε μια ίσως υπολανθάνουσα αλλά και συχνά πρόδηλη διάσταση ευρύτερων κοινωνικών αναφορών από κοινού με ερωτικά ποιήματα, στην παρούσα έκδοση μια διαχεόμενη, θα μπορούσαμε να πούμε, θλίψη, πικρία και μοναξιά διατρέχει τις σελίδες: «Κι εσύ για ακόμα μια φορά/ θα γράψεις στίχους θλιβερούς/ η ώρα να περάσει».

Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στον Πειραιά. Σπούδασε στη σχολή Οικονομίας και Διοίκησης του τμήματος Λογιστικής στο ΤΕΙ Χαλκίδας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ασχολείται με την ποίηση από τα παιδικά του χρόνια. Έχει πληθώρα δημοσιευμάτων σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στη βουλγαρική και στην αγγλική γλώσσα, ενώ σκόρπια ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αλβανικά και στα πακιστανικά (ουρντού). Έχει λάβει μέρος σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια. Έκανε την πρώτη του δημοσίευση το 1993 ενώ κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή Τα Παράταιρα το 1997. Είναι μέλος των ομάδας «Ποίηση στην εποχή της εκποίησης» και «Ο κύκλος των». Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Ομίλου για την Unesco Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδας και της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς. Είναι ιδρυτικό μέλος του Νέου Πνευματικού Κύκλου Καλλιθέας και του Διεθνούς Πολιτιστικού Κέντρου «Ανάδρασις» στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου εξελέγη αντιπρόεδρος. Διατηρεί μόνιμη στήλη κριτικής βιβλίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό Βακχικόν.

Πανταζής Ι. Φύσσας «Ιαλάπη Μιράμπιλις Και άλλα ποιήματα 1963-2008» εκδ. Στοχαστής, σελ. 62

Δείγμα γραφής:

Ιαλάπη Μιράμπιλις

Όταν το βράδυ πάρει κάπως να πυκνώνει
τότε που η μέρα πια νικήθηκε απ’ τη νύχτα
η Ιαλάπη η Μιράμπιλις ξυπνάει
και το βαρύ της μύρο απλόχερα σκορπάει.
Ανοίγουν τότε κι οι καρδιές λίγο να βγούνε
των άμοιρων νεκρών μας οι ψυχές
να σεργιανίσουν με της μνήμης τις ριπές
και ν’ ανασάνουνε κι αυτές το πλούσιο μύρο,
όλη τη μέρα εντός μας, πλακωμένες
απ’ τις σκοτούρες τής δικής μας της ζωής-
άδικα εγκαταλείψαν τη δική τους.

Κάτι τέτοιες στιγμές τους απομένουν
καταφυγή εφήμερη απ’ του χρόνου
τον άσπλαχνο κατατρεγμό.
Πώς ξεθωριάζει
ως και τις τύψεις για τη λήθη
πώς μετράει
και τις ανάσες μας που ακόμη τους φυλάει.

Πανταζής Ι. Φύσσας «Το χρώμα που αγαπούσες», εκδ. Στοχαστής, σελ. 64

Δείγμα γραφής:

«Παρουσίαση»

Λαμπρό τ’ αγνάντι απ’ το παλιό μπαλκόνι
πάνω απ’ τα βράχια κι απ’ τα κρηπιδώματα
όπου βουβό το κύμα ξεθυμαίνει.

Μπροστά, το πετρονήσι με τον φάρο·
βαθιά, μισοσβησμένα τα νησιά·
γύρω, της αρχοντιάς τ’ απομεινάρια·
κι ο ήλιος βάφοντας και πλάθοντας παντού.

Λαμπρό και γνώριμο τ’ αγνάντι. Χρόνια πριν
μαζί σου το ‘βλεπα απ’ το ίδιο αυτό μπαλκόνι
όμως η αίσθηση ενοχής μου το σκοτείνιασε
κι ακόμη τη λαμπρότητά του μου αμαυρώνει.

[Από την έκδοση]

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Ξενοφών Φύτρος «Ο θεός του πολέμου», εκδ. Bell, σελ. 555

Με σκότωσαν. Με κήδεψαν. Δεν ξέρω ποιος είμαι. ΘΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ
Με δολοφόνησαν στα είκοσι εννέα μου. Ο δολοφόνος μου με πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι και ξεφορτώθηκε το άψυχο σώμα μου ρίχνοντας το αυτοκίνητό μου στη θάλασσα. Το πτώμα μου ξεβράστηκε λίγους μήνες μετά σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι συγγενείς μου κατάλαβαν ότι το ταλαιπωρημένο λείψανο ανήκε σ’ εμένα από τη βέρα που φορούσα στο δεξί μου χέρι. Η κηδεία μου έγινε λίγες μέρες μετά και ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε για την αστυνομία. Ο επίλογος της σύντομης ζωής μου θα γραφόταν εκεί, αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να ερευνήσει την υπόθεση και να ανακαλύψει τον δολοφόνο μου: Εγώ.
Ο νεαρός άνδρας γλίτωσε από τις σφαίρες του επίδοξου δολοφόνου του. Όχι όμως χωρίς τίμημα. Οι δύο σφαίρες που δέχθηκε στο κεφάλι παραμόρφωσαν το πρόσωπό του και έσβησαν τη μνήμη του, ενώ τρομεροί εφιάλτες -ή μήπως αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή του;- βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή του.
Μόνος, απελπισμένος και ξεχασμένος απ’ όλους, ο άγνωστος χωρίς όνομα αποφασίζει να πάρει την τύχη της ρημαγμένης του ζωής στα χέρια του και να ανακαλύψει το παρελθόν του. Όταν η ώρα της αλήθειας αναπόφευκτα θα φτάσει, ο άγνωστος θα κληθεί να διαλέξει τι θα είναι: Θύμα ή θύτης; Ο θεός της σοφίας ή ο θεός του πολέμου; Ή και τα δύο;
Ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα στο αστυνομικό και το ψυχολογικό θρίλερ, ο Θεός του Πολέμου είναι το ανατρεπτικό ντεμπούτο του Ξενοφώντα Φύτρου που θα σας καθηλώσει.

John Conolly «Το δέντρο του θανάτου», Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Bell, σελ. 437

Μη μπορώντας ακόμη να ξεπεράσει την άγρια σφαγή της γυναίκας και της κόρης του, ο Τσάρλι Πάρκερ έχει αποτραβηχτεί στα μέρη της νιότης του, στο χειμωνιάτικο Μέιν. Αλλά η επιστροφή του εκεί ξυπνά τα φαντάσματα του παρελθόντος, αναγκάζοντάς τον να λάβει μέρος στο κυνήγι ενός δολοφόνου που σκότωσε μια νεαρή γυναίκα και το αγοράκι της.
Καθώς οι νεκροί πληθαίνουν, γίνεται φανερό ότι και κάποιος άλλος βρίσκεται στα ίχνη του φονιά. Κάποιος που δείχνει να ξέρει τον Τσάρλι τόσο καλά όσο και τον ίδιο του τον εαυτό. Και η απάντηση σ’ αυτό το αίνιγμα βρίσκεται τριάντα χρόνια πίσω στο παρελθόν. Σ’ ένα δέντρο που απ’ τα κλαδιά του κρέμονται μακάβριοι καρποί και στις βίαιες απαρχές του θρύλου ενός ασύλληπτου φονιά: του τέρατος που ακούει στο όνομα Κέιλεμπ Κάιλ…
Ευφυές, ατμοσφαιρικό, τρομακτικό και απολύτως συναρπαστικό, το “Δέντρο του θανάτου” είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Τζον Κόνολι με ήρωα τον Τσάρλι Πάρκερ.

 

Ψυχολογία- Συμβουλευτική:

Λίζα Βάρβογλη «Συναισθηματικά βαμπίρ», εκδ. Mamaya, σελ. 136

Μεγάλο µέρος των καθηµερινών προβληµάτων που αντιµετωπίζει ένας άνθρωπος επικεντρώνεται στις σχέσεις του. Καθηµερινά ερχόµαστε σε επαφή, είτε το θέλουµε είτε όχι, µε πολλά άτοµα, κάποια από τα οποία ρουφούν τη θετική µας ενέργεια και µας αφήνουν “στεγνούς”, κουρασµένους, συναισθηµατικά εξαντληµένους. Αυτοί οι άνθρωποι που µας προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις αποκαλούνται “συναισθηµατικά βαµπίρ”, σε αναγνώριση του πόσο αρνητικές είναι οι συνέπειες της συναισθηµατικής τους συµπεριφοράς και παρουσίας. Είναι οι άνθρωποι που ρουφάνε τη ζωή της χαράς, τη θετικότητα και την ενέργεια µας.
Το βιβλίο αυτό θα σας βοηθήσει να:
– Εντοπίσετε ποια είναι τα συναισθηµατικά βαµπίρ στη ζωή σας.
– Να αναγνωρίσετε τις τοξικές συµπεριφορές που σας δηλητηριάζουν (και πολλές φορές είναι συγκαλυµµένες πίσω από ένα χαµόγελο ή όµορφα λόγια).
– Να διαλέξετε τρόπους για να αντιµετωπίσετε τις τοξικές συµπεριφορές των συναισθηµατικών βαµπίρ.
– Να δυναµώσετε µέσα σας, να προστατέψετε τον εαυτό σας και να εξελιχθείτε ψυχολογικά.

Λίζα Βάρβογλη «Καταπληκτική μαμά», Πρακτικές συμβουλές για μαμάδες με παιδιά 3-6 ετών, εκδ. Mamaya, σελ. 265

Είναι το παιδί σας 3-6 ετών; Θέλετε να αντιμετωπίσετε με πρακτικό και επιστημονικό τρόπο τις προκλήσεις αυτής της ηλικίας; Αυτό το βιβλίο είναι για εσάς! Κρατάτε στα χέρια σας έναν πρακτικό οδηγό που μέσα από αληθινά παραδείγματα και απλές, εφαρμόσιμες συμβουλές θα σας δείξει:
– Πώς να επενδύσετε στον εαυτό σας και να γίνετε μια καταπληκτική μαμά.
– Πώς να θέσετε τις βάσεις της καλής επικοινωνίας και μιας ζεστής σχέσης με το παιδί σας.
Το βιβλίο θα σας δώσει λύσεις για προβλήματα όπως:
Προβλήματα ύπνου, ενούρησης/ενκόπρισης, φαγητού. Επιθετικότητα και ξεσπάσματα θυμού και κακής συμπεριφοράς. Ασταμάτητη γκρίνια. Ζήλια και ανταγωνισμός, καβγάδες ανάμεσα στα αδέλφια. Προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον: Παιδικός σταθμός, Προνήπια, Νήπια. Σχολικός εκφοβισμός.
Το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΜΑ είναι βασισμένο σε περισσότερες από 10.000 ώρες κλινικής εμπειρίας της γνωστής ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας Δρος Βάρβογλη σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής με παιδιά, γονείς και ενήλικες, στο νοσοκομείο Children’s Hospital του Harvard και σε παιδιατρικές κλινικές και σχολεία σε Ελλάδα και Αμερική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Προσωπικές μαρτυρίες- ειδική αγωγή:

Ελένη Μπιμπίρη «Ακούει κανείς;», εκδ. Έναστρον, σελ. 191

Πώς φτάνει κάποιος, σε εποχές κρίσης, να εγκαταλείψει χρόνια σπουδών και εργασίας; Πώς φτάνει να θεωρήσει ότι το όραμά του να συνεισφέρει στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση όλων των παιδιών – ανεξαρτήτως αναπηρίας, καταγωγής, θρησκείας κ.λπ. – έχει ναυαγήσει;
Οι σελίδες των ημερολογίων δυο εκπαιδευτικών με αντίστοιχη πορεία συνδυάζονται σ’ έναν μονόλογο και αποκαλύπτουν καταστάσεις και στιγμιότυπα που σκιαγραφούν τις συνθήκες, τα προβλήματα, τις συγκινήσεις και τις απογοητεύσεις που ένιωσαν ως εργαζόμενοι στον χώρο της Ειδικής Αγωγής και τους οδήγησαν να απομακρυνθούν οικειοθελώς.
“Ακούει κανείς;”