12 νέες εκδόσεις: πέρα απ’ τον Χρόνο κι απ’ τον Χώρο

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

«Κάτι παράξενο στο νου μου» του Ορχάν Παμούκ. Μετάφραση: Στέλλα Σοφιανίδου- Βρεττού, εκδ. Ωκεανίδα.

Η ζωή ενός πλανόδιου μικροπωλητή και της αγαπημένης του. Μια ιστορία αγάπης στη σύγχρονη Πόλη. Για περισσότερο από 40 χρόνια, από το 1969 έως το 2012, ο Μεβλούτ τριγυρίζει στα σοκάκια της Πόλης. Είναι διαφορετικός από τους ανθρώπους γύρω του, υπάρχει κάτι “παράξενο” στο νου του! Προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τους άλλους, από πού προέρχεται αυτή η “παραξενιά”.

Αλλάζει επαγγέλματα, βρίσκεται κοντά στις αλλαγές που ζει η χώρα του, στις πολιτικές συγκρούσεις, στα πραξικοπήματα. Από επιλογή του δεν σταματάει ποτέ να πουλάει μποζά τις χειμωνιάτικες νύχτες, αναρωτιέται πάντα ποια πραγματικά είναι η αγαπημένη του και πόση σημασία έχει στον έρωτα το πεπρωμένο. Εξαρτώνται η ευτυχία και η δυστυχία μας από τις επιλογές μας; Ή μήπως ωριμάζουν ανεξάρτητα, έξω από εμάς, και μεις απλώς τις ζούμε, απλώς μας συμβαίνουν;

Ο ήρωάς του γίνεται μάρτυρας της εκρηκτικής μετάλλαξης της Ιστανμπούλ σε μια τεράστια πόλη. Καθώς αλλάζουν οι δρόμοι και τα σοκάκια που γνώρισε παιδί, αλλάζει και ο ίδιος. Το παιδί και ο έφηβος δίνουν τη θέση τους στον σύζυγο και τον πατέρα. Τα αυθαίρετα και οι παράγκες δίνουν τη θέση τους στις λεωφόρους και τις πολυκατοικίες. Η πόλη του γίνεται αγνώριστη αλλά ο Μεβλούτ αντί να αποξενώνεται της πιάνει την κουβέντα, κι αφήνει έτσι να συνομιλήσουν η ψυχή της πόλης του με τους καημούς της καρδιάς του.

Ο Ορχάν Παμούκ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1952. Σπούδασε αρχιτεκτονική και δημοσιογραφία, πολύ γρήγορα όμως αφιερώθηκε στη λογοτεχνία.
Το 1978 σε ηλικία εικοσιέξι μόλις ετών δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα “Cevdet Bey ve Ogullari” (“Τζεβντέτ Μπέης και Υιοί”), ένα ογκώδες έργο εξακοσίων είκοσι σελίδων, στο οποίο αφηγείται, μέσα από την ιστορία τριών γενεών μιας οικογένειας Τούρκων εμπόρων, τη δημιουργία της τουρκικής αστικής τάξης και έμμεσα της σύγχρονης Τουρκίας (κίνημα των Νεοτούρκων 1908 – στρατιωτικό πραξικόπημα 1971). Το μυθιστόρημα αυτό βραβεύτηκε το 1979 στο διαγωνισμό μυθιστορήματος των εκδόσεων Μιλλιέτ. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1982 και την επόμενη χρονιά πήρε το βραβείο μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ.
Ακολούθησαν το 1983 το “Sessiz Ev” (“Το σπίτι της σιωπής”), το 1985, το “Beyaz Kale” (“Λευκό κάστρο”) και το 1990 το “Kara Kitap” (“Μαύρο βιβλίο”). Στα έργα αυτά ο συγγραφέας δίνει εικόνες μιας κοινωνίας που προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της ακροβατώντας στο γεωγραφικό και πολιτιστικό όριο δύο κόσμων.  Η εκδυτικοποίηση της τουρκικής κοινωνίας με τη σύσταση του σύγχρονου τουρκικού κράτους και την άνοδο της τουρκικής αστικής τάξης, η έννοια της ατομικότητας και το θέμα της ιστορίας είναι θέματα που απασχολούν έντονα το συγγραφέα.
Έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία στη χώρα του και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 50 γλώσσες. Το 2005, και ενώ αντιμετώπιζε προβλήματα στη χώρα του εξαιτίας του ό,τι αναφέρθηκε δημόσια στη γενοκτονία των Αρμενίων, τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών βιβλιοπωλών στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης. Το 2006 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, καθώς “αναζητώντας τη μελαγχολική ψυχή της γενέθλιας πόλης του, ανακάλυψε καινούργια σύμβολα για τη σύγκρουση και τη συνύφανση των πολιτισμών”.

«Ο εκδικητής» του Τόμας ντε Κουνίνσυ. Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουζής, εκδ. Ποικίλη Στοά, σελ. 120

Η νουβέλα Ο εκδικητής δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1838 στο Blackwood’s Magazine. Με τη χαρακτηριστική του προσήλωση στη θεματική του φόνου, και τοποθετώντας την αφήγηση στο αστικό περιβάλλον της γερμανικής επαρχίας, ο ντε Κουίνσυ εξιστορεί μια σειρά από βίαιες και μυστηριώδεις πράξεις τελετουργικής εκδικήσεως, εμμένοντας ιδίως στα κίνητρα του δράστη και το κοινωνικό τους υπόβαθρο.

Ο φόνος εκδικήσεως στον ντε Κουίνσυ είναι, όπως γράφει για τον συγγραφέα ο Κωστής Παπαγιώργης, έγκλημα πρωτίστως ηθικό.

«Για να είναι ηθικό έγκλημα και όχι ηθικό ατύχημα, η δολοφονία πρέπει απαραιτήτως να συνεπάγεται προσωπικά κίνητρα, μια προσωπική διαφορά με το θύμα».

Επιπλέον, σε μια εποχή όπου τα πολιτικά αιτήματα της Γαλλικής Επανάστασης δεν έχουν ακόμη επικρατήσει οριστικά, ο Εκδικητής είναι ένα από τα πρωιμότερα λογοτεχνικά έργα όπου θίγεται χωρίς περιστροφές και ψιμύθια ο βαθύρριζος αντισημιτισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά και καταγγέλλεται η θεσμική αυθαιρεσία και ο αυταρχισμός της κρατικής εξουσίας.

«…Θεωρώ ότι η σημαντικότερη επίδοση του ντε Κουίνσι είναι το στυλ του, ιδίως όταν μιλάει για εφιάλτες, λαβυρίνθους και παρόμοια πράγματα. Οι προτάσεις του είναι επίσης λαβύρινθοι. Γνωρίζω από στήθους ολόκληρα εδάφιά του τα οποία μπορώ να σας απαγγείλλω ανά πάσα στιγμή – τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα. Νομίζω ότι η επιρροή του υπήρξε μεγαλύτερη από εκείνη του Τσέστερτον, μεγαλύτερη ακόμα κι από κείνη του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον…»  έγραψε για τον συγγραφέα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Ο Τόμας Ντε Κουίνσυ, ένας από τους σπουδαιότερους  Άγγλους συγγραφείς του 19ου αιώνα, απέκτησε την μεγάλη του φήμη με τα βιβλία Η δολοφονία ως μια εκ των καλών τεχνών και Οι εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιομανούς. Ο Μπωντλαίρ, ο Νικολάι Γκόγκολ, ο Μαλλαρμέ, ο Αντρέ Μπρετόν, ο Χ. Λ. Μπόρχες, ο Γουίλλιαμ Μπάροουζ, ο Έκτωρ Μπερλιόζ και ο Ανδρέας Εμπειρίκος αγάπησαν τα έργα του  και επηρεάστηκαν απ’ αυτά.

[Τα μικρά κλασικά κείμενα των εκδόσεων ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ έχουν μια μεγάλη εκδοτική φιλοδοξία: να ξαναζωντανέψουν άγνωστα ή αγνοημένα κείμενα των μεγαλύτερων συγγραφέων της παγκόσμιας γραμματείας παρουσιάζοντάς τα στον σύγχρονο αναγνώστη μέσα από καινούργιες μεταφράσεις και μια νέα εκδοτική προσέγγιση.

Τα μικρά αυτά αριστουργήματα αναδεικνύουν τη διαχρονικότητα του κλασικού έργου και φέρνουν τον αναγνώστη σε επαφή με τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών].

«Εξομολόγηση» της Ελέν Γκρεμιγιόν. Μετάφραση: Βάσω Νικολοπούλου, Κλεονίκη Douge, εκδ. Gema, σελ. 248

Ανάμεσα στις συλλυπητήριες επιστολές που λαβαίνει μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Καμίγη βρίσκει ένα περίεργο γράμμα σταλμένο από κάποιον άγνωστο αποστολέα. Πιστεύει πως πρόκειται για λάθος, αλλά τις επόμενες εβδομάδες έρχεται ένα νέο γράμμα και πολλά άλλα στη συνέχεια, υφαίνοντας έτσι την τραγική ιστορία ενός αδύνατου έρωτα και τις ρημαγμένες ζωές τεσσάρων ανθρώπων. Σιγά-σιγά, η Καμίγη καταλαβαίνει πως τούτα τα γράμματα κρύβουν ένα τρομερό μυστικό που την αφορά. Διαβολική μηχανορραφία με φόντο τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, αυτό το μυθιστόρημα αναμειγνύει ιστορική διήγηση και ψυχολογικό σασπένς σ’ ένα αμείλικτο σενάριο.

Η Ελέν Γκρεμιγιόν γεννήθηκε το 1977 στο Πουατιέ. Η «Eξομολόγηση», το πρώτο της μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 2010 με μεγάλη επιτυχία και μεταφράστηκε σε 27 γλώσσες.  Από τις εκδόσεις Gema κυκλοφορεί και το μυθιστόρημά της «Η γκαρσονιέρα».

«Ένας καλός γιος» του Πασκάλ Μπρυκνέρ. Μετάφραση: Γιάννης Στρίγκος, εκδ. «Πατάκη», σελ. 248

Είναι η ιστορία ενός παιδιού µε εύθραυστη υγεία που γεννιέται µετά τον Β΄ Παγκόσµιο πόλεµο σε µια οικογένεια αυστριακής καταγωγής και γερµανικής παιδείας, η ιστορία του συγγραφέα του. Σε πολύ µικρή ηλικία το στέλνουν σ’ ένα σανατόριο στην Αυστρία λόγω του προβλήµατος των πνευµόνων του. Μέσα στο χιονισµένο τοπίο δοξάζει τον Θεό και προσεύχεται κάθε βράδυ να πεθάνει ο πατέρας του. Ο πατέρας του, αντισηµίτης και ρατσιστής, είναι ένας κακότροπος σύζυγος που δέρνει και εξευτελίζει τη γυναίκα του. Ο µοναχογιός του θα κάνει τα πάντα για να γίνει το αντίθετο απ’ αυτόν. Θα υπάρξει αργότερα µαθητής του Γιανκέλεβιτς και του Ρολάν Μπαρτ και στη συνέχεια αναγνωρισµένος συγγραφέας, που τον τοποθετούν ανάµεσα στους «Εβραίους διανοούµενους» µε τους οποίους και θα ταυτιστεί, αν και δεν είναι Εβραίος. Ως την τελευταία του ηµέρα, θα συντροφέψει εντούτοις στον γολγοθά του αυτόν τον ξένο, τον πατέρα του, που του έδωσε τη ζωή και που δε λέει να παραδοθεί στον θάνατο. ∆ιότι πέρα από την περιφρόνηση και την ένοχη οργή, το συγκλονιστικό αυτό αφήγηµα είναι η οµολογία µιας αδιαφιλονίκητης αγάπης ενός γιου προς τον πατέρα του, στον οποίο, παραδόξως, οφείλει όλο του το έργο – όπου το θέατρο της σκληρότητας µετατρέπεται σε συµπόνια.

Στον πατέρα του αφιερώνεται λοιπόν ετούτο το βιβλίο του φόβου και της συγχώρεσης.

Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι γνωστός στην Ελλάδα για τα µυθιστορήµατά του (Τα µαύρα φεγγάρια του έρωτα, Το θείο βρέφος) και τα δοκίµιά του (Η αέναη ευφορία, Η τυραννία της µεταµέλειας). Ο Μπρυκνέρ γεννήθηκε, µεγάλωσε και ζει στο Παρίσι. Το όνοµά του συνδέθηκε µε τους Νέους Φιλοσόφους, που ωστόσο ήταν πολύ διαφορετικοί µεταξύ τους και δεν άργησαν να αποκλίνουν, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι έπαψαν να επηρεάζουν τη σκέψη και την πολιτική στη Γαλλία. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Ο γάµος από έρωτα έχει αποτύχει; (2012) και Το παράδοξο του έρωτα (2013) σε µεταφράσεις της Σώτης Τριανταφύλλου.

«Ένας άνδρας πενήντα ετών» του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, Μετάφραση: Σμαράγδα Αλεξάνδρου, εκδ. Ποικίλη Στοά, σε. 120

Ο Γκαίτε άρχισε να γράφει το Ένας άνδρας πενήντα ετών το 1807, λίγο προτού κλείσει τα πενήντα. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά δέκα χρόνια αργότερα σε συντομευμένη μορφή και επανεκδόθηκε το 1821, ενταγμένο πλέον στο δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος για τον Βίλχελμ Μάιστερ. Στη σημερινή, πολύ πιο εκτεταμένη της μορφή, η ουσιαστικά αυτοτελής αυτή νουβέλα είδε το φως της δημοσιότητας το 1829. Θέμα της έχει τη συναισθηματικά πολυτάραχη και βιωματικά σύνθετη εμπειρία του αρχόμενου γήρατος, σε μια εποχή όπου η ηλικία των πενήντα ετών θεωρείται γενικά ως αφετηρία της σωματικής και πνευματικής παρακμής και αποσύνθεσης· “γέρων τις πεντηκοντούτης” σημειώνει κάπου σε ανάλογο πνεύμα ο Παπαδιαμάντης. Συμβολικό είναι το επεισόδιο όπου ο ήρωας χάνει ένα μπροστινό δόντι του, προαισθανόμενος ότι το σώμα του διαλύεται πλέον εις τα εξ ων συνετέθη. Ο Γκαίτε θέτει ερωτήματα για την ψυχική και κοινωνική σημασία τού γήρατος και προβλέπει προφητικά τις επιπτώσεις που έχει στον σύγχρονο κόσμο μας ο συνδυασμός της φιλαρέσκειας με τις τεχνικές δυνατότητες της βιομηχανίας της ομορφιάς.

«Είναι μια διήγηση γεμάτη αποτρόπαια κωμικές και αμήχανες καταστάσεις με τις οποίες, παρ’ όλα αυτά, γελάμε με ευλάβεια…» θα γράψει ο Τόμας Μαν.

Το «Ένας ανεκπλήρωτος γεροντικός έρωτας» του Γκαίτε ήταν η αφορμή να γράψει ο Τόμας Μαν  -εμπνεόμενος και από τη νουβέλα  Ένας άνδρας πενήντα ετών– τον Θάνατο στη Βενετία.

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης γερμανικής λογοτεχνίας. Ποιητής, μυθιστοριογράφος και δραματουργός, δημιούργησε ένα ογκωδέστατο έργο σε όλα σχεδόν τα είδη της λογοτεχνίας και σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους. O Γκαίτε εγκαινιάζει το Bildungsroman με τον Βίλχελμ Μάιστερ, το ρεαλιστικό και συγχρόνως ουτοπικό πανόραμα της γερμανικής κοινωνίας, στου οποίου το δεύτερο μέρος είναι ενταγμένη η νουβέλα   Ένας άνδρας πενήντα ετών.

Ελληνική πεζογραφία:

«Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ» του Δημήτρη Σωτάκη. Εκδ. Κέδρος, σελ. 208

O Ροβήρος Άνθρωπος, συντάκτης του φοιτητικού περιοδικού Νέξους, πλησιάζει τα σαράντα. Η ζωή του είναι ήσυχη και ανιαρή. Κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού το πλοίο στο οποίο επιβαίνει βουλιάζει. Ο Ροβήρος είναι ο μοναδικός επιζών. Ναυαγός, βρίσκει καταφύγιο σε ένα ερημονήσι. Εκεί, έπειτα από πολλή σκέψη, ήρεμος πλέον και χωρίς το άγχος της καθημερινότητας, σκέφτεται να κάνει ένα μεγάλο βήμα για το μέλλον του: να διεισδύσει στον κόσμο των επιχειρήσεων. Αποφασίζει, λοιπόν, να ανοίξει ένα σούπερ μάρκετ, να κερδίσει φήμη και χρήμα, επιδιώκοντας να ανέβει στα ψηλότερα σκαλοπάτια της κοινωνίας, όπως πάντα ονειρευόταν.

Ένα μυθιστόρημα για τη φλογερή επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου να εκπληρώσει τα όνειρά του και να ζήσει τη ζωή που πάντα επιθυμούσε. Ο ήρωας, μέσα από καταστάσεις ακραίες, κωμικές και ενίοτε σουρεαλιστικές, πασχίζει να σταθεί όρθιος και να βγει νικητής σε μια άνιση μάχη με την πραγματικότητα.

Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει εκδώσει οχτώ μυθιστορήματα και μια συλλογή διηγημάτων. Το βιβλίο του Το θαύμα της αναπνοής (2009) κατέκτησε το βραβείο Athens Prize for Literature και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας, καθώς και για το βραβείο Jean Monnet στη Γαλλία. Βιβλία του κυκλοφορούν στα γαλλικά, σερβικά, τουρκικά, ολλανδικά, ιταλικά και κινεζικά.

«Φόβος κανένας» του Γιάννη Φαρσάρη, εκδ. OpenBook, σελ. 128

29 μικροδιηγήματα, θραύσματα του παράδοξου, επιχειρούν να υπονομεύσουν οικείες όψεις μιας θλιμμένης πραγματικότητας. Γεμάτα ειρωνεία και λόγο κυνικό, μα και χιούμορ κατεδαφιστικό που ανατρέπει τις βεβαιότητες, συνθέτουν έναν λαβύρινθο λογικής και φαντασίας.
Αφηγήσεις πάλλουσες και σκοτεινές, όλες σε πρώτο πρόσωπο, χτίζουν μικρόκοσμους απωλειών και μετά τους γκρεμίζουν. Οι ήρωες των μικρών αυτών ιστοριών είναι ακροβάτες που παραπαίουν μεταξύ ευτράπελου και τραγικού, προκαλώντας έκπληξη και θυμηδία.

Ο Γιάννης Φαρσάρης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1973 και δεν έφυγε ποτέ. Σπούδασε Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και Εκπαίδευση Ενηλίκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στο διαδίκτυο, διερευνώντας τις άπειρες δυνατότητες της ψηφιακής λογοτεχνίας. Έχει δημιουργήσει την ανοικτή βιβλιοθήκη OPENBOOK, την λογοτεχνική πλατφόρμα one:story και συμμετείχε για 4 χρόνια στην κριτική επιτροπή του διαγωνισμού διηγήματος ΛόγωΤέχνης. Το συλλογικό e-book “Δήγμα Γραφής» που επιμελήθηκε, αναδείχθηκε καλύτερο Συγγραφικό Έργο στα Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου 2011, ενώ συμμετείχε στη δημιουργική ομάδα El Roy για τη συγγραφή μιας μαύρης κωμωδίας σε συνεργατικό περιβάλλον wiki. Το τελευταίο βιβλίο του εκδόθηκε έχοντας επιτύχει χρηματοδότηση μέσω crowdfunding. [www.open-sesame.me]

«Η γυναίκα ως έργο τέχνης» του Φίλιππου Φιλίππου, εκδ. Κλειδάριθμος, σελ. 296

Μια ερωτική ιστορία που ξετυλίγει τον ρομαντισμό, αλλά και τον δυναμισμό της ηρωίδας… Αρχές δεκαετίας ’80. Μια νεαρή φοιτήτρια επιχειρεί ν’ αφηγηθεί την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα. Η Ζέφη αγαπάει τον Άγγελο, τον άντρα που την έβγαλε από τη μοναξιά και σημάδεψε τη ζωή της, κι εκείνος τη λατρεύει ως έργο τέχνης. Όμως το άγνωστο μέλλον τούς προκαλεί τρόμο και το παρελθόν τούς καταδιώκει.

Καθώς γράφει για τον Άγγελο, μπροστά από τα μάτια της Ζέφης περνούν –σαν κινηματογραφικές εικόνες– μνήμες της παιδικής της ηλικίας, η αγάπη που τη δένει με την αδελφή της, τραυματικά βιώματα, η εφηβεία, η μοναξιά, το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, πρόσωπα και γεγονότα που καθόρισαν τον χαρακτήρα της.

Η Ζέφη δίνει καθημερινές μάχες, παλεύοντας ασταμάτητα με τους προσωπικούς της δαίμονες. Ο Άγγελος στέκει δίπλα της, ενώ στη δύσκολη πορεία της τη συνοδεύουν επίσης ο φόβος για τους άντρες, το πείσμα για τη νίκη και η φιλοδοξία να πετύχει τους στόχους της… Θα τα καταφέρει; Η έκβαση του αγώνα της δεν εξαρτάται μόνο από τη θέλησή της. Είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν τη μοίρα της.

Ένα μυθιστόρημα για το πάθος του έρωτα και τα πάθη τα ανθρώπινα. Άραγε, μήπως ισχύει και σ’ αυτή την ιστορία η ρήση του Νίτσε πως στον έρωτα υπάρχει πάντα και λίγη παραφροσύνη;

«Άννα Βέρα» του Χρήστου Χρυσόπουλου, σελ. 32, διάθεση: εκδόσεις Νεφέλη

«Πριν από μερικά χρόνια έζησα για λίγο σε ένα παράξενα σκοτεινό σπίτι στην Ουγγαρία. Επισκέπτης στον ίδιο χώρο όπου είχε ξοδευτεί μια άλλη ζωή. Ονομαζόταν Άννα Βέρα και βρήκα μερικές φωτογραφίες της αφημένες σε ένα συρτάρι. Ερήμην της, μετά τον θάνατό της, μου είχε προσφέρει τη φιλοξενία εκείνη που μόνο οι απόντες μπορούν να προσφέρουν. Επιστρέφοντας από εκεί, έφερα μαζί μου κάποιες εικόνες και τους ήχους μερκών παράξενων λέξεων. Ένα είδος σουβενίρ. Όπως το όνομα Άννα Βέρα, που είναι την ίδια στιγμή γνωστό και άγνωστο. Καιρός να ανταποδώσω τη φιλοξενία στην Άννα Βέρα. Καιρός να επινοήσω τη δική της ζωή», εξομολογείται για το καινούργιο βιβλίο του ο συγγραφέας.

«Μαύρο εκλεκτό» του Γιάννη Ευσταθιάδη, εκδ. Μελάνι, σελ. 13

Δεκατέσσερα διηγήματα με άξονες τον έρωτα, τη μοναξιά, τον χρόνο και τον θάνατο. Ιστορίες όπου εναλλάσσεται το κλασικότροπο με το αντισυμβατικό, και το ρεαλιστικό με το παράλογο, διατηρώντας πάντα ενιαία στιλιστική άποψη.
Ο Γιάννης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Έχει εκδώσει ποίηση, πεζά, μικρά δοκίμια για τη μουσική και, με το ψευδώνυμο Απίκιος, γαστρονομικά κείμενα. Το 2012 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, καθώς και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για τα μουσικά και λογοτεχνικά του δοκίμια. Παράλληλα, είναι μουσικός παραγωγός του Γ΄ Προγράμματος.

«Αλλού, στο πουθενά» της Λουκίας Δέρβη, εκδ. «Μελάνι», σελ.100

Στα 12 σύντομα διηγήματα του βιβλίου, η Λουκία Δέρβη πλέει στη θάλασσα της σύγχρονης Ιστορίας, με συνεπιβάτες τους άσημους ήρωές της, τις μικρές και μείζονες ζωές τους. Παρούσα πάντοτε η ανάγκη για την απόδραση, το ταξίδι, τη φυγή – κοινό παρονομαστή στον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Από τη Λάπηθο, τη Φιλιππούπολη και την πλατεία Αμερικής, μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, τη Νυρεμβέργη, το Τζιμπουτί και τη Μασσαλία, την Κυψέλη και τον Πόντο, οι ήρωες των διηγημάτων παλεύουν εκόντες άκοντες με τα κύματα της εποχής τους. Αγαπούν, απελπίζονται, αγωνίζονται, απογοητεύονται κι ελπίζουν, όσο τους επιτρέπεται. Η συγγραφέας προσεγγίζει τις ιστορίες τους διακριτικά, με την απαλότητα της συμπόνιας. Και, καθώς αφηγείται το πώς οι ζωές των ανθρώπων ξεφυλλίζονται βίαια από τους σφοδρούς ανέμους της Ιστορίας, μας δείχνει, με  λιτό και συγχρόνως εύγλωττο τρόπο, πως κάθε ταξίδι είναι μια μετανάστευση, κάθε ξεριζωμός μια προσφυγιά.

Η Λουκία Δέρβη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε στην Ελβετία Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων Κακός χαρακτήρας(2004), τη νουβέλα Ομπρέλες στον ουρανό (2009) και το μυθιστόρημα Group therapy (2013) από τις εκδόσεις Μελάνι.

«Οι χυδαίες ορχιδέες» της Έλενας Μαρούτσου, εκδ. Κίχλη, σελ. 384

«Το βιβλιο αυτο μου αρέσει να το σκέφτομαι σαν έναν κήπο. Τα διηγήματά του, ενώ τα φύτεψα χώρια, όσο ο μίσχος τους ψηλώνει τόσο μπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας την εντύπωση πως τελικά πρόκειται για ένα μονάχα δέντρο. Το δέντρο αυτό θα μπορούσε ίσως να ήταν ένα μυθιστόρημα. Στις ρίζες του θα ήταν θαμμένος ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ. Σπαρμένα στο χώμα βρίσκονται κι άλλα λογοτεχνικά έργα του παρελθόντος. Οι ήρωές τους σηκώνονται, ίδια φαντάσματα, και καθρεφτίζονται στις σελίδες του βιβλίου μας σαν να μη θέλουν να χωνέψουν πως είναι μόνο λίπασμα γι’ αυτόν τον κήπο», γράφει η συγγραφέας.

Οι Χυδαίες ορχιδέες αποτελούνται από έντεκα διηγήματα που το καθένα τους συνομιλεί με ένα γνωστό λογοτεχνικό έργο, αναδεικνύοντας έτσι τη διακειμενικότητα σε θεμελιώδες συστατικό στοιχείο του κειμένου. Βασικό θέμα του βιβλίου αποτελεί η ταυτότητα των χαρακτήρων, ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνεται, μεταβάλλεται ή ανατρέπεται· παράλληλα αναπτύσσονται και άλλα θέματα, όπως οι διαφορετικές εκδοχές της σεξουαλικότητας, οι δεσμοί και τα δεσμά του αίματος, η τέχνη και η αντανάκλασή της στην πραγματικότητα. Οι ήρωες μπαινοβγαίνουν από τη μια ιστορία στην άλλη, φέρνοντας κάθε φορά στο φως κι από μια καινούργια ψηφίδα μιας τοιχογραφίας που έχει θρυμματιστεί. Τα θραύσματα συνδυάζονται από τη συγγραφέα έτσι ώστε, σε κάθε γύρισμα του καλειδοσκοπικού αυτού βιβλίου, να σχηματίζεται κι από μια νέα, μοναδικὴ εικόνα.

Η Έλενα Μαρούτσου γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Λογοτεχνία και τις Εικαστικές Τέχνες στο Reading University της Αγγλίας. Οι Χυδαίες ορχιδέες είναι το πέμπτο βιβλίο της. Έχουν προηγηθεί τα εξής: Του ύψους και του βάθους (Αλεξάνδρεια, 1998), Οι προδοσίες των ονομάτων (Αλεξάνδρεια, 2004), Μεταξύ συρμού και αποβάθρας (Καστανιώτης, 2008· Βραβείο μυθιστορήματος The Athens Prize for Literature του περιοδικού (δέ)κατα 2009) και ΤΟ ΝǾΗΜΑ (Κέδρος, 2010).