Fractal
Home / BLOGGING / ΜΟΥΣΙΚΗ / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Το blog “Spychedelic Sally” και οι ποπ εμμονές του δημιουργού του
22/05/2014, 11:11 πμ

Το blog “Spychedelic Sally” και οι ποπ εμμονές του δημιουργού του

Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

spychedelic sally

 

O Βαλάντης είναι πατέρας, ηχολήπτης και μπλόγκερ, με ιδιαίτερη μουσική άποψη. Εδώ και πέντε μήνες τον απασχολεί το http://spychedelicsally.blogspot.gr . Η σχέση του μουσικού μπλογκοκοινού με την αφεντιά του ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια, όταν έτρεχε το Blue Beat in my Soul. Και τα δύο ιστολόγια θα μπορούσαν να είναι μανιφέστο αφοσίωσης του δημιουργού τους στη ποπ κουλτούρα των δεκαετιών ’50, ’60, ’70. Συναντηθήκαμε με τον Βαλάντη στην Κηφισιά. Όταν πήρε το λόγο, η πρώτη πρότασή του ήταν: «Θεωρώ πως από το 1975 και μετά, τότε που η μουσική βιομηχανία γιγαντώθηκε και οι μουσικοί της ποπ, του ροκ και της τζαζ έγιναν επαγγελματίες, χάθηκε η γοητεία του αυθορμητισμού».

−Λες πως σ’ αρέσει η μουσική που βγήκε πριν από το 1975. Απορρίπτεις τη μουσική που βγαίνει σήμερα;
−Όχι δεν είναι αυτό. Ακούω διαρκώς μουσική, απ’ οποιαδήποτε πηγή και χρονολογία. Απλώς μ’ ενδιαφέρουν περισσότερο ήχοι και εικόνες εποχών που, αν και δεν τις έζησα, μου δίνουν την αίσθηση πως οι καλλιτέχνες δημιουργούσαν απρογραμμάτιστα, αυθόρμητα. Αν και ηχολήπτης, δε νοιάζομαι ν’ ανακαλύψω το τέλεια ηχογραφημένο τραγούδι. Περισσότερο απολαμβάνω το ψάξιμο υπέροχης μουσικής, ανεξάρτητα αν κατάφερε να κάνει τσαρτ επιτυχία την εποχή που κυκλοφόρησε ή όχι.

−Θυμάσαι τους λόγους που ξεκίνησες το Blue Beat In My Soul ;
−Η καταγωγή μου είναι απ’ τον Βόλο. Με τους φίλους περνάγαμε άπειρες ώρες σε δισκάδικα. Μαζευόμασταν στα σπίτια του ενός και του άλλου και ακούγαμε μουσικές που είχαμε αγοράσει πρόσφατα, ανταλλάζαμε δίσκους, γράφαμε κασέτες. Αντίστοιχα πράγματα αργότερα γίνονταν και με φίλους στην Αθήνα, την περίοδο που δούλευα σε γνωστό δισκάδικο του κέντρου της. Όλους μας άρεσε όταν βρισκόμασταν να περνάμε το χρόνο μας μιλώντας για σινεμά, για μπάντες και καλλιτέχνες, για τις γνωστές, τις λιγότερο γνωστές ή τις σπάνιες κυκλοφορίες τους. Ποτέ δε θα ξεχάσω ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στο σπίτι ενός αγαπημένου φίλου στον Βόλο, με καφέ τσιγάρα και Pale Fountains στον αέρα του δωματίου του.
Το 2006 η γυναίκα μου παίρνει μετάθεση για τον Πύργο (Ηλείας). Όλα αυτά σταμάτησαν. Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, οι κουβέντες γυρνούσαν στο τι αγοράσαμε τον τελευταίο καιρό. Όταν ξανά σμίγαμε, ο χρόνος ήταν τόσο περιορισμένος, που δεν προλαβαίναμε να τα ακούσουμε. Ένας βασικός λόγος της δημιουργίας του μπλογκ ήταν αυτός: να ανταλλάσσουμε μουσικές μεταξύ μας.
Από το 2000 ως και το 2009 έγραφα σε ένα fanzine που ασχολούνταν με την ποπ κουλτούρα των ’60ς, το Belle Vue. Το μουσικό περιεχόμενο του fanzine είχε να κάνει από γνωστούς έως αρκετά underground καλλιτέχνες, όπως και μπάντες· είχε να κάνει με δίσκους που κόστιζαν 20-30 ευρώ, και άλλους που έφταναν και τα 1.000 ευρώ. Όταν σταμάτησα να αρθρογραφώ, μου γεννήθηκε η ιδέα. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να διαβάσεις κάποιο άρθρο για έναν δίσκο, που όταν τον αγόραζες και τον άκουγες μετάνιωνες για τα λεφτά σου, που πήγαν χαμένα; Σκέψου τώρα να έδινες 80 η 100 ευρώ για έναν δίσκο και να σου έβγαινε απάτη! Αυτός ήταν ένας δεύτερος βασικός λόγος. Έτσι, μαζί με τους Johnny Staccato, Mr. Optical Sound, Mr. Long John, Mr.Z,Cousin και Eko Tiger κάναμε ένα team και δημιουργήσαμε το Blue Beat In My Soul. Η ιδέα ήταν διαφορετική όταν ξεκίνησε, αλλά αλλιώς κατέληξε.
Αφού αποσύρθηκε η παρέα −για διάφορους λόγους ο καθένας−, το Blue Beat In My Soul έγινε τελικά ένα προσωπικό κόλπο· που όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε. Ήθελα να συστήσω στο κοινό του μπλογκ μουσικές που ίσως θα ήταν για κάποιους απ’ αυτούς ενδιαφέρουσες· ήθελα όσοι θα έφταναν ως το BBIMS να έχουν την ευκαιρία αξιολόγησης της μουσικής που ανέβαζα. Και αυτός ήταν ο λόγος που οι αναγνώστες- ακροατές του είχαν τη δυνατότητα να κάνουν download τις αναρτήσεις μου ελεύθερα. Εννοείται ότι σκοπός μου δεν ήταν να μοιράζω κάτι που κάποιος θα έχωνε στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του· και ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να καταστρέψω καλλιτέχνες. Απλώς πρότεινα κάτι που αργότερα εκείνος που θα το άκουγε θα μπορούσε να το αγοράσει. Πλέον, τα πάντα βρίσκονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στο ίντερνετ. Δεν θα ήμουν εγώ εκείνος που θα το άλλαζε αυτό. Ο επίλογος του BBIMS έγινε όταν ένας Άγγλος που είχε ανακαλύψει μια σπάνια ταινία (μπομπίνα) από Νοτιοαφρικάνικο γκρουπ, τους Μπατσούμι, αποφάσισε να τυπώσει 100-150 lp με τη μουσική τους, και μου την έπεσε όταν ανακάλυψε πως μία παραπομπή για την μπάντα υπήρχε το μπλογκ μου· έτσι, ο leader της δισκογραφικής μού είπε να κατεβάσω το download. Αφού το έκανα, μου είπε −σχεδόν με διέταξε− να κατεβάσω και την ανάρτηση για τους Μπατσούμι. Δεν τον άκουσα. Η δουλειά τους ήταν υπέροχη − αυτό έγραφα. Ο τύπος άρχισε να με απειλεί μόλις 10 λεπτά μετά την ανάρτηση στο ιστολόγιο μου. Στα σχεδόν πέντε χρόνια ζωής του προηγούμενου μπλογκ είχα μόνο τρεις αναφορές στη Google. Και θυμάμαι πως είχε φτάσει καθημερινά να το επισκέπτονταν 1.000 με 1.500 άνθρωποι. Η δυναμική του Blue Beat In My Soul ήταν απίστευτη. Πριν από μερικές μέρες επικοινώνησε μαζί μου ένας Γάλλος μουσικός, ο Jerome Degi Heugi. Είπε πως το μισό του άλμπουμ βασίστηκε σε λούπες τραγουδιών που είχα ανεβάσει στο μπλογκ μου. Το ίδιο έγινε πρόσφατα και με μια hip hop μπάντα, τους Γκέτο Ροκ: μου είπαν το ίδιο πράγμα. Ένιωσα υπέροχα με όλα αυτά. Η μουσική που μ’ αρέσει είχε πει κάτι σε ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας από αυτή της μουσικής που ανέβαζα, ή τη δική μου.

−Σήμερα έχεις το http://spychedelicsally.blogspot.gr. Τι τρέχεις σ’ αυτή τη διεύθυνση;
−Θα προτιμούσα να περιγράψω το σκεπτικό του μπλογκ με δυο-τρία παραδείγματα. Από το BBIMS δημιούργησα κάποιους νέους, καλούς φίλους. Ένας απ’ αυτούς εδώ και κάποια χρόνια έχει ξεκινήσει ένα βιβλίο, μια έρευνα για ελληνικές μπάντες του ’60-’70, από τις πιο γνωστές ως και τοπικές, άγνωστες μπάντες, με φοβερό φωτογραφικό υλικό. Από το 1996 έως το 1999 σπούδαζα ηχοληψία στη Θεσσαλονίκη. Ένας δάσκαλος μας δίδασκε οπτικοακουστική. Χρόνια αργότερα ανακάλυψα –απ’ τον φίλο− πως το 1965 έπαιζε σε μια καταπληκτική μπάντα που λέγονταν Gemini 5.Η καριέρα της ήταν εξαιρετικά σύντομη. Και όμως, στα ’60s θεωρούνταν ταλαντούχα. Στο μπλογκ έχω σκοπό να κάνω ένα αφιέρωμα σ’ αυτή την μπάντα. Λατρεύω αυτές τις μικρές συμπτώσεις. Μ’ αρέσει να τις αναδεικνύω. Ο Νίκος, λοιπόν, ήταν μια αφορμή. Επίσης, το ότι έχω αρκετό υλικό από τον μουσικό περιοδικό τύπο προηγούμενων δεκαετιών ήταν άλλος ένας λόγος. Γιατί να έμενε στα ράφια; Το psychedelicsally έχει περισσότερο κείμενο, σε αντίθεση με το BBIMS , αναδημοσιεύσεις από παλιά περιοδικά περισσότερο φωτογραφικό υλικό και downloading . Στο μυαλό μου η μουσική δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τους ανθρώπους που τη συνθέτουν ή τη γράφουν σε στούντιο. Μ’ ενδιαφέρουν οι ζωές των καλλιτεχνών όσο και το δισκογραφικό τους έργο.

−Είσαι μπλόγκερ. Τι είναι, για σένα, το μπλόγκιν;
−Είναι τρόπος επικοινωνίας, που τον ανακαλύπτω διαρκώς. Θεωρώ την όλη φάση τρόπο έκφρασης. Οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει ό,τι θέλει και να ταξιδέψει τις ιδέες του παντού, είτε είναι οκέι αυτές, είτε όχι. Καθόλου άσχημα για electric loosers σαν εμένα.

Τα 5 άλμπουμ που άλλαξαν τη ζωή του Βαλάντη:
1 Love – Forever Changes
2 The Zombies – Odessey and Oracle
3 Marvin Gaye – Let’s Get It On
4 John Coltrane : Giant Steps
5 The Smiths : The Smiths

Τα 5 τραγούδια ελληνικού Ρεπερτορίου που αρέσουν στον Βαλάντη:
1 Τζίμης Μακούλης – Μελαγχολικό Κορίτσι
2 Ελένη ντε Ροζέ – Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι
3 Στέλλα Γκρέκα – Χτες το βράδυ
4 The Charms – Έξω Απ’ Τον Κόσμο
5 The Sounds – Είσαι πικρή σαν το πρωί

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top