Δέκα ποιήματα

Του Γιώργου Δ. Μπίμη // *

 

 

 

 

1o Βραβείο  σε πανελλαδικό διαγωνισμό με θέμα: Λιβαδειά ή Βοιωτία (2014).

 

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ   (ΕΡΚΥΝΑ)

 

Όταν μεσουρανήσει το φεγγάρι και σκύψεις

πάνω απ’ την επίπεδη επιφάνεια του νερού

 

θα ιδείς την εικόνα σου να παραμορφώνεται

και να σβήνει… Κι ύστερα, μια δύνη θ’ απλωθεί

για να  ξαναγεννήσει τα μάτια,

 

η φορά του χρόνου θα αντιστραφεί

κι ένας άλλος ξεχασμένος κόσμος θα φανερωθεί…

 

Και θ’ αντικρίσεις ξανά στη διαύγεια του βυθού

την παιδούλα που σήκωσε την κρυμμένη πέτρα

για να γεννηθεί μια υδάτινη πολιτεία στο φως…

 

Κι εκεί, ανάμεσα  στις ιτιές και στα πλατάνια,

θα ανασάνεις το άρωμα  της μέντας και του βασιλικού…

 

Και θ’ ακούσεις ξανά τους αρχαίους χρησμούς…

και θα ιδείς το χρυσό θησαυρό στο κοίλωμα της πέτρας

και τ’ ασημένια νομίσματα που πέφτουν στο νερό…

 

Στην άκρη του βράχου που καίει η ιερή φωτιά,

θα αφουγκραστείς τις οιμωγές και την οδύνη της ιέρειας…

 

Κι αντίκρυ,

στους στροβίλους του νερού που γκρεμίζεται,

θα αντηχήσει το γέλιο των νυμφών

κι ο ήχος του αυλού των Σειληνών και των Σατύρων…

 

Τότε, ο ασκίαστος ουρανός θα ξεφτίσει και θα πέσουν

άστρα χρυσά και κομμάτια πάλλευκου φωτός

στη γη που αδημονεί…

 

Και θα φανερωθεί στη νύχτια σιγαλιά

η φλύαρη ορχήστρα των αρχαίων πουλιών…

 

Για να μεθύσει ο νους και να στοχαστεί

την αίγλη και τη φθορά,

για να δέσει η νύχτα στο κατάρτι της

τα δάκρυα και τους στεναγμούς του έρωτα…

 

Εδώ σε τούτο το καμίνι σμιλεύονται οι ψυχές,

Εδώ αναγεννιέται η μέρα,

Εδώ βασιλεύει ο ήλιος της χαράς και της στοργής…

 

Βαθύ ποτάμι ο κόσμος, υμνεί τις αυγές

και τα δειλινά κι εξαϋλώνεται

σα ζωντανό νερό στο εωθινό διάστημα…

 

Για  να σμίξει με  το αληθινό φως και να γίνει

πάλι στον ουρανό σύννεφο και μπόρα,

 

για να ξυπνήσει ο ίλιγγος της εξομολόγησης,

για να λαγαριστούν απ’ την αμαρτία

το αίμα και τα δάκρια …

 

Για ν’ αγαπήσουν τ’ αγάλματα στο φως

κι ο έρωτας

να σκιρτήσει στο χώμα και στον άνεμο…

 

Κι ο μάντης, να προφέρει τον τελευταίο χρησμό:

‘’ Ο Ζέφυρος της  ψυχής,

θα κλονίσει τη σιωπή της αιωνιότητας!…΄΄

 

 

 

 

 

 

 

 

Β΄ Βραβείο σε Παγκόσμιο διαγωνισμό Της Πανελλήνιας Ένωσης Κυπρίων (ΕΠΟΚ)

 

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ

 

Στην άγονη νύχτα,  σαλπίσματα, φωνές, ομοβροντίες…

Το ήξερες πως  έφτασε η ώρα της φριχτής περιπέτειας…

 

Με το φανέρωμα του ήλιου οι δήμιοι

με τη σκληρή επιβαλλόμενη ευγένεια

σου έδωσαν το μαύρο μαντίλι να δέσεις τα μάτια σου,

 

δεν το δέχτηκες, γιατί εσύ δεν ήθελες

να παραδεχτείς την ήττα …

 

Το ήξερες,

ωστόσο πήγες με σίγουρο βήμα και στάθηκες

μπροστά στον γκρεμισμένο μαντρότοιχο

με τα χέρια πρησμένα απ’ τις χειροπέδες…

 

Σ’  ένα χρόνο επάλληλο, μπροστά στο έξαλλο πλήθος,

κοίταξες  μ’ αθόλωτο μάτι την ομορφιά του κόσμου

που αυγάζει κάθε ξημέρωμα και νικά τη φρόνηση…

 

Επιστροφή στο  κενό, στα πιο ακριβά ενθύμια,

στη μάνα σου,  στ’ αδέρφια σου,

στους  απλούς  ανθρώπους της γης

που χάνονται ανυποψίαστοι στη σκοτεινή  αβεβαιότητα

της καινούριας μας οδύνης…

 

Το ήξερες,

ότι η άγρια αναμέτρηση θα έφτανε στο τέλος της…

Κι όταν θα βροντούσαν οι κάνες των όπλων

θα πρόφταινες μονάχα να δεις τη μικρή σπίθα

που σμίγει τη ζωή και το  θάνατο…

 

Το ήξερες,

πως θα έσβηνε για πάντα το λιγνεμένο φως

του άδολου πρωινού

και το σκοτάδι θα ξεδιπλωνόταν μέσα στα χαλάσματα

τη στιγμή  που το αίμα θα άχνιζε πάνω

στο στοιχειωμένο χώμα…

 

Το έγκλημα θα συντελεστεί…

 

Και μια ελπίδα θα χαθεί δίχως κραυγές,

για να ξεχωρίσουν οι γενναίοι απ’ τους δειλούς,

για να γίνει η θυσία  σου μια ένοχη σιωπή

στο αγέρα της γης που δε λέει να κοπάσει…

 

Πάει πολύς καιρός   σύντροφε που λείπεις …

Στην ερημιά των δρόμων  που η ζωή σκορπίζεται,

θυμάμαι πάντα μια ημερομηνία,

μια νιότη που δε πρόφτασε ν’ ανθίσει

κι ένα ανθρώπινο όνομα …

 

 

 

 

Γ΄  Βραβείο από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού (2014)

 

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

 

Τα θολά μάτια, στυλωμένα στ’ άπειρο

–πνιγμένα στη  σιωπή-

γυρεύουν απελπισμένα λίγο φως ή ένα σινιάλο,

ένα ελάχιστο στίγμα ελπίδας  ή προσμονής…

 

Μα που χάθηκαν οι παλιοί μας φίλοι;

Ποια  καράβια ταξιδεύουν τη ζωή τους

σε αρμυρές θάλασσες;

Ποιες νύχτες τυραννούν τον ύπνο τους

και ποια ξενιτιά ματώνει αλύπητα

τη γλυκιά ελπίδα του γυρισμού;

 

Και εκείνο τ’ αστέρι

που φώτισε κάποτε τη μοναξιά μας

και μας έδωσε ζωή, νόημα και συνέχεια,

τώρα πια είναι για πάντα χαμένο…

Κι όταν θωρώ  τον καιρό που καμπυλώνει

όλες μου οι λέξεις  γίνονται μια στιγμή…

 

Πόσο ακόμα θα λιγοστέψει ο καιρός;

 

Εδώ, ανάμεσα στην πέτρα και στη σκόνη,

ανάμεσα στο χρόνο και στη φθορά,

βυθίστηκα στα σπλάχνα της πέτρας,

έκλεψα  τη σπίθα

κι άναψα την πανάρχαια φωτιά…

Τώρα κάθομαι αντικριστά στο φως

κι οι φλόγες μεγαλώνουν μέσα μου…

 

Όταν είσαι μακριά, μ’ αβάσταχτη οδύνη

μετρώ την απουσία σου…

Να φτιάξεις μια μεγάλη στιγμή ποθώ!…

Με μια απλή χειρονομία –σαν τον Θεό-

Να ζωγραφίσεις την αγάπη στη γη μου,

άφθαρτη κι ανώλεθρη!…

 

 

 

 

ΕΠΑΙΝΟΣ   Σε παγκόσμιο Διαγωνισμό της OUNESKO  Κεφαλονιάς – Ιθάκης  με θέμα: ‘’Στη ρότα του Οδυσσέα…’’ (2013).

 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

 

Πέντε οργιές της θάλασσας το κύμα

και εγώ δεμένος στο κατάρτι με σχοινιά,

δε λογαριάζω της καρδιάς το μαύρο κρίμα

μήτε τον άνεμο  που κόβει τα πανιά…

 

Της Τροίας συλλογίζομαι το άδηλο αίμα,

τα κάστρα, τις φωτιές και τους καπνούς,

την μαύρη βία, τ’ άδικο, το δολερό το ψέμα

τη ματαιότητα  που δε τη βάζει  ο νους…

 

Κι αν ελεήσουν οι θεοί να  ‘ρθω στη γη,

ν’ αγγίξω της καρδιάς σου τ’ άγιο χώμα,

μύρο να βάλεις να μου γιάνεις την πληγή,

νερό να βρέξω τ’ αρμυρό το στόμα…

 

Κι όταν χορτάσω αγάπη και η μέρα δύσει

να μου ανάψεις μια φωτιά να ζεσταθώ

κι όσα στα ξένα γνώρισα κι απ’ όσα έχω ζήσει,

χίλιες αλήθειες Πηνελόπη  θα σου πω…

 

Αυτός ο ανάξιος πόλεμος δεν είχε  νικητή

κι ας πέσανε μύριοι κάτω από το μαχαίρι…

Για μιαν  αγάπη ατίμητη, λιτή κι αληθινή,

μάτωσε της ειρήνης τ’ άσπρο περιστέρι…

 

 

 

 

ΕΠΑΙΝΟΣ από Πνευματικό  Κέντρο Λευκάδας, Σύλλογο Φιλολόγων Λευκάδας και Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

 

ΑΛΩΒΗΤΟ ΜΙΣΟΣ,…

 

Αλώβητο μίσος για μια αμάχη μάταιη κι ανάξια,

για να μυηθεί η ψυχή στον πόνο και στην καταδίκη,

στον άγριο βασανισμό και στο μαρτυρικό θάνατο…

 

Σ’ ένα χρόνο βουβό που ταξιδεύει αδιάφορα

ανάμεσα σε ραγισμένους καθρέφτες, σε κάμαρες κλειστές,

ολοένα πιο βαθιά στη σιωπή, πάντα μ’ έναν ίσκιο

στο παραπλανημένο βλέμμα,

 

και με μια μοναδική χαρακιά στο ξύλινο τετράγωνο

παράθυρο,

που  σκάβει σαν τρυφερή φλόγα το σκοτάδι,

σαν ανίσχυρη λευτεριά, προσηλυτίζοντας

στο ομιχλώδες φως το άγιο φανέρωμα του ήλιου…

 

Οδυνηρό ξεγέλασμα,  φθορά ζωής σε μια βαθιά

διερρηγμένη ενότητα…

 

Κάποτε θα αποκαλυφτεί μια τύψη

στη μοναξιά του ονείρου για να ελπίσει ο κόσμος

και να πορευτεί… Κάποτε θ’ ακουμπήσει το σύννεφο

 

στην άκρη του ορίζοντα, για να στάξει στην πέτρα

η σαγήνη της πάναγνης βροχής

κι ο άνεμος να χαράξει το έμβλημα

της οδύνης του στο ανασκαμμένο χώμα…

 

Στο αιώνιο παρόν που ξυπνάει μνήμες και νοήματα,

το ιδεατό σκίρτημα θροεί ξανά…

 

Δυο χέρια ανοίγονται σα φτερά στον οίστρο της νύχτας

για να προσφέρουν στο βωμό το αίμα τους, πικρή θυσία,

για να κυματίσει μια ελπίδα αυτούσια στη ρωμαλέα γη,

για να ξυπνήσει

η ελευθερία μιας αποκαλυπτικής αλήθειας…

 

Για να γαληνέψουν οι ψυχές των απλών ανθρώπων

και των άστρων,

για να βαδίσει ο κόσμος προς την αθανασία

μ’ έναν ουρανό στο βλέμμα, με θούριους και με ύμνους,

με τραγούδια και με αναστάσιμες φωνές…

 

Για ν’ ανάψει πέρα μακριά στις νυχτωμένες πολιτείες

το ρίγος της φωτιάς κι ένας λαός να γίνει παρανάλωμα

στο καινούριο άγγελμα

της αλληλεγγύης και της αδερφοσύνης…

 

Σε τούτο το πύρινο άθροισμα της νέας εποποιίας,

όπου ο λόγος γίνεται εξομολόγηση και άφεση,

ο πόνος αποκαθηλώνεται κι αυγάζει  πάλι σαν το κύμα

που αχολογά στο ακρογιάλι, το κορυφαίο αίσθημα…

 

Ειρήνη, ελευθερία δικαιοσύνη,!…

 

 

 

 

ΕΠΑΙΝΟΣ από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2014).

 

ΣΑΝ ΕΥΧΗ

 

Μην αφήσεις τούτη τη μέρα να βουλιάξει σα σταλαγματιά

στον άνεμο…

Σημάδεψε την ανεξάντλητη στιγμή, θρυμμάτισε

την κλειδαριά του ήλιου

κι άνοιξε διάπλατα τις πύλες της αυγής…

 

Μην αφήσεις τη σημερινή μέρα να κυκλωθεί άκοπα

απ’ τους λαβύρινθους του χτες…

Αγνόησε το ταπεινό φως του οίκτου  κι άπλωσε τα χέρια σου

στο άπειρο που σε καλεί…

Το μυστικό σου από χώμα και νερό, σα  φλόγα ξεσηκωμένη

απ’ τον άνεμο

 

να λυγίσει τα σίδερα  με φωτιά και καπνούς κι η βεβαιότητα

να φτερουγίσει σαν λεύτερο πουλί στον πορφυρό ουρανό

των ελπίδων σου…

 

Σήμερα που η μέρα προσδοκά να κρίνει τα όνειρα

των ανθρώπων ύψωσε τ’ ατσαλάκωτα φτερά σου στο φως

και προφήτευσε: Θα μεταμορφωθεί ο καιρός και μια φωτιά

θα λευτερώσει τα όνειρα!…

 

Πράσινο χορτάρι στη γη, η στρωτή θάλασσα  τύλιξε

τον  κήπο του Θεού κι η μέρα ακροβατεί  στη λεπτή καμπύλη

του εχέμυθου γαλάζιου…

 

Μην αφήσεις αυτή τη μέρα να σε προσπεράσει…

Μην  πάρει πίσω τα λευκά σύννεφα και την αυγή,

τους αιμάτινους σφυγμούς των προσμονών…

 

Αγωνίσου σαν το Θεό και προστάτεψε το θαύμα!…

Με το κοπίδι του μόχτου θρυμμάτισε τη φλέβα του ουρανού,

ν’ αναβλύσει αίμα, έρωτας και ζωή, να ξαναγεννηθεί

απ’ την αρχή ο κόσμος!…

 

 

 

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ…

 

Είναι ο άνεμος που σκόρπισε τα φύλλα,

είναι μια θλίψη που βραδιάζει μοναχή,

είναι του κήπου μας τα κόκκινα τα μήλα,

που τα σαπίζει ο αγέρας κι η βροχή…

                                  ………………………………

Στη μοναξιά, στο χαλασμό και στο σκοτάδι,

ψάχνω στη μνήμη την εικόνα σου να βρω,

να ψηλαφήσω της ανάσας σου το χάδι,

να λησμονήσω της θυσίας το σταυρό…

 

Τραγούδι στήνει ο βοριάς έξω στη στράτα,

για να μερώσουν οι καημοί στη έρμη γη,

μα συ απ’ όλα τα τραγούδια ένα κράτα,…

αυτό που ζει και μου ματώνει την πληγή…

…………………………………

Είναι μια θάλασσα που μέσα της με κλείνει,

είναι ένα κύμα που με πάει στ’ ανοιχτά,

είναι μια αγάπη που γυρεύει μα δε δίνει,

που συμμαχεί με το σκοτάδι που αλυχτά…

 

 

έχει γράψει μουσική ο συνθέτης

Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης.

 

 

 

 

1^ο Βραβείο σε Πανελλαδικό διαγωνισμό.  Από Πνευματική συντροφιά Λεμεσού.

 

ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ

 

Εγώ κουβαλάω στους ώμους μου τα σημάδια

της ήττας, τα ξεχασμένα όνειρα, τις μάταιες μέρες,

 

τα θλιμμένα δειλινά στα υγρά χαρακώματα,

τα ματωμένα κορμιά των σπιλωμένων συντρόφων

 

κι εσύ κουβαλάς ετούτο το μικρό παιδί μέσα στα ερείπια

γυρεύοντας μια στάλα φως πάνω στο  νυχτωμένο χώμα…

 

Κι εδώ, με το ήθος της ψυχής,

με τις αναμνήσεις και τις αυταπάτες,

με την οργή και με την πίκρα μας

θα χτίσουμε πέτρα – πέτρα το καινούριο μας όνειρο…

 

Στη σκοτεινή ερημιά, κάτω από ένα ραγισμένο ουρανό,

θα φυτέψουμε ξανά τη σπίθα της πανάρχαιας φωτιάς…

 

Κι όταν μεγαλώσει το παιδί θα μεγαλώσει κι ο κόσμος,

θα μεγαλώσουν τα τραγούδια και τα όνειρα, θα εγερθούν

οι φτωχοί κι οι αδικημένοι, θ’ αναστηθούν οι νεκροί …

 

Και μέσα στις τόσες εναντιότητες θα μετρήσουμε ξανά

τα πρόσωπα που χάθηκαν στις αβέβαιες νύχτες

και εκεί που η ανάμνηση γίνεται προσδοκία

θα ορκιστούμε ξανά στη δικαιοσύνη του ήλιου,

ανεμίζοντας στον απρόσβλητο ουρανό, μαντίλια λευκά

και κόκκινα λάβαρα …

 

Μετά από τόση ξοδεμένη νιότη,

μετά από τόσες ανώφελες θυσίες

ίσως και να ‘χουμε γεράσει πια, μα δε θα διστάσουμε…

 

Στις κορυφογραμμές των οριζόντων με πυρσούς

θα χαράξουμε  τους κύκλους της ειρήνης,

της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης,

για ν’ ακουστεί στον όλεθρο της γης που αχολογά,

ο στερνός μας λόγος κι ένα βήμα λεύτερο…

 

 

 

 

ΕΠΑΙΝΟΣ από την ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ (ΠΕΛ)

(25-1-2017)

 

 

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

 

Φυλλομετρώ απελπισμένα τον καιρό…

Βρέχει κι εκείνο που θέλησα να δω το σκέπασε

η ομίχλη κι η βροχή.

Δε σε βλέπω πια απ’ τη βροχή και τα δάκρυα…

 

Εικόνες απουσίας διασταυρώνονται στο χρόνο

σμιλεμένες απ’ το δικό σου χέρι!

Φοβάμαι!…

Φοβάμαι τις πέτρες που χάραξε η ορμή της βροχής,

φοβάμαι το χρόνο που νικά τα δάκρυα στα γυμνά πρόσωπα…

Κι όπως διαβαίνω το άγονο μονοπάτι η αοριστία

ριζώνει μέσα μου κι ανεμίζει λάβαρα και χίμαιρες…

 

Δροσερέ ουρανέ!

Δε δύναμαι να προσεγγίσω τη θλίψη σου

μήτε από στεριά, μήτε από θάλασσα.

Ατενίζοντας την οδύνη των αιθέρων ανακαλύπτω

τον άλλο άνεμο,

την οδύνη που μεγαλώνει μέσα μου και μ’ οδηγεί

με βία στη γη σου…

 

Ρόδινη αφύπνιση το άγγιγμα των χεριών σου!

 

Εκεί που σβήνεται η θάλασσα,

εκεί που φεύγουν τα πουλιά,

εκεί που χαράζει ο ουρανός,

εκεί,…

 

Ανάμεσα στους ιριδισμούς και στο δέος του ενστίκτου,

μετατοπίζω τις πτυχές κι ανοίγω διάπλατα τις πύλες

ν’ αντικρίσω το ήπιο βλέμμα  –τον άλλο ουρανό-

που αναγεννά τη διαύγεια και με μεθά,

που με μυεί σε μια ελπίδα γυρισμού,

που  μ’ απελευθερώνει στην πάνχρυση  ανθοφορία

των άστρων σου!…

 

 

 

 

 

          ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ.

 

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Έχει φοιτήσει στην Πρότυπη Σχολή Εργοδηγών Μηχανολόγων της ΣΕΛΕΤΕ, στα ΤΕΙ του Πειραιά, στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ και στην Ταχύρρυθμη Σχολή εκπαίδευσης της ΔΕΗ στη Φλώρινα. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία. Εκτός από ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, το θεατρικό λόγο, το διήγημα και το μυθιστόρημα… Έχει δημοσιεύσει ποίηση και στίχους επί σειρά ετών στον τοπικό τύπο (ΒΟΙΩΤΙΚΗ ΩΡΑ) και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: ΄΄ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ΄΄ στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, ΄΄homo universalis΄΄, ΄΄αιολικά γράμματα΄΄,  ΄΄ατέχνως  κ.α΄΄…

Έχει διακριθεί σε αρκετούς ποιητικούς διαγωνισμούς.

1. ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από τους “Φίλους του Ξενία” με το ποίημα: το Ποτάμι (Έρκυνα).
2. ΕΠΑΙΝΟΣ για το ποίημα: “Οδυσσέας“, σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ διαγωνισμό ποίησης από την OUNESCO Κεφαλονιάς – Ιθάκης.
3. ΕΠΑΙΝΟΣ για το διήγημα: “Τυχαία Συνάντηση”, σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
4. Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ για το ποίημα: ΄΄ Εγκατάλειψη΄΄ σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από τη Λογοτεχνική Συντροφιά Λεμεσού Κύπρου.
5. ΕΠΑΙΝΟΣ για το ποίημα: ΄΄Αν λησμονήσουμε…΄΄ σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από την ομοσπονδία Πολιτιστικών συλλόγων Αρτέμιδας-Σπάτων.
6. Σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που πραγματοποίησε η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ απέσπασε:

  –   ΕΠΑΙΝΟ για το διήγημα ”τυχαία συνάντηση”.

            – ΕΠΑΙΝΟ για το ποίημα ”Σαν ευχή”…

7. Επίσης, ΕΠΑΙΝΟ για το Ποίημα: ΄΄ Αλώβητο μίσος…΄΄ σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό, από ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, το σύλλογο Φιλολόγων και από Πνευματικό κέντρο Λευκάδας.
8. Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ διαγωνισμό για το ποίημα: ΄΄Παραμόρφωση,..΄΄από την Ένωση Κυπρίων στην Ελλάδα (ΕΠΟΚ)…
9. ΕΠΑΙΝΟΣ από Αμφικτιονία Ελληνισμού για το ποίημα:

΄΄Στο Ναό του Παρθενώνα…΄΄.

10. 10. 1^ο ΒΡΑΒΕΙΟ σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού για το ποίημα ΄΄Ανεμοδείκτης΄΄…
11. Στον 32^ο Διαγωνισμό ΄΄ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ΄΄ Βραβεύτηκε συνολικά η ποιητική του συλλογή ΄΄ Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής…΄΄
12. 35oς Ποιητικός Διαγωνισμός της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ – ΕΠΑΙΝΟΣ για το ποίημα: ΄΄Αναζήτηση΄΄.
13. Στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό της Ένωσης Κυπρίων στην Ελλάδα (ΕΠΟΚ), το 2017, απέσπασε:

    – Β΄ Βραβείο για το Θεατρικό έργο: Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο…

    – Αριστείο για το διήγημα:  Όταν ο Χρόνος σταματά…

     

Το έτος 2015 κυκλοφόρησε ένα cd του συνθέτη και τραγουδιστή Παντελή Θαλασσινού με τίτλο “Χίλια Καραβάκια”, όπου συγκαταλέγονται σε στίχους του Γιώργου Δ. Μπίμη τα τραγούδια “Καράβια πάνε κι έρχονται” και το “Σ’ είδε απόψε το φεγγάρι”.

    Ο Παντελής Θαλασσινός μελοποίησε ακόμα δυο τραγούδια σε δικούς του στίχους με τίτλους:

΄΄ Αηδόνι μου΄΄  και  ΄΄ Προσκυνητής…΄΄ στο τελευταίο του cd (2016) με τίτλο: ΄΄ Με δυο Ρολόγια΄΄..

 Η Εύα Φάμπα έχει γράψει μουσική για τέσσερα τραγούδια σε στίχους δικούς του με τίτλους:΄΄Στον πόλεμο΄΄,  ΄΄Ορφέας κι Ευρυδίκη΄΄  ,  ΄΄Τσε Γκεβάρα΄΄, ΄΄Ταξίδι στο χρόνο…΄΄

Για το ποίημα ”Μέντα και Βασιλικός” έχει γράψει μουσική ο νέος συνθέτης Δημήτρης Κογιάννης.

 Μία ακόμα συνεργασία με τον συνθέτη Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη έχει σα στόχο τη δημιουργία κύκλου τραγουδιών (νέο cd ) σε στίχους αποκλειστικά του Γιώργου Δ. Μπίμη (ήδη έχουν μελοποιηθεί πάνω από είκοσι  τραγούδια που ζητάνε ενορχήστρωση και ερμηνεία)…

 Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τις παρακάτω ποιητικές συλλογές:

1. “Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής…” (Νοέμβρης 2015)…

Η Συλλογή αυτή παρουσιάστηκε με επιτυχία στον Ιστορικό κινηματογράφο ΄΄Αλκυoνίς΄΄ στην Αθήνα (17-12-2015), στην πόλη της Λιβαδειάς (13-2-2016), στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας   (6-3- 2016),

στο  κέντρο Μεράκι στη Λιβαδειά (19-5-2016) στο art Cafε Αστραδενή –Λιβαδειά  (25-5-2016), στον Ελικώνα Βοιωτίας στις (1–7–2016)… 

    Επίσης, στο Λαογραφικό Μουσείο του Ελικώνα σε μεταπτυχιακούς σπουδαστές και εκπαιδευτικούς του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών (26-8-2016),  στο Στέκι Πολιτισμού της ΚΝΕ στην Αθήνα (4-11-2016), στο Καφέ ΄΄ΣΤΡΟΦΟΜΕΤΡΟ΄΄ (Σύλλογος Γυναικών Λιβαδειάς 29-1-2017), στο θολωτό της Κρύας στη Λιβαδειά (23 – 3 – 2017) με τη Χορωδία Μικρασιατών ΄΄Χρυσόστομος Σμύρνης΄΄.

2. Το Μάιο του 2016 εκδόθηκε η Δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο: ΄΄Τα Λυρικά΄΄
3. Το Δεκέμβρη του 2016 εκδόθηκε η Τρίτη ποιητική του συλλογή με τίτλο: ΄΄ Ο Χρόνος κι οι Πληγές…΄΄

 

Στις 25–1-2017 ο Σύλλογος Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας απένειμε τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…

Στις 5 Μάρτη 2017 στο ιστορικό Polis Art Café στην Αθήνα ο Γιώργος Δ. Μπίμης παρουσίασε με επιτυχία την τρίτη του ποιητική συλλογή  ΄΄Ο χρόνος κι οι πληγές…΄΄