Ο συλλέκτης
του Κάπα Κάπα Μοίρη // *
Σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης, πίσω πίσω για να μη δίνουν στόχο στα κουτσομπόλικα μάτια, είχε αραδιάσει ένα μικρό βουνό από πλαστικές θήκες φιλμ. Εκείνες τις μαύρες, με το μαύρο ή γκρι καπάκι, που κρύβαν -κάποτε- μέσα τους παράξενα ονόματα και αριθμούς όπως KODAK, AGFA, FUJI, DIN, ASA, 100, 200, 400, 12, 24, 36, τέτοιας συνομοταξίας ξωτικά.
Πάνω σε κάθε μια είχε γραμμένο με μπλε στυλό σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί -κολλημένο με σελοτέιπ πάνω στη θήκη- έναν τετραψήφιο αριθμό. Όπως οι φυλακισμένοι, στα παλιά Μίκυ.
Κάποιον Σεπτέμβρη, τότε που ο αέρας έξω άρχισε να μυρίζει μολύβια, πλαστικά πενηντάφυλλα τετράδια, πλαστελίνες και σβήστρες, αποφάσισε να ξαναβάλει σε μια τάξη τη συλλογή του.
Πάγωσε σαν αντίκρισε τέσσερις θήκες χωρίς αριθμό πάνω τους. Θα’ πρεπε να το ‘χει προβλέψει όμως, πόσο ανθεκτικό μπορεί να είναι ένα κομμάτι σελοτέιπ μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν; Κιτρίνισε, ξεράθηκε, ξεκόλλησε, έπεσε. Ακόμη και στα ράφια έχει φθινόπωρο, τι νόμιζες;
Aπό τότε βάλθηκε να ανοίγει μια μια τις τέσσερις θήκες, να απλώνει την άμμο και τα πετραδάκια πάνω σε ένα κομμάτι καθαρό, λευκό, ύφασμα και να περνάει ώρες ατέλειωτες προσπαθώντας να συνταιριάξει αυτό που έβλεπε, άγγιζε και μύριζε, με τους αριθμούς που αποχωρίστηκαν τα συσκευασμένα καλοκαίρια τους.
1986
1989
1993
1998
Ούτε η μύτη, ούτε τα δάχτυλα, ούτε τα μάτια του στάθηκαν στο ύψος τους, κάποια στιγμή βαρυγκόμησαν, λιγοψύχησαν, παραδόθηκαν. Του είπαν «από δω και πέρα προχωράς μόνος σου».
Έστησε αυτί, μήπως και ακούσει κάποια φωνή γνώριμη, ένα γέλιο, ένα τραγουδάκι, κάποιο ανεπαίσθητο βογκητό, που -ίσως- κάτι θα του θύμιζαν για να αναμετρηθεί με το παζλ. Βουβαμάρα.
Στο τέλος άρχισε να τρώει έναν έναν τους κόκκους (για αρχή) και μετά προχώρησε στα πετραδάκια. Χωρίς νερό, για να μην αλλοιωθεί η μνήμη του.
Τη μέρα που πήγε με άσχημους πόνους στο γιατρό κι εκείνος του είπε «θυμήσου τι έφαγες την τελευταία βδομάδα», είχε μια παρόρμηση να του πει «πρώτα το 1998, μετά το 1989, ύστερα το 1986 και για επιδόρπιο το 1993» αλλά σιώπησε. Με τους γιατρούς δεν κάνεις αστεία. Αλλά ούτε και με τα παλιά καλοκαίρια. Τρόπο να σ’ εκδικηθούν, άμα μπερδέψεις το ένα με άλλο, πάντα βρίσκουν.
* Ο Κάπα Κάπα Μοίρης είναι γνωστός μπλόγκερ και το βιβλίο του «Στον καταψύκτη του Χάνσελ και της Γκρέτελ» (και άλλες τρομαχτικές ιστορίες) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις bibliotheque.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Θέατρο. Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο;
Γράφει η Μαίρη Σάββα // * Με το παραδοσιακό σύμβολο της σχολικής τιμωρίας, «το ραβδί» που το θυμούνται οι παλιότεροι να στοχεύει από ψηλά μια μικρή παλάμη που σχεδόν τρέμει, ασχολείται ο βρετανός θεατρικός συγγραφέας Mark Ravenhill, αν
Περισσότερα -
Ζητήματα ζωής και θανάτου
Γράφει ο Χρήστος Χαρακόπουλος // * Κανή Καραβά «Το τέρας μέσα τους», εκδ. Κέδρος Το νέο μυθιστόρημα της Κανής Καραβά, «Το τέρας μέσα τους» από τις εκδόσεις «Κέδρος», πραγματεύεται το θέμα του έρωτα και του θανάτου σε μια
Περισσότερα -
Σκέψεις για την ποίηση ή περί της γενναιοδωρίας του ποιητή
Γράφει η Κατερίνα Νέζη // * Οι ποιητές εμβαθύνουν σε έννοιες που δεν απασχολούν συχνά τους κοινούς ανθρώπους, έννοιες συχνά ενοχλητικές όπως ο η απώλεια, η αδικία, ο θάνατος. Το τίμημα για να γράψεις ένα καλό ποίημα δεν
Περισσότερα -
Ποίηση: “Ως η πιο μεγάλη χρεία”
Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // * Ήθελα να πιω, ένα ποτήρι νερό, δροσερό στο λαιμό μου και στα χέρια μου. Ήθελα να κρατώ ένα ποτήρι κρυστάλλινο, ένα ιδρωμένο ποτήρι και μιάν ανάσα αρκετή για απόλαυση ελεύθερη τής ανάγκης
Περισσότερα -
Οι πειρασμοί του Χρυσοβαλάντη
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Μάκης Τσίτας «Μάρτυς μου ο Θεός», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 280 Θα μπορούσα να πω ότι μου θυμίζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, ειδικά σε στιγμές και σκηνές καλοσύνης, ευπιστίας και αθωότητας, αν δεν ταραζόμουν
Περισσότερα -
Ένα κουαρτέτο απορρίψεων
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Η γυναίκα στη σκάλα» του Μπέρνχαρντ Σλινκ, Eκδ. Κριτική, σελ. 277 Το 1966, ο φημισμένος γερμανός ζωγράφος, ένας από τους πλέον επιδραστικούς της μοντέρνας ζωγραφικής, καταθέτει το έργο «Έμα, γυμνό σε μια σκάλα».
Περισσότερα -
Βαθειά ανθρώπινο, οικολογικό μυθιστόρημα: «Όχι, δεν ήταν ο νικητής αυτής της μάχης»
Γράφει η Πέπη Λύχνου // * Λουίς Σεπούλβεδα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης», Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, Εκδόσεις opera, Αθήνα 2012 Οικολογικό μυθιστόρημα οπωσδήποτε, όμως και βαθιά ανθρώπινο, από τη στιγμή που τοποθετεί τον άνθρωπο στη θέση που
Περισσότερα
